ΣΗΜΕΙΟ-ΛΟΓΙΚΑ ΧΟΝΤΡΟ-ΠΑΡΑΛΟΓΑ

1)ΣΥΛΛΟΓΟΣ (Ευθύνες, Συνέλευση, Προσφυγή, Σκουπίδια, Σαμοϊλης, Γατσούλης, Δ.Α.Κ. Αντισύλλογος, Προβλήματα, Αιτήσεις)
2)ΚΑΪΑΣ ( Χαρούλες, Πραγματικότητα, Πρότυπα, Προτάσεις )


Στην καταφανή, στους πάντες πλέον, υπολειτουργία του Δημοτικού μας Συμβουλίου, αλλά και την παντελή απουσία οποιουδήποτε Διακοινωνικού Φορέα
που να έχει σκοπό την ανάδειξη των προβλημάτων του τόπου μας, αλλά και να εκφράζει την κοινή βούληση όλων των Λευκιμμιωτών, πράγμα που είναι (όπως νομίζω) το κλειδί για την αντιμετώπιση των δεκάδων σοβαρών προβλημάτων μας, η δημιουργία του Πολιτιστικού, Περιβαλλοντικού Συλλόγου «Το Αλεύχιμον» ήταν και είναι μια αχτίδα ελπίδας. Επι τέλους, έστω και μόνο για τον Χ.Υ.Τ.Α. με ολίγην από Ποτάμι, κάτι άρχισε να ταράζει το τέλμα. Με την έννοια αυτή δεν μετανιώσαμε ούτε για τα 30 Ευρά που δώσαμε, ούτε για τον τίτλο του μέλους που φέρουμε. Αντιθέτως μάλιστα, για τους ίδιους λόγους, θα προτρέψουμε για πολλοστή φορά, όλους τους Λευκιμμιώτες, να γραφτούν στον Σύλλογο. Όχι μόνο αυτό, αλλά και να παρακολουθούν με ενδιαφέρον οποιαδήποτε εκδήλωση Δημόσιου διαλόγου ( όπως το Δημοτικό Συμβούλιο για παράδειγμα ) όσο κι αν ο τρόπος λειτουργίας και οι αποφάσεις τους μας βγάζουν απ’ τα ρούχα μας. Μόνο με την ανάδειξη των προβλημάτων και την μεταξύ μας αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε οργανωμένες συζητήσεις, θα βρούμε το κοινό μας συμφέρον και όχι σε «φωτισμένες» Σέχτες ή πηγαδάκια ομοϊδεατών στο καφενείο, όπου η μεταφορά των ποδοσφαιρικών εμπαθειών και των τηλεοπτικών παράθυρων στα σοβαρά θέματα, μας μετατρέπει σε λαλίστατους μεν, κουφούς δε.
Να όμως που η ανησυχία, που έντονα εξέφρασα κατά την Ιδρυτική Συνέλευση του Συλλόγου, ήθελε να επαληθευτεί, δυστυχώς πολλές φορές έκτοτε. Πότε με την απαξίωση κάθε δυνατότητας προσφοράς των πολλών μελών του Συλλόγου που θα ήθελαν να δουλέψουν για το καλό του τόπου, όχι μόνον βάζοντας το χέρι στην τσέπη, πότε με πλήρη αδιαφορία για συναίνεση των Λευκιμμιωτών σε πρωτοβουλίες και αποφάσεις του Δ.Σ. που παίρνονται εν κρυπτώ, χωρίς ενημέρωση τουλάχιστον των μελών του Συλλόγου, πότε με διχαστικές κινήσεις όπως η συνέλευση ενημέρωσης στο γυμνάσιο την ίδια στιγμή που ο Δήμαρχος έκανε την δική του, πότε με ανακοινώσεις παραταξιακού χαραχτήρα και μάλιστα χωρίς στοιχειώδη αντίληψη του παραταξιακού, έστω, συμφέροντος και, πάνω απ’ όλα, χωρίς σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση των δεκάδων προβλημάτων, η δυναμική του αρχικού ενθουσιασμού εξανεμίστηκε άδοξα. Έτσι, ακόμα και τυχόν αναστολή της κατασκευής του Χ.Υ.Τ.Α. που θα προέκυπτε απ’ αυτή τη ρημάδα την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ( προσφυγή ακούμε και προσφυγή δεν βλέπουμε) με τις ανεκδιήγητες κινήσεις του Δ.Σ. κινδυνεύει να μετατραπεί από μεγάλη επιτυχία που θα συνενώσει τους Λευκιμμιώτες, σε μεγάλη αποτυχία που θα τους διχάσει ακόμα πιο βαθιά. Αυτό δεν είναι Σύλλογος αδέλφια. Κάντε τον Παράταξη να το φχαριστηθείτε και να δείτε στις Δημοτικές εκλογές πόσα απίδια πιάνει ο σάκος σας. Ο Σύλλογος ποτέ δεν αδιαφορεί και κυρίως δεν υποτιμά τις απόψεις των οπαδών (τουλάχιστον) καμιάς από τις παρατάξεις. Αντιθέτως μάλιστα, με τα τμήματα εκείνα των πολιτών με τους οποίους έχει τις μεγαλύτερες διαφορές απόψεων, επιδιώκει να έλθει σε αμφίδρομη επικοινωνία, όχι μόνο να πληροφορήσει αλλά και να πληροφορηθεί.
Μα κι αν ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού κάποιων λειτουργεί ο στόχος της μετατροπής του Συλλόγου σε παράταξη που θα διεκδικήσει την εξουσία του Δήμου, είναι μεγάλη βλακεία το να καταφεύγει ο Σύλλογος στο χιλιοπαιγμένο έργο της Κατανομής Ευθυνών . Το μόνο ίσως πράγμα που ξέρουμε καλά όλοι, είναι να κατανέμουμε τις ευθύνες και κυρίως να αποποιούμαστε τις δικές μας. Ας το πάρουμε επι τέλους χαμπάρι : Το χάλι της Λευκίμμης οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την «ικανότητά μας» να αποποιούμαστε τις δικές μας ευθύνες, που βέβαια δεν είναι μόνον η κρίση μας στις εκλογές αλλά είναι καθημερινή υπόθεση και στάση. Έχει γίνει το πιο φυσικό προτέρημα όλων και κυρίως των πολιτικών, η ικανότητά τους να απαντούν με κατηγόριες και αναθέσεις ευθυνών στους αντιπάλους τους. Δεν έχει το σθένος κανείς στον τόπο μας να διανοηθεί την αποποίηση αυτού του «δικαιώματος». Κι’ όμως, αυτό που στο τέλος μετράει είναι το ξεκαθάρισμα των δικών μας θέσεων και αρχών, η διάθεσή μας να συζητήσουμε επ’ αυτών ανοιχτά και Δημοκρατικά και κυρίως οι πράξεις και το έργο μας. Τουλάχιστον σ’ αυτό το τελευταίο, για να μην πω σε όλα, ο Σύλλογός μας μειοδοτεί καταφανώς απ’ όλες τις παρατάξεις, οι οποίες, όλες ανεξαιρέτως, έχουν να επιδείξουν μεγαλύτερο έργο. Για τον Σύλλογό μας, στον τομέα της προσφοράς έργου, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν. Δεκάδες τα μεγάλα προβλήματα (εκτός του Χ.Υ.Τ.Α.) όπως επεσήμανα σε μονοσέλιδη αφίσα. Ας αναδείξει μερικά. Δύο ακόμη αιτήσεις μου ( μία για τον κύκλο συζητήσεων «ΑΝΑΔΡΑΣΗ» και μία για τα εγκαταλειμμένα σπίτια, περιμένουν απάντηση. Συμπέρασμα: Κάντε πρώτα αξιόλογο έργο και μετά μετατρέψτε το Αλεύχιμον σε παράταξη. Ως τότε, να είστε σίγουροι, πως θα έχει δημιουργηθεί άλλος Σύλλογος, αφού τον έχει ανάγκη ο τόπος. Πού ξέρεις, μπορεί να ξαναζωντανέψουν και οι πεθαμένοι της Ριγγλάδας. Για να τελειώνουν όμως τα ψέματα, πρέπει να δούμε επι τέλους, το συνολικό πρόβλημα υποβάθμισης του τόπου μας, όχι συγκυριακά, αποσπασματικά και πρόσκαιρα, αλλά συνολικά και διαχρονικά. Τότε θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό ξεπερνάει κατά πολύ την δυναμική της οποιασδήποτε παράταξης, του οποιουδήποτε Συλλόγου, του οποιουδήποτε Δημοτικού Συμβουλίου, οσοδήποτε τέλεια κι αν λειτουργούν τα όργανα αυτά. Τότε μόνο θα καταλάβουμε όλοι όσοι θέλουμε να βάλουμε ένα λιθαράκι στην ανέλιξη αυτού του τόπου, πως εκτός από τις Δημοτικές εκλογές, οφείλουμε όλοι να βρούμε τρόπο καθημερινής σχεδόν συμβολής μας στο κοινό καλό. Την δυνατότητα αυτή μόνον ένας Διακοινωνικός Φορέας μπορεί να μας την δώσει. Πάνω σ’ αυτό όμως θα τα ξαναπούμε σύντομα ελπίζω.
Στον τέως Δήμαρχό μας κ. Σπύρο Γατσούλη δεν θα του χαριστώ για την τελευταία του ανακοίνωση, στην οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας δικαιώνει που αντιδρούμε για τον Χ.Υ.Τ.Α. αλλά μας συμβουλεύει (με την λογική του ο άνθρωπος) να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε το αγγούρι. Αλλού αυτά κυρ Σπύρο. Τα αγγούρια που παράγονται στα θερμοκήπια των Υπουργείων, για μας χωρίς εμάς, επιστρέφονται στους παραγωγούς τους, όπως θα έπρεπε να σε δίδαξαν οι εκλογές.
Εκείνο πάντως που κάνει και…ηλικιωμένους παπάδες να βγούνε απ’ τα ρούχα τους, είναι η Θέση του Νίκου Σαμοϊλη που (εντελώς τυχαία ;) ταυτίζεται με την θέση του άλλου Νίκου (η τέλεια ταύτιση!) του Κουλούρη, του πρώην Δήμαρχου : «Είμαι υπέρ του Χ.Υ.Τ.Α. αρκεί να γίνει νόμιμα !!» Να σκευθείτε ότι ο Νίκος ο Σαμοϊλης (Χημικός) είναι αυτός που έδωσε τα στοιχεία του Χ.Υ.Τ.Α. στον Σύλλογο που αποκάλυψε τις παρανομίες ! Κι ακόμα σκεφτείτε, ότι ο ίδιος, εκτός από μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου, είναι και Γραμματέας της Δημοτικής Αγωνιστικής Κίνησης, η οποία βέβαια έχει την ίδια μ’ αυτόν θέση ! Έχω σπάσει το μυαλό μου να καταλάβω πώς ο Νίκος και η παράταξή του θα μετατρέψουν, αν έλθουν στην εξουσία, τις καταφανέστατες παρανομίες σε νομιμότητες και θα φτιάξουν σωστό Χ.Υ.Τ.Α. όπως λένε. Θα αλλάξουν το πρόσημο ; Μήπως ανακάλυψαν καμιά νέα Οικολογική Αρχή, που μας διαφεύγει, η οποία αποδέχεται την ταφή απορριμμάτων όταν κυβερνούν οι Αριστεροί; Αν το βρεί κανένας παρακαλώ να μου το πεί. Έτσι όμως νομίζανε και οι σοφοί του πολίτ-μπυρώ της Σοβιετικής Ένωσης και μετέτρεψαν τη χώρα τους στην πιο μολυσμένη και υποβαθμισμένη Οικολογικά. Υποπτεύομαι όμως ότι το μυστικό πρέπει να κρύβεται στο συμβόλαιο αγοράς του χτήματος του Τσιγάντε από τον Δήμο. Μήπως κρύβει ρε παιδιά, κανέναν πονηρό όρο, όπως π.χ. « …αν ανατραπεί ο Χ.Υ.Τ.Α. θα ακυρωθεί και το συμβόλαιο » ; Μήπως πάλι στο συμβόλαιο είναι και άλλες υπογραφές εκτός του Δημάρχου ; Απλά, ρωτάω εγώ τώρα, όπως μού’ ρχονται στο χαλασμένο μου μυαλό . Δεν θέλω απάντηση, αφού δεν με ενδιαφέρει η κατανομή ευθυνών. Το Ξεμπλοκάρισμα κάποιων και (γιατί όχι) το δικό μου επιδιώκω, ώστε να βρούμε όλοι μας ένα τρόπο συνεννόησης, επι τέλους, για το καλό του τόπου.
Και ενώ σκεφτόμουν όλ’ αυτά, ω της εκπλήξεως, που λέτε!! Εκεί που παρακολουθούσα τις τοπικές ειδήσεις από το γνωστό τοπικό κανάλι, που μέχρι που ξεβρακώθηκε ο μεταμεσονύχτιος συνεργάτης του, ο Χρηστίδης (υπόθεση Ρεγκούζα), είχε βαλθεί (με το αζημίωτο φυσικά) να βρωμίσει και εκχυδαϊσει και αυτές ακόμη τις ονειρώξεις και τις φαντασιώσεις μας ( βρήκαν αμέσως άλλον άξιο αντικαταστάτη του Χρηστίδη, κάποιο ΠΠΠατρινό ΠΠΠαπάρι) βλέπω, που λέτε, τη γνωστή ξανθιά και μελίχλωρη παρουσιάστρια των ειδήσεων, με την κρύα και άχρωμη φωνή και παρουσία ξυλάγγουρου, να φοράει ξαφνικά το πιο ενθουσιώδες της χαμόγελο (με μέτρο, όπως συνηθίζει πάντα άλλωστε, για να μην προκαλεί τον πασίδηλο συντηρητισμό των τηλεθεατών της) και με περισσή περηφάνια, να μας δίνει την είδηση : Κάποια (άγνωστη σε μας τους άσχετους) φυλλάδα, εξειδικευμένη περί τα Οικονομικά(!) σαν αυτές που διαβάζουν όσοι ενδιαφέρονται να τζογάρουν στο χρηματιστήριο και γράφονται από κάποιους σπουδαγμένους Ευρω-Αμερικανολιγούρηδες, ανάφερε, λέει, ως κορυφαίο Έλληνα επιχειρηματία, στον τομέα του τουρισμού, τον «δικό μας» ντε…τον Γιάννη τον Ζερβό (Καϊα). Είναι τέτοιο το επιχειρηματικό δαιμόνιο αυτού του ανθρώπου (η ματαιοδοξία και απληστία και το κόμπλεξ θα έλεγα εγώ) που δεν του φτάνανε, λέει, τα 7 ξενοδοχεία που έχτισε στον τόπο μας (συγνώμη αν τα μέτρησα λιγότερα) που ανοίχτηκε και σε μπίζνες με Άραβες για να φτιάξει, λέει, στα Αραβικά Εμιράτα, πιλοτικές μονάδες 5 αστέρων . Φαίνεται πως και στον ύπνο του, ο καημένος, ξενοδοχεία βλέπει. Όταν μάλιστα ερωτήθηκε που βρήκε τα λεφτά, αυτός, πολύ φυσικά, απάντησε ότι είναι λεφτά από προκαταβολές των εταιριών που νοικιάζουν τα ξενοδοχεία του, από δικά του αποθεματικά και από τραπεζικά δάνεια. Ούτε καν σκεύθηκε να πεί την αλήθεια, ότι δηλαδή τα λεφτά του, τα έκανε ρουφώντας την υπεραξία των εργαζομένων. Κι εγώ τώρα ο συμπατριώτης του, που δεν έχω φράγκο και που στήθηκα με τις ώρες κάποτε στην ουρά (μετά από ραντεβού παρακαλώ) για την καθιερωμένη συνέντευξη της ξεφτίλας, στην οποία απορρίφτηκα φυσικά, για λόγους που εύκολα καθένας που γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας στις μονάδες του, (που, υπ’ όψιν, δεν είναι και οι χειρότερες στην περιοχή) μπορεί εύκολα να εξηγήσει, ακόμη προσπαθώ ο κακομοίρης να καταλάβω γιατί, σώνει και καλά, θα έπρεπε να νοιώθω την ίδια ευτυχία με εκείνο το ψώνιο την παρουσιάστρια; Ή μήπως δεν είναι ψώνιο και είναι μία ακόμη επένδυση ευκαιρίας του Καϊα ; Κι αυτός ο καημένος τι φταίει, όταν η παιδεία του και η τζήφλα του μέχρι εκεί φτάνει και δεν μπορεί να δει ότι τα λεφτά τα έκανε ρουφώντας την υπεραξία των κατατρομοκρατημένων δουλικών του (που ξέρουν να μιλάνε μόνο στο καφενείο και στα μουλωχτά και όχι στον επόπτη) αλλά και με κατασπατάληση ή υποβάθμιση των Φυσικών μας πόρων (Τοπίο, θάλασσα, αέρας, νερό, κοινωνικό περιβάλλον, οδικό δίκτυο, εργατικό δυναμικό κ.λ.π.) ; Φταίει αυτός που δεν νοιώθει κανένα χρέος ανταπόδοσης σ’ αυτόν τον τόπο; Μήπως και κανένας όμοιός του, ένοιωσε τέτοιο πράμα; Εδώ όλοι λαμόγια γίνονται και στο κορυφαίο απ’ όλα, δίνουμε και βραβείο. Ποιος ξέρει, ίσως κατά το τέλος της ζωής του, τότε που το κασετόφωνο του μυαλού ξαναπαίζει από την αρχή, θυμηθεί, ο καημένος, όπως συνήθως κάνει και ο κάθε όμοιός του επιχειρηματίας (να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι) πως εκτός τις πληγές και τα κόμπλεξ που τον φόρτωσε η κακή του ανατροφή, ο τόπος αυτός μόνο ομορφιά γέμιζε τα μάτια και την ψυχή του, αγαθά όμως που τα θεωρούσε αυτονόητα και τα υποτιμούσε για να κάνει ταξίδια αλλού, στ’ αψηλά τα σκαλοπάτια, σε μπίζνες, φιγούρες, επιβεβαιώσεις και επιβραβεύσεις από έναν υπόκοσμο στείρο και άψυχο, έναν «κόσμο» παραδομένο στην διαβρωτική και αδηφάγα βουλημία του Παγκόσμιου Κεφαλαίου. Όταν όμως (παπούδες πιά) πάρουν ανάποδες, τότε δυστυχώς είναι αργά, αφού η περιουσία τους έχει περάσει στους απογόνους τους, στους οποίους έχουν φροντίσει, εκτός της περιουσίας, να τους μεταβιβάσουν και τα δικά τους κόμπλεξ. Έτσι πολύ σπάνια ( κυρίως όταν δεν έχουν απογόνους και δεν τους προλάβει ο εξομολογητής) καταφέρνουν να ξεπληρώσουν μέρος μόνον της ζημιάς που προκάλεσε η επί ανθρώπινων κεφαλών «ανέλιξη» τους και η καταστροφική στο περιβάλλον δράση τους (βλέπε τους «εθνικούς μας ευεργέτες». Μα να μην βρεθεί στη ζωή τους ούτε ένας έστω τολμηρός πατριώτης δάσκαλος να τους σφυρίξει στ’ αυτί, αυτό που κι ο πιο απλός νους κατανοεί, ότι δηλαδή, όποιος παίζει με το Κεφάλαιο είναι σαν να προσπαθεί να κάνει βουτιά στο βόθρο χωρίς να βρωμίσει; Α ρε Γιάννη … Πως έμπλεξες έτσι καημένε μου; Τώρα πώς να ξεπλύνεις τη βρωμιά που σου κολλήσανε με το μπάζωμα της λίμνης Αντινιώτη και τον ξυλοδαρμό του φουκαρά του Σαλβάνου ; Ότι και να κάνεις τώρα, όσο και να σε παινεύουν οι κωλοφυλλάδες και τα μπουρδελοκάναλα, ούτε με ντρινάλ δεν ξεβρωμίζεις. Μόνο μια λύση για σένα υπάρχει : Να συμμαζέψεις, όσο είναι νωρίς, το μυαλό σου από τις μπίζνες και να το ρίξεις στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου σου, στα προβλήματα δηλαδή που εσύ και οι όμοιοί σου συμβάλατε με το παραπάνω για να δημιουργηθούν. Και μια και ανάφερα για βόθρους, δεν είναι ντροπή ρε Γιάννη η κατάσταση με το αποχετευτικό μας; Για βραβείο είναι ; Ή μήπως για πολλά βραβεία τύπου ανοιχτής παλάμης (φάσκελα δηλαδή) που κάθε Λευκιμμιώτης πρέπει να δίνει μόνος του στον εαυτό του μπροστά από τον καθρέφτη του ; Δύσκολο θα ήταν σε όλους τους ομοίους σου, όχι να βάλετε το χέρι στην τσέπη, αλλά λίγο, έστω, να ενδιαφερθείτε να χαθεί αυτή η ντροπή ; Πρέπει εγώ και οι λεχρίτες σαν κι εμένανε να προσπαθούμε να βγάλουμε τα κάστανα απ’ τη φωτιά κι όχι μόνο χωρίς βραβείο, αλλά και με κίνδυνο να τις φάμε κι από πάνω, σαν τον Σαλβάνο;
Δεν θέλω να σου βάλω τα δύσκολα, όπως το πώς μπορείς να μικρύνεις τη διαφορά της φτωχολογιάς απ’ την πλουτοκρατία, που είναι πρόβλημα από την εποχή του Χριστού. Άστα, δεν είναι για σένα αυτά. Κρίμα στην Χριστιανική σου παιδεία καημένε μου.
Θα αναρωτιούνται τώρα κάποιοι, γιατί τα γράφω όλ’ αυτά και ποιος είναι ο σκοπός μου. Κανένας σκοπός, μα την Αλήθεια. Απλώς με το που ακούω ή βλέπω κάτι χοντροπαράλογα σαν τα παραπάνω, νοιώθω φουσκωμάρα, σαν να έχω κατεβάσει μια γαβάθα λαθούρια και μετά την εκτόνωση, αισθάνομαι υπέροχη αίσθηση ανακούφισης, ο καημένος! Τέτοια ευχαρίστηση, που μούρχεται αυτόματα στο μυαλό το υπέροχο Λαϊκό Παραδοσιακό μας άσμα :
Από την πόρτα σου περνώ
και μου μυρίζει σκόρδο.
Σηκώνω το ποδάρι μου
και σου βαρώ ένα πόρδο !

Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός ) Ριγγλάδες 21- 10- 05