Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Αίτηση στο "Αλεύχιμον" για τα παλιά σπίτια

ΑΙΤΗΣΗ

Του Γιώργου Σ.Βλάσση (Μελισσουργού)

Μέλους του Συλλόγου

«Το Αλεύχιμον»

Κατοίκου Ριγγλάδων

Δ/ση: Σίμου Βλάσση 3

Κιν. 697 8866266

Ριγγλάδες 14-10-05

ΠΡΟΣ

Τον Πολιτιστικό – Περιβαλλοντικό

Σύλλογο «Το Αλεύχιμον»

Πατριώτες

Πρίν μερικούς μήνες προσπάθησα να φέρω στην επικαιρότητα ένα από τα πολλά κυρίαρχα και ξεχασμένα προβλήματα του τόπου μας, όπως είναι αυτό των εγκαταλειμμένων παραδοσιακών σπιτιών τα οποία μέρα με τη μέρα υφίστανται όλο και καταστροφικότερες τις συνέπειες της εγκατάλειψης. Θεωρώντας ότι όλος ο δομημένος παραδοσιακός μας ιστός αποτελεί ανεκτίμητης αξίας πλούτο, όχι μόνο ως τεράστια παραγωγική εγκαταλειμμένη αξία, αλλά και ως πλουσιότατο στοιχείο Ιστορικής Μνήμης και αναντικατάστατο στοιχείο της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας, η συντήρηση των οποίων είναι βασική προϋπόθεση για κάθε προσπάθεια ανάταξης του Κοινωνικού μας Ιστού, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία της τεράστιας προσπάθειας που κάνουμε ως Σύλλογος κατά του Χ.Υ.Τ.Α. και της δυσφήμισης που δεχόμαστε από τους εμπνευστές του ως άτομα αντιδραστικά σε κάθε «Αναπτυξιακή» πρωτοβουλία,

σας παρακαλώ να συγκαλέσετε Ολομέλεια για να βρούμε τρόπους προώθησης του σπουδαίου αυτού θέματος που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός προτύπου Ανάπτυξης που σέβεται τον Άνθρωπο, την κληρονομιά των προγόνων μας και τους Φυσικούς μας πόρους.

Συνημμένα υποβάλλω σχετική εισήγηση που συνέταξα ειδικά για το Δημοτικό μας Συμβούλιο, το οποίο ποτέ δεν αξιώθηκε να συζητήσει το θέμα όπως με αίτησή μου ζήτησα.

Ο Αιτών

Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός)

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Εκλογές στο "Αλευχιμον"

Πολιτιστικός-Περιβαλλοντικός

Σύλλογος Λευκίμμης

«ΤΟ ΑΛΕΥΧΙΜΟΝ»


ΚΑΛΕΣΜΑ

Καλούμε τα μέλη του Συλλόγου μας

και όσους επιθυμούν να γίνουν μέλη του

στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση

που θα γίνει

την Κυριακή 27/07/08 και ώρα 10π.μ.

στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης

για ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Όσοι θέλουν να μετάσχουν

με δικαίωμα λόγου, εκλέγειν και εκλέγεσθαι

οφείλουν,

πριν την ανάδειξη της εκλογικής επιτροπής,

να είναι ταμειακώς εν τάξει.

Η εγγραφή κοστίζει 10 Ευρώ

Συν 20 Ευρώ η συνδρομή εξαμήνου.

Η ψηφοφορία θα αρχίσει στις 13:00

και θα λήξει στις 19:00.

Η συμμετοχή όλων κρίνεται απαραίτητη

για την ανάπτυξη του συλλόγου

και του συλλογικού πνεύματος.


Το Δ.Σ. του Συλλόγου

ΤΙ ΘΑ ΕΠΙΔΙΩΞΩ ΑΝ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΤΕ

- Την ανάδειξη προέδρου με μοναδικά προσόντα την προσβασιμότητα στο χώρο της νεολαίας, την εμψυχωτική του ικανότητα, την διπλωματική του δεινότητα στο ξεπέρασμα των αντιθέσεων, την αποδειγμένη ακομμάτιστη στάση του (άσχετα με το κόμμα που ψηφίζει), την επικοινωνιακή του αποδοχή στις δημόσιες εμφανίσεις και όχι την εργατικότητά του (Δεν ψηφίζω πρόεδρο για να δουλεύει αυτός για μένα). Τα δικά μου χαρακτηριστικά είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του προέδρου. Κόπηκα στα θαύματα!

- Την δημιουργία στο Σύλλογό μας Υπηρεσίας Κατανομής Φορτίου όχι μόνον στα μέλη του Δ.Σ. αλλά και στα απλά μέλη του Συλλόγου μας, στους επιφανέστερους των συμπατριωτών μας (Συνδημότες και Ετεροδημότες) και στους απλούς Λευκιμμιώτες πολίτες.

- Την Δημιουργία στο Σύλλογό μας Υπηρεσίας Επικοινωνίας και Πληροφόρησης διασυνδεόμενη στο Διαδίκτυο και με δική μας Ιστοσελίδα και ηλεκτρονική διεύθυνση, για την λειτουργική διασύνδεση του Συλλόγου μας με όλους τους Λευκιμμιώτες που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες αλλά και όλες τις ομόλογες οργανώσεις.

- Την πρωτοστασία του Συλλόγου μας στην δημιουργία Δευτεροβάθμιου Διακοινωνικού οργάνου όλων των φορέων της Λευκίμμης ( Πανλευκιμμαϊκή Συνομοσπονδία )για την αξιοποίηση όλων των κατακερματισμένων δυνάμεών μας, όπως αυτός ενδεικτικά περιγράφεται στον σχετικό ενημερωτικό φάκελο που διαθέτω για κάθε ενδιαφερόμενο. Τα πολιτιστικά και περιβαλλοντικά μας προβλήματα διασυνδέονται με όλα τα άλλα, κι αυτό απαιτεί συνολική και πάνδημη αντιμετώπιση. Κανείς απ’ εξω.

- Την διαφάνεια στη λειτουργία του Συλλόγου μας σε όλες τις διεργασίες λήψης αποφάσεων, με ανοιχτές δημόσιες συνεδριάσεις και φανερές ψηφοφορίες του Δ.Σ. οι οποίες θα επιδιώξω να γίνουν πολύ συχνότερες (προτείνω μία τακτική κάθε εβδομάδα συν τις έκτακτες). Όλες οι συνεδριάσεις του Δ.Σ. θα γίνονται σε διαφορετικό Δημοτικό διαμέρισμα κάθε φορά. Το Αλεύχιμον ανήκει σε όλο το Αλεύκι.

- Την βελτίωση της θέσης του Συλλόγου μας στο θέμα του ΧΥΤΑ, τόσο στο τμήμα της αντίθεσής μας στην δημιουργία του (Το σύνθημα: ΟΧΙ ΧΥΤΑ ΣΤΑ ΜΙΣΟΡΑΧΙΑ) να αντικατασταθεί από το: (ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΧΥΤΑ-ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΧΥΤΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΑΣ) όσο και στο τμήμα της προτεινόμενης λύσης στην διαχείριση των σκουπιδιών μας, με στόχο όχι μόνο το χαμηλότερο κόστος αλλά το κέρδος για κάθε πολίτη, και την ταχύτητα επίλυσης. Η τελική θέση του Συλλόγου μας πρέπει να διαμορφωθεί μετά από δημόσιο διαγωνισμό ιδεών και προτάσεων και σειρά δημόσιων συζητήσεων για αναζήτηση ευρύτατης στήριξης.

- Την σταδιακή (κατά την δυνατότητα στελέχωσης) δημιουργία εξειδικευμένων ομάδων επί όλων των Πολιτιστικών και Περιβαλλοντικών θεμάτων όπως : ομάδα Θεάτρου, Εικαστικών, Ποίησης και Λογοτεχνίας, Λαογραφίας, αλλά και Διαχείρισης Αποβλήτων, Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος, Προστασίας Πανίδας, Θαλάσσιου Περιβάλλοντος κ.λ.π. κ.λ.π.

Πολλά είπα. Τα μισά αν γίνουν ο Σύλλογός μας θα γίνει ισχυρότατο προπύργιο άμυνας σε κάθε κίνδυνο παραπέρα υποβάθμισης της ιδιαίτερης πατρίδας μας αλλά και αξιόπιστο εφαλτήριο για το μέλλον.

Το Αλεύχιμον μετά το δυναμικό πρώτο του βήμα όπου τάραξε το τέλμα, διέγειρε συνειδήσεις, κοινωνικοποίησε άτομα, επηρέασε αποφάσεις, καλείται σήμερα να οδηγήσει από την φάση του ετεροπροσδιορισμού μας, όπου όλα γίνονται από άλλους για μας χωρίς εμάς, στην φάση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, όπου όλες οι ιδεολογίες δοκιμάζονται στην πράξη, με γνώμονα την ουσιαστική

προσφορά των φυσικών τους φορέων στον τόπο μας και οδηγό μας το πνεύμα του ρητού:

Σκέψου Παγκόσμια-Δράσε Τοπικά.

Υπόσχομαι ότι τίποτε λιγότερο και κυρίως τίποτε περισσότερο δεν θα επιδιώξω.

Παρακαλώ όσους με ψηφίσουνε, όπως και αυτούς που δεν με ψηφίσουνε να μην μου το πουν, για να τους αγαπώ όλους το ίδιο. Καλό βόλι πατριώτες.

Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Γιώργος Σ. Βλάσσης (μελισσουργός)

Υποψήφιο μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου «Το Αλεύχιμον» - Ριγγλάδες 10/08/2007

Το λιμάνι μας



















Στο διαδίκτυο βρήκα αυτήν την ωραία αεροφωτογραφία από το κεντρικό μας λιμάνι και θεώρησα καλό να την αναρτήσω για να θυμίζω στους απανταχού Λευκιμμιώτες ότι η "αγκαλιά" της ιδιαίτερης πατρίδας μας τους περιμένει πάντα με αγάπη.

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ ΜΕ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΦΤΕΡΑ

Πριν μερικές δεκαετίες ο μεγάλος διανοητής και μέντορας της γενιάς μου Ιβάν Ιλίτς, χρησιμοποιώντας στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ αποδείκνυε στους έκπληκτους αναγνώστες του ότι στο Λος Άντζελες, την πόλη με το πιο τέλειο οδικό δίκτυο στον κόσμο, η ταχύτητα του μέσου ΙΧ αυτοκινήτου είναι μικρότερη της ταχύτητας του γαϊδάρου (5χιλ/ώρα)!!! Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, δεν χρειάζεται παρά την απλή λογική να κατέχει κανείς (που δυστυχώς μόνον οι διανοητές κατέχουν σήμερα) για να καταλάβει του λόγου το αληθές. Να πως αποδεικνύεται η αλήθεια : Ανάγοντας τα έξοδα ενός ΙΧ (κόστος αγοράς, καύσιμα, επισκευές, ασφάλεια, τέλη κυκλοφορίας, έξοδα πάρκινκ, πρόστιμα παραβάσεων κ.λ.π.) σε χρόνο εργασίας μέσου εργαζόμενου (μεροκάματα), προσθέστε σ’ αυτά τον χρόνο που κάνει ένα μέσο ΙΧ να διανύσει τα χιλιόμετρα του κοντέρ του όταν αποσυρθεί, προσθέστε ακόμη τον χρόνο για ανεύρεση πάρκινκ και όλο αυτό το άθροισμα διαιρέστε το με τα χιλιόμετρα του κοντέρ για να δείτε ότι ο άνθρωπος δεν λέει αρλούμπες. Δεν μέτρησε βέβαια το κόστος σε ανθρώπινα θύματα από τροχαία ατυχήματα, ούτε το κόστος θεραπείας από ασθένειες οφειλόμενες στην εργασία και την οδήγηση (π.χ. ψυχασθένειες που βρίθουν στην πόλη του δείγματος). Παρατήρησε όμως ότι οι φυσικές αποστάσεις έχουν μεγαλώσει από την εποχή του γαϊδάρου. Για να επισκεφθεί κανείς τον φίλο ή τον συγγενή του σήμερα, ή για να πάει για ψώνια, ή το παιδί του στο σχολείο ή για να πάει στη δουλειά του, ή να πάει να διασκεδάσει κ.λ.π. μετράει την απόσταση με τον χρόνο οδήγησης του ΙΧ του. Έτσι ο προορισμός του (απόσταση) έχει μακρύνει καταφανώς. Τι Βαβυλωνία κι ετούτη !

Χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης μπορούμε εύκολα να δώσουμε την απάντηση στο αίνιγμα που συνήθιζα να υποβάλω στους φίλους μου :

«Πως γίνεται να ταξιδεύουν μαζί, σε θέσεις δίπλα-δίπλα του ίδιου αεροπλάνου ένας βιομήχανος με έναν απλό εργαζόμενο στην βιομηχανία του και ο χρόνος του ταξιδιού τους να είναι για τον καθένα πολύ διαφορετικός».

Η απάντηση βέβαια είναι ότι αν προσθέσουμε στον χρόνο της πτήσης (που είναι ο ίδιος και για τους δύο) τον χρόνο που χρειάζεται ο καθένας τους να εργαστεί για να αγοράσει το εισιτήριο πτήσης, τότε ο χρόνος μετάβασης στον προορισμό τους είναι πολύ μεγαλύτερος για τον εργάτη.

Όλ’ αυτά τα παράδοξα ξανατριβέλισαν το μυαλό μου παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες στην τηλεόραση μία σειρά αμερικάνικης (τι άλλο ;) προέλευσης με τα κατορθώματα του ανθρώπου στον τομέα των αερομεταφορών και ιδιαίτερα στην κατασκευή ιπτάμενων μεγαθήριων όπως του μεγαλύτερου αεροπλάνου στον κόσμο του Ρωσικού Τούπολιεφ και του Αμερικάνικου Μπόϊνκ 747. Τι ειρωνεία! Το Αμερικάνικο πνεύμα του “Bigest in the world” ξεπεράστηκε από την χώρα πρότυπο της Αριστεράς, την πρώην Σοβιετική Ένωση!

Και σαν να μην έφτανε αυτό ήλθε καπάκι και η αναγγελθείσα από τον Σοσιαλιστή Δήμαρχό μας συζήτηση στο Δημοτικό μας Συμβούλιο για το θέμα του σχεδιαζόμενου αεροδρόμιου στην Λευκίμμη ως επιβαλλόμενη αναγκαιότητα εξυπηρέτησης των γιγάντιων σύγχρονων αεροσκαφών τα οποία δεν χωράει ο αεροδιάδρομος της χώρας.

Στο νου μου έρχεται συνειρμικά και ο μύθος της Παλαιάς Διαθήκης για τον Πύργο της Βαβέλ κι ακόμα η εικόνα της σχωρεμένης της Καλής μου που κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό ένα από τα σπάνια τότε αεροπλάνα μονολογούσε ανήσυχη: « Μωρέ τι διαόλοι πετούνε εκεί πάνω !!». Νέος τότε του λόγου μου δεν φανταζόμουνα πόσο δίκιο είχε. Χωρίς στο ελάχιστο τις σημερινές δικές μου γνώσεις η σεβάσμια γερόντισσα, και μόνον με το αξιοθαύμαστο ένστικτο της ζωής που μέσα της έφερε ως μάνα 6 παιδιών και πολλών εγγονιών σε εποχές τραγικά δύσκολες, έμελλε να προφητέψει με ακρίβεια την εξέλιξη της ανθρώπινης αλαζονείας και την επέλαση του «ιπτάμενου» καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Καημένη Λευκίμμη με τον πάλαι ποτέ πλούσιο ελαιώνα σου, τον νεοκλασικό δομημένο ιστό σου, τα γαλανά ακρογιάλια σου, τα ήσυχα ζεστά καλοκαίρια σου, τις ιδιαίτερες μυρωδιές και τις γεύσεις σου, τι σου έμελλε να πάθεις. Σαν να μην έφτανε που σε κατατάξανε στην Τρίτη ζώνη ανάπτυξης, δεν φτάνει που σου τα πήρανε όλα και σε αφήσανε χωρίς νερό, χωρίς λάδι, χωρίς αποχέτευση, χωρίς αλυκές, χωρίς λιμάνι, χωρίς γιατρούς, χωρίς δασκάλους, με ετοιμόρροπα σχολεία, με σπίτια ερειπωμένα, με αγροτόδρομους σαν κοίτες ποταμών, με σχεδόν ανύπαρκτη πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, με μαζικό τουρισμό άθλιας στάθμης, χωρίς θέατρο, χωρίς πανεπιστημιακό τμήμα, το μόνο που απέμεινε για να σε αποτελειώσει είναι το αεροδρόμιο. Το δέλεαρ οι θέσεις δουλείας που θα εξασφαλίσει (;) όπως μόνο ο καπιταλισμός ξέρει από αυτά!. Σίγουρο δόλωμα όχι μόνον για τους θαυμαστές του Αμερικάνικου Ονείρου αλλά και για τους θαυμαστές του Ρώσικου τοιούτου, τους «καθαρόαιμους» αριστερούς και αριστερίζοντες, τους μη ανεχόμενους μύγα στο σπαθί τους και πολύ θιγόμενους όταν τους αποκαλύπτεις την ταυτότητα του Ιδιωτικού και του Κρατικού Καπιταλισμού. Πώς να βρεί τούτος ο τόπος πατριώτες να υπερασπισθούν τον ανεπανάληπτο φυσικό του πλούτο απέναντι στην καταστροφική επέλαση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού; Περίεργος είμαι να δώ αν θα βρεθεί έστω και ένα μέλος του Δημοτικού μας Συμβουλίου οποιασδήποτε παράταξης να διαφωνήσει με την τεράστια υποβάθμιση της ζωής στη Λευκίμμη που θα σηματοδοτούσε η δημιουργία αεροδρόμιου. Να δούμε πόσοι Λευκιμμιώτες έχουν όχι μόνον τις γνώσεις αλλά κυρίως το σθένος να αγνοήσουν την γενικευμένη και ποικιλότροπα προετοιμασμένη κοινή αποδοχή του Καπιταλιστικού «παράδεισου». Να δούμε ποιοι θα καταφέρουν να αποκαλύψουν τα μυστικά της καπιταλιστικής διαβρωτικής ικανότητας, τα μυστικά του Zonic και του κατακερματισμού του κοινωνικού χωροχρόνου σε χρόνο και χώρο δουλείας, χρόνο και χώρο διασκέδασης, χρόνο και χώρο άθλησης, χρόνο και χώρο μόρφωσης κ.λ.π. όταν όλοι λίγο πολλοί έχουμε αποδεχτεί και έχουμε συνηθίσει σ’ αυτά από καιρό. Να δούμε ποιος θα τολμήσει να εξηγήσει στον απλό Λευκιμμιώτη τι σημαίνει για την Λευκίμμη η κατάταξή της στην Τρίτη ζώνη ανάπτυξης και πόση υποβάθμιση της ποιότητας ζωής αυτό σημαίνει. Μπορεί άραγε να φαντασθεί κανείς πως θα γίνει το Αλεύκι αποδεχόμενο αυτήν την προοπτική, την προοπτική της βιομηχανικής ζώνης, του ΧΥΤΑ, του αεροδρομίου, της νυχτερινής «διασκέδασης» των εργατικών γκέτο, των ναρκωτικών, της βίας, της εγκληματικότητας, του θορύβου, της ρύπανσης, της έντασης εργασίας, του άγχους για την εξασφάλιση του επιούσιου κ.λ.π.; Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία. Αρκεί να δούμε τι έγινε αλλού σε αντίστοιχες περιπτώσεις «ανάπτυξης». Όσοι «φευγάτοι» είχαν την δυνατότητα το έσκασαν πανικόβλητοι μήπως βρουν αλλού μια ήσυχη ανθρώπινη γωνιά να στήσουν απ’ την αρχή το όνειρό τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μπούρδες και κολοκύθια τούμπανα αφού ο καπιταλισμός και οι συνέπειές του πάει παντού. Χώρια το άλγος της κομμένης ρίζας και τις ενοχές της χαμένης και προδομένης πατρίδας. Αυτοί που μείνανε ήταν πάντα οι απελπισμένοι κι ανήμποροι να ξεφύγουν απ’ τα νύχια του απάνθρωπου συστήματος. Τα πρώτα θύματα αλλά και οι τελευταίοι των Μοϊκανών, οι μόνοι στους οποίους ο τόπος μπορεί να στηρίξει την ελπίδα για το μέλλον. Όλοι εμείς δηλαδή που οφείλουμε να ψάξουμε να βρουμε τις λύσεις, γιατί και λύσεις υπάρχουν και προτάσεις και σπουδαγμένους έχουμε και χρήμα υπάρχει. Αρκεί μόνο να το θέλουμε. Γιατί η Ανάπτυξη που μας υπόσχονται οι άρχοντες της χώρας και της κεντρικής εξουσίας κάθε άλλο παρά μονόδρομος είναι. Μπορούμε μέσα από ένα Πανλευκιμμαϊκό Μέτωπο να δώσουμε στον τόπο μας μία απείρως καλύτερου τύπου Ανάπτυξη που να εξασφαλίζει ισορροπία όλων των κλάδων παραγωγής, δικαιοσύνη στην κατανομή των ωφελημάτων, ανάδειξη και προστασία των παραγωγικών μας πόρων, κοινωνική συνοχή, ευδιάκριτη τοπική ταυτότητα, ποιοτικό τουρισμό και όχι μαζικά μπουλούκια και κοπάδια προβάτων στα μαντριά τύπου All enclusiv όπως αυτούς που θα μας φέρνουν τα γιγάντια αεροπλάνα. Γιατί το πρόβλημα του τουρισμού δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό και ο ποιοτικός τουρίστας δεν πρόκειται ποτέ να έλθει σε μία περιοχή τρίτης Ζώνης. Θα έλθει μόνον ο ασεβής κάφρος και το τσουλί του τύπου 18-30 που δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μόνο σε χώρες που δεν έχουν πολιτισμό και ιστορία, άρα δεν έχουν αντιστάσεις. Ελπίζω ότι η Λευκίμμη θα βρεί σύντομα την δύναμη να αντισταθεί σε μια τέτοια προοπτική όπως βρήκε την δύναμη να αντισταθεί στον ΧΥΤΑ.

Το κλειδί αυτής της αντίστασης θα το φτιάξει ο Διακοινωνικός Φορέας Λευκίμμης που είναι στα σκαριά και τον οποίο προσπαθούν απεγνωσμένα οι γνωστές δυνάμεις της παρακμής να αγνοήσουν και να σπιλώσουν.

Ριγγλάδες 01/05/07 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)

Υ.Γ. Κουράγιο για να γράψω αυτό το κείμενο τις δύσκολες αυτές ώρες μου έδωσε μία πολύ μεγάλη κουβέντα που είπε ένας ακόμη μεγαλύτερος άνθρωπος, ο Μπέρτολτ Μπρέχτ :

«Μην σνομπάρεις ποτέ ένα μερμήγκι που προσπαθεί να μετακινήσει ένα βουνό. Βάλε κι εσύ ένα χεράκι για να μην παγιωθεί η εντύπωση ότι το βουνό είναι αμετακίνητο».

Τι είπε ο άνθρωπος! Σ’ ευχαριστώ Μπέρτολτ. Θα σε θυμάμαι πάντα.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Πιπίνα : Η μασκώτ της Μπούκας



















Από τις πιό όμορφες θυλικές παρουσίες της πλάζ στην Μπούκα, η Πιπίνα, όπως την φωνάζει το αφεντικό της, που το ακολουθεί κατα βήμα σε ξηρά και θάλασσα. Μία τρυφερή σχέση ανθρώπου με ζωντανό που αυτόματα φέρνει στο μυαλό πλήθος συνειρμικών σκέψεων, από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μέχρι τα πειράματα εξάρτησης του Παυλώφ.

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008



Με απλό κλίκ πάνω στο σχέδιο μεγενθύνετε ώστε να γίνει ευανάγνωστο και να μπορέσετε να το μελετήσετε στις λεπτομέρειές του. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση εδώ είμαστε. Θα ακολουθήσει βεβαίως και λεπτομερής επεξηγηματική καταχώρηση.

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

ΚΟΣΚΙΝΑ ΠΑΝΤΟΥ

Το κόσκινο, ως πανάρχαιο εργαλείο επιλεκτικής διαλογής, κυρίως των καρπών της γής ως προς το μέγεθός τους, ευρύτατα χρησιμοποιούμενο εργαλείο για τον ίδιο σκοπό στις μέρες μας, απέδειξε την χρησιμότητά του και την ιδιοφυή έμπνευση του άγνωστου εφευρέτη. Ενός εφευρέτη πρωτόγονου και ίσως το ίδιο σημαντικού και το ίδιο ατελούς και ασήμαντου όσο όλοι οι «συν αυτώ» . Ενός εφευρέτη του οποίου το λοιπό αποτύπωμα στον μάταιο τούτο κόσμο κανείς δεν ξέρει και συνεπώς θα μπορούσε να υποθέσει κανείς γι αυτόν από τα καλύτερα έως τα χειρότερα. Ενός ανθρώπου δηλαδή όπως θα μπορούσε να είναι καθένας από εμάς σήμερα.
Το δράμα ξεκινάει από την στιγμή που η εκθαμβωτική αποτελεσματικότητα και χρησιμότητα της μεθόδου επιλεκτικής διαλογής του κόσκινου, την οποία διαπιστώνουμε κάθε φορά που κοσκινίζουμε καρπούς, γεννήματα ή υλικά, όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε την ίδια διαδικασία στους ανθρώπους το τελικό αποτέλεσμα είναι τραγικό με αναπόφευκτο θύμα τον ίδιο τον άνθρωπο. Η βιωσιμότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιλεκτικότητας λέει ένας νόμος της Φύσης. Παράδειγμα ένα είδος αετού με γαμψό προς το πλάι ράμφος που τρώει μόνο σαλιγκάρια και βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των υπό εξαφάνιση ειδών. Κάποια στιγμή δηλαδή ο ίδιος ο χρήστης του κόσκινου ανακαλύπτει μέσα στο απορριπτέο κλάσμα της διαλογής τον εαυτό του!
Λένε ότι την μέθοδο του κοσκινίσματος στον άνθρωπο την εφάρμοσαν πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι στον Καιάδα Λάκκο, με κριτήριο την σωματική αρτιότητα. Μύθος βέβαια που τελευταία αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα.
Η καταδικαστέα στις μέρες μας πρακτική διαλογής κατά τον μύθο του Καιάδα Λάκκου, δεν φαίνεται να έχει ξεριζώσει από την συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου την ιδέα εφαρμογής της μεθόδου του κόσκινου για πλειάδα εφαρμογών, όπως για την επιλεκτική διαλογή των Αρίων επί των… «παπαρίων», των αρτιμελών από τους ΑΜΕΑ, των έξυπνων από τους βλάκες, των καλών από τους κακούς, των χρήσιμων από τους άχρηστους, των προοδευτικών από τους οπισθοδρομικούς, των δεξιών από τους αριστερούς, των δικών μας από τους άλλους, των «έτσι» από τους «τέτοιους» κ.λ.π. κ.λ.π. Την επιλεκτική διαλογή όλοι στο σχολείο διδαχθήκαμε.
Έτσι ο σύγχρονος παρατηρητής δύσκολα μπορεί να διακρίνει την πρόοδο του σημερινού ανθρώπου από την εποχή του πρώτου εφευρέτη του κόσκινου. Γιατί, παρά την πρώτη φωτισμένη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Γαλλική επανάσταση και στη συνέχεια στην χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναγνωρίζεται η αξία του κάθε ανθρώπου, πόσες φορές άραγε δεν βρεθήκαμε όλοι μας στην θέση των απορριπτέων καρπών του κόσκινου και πόσες φορές δεν νοιώσαμε το στυφό συναίσθημα ως ανεπιθύμητου, ως απορριπτέου η ως «αναγκαίου κακού» μέσα σε ένα «ομοιογενές» κοινωνικό σύνολο; Η απάντηση που μάλλον ταιριάζει στο ερώτημα είναι : Όσες ακριβώς φορές εμείς οι ίδιοι εφαρμόζουμε την μέθοδο του κόσκινου στους συμπολίτες μας. Πόσες φορές άραγε αισθανθήκαμε τυχεροί όταν είχαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με άτομα που έχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις με τις δικές μας; Πόσες φορές ανησυχήσαμε όταν όλοι οι γύρω μας συμφωνούν με τις απόψεις μας; Ακόμα χειρότερα, πόσες φορές νοιώσαμε άβολα όταν κάποιος της παρέας μας άσκησε κριτική; Καλύτερα λοιπόν να ψάχνουμε το κακό μέσα μας παρά γύρω μας. Δεν είναι έτσι αναπόφευκτο να υποστούμε κάποια στιγμή τις συνέπειες του κοσκινίσματος όταν πρώτοι εμείς κοσκινίζουμε;
Και βέβαια όταν η μέθοδος της επιλεκτικής διαλογής εφαρμόζεται από μία λέσχη, μία παράταξη ή ένα κόμμα, όπου η εφαρμογή αυτής της «τεχνολογίας του κόσκινου» ερμηνεύει την νομοτελειακή διαχρονική φθορά τους, η εφαρμογή της ίδιας μεθόδου στην περίπτωση ενός Διακοινωνικού Φορέα, ο οποίος φιλοδοξεί να αποτελέσει διαχρονικό θεσμό, η ενός απλού Πολιτιστικού Συλλόγου, που εξ’ ορισμού καλείται να εκφράσει ολόκληρη την κοινωνία στην οποία απευθύνεται και δεν στοχεύει στην έκφραση μιας συγκεκριμένης τάσης, όπως κάνουν οι πολιτικές παρατάξεις, είναι σίγουρη καταστροφή ως προς την αποδοχή του από το κοινωνικό σύνολο και οδηγεί στην συρρίκνωση και την περιθωριοποίηση, αφού η συγκεκριμένη τάση δεν μπορεί παρά να αποτελεί υπόλοιπο του πεδίου κάλυψης των παρατάξεων, να αποτελεί δηλαδή έκφραση ενός ελάχιστου τμήματος του συνόλου.
Το κοσκίνισμα λοιπόν, τουλάχιστον στην περίπτωση των Διακοινωνικών Φορέων, όχι μόνον δεν επιφέρει καμία ενδυνάμωσή του αλλά αντιθέτως οδηγεί νομοτελειακά στην συρρίκνωσή του. Γι αυτό, ο Διακοινωνικός Φορέας, οφείλει να εφαρμόζει αντίστροφες διαδικασίες από αυτές του κόσκινου των παρατάξεων.
Εδώ η διαφορετικότητα οφείλει να γίνει το ζητούμενο και όχι το απευκταίο. Η ομοφωνία, η ομοιομορφία, η ομοιογένεια πρέπει να αποτελούν ανησυχητικά στοιχεία και σίγουροι δείκτες στρεβλής πορείας αντί να αποτελούν αξιόπιστους δείκτες ορθότητας. Το κλασικό παράδειγμα του Γαλιλαίου, που διώχθηκε επειδή πρώτος είδε την γη σφαιρική, οφείλει να γίνει οδηγός στην αέναη αναζήτηση της αλήθειας και του σωστού δρόμου. Ιδιαίτερα μάλιστα στις μέρες μας που οι παγκόσμιοι δείκτες είναι στο κόκκινο, η αναζήτηση του διαφορετικού οφείλει να γίνεται συστηματική και οργανωμένη, ως μόνη ελπίδα διεξόδου.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 06 Μάη 2008 κιν: 6974918444
e-mail: vlassis60@hotmail.com

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008


Σπύρος Κουρής λέγεται ο συμπατριώτης μας που μου έδωσε την διπλανή αφίσσα. Αυτός και η γυναίκα του δημιούργησαν το Λαογραφικό Μουσείο Λευκίμμης με πολύ πλούσιο Λαογραφικό υλικό το οποίο οι ίδιοι συνέλεξαν με άοκνη και μακρόχρονη προσπάθεια. Τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία στον σκοπό τους που είναι έργο ζωής για τ' Αλεύκι μας.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

ΠΩΣ ΤΟ ΤΡΙΒΟΥΝ ΤΟ ΠΙΠΕΡΙ

( ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ )

ΠΡΟΣΟΧΗ : Ίσως πρέπει να αποφευχθεί η επιδίωξη γονικής συναίνεσης.

Πιπεράτο και δροσιστικό, σαν παγωμένη τσιτσιμπύρα το θέμα μου. Αφορμή κάποια αντιφατικά σχόλια, ως αντίλαλος σε κάποιες λέξεις ή φράσεις μου, πράγματι σπάνιες, ή και πρωτόφαντες ίσως σε γραπτό λόγο (όπως άλλωστε σπάνια είναι και η Αλήθεια στις μέρες μας) οι οποίες φράσεις όμως (ω της υποκρισίας) τυχαίνει να είναι συχνότατα συναπαντούμενες (όχι μόνον αυτές) στον καθημερινό προφορικό μας λόγο.
Ξέρετε φίλοι μου, ένα από τα αδιάψευστα χαραχτηριστικά της συμπεριφοράς των αδύναμων χαραχτήρων, είναι και η υποκρισία τους. Ο αδύναμος άνθρωπος μοιάζει με τον θαυμαστό ήρωα πρωταγωνιστή μιας θεατρικής παράστασης, ο οποίος στο παρασκήνιο είναι το εντελώς αντίθετο της εικόνας του στο προσκήνιο.
Έτσι και η αντίδραση ελάχιστων (σπουδαγμένων κυρίως ως φευ) οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια που μας λέει ότι καμιά λέξη δεν είναι βρώμικη χυδαία ή αισχρή, ενώ όλες οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που να εκφράζουν σιχαντερά νοήματα, επιμένουν (μάταια βέβαια) να μας επιβάλουν για αποκλειστική χρήση στον γραπτό λόγο το «Γυναικείο γενετήσιο όργανο», ή έστω το «Αιδοίο» αντί για το «Μουνί». Επιμένουν ότι το να γράφεις «Πούτσο» είναι χυδαίο, ενώ αν γράφεις «Ανδρικό Μόριο», ή έστω «Φαλλός» είναι δόκιμο ή, έστω, ανεκτό!!
Ευτυχώς που σ’ ετούτα τα χώματα κακιά σκουριά δεν πιάνει, αφού έτυχε να τα πατήσουν κάποιοι φωτισμένοι πρόγονοί μας, που έβαλαν τα πράγματα πολύ νωρίς στη θέση τους, λέγοντας τα Σύκα-Σύκα και όχι Φιστίκια ή Μούσμουλα. Αλλά και όταν ακόμη το Αρχαίο Φέγγος έμοιαζε να σβήνει, με την βίαιη επέλαση ισχυρών συντηρητικών ρευμάτων και πάλι η μεταλαμπάδευση της απλής αυτής αλήθειας, στις πλάτες του Λαού μεταφέρθηκε ως εμάς (βλέπε Μαρία στο ποτάμι, Λιάτικα κ.λ.π.) όπως (δυστυχώς) στις ίδιες πλάτες έμελλε να καθίσει και η Βικτοριανή μούχλα, που μας μετέδωσαν κάποιοι δικοί μας σπουδαγμένοι Ευρωλιγούρηδες, αλλά και κάποιοι ευνούχοι Ανατολίτες, πανικόβλητοι από το φώς που αντίκρισαν κατά την έξοδο από τη μήτρα της μάνας τους-διαδικασία απόλυτα ζωτικής σημασίας, πού μοιάζουν να θέλουν να αντιστρέψουν. Κι όμως και οι Σάτυροι και η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας, η Γαία, ο Διόνυσος και ο τραγοπόδαρος Πάνας δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στην ψυχή του Λαού, σαν κάλεσμα της Ζωής για τη Ζωή. Ο Μέγας Λαός δεν έπαψε ποτέ να γράφει στ’ αρχίδια του τις αφύσικες συμπεριφορές και τους κανόνες των ψυχικά ακρωτηριασμένων και συντηρητικών Λογιότατων, που τύχαινε να ανήκουν πάντα, οι καημένοι, στους βολεμένους και τους ευνοημένους αυτού του παραμυθιού. Έτσι ο θρασύτατος Καρνάβαλος, με την αθυρόστομη διαθήκη του, όχι μόνο τους τραβούσε τη μάσκα της υποκρισίας τους, αλλά ουσιαστικά τους ξεβράκωνε, μπας και καταλάβουν, τα άμοιρα, πόσο απλά είναι τα πράγματα και πόσο περίπλοκα τα κάνουνε, για να δικιολογούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) την διπλή, τριπλή ή πολλαπλή μερίδα τους. Με την ίδια εκπληκτική συνέπεια και ευστοχία η Μαρία ( η ταβερνάρισσα στο ποτάμι) απάντησε στην προεκλογική χειραψία της Άντζελας με το αλησμόνητο « Είσαι πολύ μουνάρα»!!
Αχ ρε Μαρία. Πότε επι τέλους όλοι εμείς, οι σκορβουτόπληκτοι σπουδαγμένοι φωστήρες, θα εκτιμήσουμε την τεράστια κοινωνική προσφορά σου και την ικανότητά σου να τινάζεις στον αέρα το ψυχοπλάκωμά μας, ακόμη κι αυτό μιας νεκρώσιμης ακολουθίας, με μόνη την παρουσία σου δίπλα στο φέρετρο, χωρίς καν να πεις κουβέντα! Αρκεί μόνο η υποψία των συλλυπουμένων για το τι μπορεί να σκεύτεσαι για τις πάλαι ποτέ επιδόσεις του(της) εκλιπόντος(ούσας) για να αρχίσουν όλοι ομαδικά να αποχωρούν ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Θα έπρεπε να σου είχαν κάνει προ πολλού την προτομή.
Και ενώ ο ρακένδυτος Λαός απολαμβάνει μέχρι τέλους το ξεφάντωμα στον χορό του γάμου, κυλιόμενος κατά Γης για να τρίψει με τον πούτσο το πιπέρι, ο Ευρωπαϊκά κουστουμάδος γαμπρός και το παρόμοια επιδεικτικό σινάφι του, είναι αναγκασμένοι (όταν το τολμήσουν ή όταν εξαναγκασθούν) να θυσιάσουν τα γαμπριάτικα κουστούμια τους, για μια και μόνη αξιόπιστη αναπαράσταση της γονιμοποίησης της Γαίας!! Άντε τώρα εσύ να τρίψεις καταγής το πιπέρι, πρώτα με τη μύτη, μετά με τον αγκώνα, μετά με τον κώλο και τέλος με τον πούτσο, για να μου πεις στη συνέχεια πού βρίσκεται η καθωσπρέπειά σου και η υποκρισία σου, παλιο μπαμπέση τσαρλατάνε.
Η μικροαστική μου καταγωγή, δεν με προόριζε για παθιασμένο εραστή και υπέρμαχο της Λαϊκής Σοφίας. Προσέξτε όμως λίγο το παράδειγμα ενός Λαϊκού ρητού που πρόσφατα ξανάκουσα και το οποίο είναι απαλλαγμένο από «κακές λέξεις». Αναφέρομαι στην πασίγνωστη παραβολή του σίκλου που φθείρεται μπαινοβγαίνοντας στο πηγάδι πολλές φορές, ενώ το πηγάδι δεν παθαίνει τίποτα! Είναι μια παραβολή που, αισθητικά τουλάχιστον, λόγω αναντιστοιχίας μεγεθών, αλλά και ορθολογικά, ως προς το ψεύδος της μονόπλευρης φθοράς των γεννητικών οργάνων που εκφράζει ( ακόμα κι αν δεχθούμε ότι υπάρχει φθορά) με βρίσκει αντίθετο. Γι αυτό ίσως ποτέ μου δεν την εκστόμισα. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω ή να αρνηθώ την παρηγορητική δράση της παραβολής αυτής όταν απευθύνεται στον κατέχοντα τον φθαρμένο και ανίκανο πλέον να εκτελέσει τα λειτουργικά του καθήκοντα «σίκλο».Εδώ η σωστή διεύθυνση (σε ποιόν λες την παραβολή) είναι καθαρή Λαϊκή Σοφία, ενώ η λάθος διεύθυνση (και όχι η λάθος λέξη) είναι αποκρουστική χυδαιότητα. Είναι η ίδια Σοφία, πού σπάζοντας πολλές φορές τα όρια του Ορθού Λόγου, λούζεται στην αίγλη και την δύναμη της Ποίησης, όπως στο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» με την ασύλληπτη στην Λόγια Τέχνη, εκφραστικότητά του, ή το: «Σήκωσέ το το γαμημένο» για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η Ποίηση δεν υπάρχει μόνον στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά παντού και πάντα και όποιος έχει μάτια βλέπει, όπως θα έλεγε και ο Νέγρος.
Ακόμη μια παρατήρηση: Με αγώνες σε όλα τα μέτωπα, όλοι οι Έλληνες καταχτήσαμε ένα επίπεδο Ελευθερίας, που θεωρητικά και νομικά τουλάχιστον, δεν επιτρέπει σε κανέναν την λογοκρισία. Ο αγώνας όμως όχι μόνον δεν έληξε αλλά τώρα αρχίζει, αφού η χειρότερη μορφή λογοκρισίας ( ως γνωστόν τοις πάσι και παρα τοις Αρχαίοις Έλλησι) είναι η Αυτολογοκρισία, την οποία ΟΛΟΙ, εφαρμόζουμε (πολλές φορές αβασάνιστα) σαν μηχανισμό προσαρμογής σ’ ένα δεδομένο συντηρητικό περιβάλλον, που πολλές φορές τείνει να νεκρώσει κάθε ζωντανή ρίζα ζωής, όχι μόνο της Ποίησης αλλά και της… Γονιμοποίησης. Εδώ περιττεύουν νομίζω τα παραδείγματα και ο «νοών νοείτο». Γι αυτό οφείλουμε όλοι (όσοι τουλάχιστον γνωρίζουμε την ταύτιση του ενδιαφέροντος για Ζωή με το αέναο πάθος αναζήτησης του Φωτός του Αληθινού, να αντιπαλεύουμε, κατά το δυνατόν, την Αυτολογοκρισία, κι αυτό, περισσότερο σαν προσπάθεια ανάπτυξης συνθηκών ζωής στον τόπο μας και λιγότερο σαν ατομική ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας.
Οι μυστηριώδεις, ανεξερεύνητες και πανάρχαιες ζωογόνες δυνάμεις αυτού του τόπου, μας παράδωσαν έναν ασύλληπτο πλούτο Λόγου και έκφρασης που θα ζήλευε κάθε Λαός. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια, αν όχι τραγικό ατόπημα υψίστης σημασίας, να προσπαθεί κάποιος να θέσει όρια στην έκταση του Λόγου. Την ζωή ή τον θάνατο, την σεμνότητα ή την χυδαιότητα μπορεί κανείς σήμερα (ευτυχώς) να υπηρετήσει παντοιοτρόπως. Ρίξτε μια προσεκτική ματιά στους λόγους πολλών επιφανών πολιτικών (όπως για παράδειγμα του Πλανητάρχη μας) για να διαπιστώσετε εκεί την κορύφωση της « τέχνης» εκφοράς ενός Λόγου, ο οποίος ενώ είναι παντελώς απαλλαγμένος από «βρώμικες» λέξεις, παρ’ όλ’ αυτά, βρίθει, θα έλεγα, πλήθους έντονων στοιχείων σεξιστικής χυδαιότητας, κατάφορης αδικίας, ωμής βίας και δυσωδίας μαζικών θανάτων. Η Υποκριτική Τέχνη στο απόγειό της!
Προσέξτε τώρα την εκρηκτικότητα του Λόγου (την Ποίηση θα έλεγα) στην φράση που χρησιμοποίησα στην πικέτα που περιέφερα στην πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην οποία απέδιδα σοβαρή ευθύνη για τις σημερινές, Μεσαιωνικού τύπου, συνθήκες εργασίας, αλλά και την γενικότερη κατάντια μας, στους κατά καιρούς ασκούντες την εξουσία «Αναπτυξιολόγους της πούτσας». Θα καταλάβετε τότε γιατί η φράση αυτή απέδωσε, με μοναδική ακρίβεια, όχι μόνον το συναίσθημά μου (αγανάχτηση, οργή και απελπισία) αλλά και όλων σχεδόν των συμπορευόμενων και όλων των παρακαθήμενων του Λιστόν, που επανειλημμένα χειροκρότησαν, και όλων των Κερκυραίων που με ενθουσιασμό με συνεχάρησαν. Η επιτυχία έχει να κάνει με την (ασυνείδητη ίσως) αλλά σαφώς διακριτέα από τον Λαό, έννοια και χρήση του όρου : Πούτσα και όχι πούτσος, καυλί, μαλαπέρδα, πέος, φαλλός κ.λ.π. Γιατί, όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Πούτσα (Γένος Θηλυκό) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά εκείνη η άνευρη επικρεμάμενη σάρκα, ένα ξεφούσκωτο συχαντερό νιανιό δηλαδή, όπως ακριβώς και οι Αναπτυξιολόγοι μας. Απ’ την άλλη, στην λεκτική μας φαρέτρα έχουμε και τον Μέγα Πούτσο που…. τρίβει το πιπέρι και ο οποίος, (γιατί να τον κρύψομεν άλλωστε) είναι ( καθόλου τυχαία βέβαια) γένους Αρσενικού. Ενώ δηλαδή και οι δύο λέξεις φαίνεται να αντιστοιχούν στο ίδιο αντικείμενο, στην πραγματικότητα διαφέρουν επι της ουσίας, που υποδηλώνει η εκάστοτε κατάσταση του αντικειμένου, καθώς και τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μπορεί να προκαλεί. Τι να κάνουν τώρα οι λέξεις «Πέος» ή «Φαλλός» στην περίπτωση των αποτυχημένων Αναπτυξιολόγων;
Τέλος , ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, καθώς και όλων όσων κειμένων προέκυψαν από την ίδια γραφίδα, οφείλει να παραδεχτεί, ότι ο σεβασμός σ’ αυτά της Λόγιας Ποίησης, του Λόγιου λεξιλογίου, είναι ίδιου βαθμού με τον σεβασμό της Λαϊκής Ποίησης και του Λαϊκού Λεξιλογίου. Θα ήταν ανοησία να παραγνωρίσω την αξία του ενός υπέρ του άλλου. Στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και της βαρβαρότητας, το πρώτο που πλήττεται και κινδυνεύει είναι η γλώσσα μας και ιδιαίτερα η Αριστοφανική μας ρίζα , η Λαϊκή μας ποίηση και η Πολιτισμική μας Παράδοση. Με την εισβολή ξένων λέξεων και κυρίως ξένων τρόπων σκέψης και ξένων πολιτισμικών προτύπων, η δική μας ταυτότητα απεμπλουτίζεται και απαξιώνεται. Ο Λόγος σαν ουσιαστικό στοιχείο της Ταυτότητάς μας, αλλά και σαν βασικό εργαλείο έκφρασης σκέψεων, ιδεών και εννοιών, φτωχαίνει επικίνδυνα, για να χωρέσει στα ξύλινα κιβώτια του «μωρανθέντος άλατος». Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μας, παιδιά.-
Ριγγλάδες 20 Ιούνη 2005 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Του αιγάγρου

Εδώ έχετε άλλο ένα δείγμα μεγάλης ποίησης από τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Όποιος σοκάρεται από "άσεμνες " λέξεις, παρακαλώ να μην ανοίξει το βίντεο.

Ποίηση : Η τέλεια εκρηκτική γόμωση

(Πρόλογος στην μουσικοποιητική βραδυά στο σπίτι του Σ.Ν. την 10/03/01)


Στην απαρχή της νέας χιλιετίας, είναι πολλοί αυτοί που αμφισβητούν την ανέλιξη του ανθρώπινου νού από αυτόν του προγόνου του, του πιθήκου. Υπερθεματίζουν μάλιστα, λέγοντας ότι, αν υπάρχει εξέλιξη, αυτή θα είναι αρνητική. Η συμπεριφορά των πιθήκων, λένε, είναι ανώτερη από αυτήν των ανθρώπων (βλ. Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ του Α.Ζ.Γκιόργκι). Απαριθμώντας πόλεμους, πυρηνικές καταστροφές, μολύνσεις περιβάλλοντος κ.λ.π., επιχειρούν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι η επιστροφή μας στην εποχή των ενστικτωδών συμπεριφορών και το περιβάλλον θα έσωζε και τον άνθρωπο θα αναβάθμιζε. Δεν είναι βέβαια εδώ η ώρα να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς σ’ αυτό. Απλώς αναφέρω αυτόν τον προβληματισμό, για να αναδείξω τις θεμελιακές αμφισβητήσεις και συγκρούσεις που προκαλεί η απλή παρατήρηση των γεγονότων και των φαινομένων της εποχής που έλαχε να ζούμε, μιας εποχής που την χαρακτηρίζει η παγκόσμια, σχεδόν, επικράτηση των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάτων, των εκμεταλλευτών επί των εκμεταλλευόμενων, της επικράτησης της Αμερικάνικης υποκουλτούρας, του Αμερικάνικου τρόπου σκέψης, όπου όσο περισσότερα καταναλώνεις ή ξοδεύεις, τόσο μεγαλώνει η αξία σου, της εποχής της αναγωγής όλων των αξιών σε δολάρια, την εποχή του Μεγάλου Αδελφού πλανητάρχη και των κατά τόπους και περιοχές υποτακτικών του εξειδικευμένων λαοπλάνων και κατ’ ουσία αμόρφωτων, άψυχων και ανιστόρητων ανθρωποειδών ανδρείκελων, που βάλθηκαν να διαφεντέψουν τις ζωές όλων μας.
Κι όμως! Ενώ όλα δείχνουν ότι «δουλεύουν ρολόι», ενώ οι βάσεις του θανάτου μοιάζουν ακλόνητες και τα αφεντικά αποκομίζουν ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη και οι εργαζόμενοι μοιάζουν ανήμποροι να αλλάξουν τους συσχετισμούς, ένα κόκκινο λαμπάκι αναβοσβήνει στον πίνακα ελέγχου του κέντρου διαβιβάσεως εντολών του Μεγάλου Αδελφού. Κάτι δεν πάει καλά, κάτι που πάει να χαλάσει την «σούπα» και γι’ αυτό το ψάχνουν εναγώνια χιλιάδες «μαμούνια» επιστήμονες και – να πάρει ο διάολος – δεν το έχουν βρει ακόμα. Η ένδειξη είναι σε μια ασήμαντη, σε μέγεθος, χώρα, μικρή σαν τελεία στον παγκόσμιο χάρτη, όπως είναι η Ελαδίτσα μας. Μοιάζει ολότελα παραδομένη, όπως θα έλεγε κι ο Αμερικανός πρέσβης, αλλά…. Τι φρούτο είν’ ετούτο; Σε κάθε γωνιά της, συναντάς και μια έπαλξη! Πας να την πατήσεις και νομίζεις πως απογειώνεσαι! Πας να διατάξεις και νομίζεις πως μιλάς με Θεούς! Πας να την σαγηνέψεις με γητειές και λούσα και σ’ αφήνει σύξυλο με τα δικά της! Πας να την τρομάξεις με τα πιο σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής και κατεβάζει στους δρόμους το σύνολο σχεδόν του λαού της! Πας να την πάρεις στα σοβαρά κι αυτή σε δουλεύει με ανέκδοτα και καλαμπούρια! Προσπαθείς σαν την Κίρκη να μεταμορφώσεις σε γουρούνια τους Ανθρώπους της, βυθίζοντάς τους σε χίλιες επίπλαστες ή πραγματικές ανάγκες επιβίωσης κι αυτοί μοιάζουν άϋλοι, όπως και οι ανυπόταχτες ψυχές τους! Τους ρίχνεις μέσ’ το πηγάδι της ματαιοδοξίας κι αυτοί αντί για ρακοσυλλέκτες γίνονται αδαμαντορύχοι της ελπίδας! Τους βουτάς μέσ’ τον βόθρο των ναρκωτικών, του χυδαίου σεξισμού, της ιδιώτευσης, της ευμάρειας, της κοινωνικής αναλγησίας κι αυτοί μαζεύονται και τραγουδάνε, καλαμπουρίζουν μεταξύ τους και βλαστημάνε το άδικο κι αλληλοστηρίζονται αφουγκραζόμενοι τον πόνο και το δάκρυ της ψυχής τους και ονειρεύονται και ερωτεύονται έναν κόσμο απείρως καλύτερο από αυτόν που έλαχε να ζούν, έναν κόσμο όπως μόνον αυτοί θα μπορούσαν να φτιάξουν! Μα το χειρότερο (διάολο μέσα τους) είναι, που μπορούν ακόμα και σήμερα να τρυπώνουν ανεμπόδιστα (όπως ακριβώς κάνανε και οι πρόγονοί τους) χωρίς καμία δυσκολία στα επουράνια και ασύλληπτα στον κοινό νού δώματα της φαντασίας, του νού και της ψυχής, παίζοντας μάλιστα μαζί τους σαν να ήτανε τόσο απλό και τόσο συνηθισμένο, σαν αυτό που σας λέω, και με μία τεχνική απαράμιλλη που έχει ρίζες χιλιάδες χρόνια πρίν!
Ένα να ξέρεις μόνο: Ό,τι και να τους κάνεις θα βρούν τον τρόπο να βγούν νικητές. Ακόμα και στου μπαλαούρου την απομόνωση να τους βάλεις, θα βρούν το κουράγιο και τον τρόπο να γράψουν ποιήματα, που τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Μην τους υποτιμάς καθόλου άμυαλε γίγαντα. Ξέρουν τι κάνουν και δεν το κρύβουν: Αφήνουν τα δικά τους άσβεστα χνάρια, σαν συνέχεια αυτών των προγόνων τους. Κι όταν φύγουν, οι επόμενοι θα κάνουν το ίδιο. Παράξενη χώρα! Παράξενος Λαός σου λέω! Δεν είναι τυχαίο που στην μικρή και ασήμαντη αυτή χώρα γεννήθηκε η ποίηση. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ασήμαντη χώρα γέννησε τους μεγαλύτερους και πιο πολυδιαβασμένους ποιητές παγκοσμίως. Είναι περισσότεροι οι ποιητές της από όλους τους πράκτορες και κατασκόπους όλων των μυστικών υπηρεσιών μαζί. Όπου κι αν βρεθείς να ξέρεις πως έχεις δίπλα σου κάποιον απ’ αυτούς. Δυσνόητα πολλές φορές αυτά που λέν και γράφουν. Σαν συνθήματα κρυπτογραφημένα σε ανερμήνευτο κώδικα. Να τους προσέχεις Μεγάλε. Σου δίνουν την εντύπωση πως είναι άοπλοι, ανίσχυροι και υποταγμένοι, μα αυτοί, δικέ μου, ανέδειξαν τον Λόγο σε όπλο ακατανίκητο! Διεισδύουν με τον Λόγο σε κάθε κρυφή πτυχή της πιο παγωμένης ψυχής, του πιο πωρωμένου ανθρώπου κι εκτινάσσουν την ψυχή στα μεσουράνια! Άκου που σου λέω. Και μάλιστα το πετυχαίνουν αυτό με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από αυτήν που οι κεφαλές εμπλουτισμένου ουρανίου διαπερνούν τον θώρακα των αρμάτων. Να είσαι σίγουρος ότι, αυτοί και οι όμοιοί τους, επεξεργάζονται το σχέδιο της επόμενης Παγκόσμιας Επανάστασης! Δεν είναι παραμύθια, ούτε αστεία αυτά που σου λέω. Τούτος ο τόπος κρύβει στα έγκατά του ένα τεράστιο πνευματικό ηφαίστειο. Νομίζεις πως είναι σβηστό, μα οι ηφαιστειολόγοι το έχουν κατατάξει στον πρώτο βαθμό επικινδυνότητας. Κοχλάζει στα έγκατά του και άμα εκραγεί, θα έχει λήξει οριστικά και αμετάκλητα η εποχή μας που την χαρακτηρίζουν ως Εποχή της Βαρβαρότητας. Αυτά που σου είπα να μην τα ξεχνάς ποτέ.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 10 Μάρτη 2001

Υ.Γ.: Είναι μεγάλη τιμή για μένα Σ. που μου εμπιστεύθηκες την συλλογή των ποιημάτων σου. Ξέρω τι τόλμη θέλει να ανοίγεις την φτερούγα της ψυχής σου. Θα είσαι από τους πρώτους που θα διαβάσουν τα δικά μου ποιήματα, που δυστυχώς ακόμη δεν αξιώθηκα να γράψω. Έψαξα όμως και βρήκα για σένα ένα ποίημα του πιο πολυδιαβασμένου, Παγκοσμίως, συμπατριώτη μας, που νομίζω ότι σου ταιριάζει «γάντι». Άκου το με προσοχή:



ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ΣΚΑΛΙ

Εις τον Θεόκριτον παραπονιόταν
Μια μέρα ο ποιητής Ευμένης:
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κι ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλοίμονον, είν’ υψηλή, το βλέπω,
Πολύ υψηλή της ποιήσεως η σκάλα.
Και απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
Ποτέ δεν θ’ ανέβω ο δυστυχισμένος».
Είπεν ο Θεόκριτος: «Αυτά τα λόγια
Ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
Να’ σαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμα το σκαλί το πρώτο
Πολύ απ’ τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
Πρέπει με το δικαίωμά σου να σαι
Πολίτης εις των ιδεών την πόλη.
Και δύσκολο στην πόλη εκείνη είναι
Και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις νομοθέτας
Που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».


Κωνσταντίνος Καβάφης

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Απολαύστε εδώ το πασίγνωστο ποίημα του περισσότερο διαβασμένου Παγκοσμίως Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη. Αυτήν την εποχή πολύ μου ταιριάζει και το θυμήθηκα.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ,
ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ

Αγαπητοί γονείς και μαθητές.
Με ευκαιρία την τελετή βράβευσης των επιτυχόντων αποφοίτων Λυκείου στις ανώτερες και ανώτατες σχολές, την οποία παρακολούθησα λόγω ιδιαίτερης ευαισθησίας ως πρώην εκπαιδευτικός, ένιωσα χρέος να κάνω κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις πού σχετίζονται με την αδιανόητη, από παιδαγωγικής σκοπιάς, αυτή εκδήλωση.
Η συνεχής κοινωνική μου παρουσία έχει κάνει αντιληπτό, νομίζω σε όλους, πόσο φουσκώνω περηφάνια όταν κάτι καλό γίνεται στον τόπο μας, αλλά και πόσο θλίβομαι και οργίζομαι και αντιδρώ στα μέτρα των δυνάμεών μου, όταν γίνεται κάτι ανάποδο.
Θα χρειαζόμουν δυστυχώς πολλές αράδες για να αναφέρω εδώ όσα επιτεύγματα του παρελθόντος κατέρευσαν, ενώ για τις σύγχρονες επιτεύξεις πολύ λίγες. Σ’ αυτή την κατάντια της Λευκίμμης, που σε άλλες εργασίες μου έχω σαφώς περιγράψει, βρίσκω απόλυτα θεμιτή και επιθυμητή την όποια προσπάθεια των αρχόντων και κάποιων ιθυνόντων του τόπου μας, να προβάλλουν οτιδήποτε θετικό για να αναπτερώσουν –έστω- τον ψυχισμό σας. Γι αυτό πρέπει να τους συγχωρήσουμε το τελευταίο, ελπίζω, ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ τους, που ήταν η
βράβευση των επιτυχόντων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, ο αριθμός των οποίων ήταν
φέτος, αναλογικά, ο μεγαλύτερος σ’ όλο το νησί.
Σεις βέβαια οι επιτυχόντες που δώσατε σκληρή μάχη γι’ αυτή την επιτυχία αλλά και οι γονείς σας που θερμά σας συμπαραστάθηκαν, σας χειροκρότησαν και σας καμαρώνουν, θα παραξενευτήκατε περισσότερο από όλους για την απαξιωτική μου στάση στη βράβευση αυτή και φυσικά θα ζητάτε εξηγήσεις. Εγώ όμως, που δεν είμαι πολιτικός, ενδιαφέρομαι περισσότερο για την επιστημονική αλήθεια την οποία γνωρίζω λόγω της Παιδαγωγικής μου κατάρτισης, ενώ μπρος σ’ αυτή την αλήθεια ποσώς μ’ ενδιαφέρει η συμπάθεια η η αντιπάθεια κανενός, ένοιωσα έντονα το χρέος να αντιδράσω έτσι.
Το ίδιο θα ζητάτε εξηγήσεις για την αυθαίρετη και κραυγαλέα παρέμβασή μου, μετά την λήξη της τελετής, όπου έκανα την πρόταση:
Να θεσπισθεί, με συνεργασία Δήμου και Δ/σης του Λυκείου, βραβείο κοινωνικοποίησης μαθητών, μετά από ετήσια έκθεση ιδεών με θέμα:
«Τα προβλήματα του τόπου μας και ο ρόλος των πολιτών απέναντί τους».
Δυστυχώς κανείς απ’ τους παρόντες στην εκδήλωση άρχοντες, δεν απάντησε, ενώ των βραβευμένων νέων και των γονέων τους την παγωμάρα, όλοι την αντιλήφθηκαν.
Έ, λοιπόν για να κατανοήσετε το ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ και την λογική της πρότασης μου, σκεφτείτε μόνον τους συνομηλίκους σας, τους συμμαθητές σας, τ’ αδέρφια σας πόσο ταπεινωμένα και κυρίως πόσο αδικημένα ένιωσαν (και είναι) μ’ αυτή την βράβευση. Χωρίς την παρουσία όλων αυτών στην αίθουσα, φαντάζεστε πώς θα ήταν η τελετή βράβευσης; Νομίζετε ότι όλοι αυτοί που δεν πέτυχαν στα ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν ξέρουν να κάνουν κάτι καλύτερα από εσάς; Οι νέοι ταλαντούχοι μουσικοί, για παράδειγμα, που λάμπρυναν την βράβευσή σας, δεν αξίζουν βράβευσης;
Θα μου πείτε πως η επιβράβευση είναι ένα είδος «θετικής αμοιβής» αυτονόητη σε κάθε εκπαιδευτική διδασκαλία, όπως είναι και (οι πολύ περισσότερες δυστυχώς) αρνητικές αμοιβές. Πρέπει όμως και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί και το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και κάθε εμπλεκόμενος σ’ αυτό άσχετος να έχει την οξυδέρκεια και την ευαισθησία να μην είναι άδικος, να μην κάνει μονομερείς διακρίσεις και κυρίως να μην πληγώνει ούτε έναν απ’ τους υπόλοιπους, γιατί στην αντίθετη περίπτωση (όπως δυστυχώς στην εκδήλωση βράβευσης) το αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποβαίνει αρνητικό.
Αλίμονο στους γονείς που κάνουν διακρίσεις στα παιδιά τους. αλίμονο στην κοινωνία που κάνει τόσο καταφανείς διακρίσεις στους πολίτες. Γιατί τότε όχι μόνο η ψυχική υγιεινή όλων των υπολοίπων «πάει περίπατο» και το κατ’ εξοχήν ύψιστο κοινωνικό αγαθό που λέγεται Κοινωνική Συνοχή τορπιλίζεται στη βάση του αλλά και το ιδανικό της «κατ’ ουσία» και εν «πράγμασι» δικαιοσύνης υποβαθμίζεται επικίνδυνα. Γιατί οι μαθητές δεν είναι τα σκυλάκια του Παυλώφ που με ένα κοψίδι και ένα ραβδί μπορεί κανείς να τα μάθει να χορεύουν. Όλοι οι μαθητές, όλοι οι νέοι χουν, όπως όλοι οι άνθρωποι, ψυχούλα. Όπως για τη σωστή μάνα έτσι και για τον σωστό εκπαιδευτή, κανένα παιδί δεν έχει μικρότερη αξία από το άλλο. Όλα μπορούν ισάξια
να συμβάλουν θετικά στη λειτουργία της κοινωνίας μας, όπως όλα μπορούν, δυστυχώς, να μετατραπούν σε αποδομητές του νεκρού κορμού της. Εμφανώς η αφανώς όλοι έχουν προτερήματα και ελαττώματα. Θυμηθείτε ακόμα κάποιους που κάποτε αποκαλούσαμε «ανάπηρους» και στη συνέχεια με «ειδικές ανάγκες» ενώ σήμερα πολύ σωστά αποκαλούμε «Άτομα με Ειδικές Ικανότητες» όπως ακριβώς είμαστε όλοι δηλαδή.
Και ενώ επιστημονικά, αλλά και Νομικά, τα παλιά, φασιστικού τύπου «ταμπού» των διακρίσεων σε ανώτερης και κατώτερης αξίας άτομα, έχουν ξεφτίσει, στην καθημερινή, κοινωνική και κυρίως εκπαιδευτική πραγματικότητα, εξακολουθούμε να θεωρούμε το σχολείο σαν ξεχαρβαλωμένη ψαροκασέλα, με ψάρια πρώτης δεύτερης και τρίτης επιλογής και με απορριπτέους ιχθύες για... τους γάτους.
Σήμερα που κάθε επιστημονικά δομημένο σύστημα στοχεύει στην παραγωγή ευτυχισμένων ανθρώπων αντί δυστυχισμένων επιστημόνων, εμείς δυστυχώς εξακολουθούμε να παράγουμε «κίτρινα ποδήλατα» (από το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο), να παράγουμε δηλαδή απόφοιτους η απορριπτέους των οποίων το ιδιαίτερο ταλέντο και οι ικανότητες ουδέποτε αναδείχθηκαν, στο βαθμό τουλάχιστον που θα μπορούσε και θα έπρεπε, να παράγουμε κατάφορα αδικημένους και συμπλεγματικούς, γιατί απλά έτυχε να ανήκουν στην κατηγορία των συντριπτικά περισσότερων, που ποτέ δεν είχαν τα χρήματα να πληρώνουν τα φροντιστήρια, που θα τους έδιναν τα θέματα S.O.S., είτε έχουν μειωμένη ικανότητα απομνημόνευσης, είτε είναι ευφυέστατοι αλλά αργόστροφο, είτε, ενώ έχουν πρωτογενή σκέψη, σκοντάφτουν σε μια ( καθόλου σπάνια ) δυσλεξία, είτε ενώ έχουν όλα τα καλά βιώνουν κάποιο οικογενειακό η προσωπικό δράμα, είτε, είτε , είτε…..αδυνατούν τελικά να ανταποκριθούν στην κούρσα της μονολιθικής, αυστηρά περιχαρακωμένης, ανάλγητης και κυρίως σατανικά κατευθυνόμενης εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι όλοι αυτοί οι θαυμάσιοι νέοι και νέες, οι εν δυνάμει φορείς της ζωής και της ελπίδας, που κάποια στιγμή διακόπτουν για τον ένα η τον άλλο λόγο, η ρίζα του οποίου είναι προφανώς το σαθρό εκπαιδευτικό και κατ’ επέκταση κοινωνικό μας σύστημα. Είναι αυτοί για τους οποίους γονείς και δάσκαλοι υποτιμητικά λένε ότι "δεν τα παίρνουν τα γράμματα".
Τι γίνονται όλοι αυτοί; Είναι του πεταματού; Είναι για ρίξιμο στον Καιάδα Λάκκο; Η μήπως προσφέρουν τελικά λιγότερα στην κοινωνία μας απ’ τους άλλους; Όχι βέβαια. Γύρω μας είναι. Μ’ αυτούς κουβεντιάζουμε καθημερινά, μ’ αυτούς συναλλασσόμαστε, συνδιασκεδάζουμε, συμπονούμε. Μ’ αυτούς τους « απορριπτέους ιχθύες » αντιμετωπίζουμε τα κοινά μας προβλήματα, μ’ αυτούς ανταλλάσσουμε τον καρπό του μόχθου μας και με όλους αυτούς τους «ανεπίδεκτους μαθήσεως» πολυτάλαντους παραπεταμένους προσπαθούμε να αμυνθούμε στην αφαίμαξη που μας κάνουν οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Μα…οι «επιπλέοντες ιχθύες», οι βραβευμένοι, οι σπουδαγμένοι, οι επιστήμονες, οι επιτυχημένοι και ταυτόχρονα οι υποταγμένοι, οι στερημένοι της αληθινής χαράς της ζωής και της ελεύθερα αυτοεπιλεγμένης κατεύθυνσης στην αναζήτηση της γνώσης και απόχτησης δεξιοτήτων, γι αυτό τελικά οι πιο συμπλεγματικοί, οι πιο αδικημένοι και οι πιο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.
Δυστυχώς ο τόπος μας έχει αναδείξει πολλούς απ’ αυτούς. Τυχαίο είναι το χάλι μας; Bλέπετε κανέναν δίπλα μας; Βλέπετε πολλούς απ’ αυτούς να νοιάζονται για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της καθημερινής μας ζωής και της κοινωνίας μας; Την κοπάνησαν όλοι. Μαύρη πέτρα έριξαν πίσω τους. Κατά το Δεκαπενταύγουστο κάποιοι απ’ αυτούς έρχονται με τις αμαξάρες τους και προσκυνάνε τα άγια χώματα που τους ανάθρεψαν και ψευτομοιρολογούν για τα ερημωμένα πατρικά τους, για τα λογγιασμένα χτήματα των γονιών τους, που τους σπούδαξαν και τους καμαρώνουν αλλά δεν γουστάρουν να τους ακολουθήσουν, προτιμώντας την αναπόφευκτη μοναξιά στα γεράματά τους. Πάνε και στις αλυκές (τις εγκαταλειμμένες) για κάνα γαλάρι, πάνε και στο Γαρδένο (που τον ρήμαξε η μπουλντόζα) για μπανάκι μοναχικό, πάνε και στης Μαρίας, της αθυρόστομης, στο ποτάμι (των λυμάτων) για να φρεσκάρουν την ντοπιολαλιά τους, τρώνε και τον κόκορο της μάνας τους παστιτσάδο και πριν αναχωρήσουν, γεμάτοι πίκρα και νοσταλγία, βουτάνε και την κουτάλα στην σκουριασμένη πίλα με το λάδι που κόντεψε στον πάτο.
Είδατε πολλούς απ’ αυτούς να χρησιμοποιούν τα γράμματα που μάθανε για το καλό του τόπου; Γιατί στο διάολο τους σπουδάξαμε;
Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ γιατί κανείς απ’ αυτούς τους σπουδαγμένους δεν νοιάστηκε ουσιαστικά για τον τόπο του;
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί όταν η κουβέντα μαζί τους πάει κατά κει, απαντούν με δικαιολογίες, υπεκφυγές, μετάθεση ευθυνών στους «αρμόδιους»; H απάντηση είναι μία : Τα προβλήματά τους (υποκειμενικά και αντικειμενικά) είναι τόσο μεγάλα που τα δικά μας μπροστά τους μοιάζουν αστεία. Κι ακόμα, τα λεφτά που τους δώσαμε και εξακολουθούμε να τους δίνουμε είναι ψίχουλα μπροστά σ’ αυτά που τους δίνουν άλλοι για ν’ αγοράζουν τις γνώσεις και τις υπηρεσίες τους, και πάλι μ’ αυτά δύσκολα τα βγάζουν πέρα. Είναι πράγματι δέσμιοι των προβλημάτων και των αναγκών τους που διαρκώς μεγαλώνουν. Μοιάζουν πολύ με καλολαδωμένα εξαρτήματα μιας τεράστιας μηχανής. Αυστηρά προσηλωμένοι στον τομέα του ο καθένας, ένα τομέα τόσο μικρό κι ασήμαντο, μπρος σε όλο το φάσμα της ζωής, που θα έλεγες πως μοιάζει με ένα τίποτα. Όλη τους τη ζωή δεν βλέπουν τίποτα (κι όπως πάει δεν πρόκειται να δουν τίποτα) πέρ’ απ’ αυτό το τίποτα. Ο κόσμος τους όλος κι αυτοί οι ίδιοι έχουν γίνει ένα μ’ αυτό το τίποτα, που λόγω εξειδίκευσης το ξέρουν τόσο καλύτερα από μας που ούτε μπορούμε να τους πούμε τίποτα ούτε να κάνουμε γι αυτούς τίποτα. Χωμένοι και χαμένοι στα πολυτελή διαμερίσματά τους, στα πολυδαίδαλα ψυχοψαχτικά τους, τα δυσβάσταχτα οικογενειακά τους, τα πελώρια οικονομικά τους και τα «αναπόφευκτα» βίτσια τους, πώς να δουν γύρω τους; Μπορούν νομίζεις να φορτώνουν κι άλλο το μυαλό τους; Κι όταν το φέρει η τύχη και πέσει το βλέμμα τους κατ’ Αλεύκι μεριά, φυσικό δεν είναι να βλέπουν τον τόπο μας σαν μια πελώρια πίλα με λάδι; Φυσικό δεν είναι όταν σκύβουν κατα δώ να κρατούν μεγάλη κουτάλα;
Αυτοί όμως φταίνε ή η μόρφωση που το σχολειό μας τους έδωσε;
Κι εμείς πάλι τι κάναμε τόσα χρόνια; Τράβα μπροστά παιδί μου, τους είπαμε, και μη κοιτάξεις πίσω σου, τους γονείς σου, τους φίλους σου, τους συμμαθητές σου, τον τόπο σου. «Ξεκλειδώστε τις κλειδαμπαρωμένες Πύλες» παρότρυνε ο Διευθυντής σας στη βράβευση. Στο μυαλό μου ήλθαν τότε οι Πύλες της Άρχουσας Τάξης, της Τάξης των ολίγων πλουσίων που άρχουν σε βάρος όλων μας, των πολλών φτωχών. Δεν είμαι σίγουρος αν εσείς δεν μπερδέψατε τις Πύλες με τις πίλες του λαδιού.
«Ανοίξτε τα φτερά σας και πετάξτε σε μια άλλη ζωή» πρόσταξε δακρυσμένος από συγκίνηση και περηφάνια κάποιος καθηγητής σας. Η «Ζωή εν Τάφω» πήγε στο μυαλό μου.
Στενοχωριέμαι ιδιαίτερα που γίνομαι σκληρός σε αγαπητούς, φίλους, ανθρώπους και καλοπροαίρετους συμπολίτες μου. Με λύπη μου θα τους αρνηθώ την επιβράβευση του έργου τους. Η ΑΛΗΘΕΙΑ σαν το ιδανικό που οι ίδιοι δίδαξαν, και η σκληρή πραγματικότητα, δεν μου το επιτρέπουν.
Τι φταίνε όμως κι αυτοί; Έτσι κι αυτοί κάποτε ξεκίνησαν σαν επιβραβευμένοι «επιπλέοντες ιχθύες» πατώντας πάνω στους «παρακατιανούς ιχθύες», όλους εμάς δηλαδή, και όλοι μαζί τελικά, ξεψυχισμένοι κι άκαμπτοι, επέπρωτο να ταΐσουμε το αχόρταγο Τέρας του τεχνοκρατικού κι απάνθρωπου πολιτισμού μας.

Το ΤΕΣΤ Επιλογής λοιπόν του σημερινού μαθήματος έχει ως εξής:

Ποιοι νέοι πρέπει να βραβεύονται;
α) Οι καταδικασμένοι επιτυχόντες στα ΑΕΙ-ΤΕΙ ;
β) Οι γκαντέμηδες δραπέτες της σχολικής κρεατομηχανής ;
γ) Οι αποδεδειγμένα κοινωνικοποιημένοι πρωταθλητές του Ανθρωπισμού και δοκιμασμένοι ανατροπείς του σαθρού κατεστημένου;
δ) Όλοι οι παραπάνω;
ε) Κανείς από τους παραπάνω ;

Σημείωση: Eπιτρέπεται να συμβουλευθείτε τα βοηθήματά σας.
Εύχομαι ολόψυχα αυτή τη φορά να μην αποτύχει κανείς.


Λευκίμμη Γενάρης 2004 Βλάσσης Σ. Γιώργος ( Μελισσουργός) Τηλ.-FAX: 2662024339

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο

Αφιέρωμα στον "Τουίτη" που έφυγε νωρίς, το ποίημα του Καρυοτάκη. Θυμάμαι ήμουν έφηβος όταν το προτοδιάβασα και έκτοτε αρκετές φορές το απήγγειλα, κυρίως στις φοιτητικές ποιητικές βραδυές που διοργανώναμε μέσα στην μαύρη διχτατορία με άμεσο κίνδυνο να μπουκάρει η ασφάλεια και να μας συλλάβει ομαδικά, αφού απαγορεύονταν αυστηρά οι συγκεντρώσεις πάνω από δύο άτομα. Κάπως έτσι προσπαθούσαμε να υπερβούμε το μαύρο σύννεφο του θανάτου που απλώνονταν γύρω και παντού. Πώς να καταλάβουν οι νεώτεροι γιατί πράμα μιλάω. Άλλο πράμα το διανοητικό και άλλο το βιωματικό. Σπύρο θα μας λείψεις πολύ μα θα συνεχίσουμε και χωρίς εσένα, όπως η ζωή θα συνεχίζει και χωρίς εμάς.

Ο «ΤΟΥΪΤΗΣ» ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ

Σηκώνω το κινητό κι ακούω την τρεμάμενη φωνή του Γιάννη του Φάμπρη να με ρωτάει: «Τά’ μαθες τα δυσάρεστα; Πέθανε ο Σπύρος ο Κουρής.»
Πάγωσα γιατί μόνο για τον Σπύρο δεν θα μπορούσα να φαντασθώ κάτι τέτοιο. Το μυαλό μου πήγε σε τροχαίο ατύχημα αλλά έπεσα έξω. Ύπουλη και ξαφνική η μαχαιριά του Χάρου στο στήθος του. Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου είπε η νεκροτομή. Μα αυτό δεν εξηγείται με τίποτα για όσους δεν γνωρίζουν ιατρική. Γιατί ο Σπύρος ούτε έπινε ούτε κάπνιζε και ούτε οξύθυμος ήταν. Κάθε άλλο. Ήπιων τόνων με ευγενικό χαρακτήρα και πονόψυχος. Σε κανέναν δεν έδειξε κακία και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος, χωρίς καν να το καταλάβει. Λίγο πριν έπαιζε ρακέτες στην Μπούκα και ιδρωμένος έκανε κρύο ντους και κάθισε να πιει έναν καφέ για να σωριαστεί αμέσως μετά. Όσο και να προσπάθησαν οι συμπαρακαθήμενοι δεν κατάφεραν τίποτα. Ο «Τουίτης» μας χαιρέτησε οριστικά αφήνοντάς μας να συνεχίσουμε το ταξίδι στον μάταιο τούτο κόσμο χωρίς αυτόν. Όλο τ’ Αλεύκι πόνεσε γιατί ο Σπύρος ήταν πάντα ευχάριστη συντροφιά. Κράταγε τον Γεωργικό Συνεταιρισμό και ήταν και Δημοτικός Σύμβουλος με την παράταξη του Τάσου Μοναστηριώτη. Ο λόγος του στο Δημοτικό Συμβούλιο πάντα θετικός. Είχε βαθιά κοινωνική παιδεία και συνείδηση ο Σπύρος. Συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του όφειλες να τον πάρεις στα σοβαρά, γιατί ήταν αγνός ο λόγος του και πίστευε αυτά που έλεγε. Δεν ήταν ποτέ «δίχορδος μπαγλαμάς» όπως άλλοι, για να μην πω τώρα. Μου’ λεγε ο Γιάννης πως όταν είχανε μπουκάρει κάτι πιτσιρικάδες στο μαγαζί του για να το ξαφρίσουν και τους έπιασε επ’ αυτοφώρω, ο Σπύρος πέρασε από το μαγαζί να τον παρακαλέσει να μην κάνει μήνυση, γιατί παιδιά είναι και πήγε και τα βρήκε για να τα νουθετήσει. Όλο και σπανίζουν οι Λευκιμμιώτες σαν τον Σπύρο που χωρίς καμία ιδιοτέλεια παίρνουν σήμερα τέτοιες πρωτοβουλίες. Πολλοί στο «Τι με νοιάζει εμένα» και την ιδιοτία το’ χουν ρίξει. Κι όμως αυτό το παράδειγμα δείχνει και είναι η πεμπτουσία της κοινωνικής συνείδησης του Σπύρου. Α ρε Σπύρο. Πώς να το πιστέψουμε. Πολύ θα μας λείψεις ρε γαμώτο.

Γιώργος Σ Βλάσσης Λευκίμμη 01 Ιούλη 2008

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Yma Shumac

Απολαύστε για άλλη μία φορά εδώ την μαγεία της φωνής της Yma Shumac της επονομαζόμενης ως "το αηδόνι του Περού". Αν ψάξετε στο youtube θα βρήτε κι άλλα.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ «ΧΑΡΙΤΕΣ» ΠΑΝΕ «ΠΑΚΕΤΟ»

Προωθείστε σας παρακαλώ αυτό το μήνυμα σε όλες τις κατευθύνσεις των με τα κοινά ασχολούμενων, με σκοπό να αφομοιώσουν τις τρεις βασικές αρχές που είναι απαραίτητα αναγκαίες και ικανές (ως απαρέγκλιτα τηρούμενες σε κάθε σχεδιασμό του μέλλοντος, σε κάθε αναπτυξιακό προγραμματισμό) να σώσουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα αλλά και να νοηματοδοτήσουν επαρκώς την όποια κοινωνική μας παρουσία και δράση:

1) ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΩΦΕΛΗΜΑΤΩΝ
Με την έννοια ότι κάθε αδικία δημιουργεί ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό και παραβατικότητα , ανατρέπει την υποδομή της Κοινωνικής Οικολογίας και νομοτελειακά αναιρεί όχι μόνο την προοπτική ανάπτυξης αλλά και κάθε προοπτική επιβίωσης.

2) ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΤΟΜΕΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Με την έννοια ότι, κάθε ανισόρροπη ανάπτυξη, δημιουργεί δευτερογενώς ανεπιθύμητες παρενέργειες , όπως διαρροή οικονομικών πόρων, μειωμένες δυνατότητες εργασίας, καταρράκωση κοινωνικού ιστού, αλλοίωση τοπικής ταυτότητας, εξάντληση φυσικών πόρων κ.λ.π.

3) ΑΕΙΦΟΡΙΑ
Με την έννοια της συντήρησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων, τόσο των φυσικών (Έδαφος, Νερό, Αέρας, Χλωρίδα, Πανίδα, Τοπίο) όσο και των ανθρωπογενών (Δόμηση, Κοινωνικός Ιστός, Ταυτότητα, Τεχνικές Υποδομές, Πολιτιστικό Κεκτημένο).


ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΒΛΕΨΗ Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΡΧΩΝ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ Η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, ΚΑΙ ΜΕΤΑΘΕΤΕΙ ΧΡΟΝΙΚΑ Η ΤΟΠΙΚΑ ΤΑ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΩΡΕΥΟΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ .

ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΧΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη, Κέρκυρα 01/11/07