Σάββατο 31 Μαΐου 2008

ΟΙ ΜΠΛΕ ΚΑΔΟΙ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Με το «καλημέρα» της σημερινής Δημοτικής μας Αρχής εμφανίστηκαν στον Δήμο μας και οι μπλε κάδοι «ανακύκλωσης» όπως λένε. Η πρώτη κίνηση της Δημοτικής μας Αρχής, με μπροστάρη τον αντιδήμαρχο κ. Ν. Σαμοϊλη, ήταν να οργανώσει μία μάλλον αποτυχημένη εκστρατεία ευαισθητοποίησης, για να πεισθούν οι πολίτες να ρίχνουν διαλεχτά τα σκουπίδια τους στους μπλε κάδους. Δυστυχώς κανείς στον τόπο μας δεν υποπτεύθηκε την τεράστια απάτη με σκοπό την άγρια εκμετάλλευση όλων των Λευκιμμιωτών, που ίσως σχεδιάστηκε πολύ πιο πριν αλλά δεν βρέθηκε κανείς να την αποκαλύψει.
Ποια είναι αυτή η απάτη στην οποία μπλέχτηκε και ο Δήμος μας και πώς οι μπλε κάδοι απειλούν να ρίξουν στα σκουπίδια την κοιμισμένη κοινωνική συνείδηση των αρχόντων μας και να προωθήσουν μία από τις πιο σύγχρονες και ύπουλες μορφές εκμετάλλευσης όλων μας; Αυτό θα προσπαθήσω εδώ να εξηγήσω :
Είναι γνωστό στον σύγχρονο επιχειρηματικό κύκλο ότι οι πιο κερδοφόρες επενδύσεις πανευρωπαϊκά και παγκόσμια είναι αυτές που γίνονται στους τομείς των εναλλακτικών μορφών ενέργειας και στην ανακύκλωση των απορριμμάτων. Είναι γνωστό ότι κορυφαίοι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν κατασκευάσει στην Ευρώπη τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις ανακύκλωσης. Είναι γνωστό επίσης ότι φορτηγά πλοία διασχίζουν τον Ειρηνικό ωκεανό μεταφέροντας στην Κίνα από την Αγγλία τα υπολείμματα των απορριμμάτων (γύρω στο 5-10%) που η Αγγλική μηχανή ανακύκλωσης είτε αδυνατεί να ανακυκλώσει είτε στα συγκεκριμένα είδη έχει υπερεπάρκεια, (όπως π.χ. τα πλαστικά). Είναι λοιπόν «φως φανάρι» σε όσους τα γνωρίζουν αυτά, ότι τα σκουπίδια έχουν ίση ή μεγαλύτερη αξία με τον «μαύρο χρυσό» όπως λένε το πετρέλαιο. Η διαφορά με το πετρέλαιο είναι ότι αυτό πηγάζει σε συγκεκριμένες περιοχές της γής, ενώ τα σκουπίδια «πηγάζουν» σε κάθε σπίτι, σε κάθε άνθρωπο, από την στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του. Είναι δηλαδή τα σκουπίδια σαν να κατέχουμε όλοι μία μικρή πετρελαιοπηγή που βρωμίζει την αυλή μας. Έρχεται τώρα ο πονηρός και εκμεταλλευτής επιχειρηματίας και μας λέει ότι αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τη βρωμιά του μαζούτ, αναλαμβάνει αυτός να το παραλάβει, αρκεί εμείς να του το διαχωρίσουμε σε πίσσα, ορυκτέλαιο, βενζίνα κ.λ.π. Όλ’ αυτά τα υποπροϊόντα όμως τα θέλει ξεχωριστά μέσα σε ειδικά δοχεία που αυτός τοποθετεί και θα τα μεταφέρει με δικά του οχήματα για τα οποία μάλιστα πήρε λεφτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή δικά μας λεφτά πάλι, αφού η Ε. Ε. δεν έχει κανένα χωράφι να σπέρνει Ευρά και να θερίζει πακέτα!! Από εμάς τα παίρνει το Ευρωπαϊκό Ταμείο και μας τα δίνει με μορφή δώρου για να προωθήσει αυτό το πρόγραμμα. Τι να πει κανείς με αυτή την απάτη;
Το αξιοθρήνητο είναι να βλέπεις τους Άρχοντές μας, οι οποίοι εκλέχθηκαν να υπερασπισθούν τα συμφέροντα του Δήμου και των πολιτών, να γίνονται τσιράκια του κάθε λαμόγιου, διαφημίζοντας μάλιστα την κομπίνα τους, στην αδυναμία τους να διαχειριστούν μια από τις σπουδαιότερες πηγές πλούτου, όπως είναι τα σκουπίδια, τα οποία τα πληρώσαμε, μας ανήκουν, είναι περιουσία μας και για κάθε παραχώρησή της σε τρίτους όχι μόνο δεν θα εργαστούμε δωρεάν για να τα ξεχωρίσουμε και να τα συσκευάσουμε αλλά θα διαπραγματευτούμε σκληρά, το ίδιο σκληρά όπως γίνεται η διαπραγμάτευση στο χρηματιστήριο για την διαμόρφωση της τιμής του πετρελαίου. Η εποχή που οι Λευκιμμιώτες δούλευαν αμισθί στον Αφέντη έχει περάσει. Η νέα μορφή μαζικής εκμετάλλευσης ανθρώπων από άνθρωπο, στην εποχή του Διαδικτύου, δεν έχει καμία τύχη. Οι κολίγοι πεθάνανε. Μόνο κάποια Λαμόγια εξακολουθούν να επιβιώνουν.

Ριγγλάδες 01/05/07 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙΑ ΜΑΣ
Η ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΠΗΓΗ ΜΑΣ

(«παραδοσιακό» παραμυθάκι του τόπου μας )

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε στην Λευκίμμη ένα αρχαίο έθιμο : Για κάθε μωρό που γεννιόταν, οι γονείς του καλλιεργούσαν στον κήπο τους μία επί πλέον βραγιά με κουνουπίδι. Κάθε παιδί και μία βραγιά με κουνουπίδι! Tόσο πολύ τους άρεσαν τα κουνουπίδια.
Έτσι με τα χρόνια κάθε Λευκιμμιώτης, μικρός μεγάλος, είχε καλλιεργημένη με κουνουπίδι μία βραγιά στο όνομά του. Γέμισε η Λευκίμμη κουνουπίδια. Όπου και να έριχνες το μάτι σου παντού κουνουπίδια. Όλοι πια, ντόπιοι και ξένοι, αντί να λένε τη Λευκίμμη με το όνομά της, τη λέγανε Κουνουπιδότοπο και τα χωριά Κουνουπιδοχώρια. Τα πράγματα όμως για τον τόπο μας πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. Οι τουρίστες που άφηναν λεφτά γίνονταν όλο και φτωχότεροι και στο τέλος ούτε κι αυτοί δεν έρχονταν. Δουλειές δεν υπήρχαν και οι νέοι πήγαιναν να ζήσουν αλλού. Φέρανε ειδικούς να εξηγήσουν το κακό που τους ήβρηκε κι αυτοί τους είπαν ότι η μυρουδιά και η θέα των κουνουπιδιών μπορεί να μην ενοχλούσε τους Λευκιμμιώτες, γιατί είχανε συνηθίσει, αλλά στους ξένους μύριζε μπόχα ενώ την θέα των κουνουπιδιών δεν την άντεχαν. Έπρεπε λοιπόν ή να τρώνε όλα τα κουνουπίδια τους ή να καταργήσουν το έθιμό τους ή να θάβουν το περίσσευμα και να μην το πετάνε από δω κι από κει. Τρώγανε λοιπόν οι Λευκιμμιώτες όσα κουνουπίδια μπορούσανε, οι φλιμένοι, κάθε μέρα κουνουπίδι με χίλιες δυό συνταγές αλλά πόσο να φάνε. Τα υπόλοιπα κουνουπίδια, που ήταν και τα περισσότερα, τα πέταγαν στους τράφους . Όποιο δρόμο κι αν περνούσες μύριζε κουνουπίδι. Ούτε στο καφενείο δεν μπορούσες να σταθείς απ τη μπόχα ενώ ο Δήμαρχος μόνο το καλοκαίρι έκανε συμβούλιο, σε ανοιχτούς πάντα χώρους, και πάλι με μεγάλη δυσκολία. Σε μια τέτοια συνεδρία αποφάσισε να μαζεύει όλα τα κουνουπίδια σε κάδους και με ειδικά κουνουπιδοφόρα φορτηγά τα μετέφερε σε μια μεγάλη χωματερή που σε λίγα χρόνια γίνηκε βουνό. Για βάλε 10 κουνουπιδοφόρα τη μέρα 3.650 κουνουπιδοφόρα το χρόνο! Το κόστος μεταφοράς και ταφής τεράστιο. Δεν τους έφτανε δηλαδή που τόσα έξοδα κάνανε για την παραγωγή των κουνουπιδιών, είχανε και διπλάσια έξοδα για να τα μαζέψουν και να τα θάψουν.
Στο τέλος το κακό παράγινε όταν, εξ αιτίας της βρώμας των κουνουπιδιών, μια φοβερή δυσεντερία κόλλησε τους Λευκιμμιώτες που τρέχανε από τουαλέτα σε καλαμιώνα κι από το Κέντρο Υγείας στο Νοσοκομείο, ενώ ο ένας γελούσε με το χάλι του αλλουνού.
Τότε λοιπόν εμφανίστηκε, σαν από μηχανής θεός, ένας πανέξυπνος επιχειρηματίας που έβαλε παντού κάδους και μάζευε όλα τα κουνουπίδια των Λευκιμμιωτών! Έφτιαξε και ένα εργοστάσιο διαλογής και συσκευασίας των κουνουπιδιών τα οποία γινόταν πια ανάρπαστα σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό. Ο επιχειρηματίας τα κονομούσε χοντρά. Οι Λευκιμμιώτες λυτρώθηκαν. Μέχρι και Δήμαρχο θέλανε να τον κάνουν. Η λυσωδία εξαφανίστηκε. Η διάρροια και η φουσκωμάρα σταμάτησαν . Οι τουρίστες άρχισαν να ξανάρχονται!
Το βλέπει αυτό ο παμπόνηρος επιχειρηματίας και τους λέει ότι έχει πολλά έξοδα, γι αυτό θέλει να του πηγαίνουν τα κουνουπίδια στο εργοστάσιο με δικά τους κουνουπιδοφόρα.
Ο Δήμαρχος όμως δεν τα σήκωνε αυτά και αρνήθηκε. Τότε το εργοστάσιο έκλεισε και η Λευκίμμη γέμισε πάλι κουνουπίδια. Στις επόμενες εκλογές ο Δήμαρχός τους πήρε ελάχιστους ψήφους. Πάτωσε. Μετά από λίγο καιρό όμως ο επιχειρηματίας ήθελε και λεφτά για κάθε φορτίο κουνουπιδιών, γιατί λέει δεν έβγαινε στο κόστος. Πάλι η Λευκίμμη γέμισε κουνουπίδια. Στο τέλος αναγκάστηκαν να τον πληρώνουν. Έτσι όμως οι Λευκιμμιώτες δεν άντεχαν στα έξοδα και στις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις αυτού του κατεργάρη που το είχε μονοπώλιο και θησαύριζε σαν Ινδός πρίγκιπας και δεν τον ένοιαζε κλωνί ούτε για τους Λευκιμμιώτες ούτε για τους εργαζόμενους στη φάμπρικά του, που δούλευαν σε άθλιες συνθήκες με λειψά μεροκάματα. Ποιος να τολμήσει να τον ελέγξει; Ο Επόπτης εργασίας να ελέγξει έναν Κροίσο; Πού ακούστηκε; Οι άμοιροι εργάτες κάνανε απεργίες αλλά τα κουνουπίδια σάπιζαν κι ο κόσμος τα έβαζε μ’ αυτούς.
Για καλή τύχη όμως όλων των Λευκιμμιωτών, στις επόμενες Δημοτικές εκλογές εμφανίστηκε ένας υποψήφιος Δήμαρχος που τους έπεισε όλους να φτιάξουν ένα δικό τους εργοστάσιο. Έτσι και έγινε και όλοι είχαν κέρδος από τη λειτουργία του. Και ο κάθε Λευκιμμιώτης πουλούσε τα κουνουπίδια του σε καλή τιμή και αρκετοί Λευκιμμιώτες κέρδιζαν το μεροκάματό τους εργαζόμενοι στο εργοστάσιο με άριστες συνθήκες και πλουσιότεροι τουρίστες έρχονταν στ’ Αλεύκι γιατί παντού μοσχοβόλαγε όλο τον χρόνο.
Αυτή η τεράστια αλλαγή στη Λευκίμμη δεν έμεινε απαρατήρητη από κανέναν επισκέπτη. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια . Ακόμη και ειδικοί επιστήμονες ερχόταν από παντού για να δουν αυτό το θαύμα που έκανε τη Λευκίμμη ξακουστή σ’ όλο τον κόσμο για τα κουνουπίδια της. Το παράξενο γι αυτούς ήταν ότι παρόμοια εργοστάσια υπήρχαν και στη χώρα τους αλλά όλα είχαν τα ίδια προβλήματα του εργοστάσιου του επιχειρηματία. Το εργοστάσιο των Λευκιμμιωτών όμως, έλεγαν, διαφέρει από όλα τα άλλα γιατί, λέει, έχει «Υψηλό Συντελεστή Κατανομής Ωφελημάτων»! Δηλαδή, με απλά λόγια, είχανε κέρδος όλοι οι Λευκιμμιώτες απ τη λειτουργία του.Σπουδαία τα κουνουπίδια δηλαδή! Έπρεπε να γίνουν επιστήμονες για να το καταλάβουνε.
Ο κίνδυνος όμως ακόμα δεν είχε περάσει. Ο επιχειρηματίας που έχασε τα κουνουπίδια και το εργοστάσιό του έκλεισε, έκανε νέα πρόταση στους Λευκιμμιώτες να του ξαναδώσουν τα κουνουπίδια τους κι αυτός για αντάλλαγμα θα τους χάριζε μία πετρελαιοπηγή από την οποία θα ανεύλιζε μπόλικο πετρέλαιο! Μερικοί Λευκιμμιώτες τότε πείστηκαν, γιατί ήξεραν πόσο ακριβό ήταν τότε το πετρέλαιο. Ο Δήμαρχός τους όμως τους έπεισε όλους ότι χωρίς διυλιστήριο πετρελαίου θα είχαν πάλι τα ίδια προβλήματα με τα κουνουπίδια. Θα χύνονταν το πετρέλαιο παντού και θα βρώμιζε τα πάντα.
Τότε όλοι οι Λευκιμμιώτες ξεχύθηκαν στους δρόμους με σύνθημα :
« ΤΑ – ΚΟΥΝΟΥ-ΠΙΔΙΑ - ΜΑΣ – Η ΠΕ-ΤΡΕΛΑΙΟ-ΠΗΓΗ - ΜΑΣ». Νοιώθοντας μάλιστα μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Δήμαρχό τους, θέλανε να του κάνουν άγαλμα στην κεντρική πλατεία. Αυτός όμως, σεμνός και ταπεινός όπως ήτανε, τους έπεισε ότι αυτό θα ήταν ασέβεια προς τα κουνουπίδια. «Στα κουνουπίδια μας πρέπει να κάνουμε άγαλμα» είπε. «Σ’ αυτά που τόσο υποτιμούσαμε και τα είχαμε του πεταματού, γιατί δεν ξέραμε ότι αυτά ήταν πηγή ζωής, σ’ αυτά τα ξακουστά σ’ όλο τον κόσμο κουνουπίδια πρέπει να κάνουμε άγαλμα ».
Γι αυτό ακόμη και σήμερα, φίλοι μου, όποιος περνάει από την κεντρική πλατεία της Λευκίμμης, δεν μπορεί να μην προσέξει και να μην θαυμάσει το υπέροχο άγαλμα κουνουπιδιού που έγινε πια το σύμβολο τ’ Αλευκιού και φωτογραφίες του κυκλοφορούν σ’ όλο τον κόσμο και έγινε πιο διάσημο κι απ’ τη Σφίγκα της Αιγύπτου γιατί κάνει τους πάντες να αναρωτιούνται : «Τι θέλει να πεί ο καλλιτέχνης; »
Έτσι, χάρις στα κουνουπίδια τους, ζούσαν οι Λευκιμμιώτες καλά κι εμείς ακόμη καλύτερα.

01/10/06 Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός )

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

ΕΜΕΙΣ Χ.Υ.Τ.Υ. ΖΗΤΗΣΑΜΕ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ

Μετά την εξόφθαλμη αποτυχία του πολυδιαφημισμένου Χ.Υ.Τ.Α. στο Τεμπλόνι, τις δικιολογημένες αντιδράσεις, τις μηνύσεις, και κυρίως τα γενικότερα ανησυχητικά ερωτήματα και αρνητικά συμπεράσματα που ανέκυψαν, ως προς το τι είναι αυτό το πράμα, γιατί σκοπό σχεδιάστηκε να υπηρετεί και σε τι τελικά διαφέρει η λειτουργία του στην πραγματικότητα από μια πελώρια χωματερή, και μετά την μουλωχτή απόρριψη του Χ.Υ.Τ.Α. Βόρειας Κέρκυρας ( Ψάξε τώρα να βρεις τι παίχτηκε εκεί πέρα), ήλθε και η σειρά της απόρριψης του «δικού μας» Χ.Υ.Τ.Α. Μετρημένοι στα δάχτυλα πια οι υποστηρικτές του.
«Φυτεμένος» στο περικάρδιο του Κάβου, της παραγωγικής μας ατμομηχανής, με 8 στους 12 όρους της Ε.Ε. παραβατικούς , με επιβάρυνση του οδικού άξονα με περισσότερα από 140 απορριμματοφόρα ημερησίως, με υπέρογκο πάγιο και κυρίως λειτουργικό κόστος, κ.λ.π. μάταια οι εμπνευστές και κατασκευαστές του προσπαθούν να κάνουν τη μέρα νύχτα. Όσα κι αν λένε, δεν μπορούν να μας απαντήσουν σε βασικά ερωτήματα, τα οποία με απελπισμένες μεθοδεύσεις επιχειρούν να τα αποφύγουν, όπως:
α) Όταν επι Δημαρχίας Χ. Μοναστηριώτη συζητήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά το θέμα Χ.Υ.Τ.Α. και πάρθηκε ομόφωνη ΑΡΝΗΤΙΚΗ απόφαση του Δ.Συμβουλίου με την υπόμνηση ότι : «Για οτιδήποτε σχετικό συζητηθεί, θα πρέπει να είναι ενήμερο το Δ. Συμβούλιο» γιατί(;) <ουδεπούποτε> συζητήθηκε το θέμα αυτό έκτοτε;
β) Όταν υπάρχει απαράβατος όρος της Ε.Ε. για ενημέρωση και συναίνεση των πολιτών, για τέτοιας έκτασης έργα, πότε γίνηκε ενημέρωση και πού την είδατε την συναίνεση, όταν μάλιστα υπάρχει προ διετίας σχετική αίτηση 120 πολιτών, αλλά και πρόσφατη του Συλλόγου «Το Αλεύχιμον» για ενημέρωση και Λαϊκή Συνέλευση επί του θέματος ;
γ) Με ποια κριτήρια επέλεξαν το Νοτιότερο και στενότερο άκρο του νησιού να θάβουν τα σκουπίδια και τις λιματολάσπες ολόκληρου του νησιού (Δεν κρατιέμαι. Τα σκατά τους ήθελα να πω. Να λέμε κάπου- κάπου και κάνα ζουμερό, μη μας περάσουν και για… σοβαρούς) και γιατί δεν επέλεξαν το κέντρο του νησιού, που είναι και πολύ φαρδύτερο και συμπέφτει και με το κέντρο παραγωγής αυτών των «αγαθών» ;
δ) Γιατί επιλέξανε να κατασκευάσουνε Χ.Υ.Τ.Α. ( …Ταφή Απορριμμάτων) που κατασκευάζουν μόνον οι Αφρικάνοι, διαφημίζοντάς τον ως την μοναδική μέθοδο που χρησιμοποιούν στην Ευρώπη, όταν όλος ο κόσμος που πήγε στην Ευρώπη γνωρίζει ότι εκεί χρησιμοποιούνε Χ.Υ.Τ.Υ. …( Ταφή Υπολειμμάτων ) δηλαδή ξεδιαλέγουνε όσα μπορούνε να ανακυκλώσουνε (γύρω στο 70-95%) και θάβουνε το υπόλοιπο ; Μπανανία μας περάσανε; Ή μήπως για να ζει σαν Σαουδάραβας κάποιος ιδιώτης και τα τρισέγγονά του, πουλώντας τα σκουπίδια μας ; Ή ακόμα μήπως αυτό το σχέδιο ταιριάζει γάντι με την ασυδοσία του Κάβου που τη διαφημίζουνε στα Εγγλεζόπουλα με ορμήνειες του τύπου : « Εδώ είστε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε ! » ξεχνώντας ότι αυτό το μοντέλο είναι ανταγωνιστικό σε τριτοκοσμικές χώρες, με αποτέλεσμα να υποκείμεθα στις πιέσεις (λόγω κόστους) και στον Τουρισμό τύπου 18-30 ;
ε) Ακόμη και όταν ισχυρίζονται ότι θα κάνουν ανακύκλωση, γιατί δεν την κάνουν πρώτα, όπως γίνεται παντού, οπότε μετά θα χρειάζεται μόνον Χ.Υ.Τ.Υ. που είναι σε μέγεθος το πολύ το 1/10 του Χ.Υ.Τ.Α. ;
z) Αφού ο Χ.Υ.Τ.Υ. απαιτεί το πολύ πέντε στρέμματα γης για κάθε Δήμο, γιατί ο κάθε Δήμος να μην έχει τον δικό του, να γλιτώσουμε και από τη φαωμάρα μεταξύ μας ;
η) Όταν κλείσει το Τεμπλόνι λόγω κορεσμού ( όπως προειδοποίησε ο υπεύθυνος του Δ. Κερκυραίων ) ή κλείσει έστω και πρόσκαιρα, για τεχνικούς λόγους, πώς έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι θα δεχθούν οι Λευκιμμιώτες να θάβουν στα Μισοράχια τα σκουπίδια όλου του νησιού μόλις φισκάρει το Τεμπλόνι; Μήπως νομίζουνε ότι οι Αργυραδίτες και οι Μπενιτσιώτες θα δεχθούν 150 σκουπιδιάρικα την ημέρα να περνάνε μπρός απ’ τη μύτη τους; Για ηλίθιους μας περνάνε; Ή πάνε να μας τρελάνουνε ; Ή μήπως με την στάση τους σπρώχνουν την υπόθεση <σκουπίδια> στα άκρα, ώστε και με «ολίγην από ΜΑΤ» να μας φορέσουν το καπέλο που γουστάρουνε ;
θ) Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να προστατέψουμε με κάθε τρόπο την «ατμομηχανή» της οικονομίας του Δήμου μας, που είναι ο Κάβος. Είναι προστασία αυτή, όταν ξέρουμε σήμερα ότι τη μυρωδιά του Τεμπλονίου την «ακούνε» το καλοκαίρι μέχρι τα Γουβιά; Πώς νομίζουν ότι θα αντιδράσουν οι Καβιώτες; Θα βάλουν ανεμιστήρες να φυσάνε κατά Νιοχώρι μεριά ; Και οι Νιοχωρίτες ; Θα φυσάνε όλοι μαζί κατά Λευκίμμη μεριά ; Δεν μας τα λένε καθόλου καλά.
Τα μόνα «επιχειρήματα» που τους απέμειναν είναι πια για… τα σκουπίδια :
1) Ισχυρίζονται ότι, αν δεν γίνει ο Χ.Υ.Τ.Α., το φαινόμενο της διασποράς των σκουπιδιών σε όλη την έκταση του Δήμου μας, θα επεκταθεί και θα γεμίσουμε σκουπίδια! Απαντάμε :
α) Όταν συμπολίτες μας βάζουν τα στήθια τους μπροστά από τα κατάφορτα με σκουπίδια Καβιώτικα ντατσούνια, διακινδυνεύοντας την σωματική τους ακεραιότητα (βλέπε περίπτωση Σαλβάνου) και όταν οι ίδιοι συμπολίτες μας κάθε τόσο διαμαρτύρονται στο Δημαρχείο χωρίς ανταπόκριση, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τους κατηγορεί για έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στο πρόβλημα της διασποράς των σκουπιδιών. Απεναντίας, δεν είδαμε ποτέ κανέναν καθαρισμό σκουπιδιών, όχι μόνο από τους τράφους, αλλά και από πανέμορφες τοποθεσίες που έχουν μετατραπεί σε χωματερές, όπως π.χ. οι Αλυκές. Ούτε είδαμε και καμιά καμπάνα να πέφτει σε κανέναν ασυνείδητο. Συμπέρασμα : Οι πλάγιες μομφές, για έλλειψη ευαισθησίας, όταν είναι άστοχες, γυρνάνε στο κεφάλι αυτών που τις εκτοξεύουν.
β) Εάν γινόταν ο Χ.Υ.Τ.Α. ( που και όλοι να τον θέλαμε δεν πρόκειται πια να γίνει, αφού έχει σωρό τις παρανομίες και ο Σύλλογος «το Αλεύχιμον» έχει καταφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας και έχει καρδιά να το τραβήξει και μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αν χρειαστεί) τότε, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο στα ντατσούνια να τον προσεγγίσουν, απ’ ότι σήμερα στη χωματερή (λόγω ζυγίσματος, ελέγχου και διοδίων στην είσοδο, λόγω κυκλοφορίας πολλών απορριμματοφόρων στον δρόμο προσπέλασης και την ράμπα καθόδου, και λόγω του ότι απαγορεύεται η ταφή στον Χ.Υ.Τ.Α. κάθε είδους σκουπιδιών και ογκωδών αντικειμένων). Ας ψάξουν λοιπόν αλλού να βρούν τη λύση του προβλήματος της διασποράς των σκουπιδιών. Αν την θέλανε θα την βρίσκανε, αλλά δεν την θέλουνε, γιατί υπολογίζουνε μόνο το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Άντε τώρα ένας Δήμαρχος χωρίς συνολικό σχεδιασμό, χωρίς Λαϊκό έρεισμα, που ψαρεύει ψήφους με μικροβολέματα και ψευτοϋποσχέσεις και μοναδική στήριξη από το κόμμα,, να έχει και το κύρος να επιβάλει ποινές σε επιχειρηματίες Καβιώτες ! Παρακαλώ γαργαλίστε με να γελάσω!
2) Μας θέτουν εκβιαστικά το δίλημμα : « Αν δεν κάνουμε άμεσα τον Χ.Υ.Τ.Α. θα χάσουμε τα 800 εκατομμύρια από την Ε.Ε. ».
Τους απαντούμε : Η Λευκίμμη μας, αξίζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε χρηματικό αντάλλαγμα, που θα είχε συνέπειες την υποβάθμισή της και την ανεπίστρεπτη καταστροφή των φυσικών της πόρων ( όπως δυστυχώς έγινε με την άμμο στον Αι Γόρδη, με τον περίφημο «ποδηλατόδρομο» , με την κοπή των ελαιόδενδρων, την άναρχη δόμηση παντού, τα πηγάδια μας κ.λ.π.) . Αν κάθε 8 χρόνια (όπως είπε ο Νομάρχης (που δεν τον πιστεύω πια, μετά το παράδειγμα Τεμπλονίου) θέλουμε και νέο Χ.Υ.Τ.Α. θα ψάχνουμε και άλλη περιοχή τέτοιας έκτασης και με ασφαλώς χειρότερες προϋποθέσεις, για να την καταδικάζουμε σε αιώνια ρύπανση; Και μη μας λένε τώρα για πάρκα και κουραφέξαλα, γιατί ούτε για κυνήγι δεν θα κάνει η περιοχή, πολύ περισσότερο για κατοίκηση ή δραστηριότητες άθλησης, αναψυχής κ.λ.π. αφού όσο καλά και να σκεπάσουν τα σκουπίδια, αυτά για πάρα πολλά χρόνια θα βράζουν, αναδίνοντας δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις και ο υδροφόρος ορίζοντας θα έχει δηλητηριαστεί για τον αιώνα τον άπαντα.. Ξέροντας μάλιστα ότι τα Ευρωπαϊκά πακέτα θα στερέψουν σύντομα, ποιος θα πληρώνει τους επόμενους Χ.Υ.Τ.Α.δες ; O Φούφωτος, ή ο φουκαράς ο Λευκιμμιώτης; Πακέτα λοιπόν, με παρόμοιο «περιεχόμενο», ας τα φάνε και… καλή τους όροξη.
3) Ισχυρίζονται ότι αν δεν κάνουμε τον Χ.Υ.Τ.Α. και δεν λύσουμε το πρόβλημα των σκουπιδιών γρήγορα, θα φάμε πρόστιμο από την Ε.Ε. όπως στην περίπτωση του Κουρουπητού στην Κρήτη.
Τους απαντούμε ότι ο Χ.Υ.Τ.Α. για να λειτουργήσει και μάλιστα σωστά, όπως αυτοί υπόσχονται, που δεν το βλέπω, απαιτείται πολύ περισσότερος χρόνος απ’ αυτόν που απαιτεί η Διαλογή των σκουπιδιών, η οποία μπορεί να αρχίσει την επόμενη μέρα της απόφασης, σε ένα μικρό ποσοστό της τάξεως 10-20% και, αφού παραγγελθεί διεπιστημονική μελέτη, να ολοκληρωθεί σε σημαντικό ποσοστό ( γύρω στο 60%-80%) το πολύ σε ένα εξάμηνο, ενώ ο Χ.Υ.Τ.Α. (όπως οι ίδιοι λένε) θέλει 2 χρόνια. Όσο λοιπόν αναβάλουν την εφαρμογή της μεθόδου : (( Διαλογή των Σκουπιδιών στην πηγή παραγωγής τους - Μεταφορά και Πώληση των διαλεγμένων σκουπιδιών στη βιομηχανία ανακύκλωσης, με ευθύνη του Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων – Κατασκευή Χ.Υ.Τ.Υ. σε κάθε Δήμο )) θα φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη για οποιοδήποτε πρόστιμο μας επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνενοηθήκαμε ;
Αυτά είναι όλα τα επιχειρήματά τους. Στις απαντήσεις μας (μέσω τρίτων βέβαια) δεν ευτυχήσαμε να έχουμε καμία ανταπάντηση από μεριά τους. Τις ίδιες θέσεις αυτοί, τις ίδιες απαντήσεις εμείς, εδώ και δύο χρόνια αυτή η δουλειά. Ζητήσαμε συζήτηση, ζητήσαμε ενημέρωση, ζητήσαμε Λαϊκή συνέλευση, τίποτα. Έρχονται τώρα κατόπιν εορτής και αφού έγινε ο διαγωνισμός για την ανάδειξη του εργολάβου, να μας… ενημερώσουν λέει!! Κι εμείς τι να πούμε; Καλό το βερίκοκο ; ΓΙ ΑΥΤΟ δεν μπορούν να μας πείσουν και όχι γιατί (όπως λένε) είμαστε ξεροκέφαλοι, ή ότι έχουμε πονηρούς σκοπούς, ή ότι κάνουμε πολιτικές κόντρες κ.λ.π. Αν ήταν αλήθεια αυτά, δεν θα μπορούσαμε να πείσουμε κανέναν. Εδώ όλοι έχουν καταλάβει πιά, ότι η σοβαρότητα του θέματος ξεφεύγει κατά πολύ των κομματικών και Ιδεολογικών επιλογών του καθενός. Πρόκειται στην ουσία για θέμα, που και το μέλλον του τόπου αφορά και όλους τους Λευκιμμιώτες (πλούσιους και φτωχούς, Δεξιούς και Αριστερούς ) τους αγγίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν όχι στον ίδιο βαθμό. Γι’ αυτό και είναι κατ’ εξοχήν θέμα για ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου κοινωνικου μας ιστου. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, απαιτεί μεγάλη προσοχή από όλους τους εμπλεκόμενους, από κάθε θέση ( Είτε την ΥΠΕΡ είτε την ΚΑΤΑ ) ώστε, ασχέτως με το τελικό αποτέλεσμα, να μην χαθεί, για άλλη μία φορά, ο κυρίαρχος στόχος μας, που είναι η Εναρμονισμένη Φωνή των Λευκιμμιωτών. Οι χορωδοί μας κάτι ξέρουν να μας πουν σαν παράδειγμα. H μεγαλύτερη δύναμη κάθε τόπου είναι αυτή η ρημάδα, η τόσο περιφρονημένη, τόσο μπουκουνιασμένη Παλλαϊκή βούληση. Εμείς αυτήν επιζητούμε με κάθε τρόπο, γιατί άμα τη βρούμε, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μην μπορούμε να το λύσουμε. Τότε ΚΑΙ την καλύτερη λύση θα βρούμε ΚΑΙ χρήματα για να την εφαρμόσουμε, όσα θέλουμε. Η Παλλαϊκή βούληση είναι ο βασικός μας στόχος και το Κυρίαρχο Πρόβλημα του Τόπου. Το πρόβλημα Του Χ.Υ.Τ.Α. , των λυμάτων , του νερού κ.λ.π. όσο σοβαρά κι αν είναι, δεν τα αξιολογούμε παρά σαν δευτερεύοντα και απότοκα προβλήματα του πολυτεμαχισμού μας. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Το συμφέρον του τόπου είναι και συμφέρον όλων μας. Δύναμή μας είναι η ενότητα. Δεν έχει καμία αξία να ψάχνουμε να βρούμε την καλύτερη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα, υποτιμώντας και υποβαθμίζοντας την Ενότητά μας. Στην Ομόνοια και Ομοφωνία παίρνει δύναμη ο Τόπος μας.
Πως όμως πετυχαίνουμε την Ομοφωνία; Με στείρες αγκυλώσεις ; Με τρικλοποδιές ; Με παιδικά πείσματα ; Mε πισώπλατες αποφάσεις ; Με διχαστικές συγκεντρώσεις ; Με μομφές, λάσπες και αφριές κατά προσώπων ; Με ανάδειξη των χασμάτων που μας χωρίζουν ; Mε ρίξιμο των ευθυνών στον οποιονδήποτε άλλον εκτός απ’ τον εαυτό μας ;
Είναι τρομερό και ανεπανάληπτο αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας. Έχουμε γίνει κανίβαλοι που προσπαθούμε, σαν τα σαρκοφάγα αρπακτικά, να συντρίψουμε και να κατασπαράξουμε τον αντίπαλο, μιμούμενοι το ήθος των τηλεοπτικών παράθυρων. Τελικά ξεσκίζουμε τις σάρκες μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι ο Χ.Υ.Τ.Α. αντί να θάβει σκουπίδια, θα θάβει πτώματα. Κοντεύει να γίνει η σαρκοφάγος του Αλευκιού! Κάθε Λευκιμμιώτης που παίρνει τον λόγο, μοιάζει να ζητάει την κεφαλήν του άλλου επι πίνακι. Που πας ρε Καραμήτρο ; Κόψε λίγο. Θα ντελαπάρεις.
Αμη το άλλο ; Να το πω, ή παραείναι ντροπή ; Σιγά την ντροπή καημένε. Ποιος την έχασε να τη βρούμε ; Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι: Λέω για την άγρια και μαζοχιστική χαρά που νοιώθουν πολλοί, όταν η οποιαδήποτε αντίπαλη κυβερνούσα Αρχή δεν τα πάει καλά. Τυφλή χαρά, που δεν βλέπει στο μέλλον, δεν βλέπει το πραγματικό όφελος για τον τόπο, ούτε καν το ατομικό συμφέρον. ((Δεν βλέπει τίποτα, δεν ελπίζει σε τίποτα, είναι μαλάκας.)) Το είπε κι ο Καζαντζάκης!! Γιατί, πώς να το κάνουμε ; Όλα τα σωστά εμείς και όλα τα στραβά οι άλλοι ; Kι άμα κάνουν κάτι θετικό, δεν πρέπει να τους πούμε ούτε ένα ευχαριστώ; Για παράδειγμα, τώρα που ο Δήμος μας βγάζει ανακοινώσεις πριν από το Δημοτικό Συμβούλιο, δεν πρέπει να πούμε μπράβο, μήπως και μας κατατάξουνε στους οπαδούς της παράταξής του ; Αστεία σκέδια. Παιδικά εντελώς. Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη την επιβράβευση για να πάει μπροστά. Από μόνες τους οι καταδίκες δεν δίνουν διέξοδο. Μόνο σύγχυση, πανικό και αντιπαλότητα έχουν σαν αποτέλεσμα. Έτσι όμως χάνουμε δυνάμεις, χάνουμε ανθρώπους πολύτιμους, αφού (εδώ που τα λέμε) δεν απέμειναν και πολλοί με έμπρακτα αποδειγμένο το κοινωνικό τους ενδιαφέρον. Από Ιδιώτες πήξαμε. Αν θα ανέβουμε λίγο σαν τόπος, όλες οι παρατάξεις και όλοι οι Λευκιμμιώτες θα υψωθούν το ίδιο.
Επι τέλους, ας το καταλάβουμε : Τη δύναμη και την αξία μας, σαν Τόπος και σαν Λαός, θα τη βρούμε μόνον με οργανωμένες συζητήσεις, με αντιπαραθέσεις επιχειρημάτων, με συνθέσεις επι των αντιθέτων, με διαφανείς και Δημοκρατικές διεργασίες, με μανιώδεις προσπάθειες χτισίματος των γεφυριών που μας ενώνουν, με αναγνώριση των αρετών του καθενός, με σεβασμό στα πρόσωπα, ασχέτως των όποιων αντιρρήσεών μας για τις πράξεις ή τις θέσεις τους, με βαθύτερο ψάξιμο των συμπεριφορών και των αιτίων τους, με θυσίες στα επουσιώδη για να περισώσουμε την ουσία, με διάθεση λίγου απ’ τον πολύτιμο χρόνο μας για συμμετοχή σε οργανωμένες συζητήσεις, με ανεύρεση τρόπων και μεθόδων σύνδεσης του ατομικού μας συμφέροντος με το κοινό συμφέρον, με ανοιχτά μάτια για να βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά και καθαρό μυαλό για να επιλέγουμε τα καλά τους και να τα προσαρμόζουμε στις δικές μας συνθήκες, με καλλιέργεια της δημιουργικότητας και της φαντασίας όλων και κυρίως των νέων που χωρίς αυτά γερνάνε πρόωρα κ.λ.π.
Καλά όλ’ αυτά, θα μου πείτε, αλλά στην πράξη πώς γίνονται ; Απαντάμε :
Όταν αντιληφθούμε ότι δεν πάει άλλο, ότι φτάσαμε στον πάτο, ότι είναι θέμα ζωής και θανάτου, ( Να η έλλειψη τόσα χρόνια και ο ρόλος του κάθε Πολιτιστικού Συλλόγου) τότε θα κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα δούμε τα σφάλματα και τις ολιγωρίες μας και θα ψάξουμε να βρούμε τρόπους να ξεκολλήσουμε. Κάθε Λευκιμμιώτης τότε θα αποτελεί και μια αστέρευτη γεννήτρια ιδεών και προτάσεων. Χιλιάδες ιδέες και προτάσεις θα ξεφυτρώσουν, η μια καλύτερη απ’ την άλλη. Στη συνέχεια θα διαπιστώσουμε ότι, καλές είναι οι προτάσεις αλλά από μόνοι μας, ή μπουκουνιασμένοι σε σέχτες, δεν προχωράει τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Πολλές φορές (όπως στην περίπτωση του Χ.Υ.Τ.Α.) αυτό που προχωράει είναι η συμφορά. Τότε ανακαλύπτουμε την αξία της Συλλογικότητας και όταν αυτή δεν υπάρχει, ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να την αναστήσουμε. Είμαστε πια στον σωστό δρόμο!
Εμείς κάναμε το χρέος μας και βροντοφωνάξαμε πως ΚΑΙ ιδέες έχουμε ΚΑΙ προτάσεις έχουμε ΚΑΙ γνώσεις έχουμε ΚΑΙ για να βρούμε την κοινή φωνή όλων των Λευκιμμιωτών πασχίζουμε ΚΑΙ τη σωστή διαχείριση των σκουπιδιών επιδιώκουμε. Από την πρώτη φορά που αντιδράσαμε στον Χ.Υ.Τ.Α. δώσαμε την δική μας εκδοχή για τη λύση του προβλήματος, όπως κάνουμε πάντα και για πολλά άλλα προβλήματα. Το μόνο που μας λείπει είναι η οργανωμένη συζήτηση, για να μην γινόμαστε θύματα της παραπληροφόρησης και φαντάζουμε σαν γραφικοί ονειροπόλοι. Με χαρά βλέπουμε πως στην κατεύθυνση αυτή κάτι πάει να γίνει, έστω και με τα συμπτώματα της παθογένειάς μας. Μην απογοητεύεστε. Συζήτηση και πάλι συζήτηση και ξανά συζήτηση και ανοιχτή σε όλους συζήτηση , χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς μέτρημα κουκιών και χωρίς απατηλές χαρούλες στην κάθε πρόσκαιρη εύνοια των συσχετισμών, αλλά με σεβασμό στην αντίθετη άποψη, με διεξοδικό ψάξιμο και της πιο δειλά εκφρασμένης διαφορετικής άποψης, με κυρίαρχο στόχο τη Σύνθεση. Δεν έχουμε πια τα περιθώρια για απογοητεύσεις. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.
Τα ερωτήματα που ανακύπτουν τώρα είναι εντελώς πρακτικής φύσεως :
α) Ποιος Φορέας είναι αρμόδιος να προκαλέσει αυτές τις τόσο απαραίτητες διαρκείς συζητήσεις με εγγυήσεις της έκτασης, του βάθους και της ποιότητας που προαναφέραμε;
β) Ποιοι πολίτες θα τις παρακολουθήσουν, και κυρίως ποιοι θα τολμήσουν να εκφράσουν ελεύθερα και αβίαστα τις Ιδέες ή τις αντιρρήσεις τους όταν, σε τεράστιο ποσοστό, αυτοί, είτε είναι αδιάφοροι, είτε τρομοκρατημένοι;
Η απάντησή μας είναι απλή και ξεκάθαρη :
α) Ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος φορέας για την πρόκληση και σωστή λειτουργία αυτών των συζητήσεων, ώστε να γίνεται σ’ αυτές ειλικρινείς παραθέσεις απόψεων, μέσα στα πλαίσια του Δημοκρατικού Διαλόγου, ώστε να επιτυγχάνεται η πολυπόθητη Σύνθεση, είναι (υποτίθεται) η Δημοτική μας Αρχή. Όταν όμως (όπως συνήθως συμβαίνει) η Δημοτική Αρχή, λόγω λαθεμένων αντιλήψεων, αδιαφορεί και για την ενθάρρυνση του Κοινωνικοποιημένου Πολίτη και για την ενημέρωσή του και για να ακούσει τις απόψεις του και ενδιαφέρεται για το ακριβώς αντίθετο, για να μην έχει τον πολίτη στα πόδια της, γιατί σκοπεύει να κάνει του κεφαλιού της, τότε υπάρχουν και άλλοι Φορείς που μπορούν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, όπως οι Πολιτικές Παρατάξεις, οι Σύλλογοι, ακόμα και Άτυπες Ομάδες Προσώπων, με απλή Διακήρυξη Αρχών, χωρίς καν καταστατικό, όπως π.χ. ομάδες Επιχειρηματιών, ή ομάδες Επιστημόνων, ή ομάδες Νέων, όπως κάποτε είχαμε προτείνει κ.λ.π. Έστω και με κομματική ομπρέλα (πρέπει να ζήσουν και τα κόμματα) είναι θετικές τέτοιες πρωτοβουλίες, αφού και τα προβλήματα φέρνουν στο τραπέζι και εξωθούν και τα άλλα κόμματα, στα πλαίσια του υγιούς συναγωνισμού, να κάνουν κάτι ανάλογο. Ο ρόλος ενός Διαπαραταξιακού οργάνου όπως (υποτίθεται ότι είναι) ο νέος Σύλλογος «Το Αλεύχιμον», σαφώς ενδείκνυται περισσότερο για έναν τέτοιο σκοπό. Η ανάληψη αυτού ακριβώς του ρόλου είναι ο στόχος της εγγραφής μας στον Σύλλογο αυτόν και αυτό ακριβώς είναι και το κυρίαρχο εξ’ αρχής αίτημά μας σ’ αυτόν και όχι γιατί ενστερνίστηκε τις απόψεις μας στο θέμα του Χ.Υ.Τ.Α. Η πρόοδος της Λευκίμμης δεν είναι υπόθεση ούτε ενός Μεσσία, ούτε ενός Φορέα, ούτε μιας Ιδεολογίας. Είναι υπόθεση όλων ανεξαίρετα των Λευκιμμιωτών. Για τον λόγο αυτό θεωρούμε απαραίτητη τη στήριξή του, την ενεργό συμμετοχή σ’ αυτόν όσο το δυνατόν περισσοτέρων πολιτών κάθε Ιδεολογίας και Παράταξης, ώστε να διορθώνονται τα λάθη του, κυρίως αυτά που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διατήρηση των πολώσεων και των διχασμών και να πετυχαίνουμε την Ενότητα. Το «αποχωρώ γιατί διαφωνώ» βολεύει μόνον όσους μας θέλουν μπουκούνια.
Πέρα όμως από αυτά τα «εργαλεία» που έχουμε για την επίτευξη του στόχου μας, υπάρχει ήδη στο τραπέζι από το 1997 η πρόταση της σύστασης ενός Διακοινωνικού, Διαπαραταξιακού οργάνου, το οποίο θα λειτουργεί σαν Ομοσπονδιακός Φορέας όλων των υπαρχόντων Φορέων του τόπου ( Δήμος, Εκκλησία, Αστυνομία, Σύλλογοι, Συνεταιρισμοί, Σωματεία και απλούς πολίτες που τώρα λειτουργούν ασύνδετα) που θα συμμετέχουν, με αριθμό ψήφων ανάλογο του αριθμού των μελών τους, ή όπως αλλιώς ήθελε προταθεί. Ο Φορέας αυτός πιστεύουμε ότι θα έχει την δυνατότητα να συγκαλεί Συνελεύσεις πολύ πιο πλούσιας συμμετοχής και θεματολογίας, άρα πολύ πιο ισχυρές, ώστε να καταφέρουμε επι τέλους να αποκτήσουμε σαν Λευκίμμη, ένα Επιτελικό Σχέδιο Ανάπτυξης με Πανλευκιμμαϊκή Συναίνεση, για να ξέρει και ο τελευταίος Λευκιμμιώτης τι Λευκίμμη θέλουμε στο Μέλλον και να έχει την δυνατότητα συμβολής και σύγκλησης σ’ αυτόν τον στόχο και να μπορούμε σαν ένα σώμα να αντιστεκόμαστε σε κάθε επιβουλή , ή κάθε κεντρικό σχεδιασμό που γίνεται εν αγνοία μας και μας απομακρύνει απ’ τον στόχο μας.
Ο Φορέας αυτός θα μπορεί ακόμα να λειτουργήσει και Προγράμματα Κοινωνικοποίησης των συμπολιτών μας, κάθε ηλικίας, πράγμα που θεωρούμε βασικό έλλειμμα της παιδείας μας, καθώς και να συντάσσει Εξατομικευμένα Συμβόλαια Τιμής για όλους τους Φορείς του τόπου και για κάθε πολίτη χωριστά. Έτσι, με ένα τέτοιο εργαλείο «Σύγχρονης Τεχνολογίας» θα μπορέσουμε, πολύ πιο σίγουρα, να πετύχουμε λύσεις σε όλα μας τα προβλήματα και να δούμε το Μέλλον με αισιοδοξία. Μια απλή καταμέτρηση των προβλημάτων μας (26 του Θεού, όπως τα βρήκαμε την τελευταία φορά) μας δημιουργεί εκτός από δέος και την βεβαιότητα ότι κανένας από τους υπάρχοντες Φορείς δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο στο σύνολό του, ακόμα και αν λειτουργεί με τις ιδανικότερες των συνθηκών. Στην ιδρυτική συνέλευση του Συλλόγου «Το Αλεύχιμον» αναφέραμε αυτήν την αδυναμία καθώς και την σπουδαιότητα της λειτουργίας του Διακοινωνικού Φορέα. Θα ήταν μεγάλη η προσφορά του Συλλόγου αυτού, ή οποιουδήποτε άλλου φορέα, ή απλού πολίτη, να στηρίξει την προσπάθεια αυτή. Αλλά για τον Υπερ-Φορέα μας θα τα ξαναπούμε σύντομα. Ως τότε….

ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ.-

Ριγγλάδες 03-10-05 Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός )

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

ΚΑΛΕΣΜΑ

Από την επιτροπή πρωτοβουλίας για ένα
Διακοινωνικό και Διαπαραταξιακό Μέτωπο Λευκίμμης
Με την επωνυμία :

(ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΚΙΜΜΗ )

ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ :

Όλοι οι εκπρόσωποι φορέων
(Πολιτικών, Θρησκευτικών, Πολιτιστικών, Συνδικαλιστικών κ.λ.π.)
καθώς και όλοι οι Λευκιμμιώτες
να παρευρεθούν στην ενημέρωση - συζήτηση με θέμα :

ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ
(ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ)

Εισηγητής είναι ο Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός).

Η εκδήλωση θα γίνει την Μ. Τετάρτη ώρα 7 το βραδάκι
στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης του Γυμνάσιου Λευκίμμης.

Η παρουσία σας
και κυρίως η δημιουργική συμβολή του κάθε Λευκιμμιώτη,
κρίνεται ως άκρως σημαντική για την πορεία του τόπου μας.

ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΣΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ


Για την πρωτοβουλία
Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)
Λευκίμμη Νοέβρης 2007

ΤΣΙΟΚΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ

Απ’ τη μια ο Δήμαρχος, με την αναμφισβήτητη πρόθεσή του να προσφέρει στον τόπο τα μέγιστα των δυνάμεων και δυνατοτήτων του και να αλλάξει το ριζικό της Λευκίμμης σύμφωνα με το προεκλογικό του σύνθημα «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗ». Ένας Δήμαρχος στον οποίο οι Λευκιμμιώτες επένδυσαν τις τελευταίες ελπίδες τους, μήπως αλλάξει κάτι μετά τις κατά σειράν προηγούμενες αποτυχημένες Δημαρχίες. Ένας Δήμαρχος όμως που, όχι λόγω έλλειψης ικανοτήτων αλλά κυρίως λόγω εσφαλμένων αντιλήψεων, λες και βάλθηκε να καταφέρει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που ο τόπος έχει ανάγκη. Ένας Δήμαρχος που συντηρεί τα παιδικά μας ελαττώματα, χωρίζοντας τους Δημότες του σε πετυχημένους και αποτυχημένους, σε συνειδητοποιημένους και ασυνείδητους σε Δεξιούς και Αριστερούς, σε φίλιους και εχθρούς, σε αυτούς που θέλουν να πάει ο τόπος μπροστά και σ’ αυτούς που επιδιώκουν το ανάποδο. Μόνο που ξεχνάει να προσδιορίσει ποιο είναι το μπροστά και ποιο το ανάποδο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το μπροστά είναι αυτό που έχει στο νού του ο ίδιος και το οποίο φροντίζει με χίλιους τρόπους να κρατάει μυστικό και τους πολίτες (ακόμη και τους Δ. Συμβούλους της παράταξής του) σε πλήρη άγνοια και συσκότιση. Ούτε καν ανακοινώσεις για τη διενέργεια Δημοτικών Συμβουλίων δεν βγάζει, παρά τις διαμαρτυρίες μας! Οι Λαϊκές συνελεύσεις και τα Συνοικιακά Συμβούλια έχουν αντικατασταθεί με τηλεφωνήματα στους «ημετέρους» πιστούς του, ή σε γιορτινά τραπεζώματα ονομαστικών επετείων, γάμων, και βαφτίσεων όπου οι πιστοί του σπεύδουν να συναγωνιστούν σε προσφορές εδεσμάτων για να τον ευχαριστήσουν και να πετύχουν την εύνοιά του στην ικανοποίηση μικροσυμφερόντων και μικροφιλοδοξιών τους. Ένας Δήμαρχος που τρέχει και δεν φτάνει για να καλύψει μικροπροβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία είναι αρμοδιότητα των παρακατιανών του και ο οποίος ποτέ δεν έφερε στο Δ.Σ. για συζήτηση ΟΥΤΕ ΕΝΑ από τα 26 θεμελιακά προβλήματα του τόπου μας, παρ’ όλες τις σχετικές παρεμβάσεις μας. Ένας Δήμαρχος απόλυτα συγκεντρωτικός, του τύπου: «..Αφήστε τα όλα επάνω μου » με ολοσχερή απαξίωση της τεράστιας δύναμης του τόπου μας που είναι η Παλλαϊκή Βούληση, Συναίνεση και Συμμετοχή. Ένας Δήμαρχος του οποίου η διαπραγματευτική και διεκδικητική ικανότητα στην προάσπιση των συμφερόντων της Λευκίμμης, περιορίζεται μόνον στην κομματική του ιδιότητα και στήριξη από το κυβερνόν κόμμα, το οποίο, όπως είναι φυσικό, ενδιαφέρεται κυρίαρχα για την υλοποίηση του (…όποιου) κεντρικού σχεδιασμού του, άσχετα αν αυτός βλάπτει σοβαρά τον τόπο μας, μετατρέποντας τον τοπικό μας Άρχοντα στο μακρύ χέρι της κυβέρνησης, για να μην πω την λέξη που μου έρχεται στο στόμα. Άντε τώρα εσύ, να έχεις την απαίτηση από μια τέτοια Δημοτική Αρχή, να προωθήσει τα θεμελιακά προβλήματα του τόπου, όπως για παράδειγμα το αίτημα για έναν Επιτελικό Τοπικό Σχεδιασμό με ορίζοντα δεκαετιών, ώστε να ξέρουμε όλοι τι Λευκίμμη θέλουμε στο μέλλον, να συμφωνήσουμε σ’ αυτό και κυρίως, με την προσωπική συμβολή του καθενός, να συγκλίνουμε στο κοινό μας όραμα. Εδώ μοιάζει να μετατρέπεται το προεκλογικό σύνθημα του Δημάρχου μας «ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗ» στο ακριβώς αντίθετο «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗ».
Απ’ την άλλη τώρα μεριά, των πολιτών δηλαδή, όλοι και όλα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν να ζουν στην κοσμάρα τους. Ο κάθε Λευκιμμιώτης κρίνει και καταδικάζει τους πάντες και τα πάντα εκτός βέβαια από τον εαυτό του, στον οποίο έχει αναθέσει μόνο το καθήκον της σωστής επιλογής στις εκλογές. Έτσι ο μηχανισμός μετάθεσης της ευθύνης στους άλλους καλά κρατεί:
«Εγώ καλά ψήφισα. Ας βάλουνε μυαλό οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Mα..οι βλάκες ντε. Οι βολεμένοι, οι αντίπαλοι, οι συντηρητικοί, οι ξενοκίνητοι, οι κολλημένοι, οι γλίτσιανες, οι έτσι και οι αλλιώς. Εγώ είμαι εντάξει. Έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου, ξέρω ποιο είναι το πρέπον, έχω την Ιδεολογία μου και την Αλήθεια μου στην τσέπη, για να την απαγγέλλω σαν ποίημα στο καφενείο με δύο τρεις άλλους που περνάω την ώρα μου και να τους αφήσω σύξυλους με το βάθος της σκέψης μου και την πολιτική μου ωριμότητα και, αμέσως μετά, ξανά πίσω στα δικά μου, στο θαλάμι μου, την δουλίτσα μου, την φαμίλια μου, τα συμφέροντά μου, τα χόμπι μου και τις απολαύσεις της καθημερινότητάς μου. Δεν πάει να καεί η πλάση όλη. Για τα κοινά προβλήματα δεν μου πέφτει λόγος. Για το Καναλέτο με τα βοθρόνερα που βρωμάνε έξω απ’ την πόρτα μου; Μήπως μένω και καθόλου στο σπίτι; Για τις διοξίνες της χωματερής που λένε κάποιοι ότι είναι καρκίνος; Χτύπα ξύλο. Εγώ δεν έπαθα απολύτως τίποτα. Για το νερό που δεν πίνεται και κόβεται κάθε τόσο; Εγώ πίνω εμφιαλωμένο και έβαλα ντεπόζιτο. Για το τι μαθαίνουν τα παιδιά μου στο σχολείο; Αν έχουν μυαλό ας μάθουν, αλλιώς ας κόψουν το λαιμό τους. Για τις Μεσαιωνικές συνθήκες δουλείας; Όποιος έχει όρεξη για δουλειά σήμερα δεν μένει άνεργος. Για την αλλοίωση της τοπικής μας ταυτότητας; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για κουλτουριάρηδες. Για την εγκατάλειψη της αγροτιάς; Ποιος ασχολείται μ’ αυτά τώρα; Ο Κάβος να είναι καλά. Για τις επιπτώσεις από την επέλαση του ντόπιου και ξένου Κεφάλαιου; Τι μπορώ να κάνω εγώ; Υπεύθυνοι είναι αυτοί που εκλέγονται, ή ακόμα παραπέρα, το Σύστημα, το Κεφάλαιο, η Παγκοσμιοποίηση, ο Μπούς κ.λ.π. Το μόνο που μου απομένει εμένα είναι να κοιτάξω να τη βολέψω όπως- όπως και να μην με νοιάζει για τα κοινά, για να μη χάσω κι αυτά που έχω. Βλέπεις τι παθαίνουνε όσοι σηκώνουν κεφάλι!»
Στην κατάσταση αυτή της γενικευμένης Ιδιωτείας (Υπέρτατος βαθμός ψυχοπνευματικής αναπηρίας, κατά την οποία το άτομο αδυνατεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του) το μόνο που σίγουρα ευδοκιμεί είναι ο Μεσσιανισμός, η αναζήτηση δηλαδή ενός προσώπου με Ηράκλειες και υπερφυσικές ικανότητες, ενός Μεσσία, στον οποίο όλοι οι υπόλοιποι θα φορτώσουμε τις ελπίδες μας, τις ευθύνες μας και τις απαιτήσεις μας, και ενώ αυτός θα δουλεύει για όλους ( Nα είναι και κομμάτι κοροΐδο δηλαδή) εμείς στην κονόμα μας και γενικώς στην κοσμάρα μας.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να παρεκκλίνει απ’ αυτό το μοτίβο και το σύνολο των διάφορων κοινωνικών φορέων του τόπου μας: Η Εκκλησία μας π.χ. στους ψαλμούς της, οι χορευταράδες μας στους χορούς τους, οι χορωδοί και οι τραγουδιστάδες μας στο μέταλλο της φωνής τους, οι μουζικάντηδές μας στα όργανά τους, οι κυνηγοί στα κυνήγια τους, οι ψαράδες στα ψαρέματά τους, οι αγρότες στα αγροτικά τους οι επαγγελματίες στα επαγγελματικά τους, οι εργάτες …στη δουλειά τους.
Το μόνο όργανο έκφρασης των κοινών ενδιαφερόντων, ανησυχιών και προβλημάτων όλων των Λευκιμμιωτών είναι το Δημοτικό μας Συμβούλιο. Επόμενο λοιπόν, όταν το Δημοτικό Συμβούλιο υπολειτουργεί στο βαθμό μάλιστα που συμβαίνει στη δική μας περίπτωση, τότε καλλιεργείται στους πολίτες το πνεύμα της Ιδιώτευσης, της αποχής από τα κοινά, της απογοήτευσης και του Μεσσιανισμού. Φαινόμενα έντονης παρακμής και τέλειας αδυναμίας αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων. Ιδανική κατάσταση για ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές.
Η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε όλοι όσοι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν τον τόπο, ώστε να αλλάξει η εικόνα ριζικά, είναι μεγάλη. Μεγαλύτερη ίσως απ’ αυτή που και οι πιο υποψιασμένοι αντιλαμβάνονται. Θα την αλλάξουμε όμως με κάθε θυσία γιατί δεν πάει άλλο. Η Λευκίμμη δεν αξίζει αυτό το χάλι. Οι Λευκιμμιώτες δεν ανέχονται πια αυτήν την κατάσταση. Ο νέος Περιβαλλοντικός – Πολιτιστικός Σύλλογος Λευκίμμης «Το Αλεύκιμον» παρότι δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί τη σημασία του ρόλου του ως φορέα έκφρασης της κοινής βούλησης όλων των Λευκιμμιωτών, παρότι ενδίδει σε προκλήσεις αντιπαλότητας και κόντρες (Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Βλέπε την γνωστή σκουριασμένη θεωρία των συγκρούσεων ως κινητήριος μοχλός της Ιστορίας), παρότι αδιαφορεί τόσο για τη δική του πληροφόρηση όσο και την πληροφόρηση μεγάλης μερίδας πολιτών που εμπιστεύονται στα τυφλά την ενημέρωση των Αρχόντων, αρκούμενη στον ρόλο της φωτισμένης Σέχτας, παρότι μόλις αντίκρισε ένα μόνο από τα δέντρα του δάσους των προβλημάτων (ΧΥΤΑ) και κάνει χαρούλες λες και βρήκε το νόημα της ύπαρξής του, παρ’ όλα αυτά είναι μια αρχή για το μεγάλο πανηγύρι που έρχεται. Αυτό το πανηγύρι θα είναι πολύ μεγαλύτερο από του κάθε Λευκιμμιώτη, του κάθε τοπικού Άρχοντα, της κάθε παράταξης και του κάθε κόμματος. Θα είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι που έχει δει ο τόπος, γιατί θα είναι πανηγύρι όλων των Λευκιμμιωτών. Στη διοργάνωσή του καλούνται όλοι να μετάσχουν, προσφέροντας ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ικανότητές τους. ΦΟΡΤΩΣΤΕ…

Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός )
Ριγγλάδες 22 Σεπτέμβρη 2005

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΜΑΣ

ΘΑ ΠΑΕΙ ΞΑΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΩΝ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΕΣΣΙΑΣ
ΟΥΤΕ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ
( ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ )
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ
Η ΝΑ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ
ΤΗΝ ΥΠΕΡΜΑΧΗ ΒΟΥΛΗΣΗ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΩΝ

ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΜΠΟΥΚΟΥΝΙΑΣΜΑ ΜΑΣ
ΩΦΕΛΕΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΞΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΤΗΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ
ΛΕΓΕΤΑΙ

ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΑΞΗ.
ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΛΕΥΚΙΜΜΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ Δ.Φ.Λ. ΤΗΛ. 24339
ΜΕ ΤΙ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΕ ΤΙ ΨΥΧΗ
( Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ )

Πατριώτες
Πέρσι η επιτροπή για την χωματερή, που φλέγονταν με ανυπολόγιστες συνέπειες, γνωρίζοντας ότι αυτή λειτουργεί παράνομα, ανέστειλε την μήνυση κατά παντός υπευθύνου, πειθόμενη από τον Δήμαρχο που υποσχέθηκε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα (που πράγματι πήρε) και ο οποίος εγγυήθηκε ότι μέχρι να γίνει ο Χ.Υ.Τ.Α. δεν θα ξανακαίγονταν τα σκουπίδια. Τότε, η άμεση καταδικαστική μου στάση για τον Χ.Υ.Τ.Α. με παράλληλη πρόταση άμεσης αποδοχής της μεθόδου της διαλογής των σκουπιδιών με ευθύνη του Δήμου και διάθεσή τους με ευθύνη της Νομαρχίας, δεν έτυχε δυστυχώς καμιάς αποδοχής, παρά τα κολακευτικά σχόλια από όλους. Τι δεν άκουσα στην συνέχεια!! Ας μην τα θυμάμαι.
Έτσι σήμερα, μπρός στην ιερή αγανάχτηση των άμεσα θιγομένων συμπολιτών μου,
λόγω της αυτανάφλεξης ( εμπρησμός λέει ο Δήμαρχος. Τον συγχωρώ κι ας μην ζήτησε ακόμα συγνώμη για την προσβολή ) και λόγω των ανυπολόγιστων συνεπειών απ’ την έκκληση Διοξίνης, χώρια τη μπόχα, ουσιαστικά σύρομαι σε συμμετοχή στην κατάληψη και κλείσιμο της χωματερής για καθαρά λόγους συμπόνιας προς τα θύματα και όχι γιατί πιστεύω πως το κλείσιμο είναι λύση, αφού γνωρίζω ότι :
1) Η ήδη ανεξέλεγκτη και σε όλη την έκταση του Δήμου μας, διασπορά των σκουπιδιών θα λάβει τραγικές διαστάσεις.
2) Η αυτεπάγγελτη ή κατ’ επίκληση επέμβαση του εισαγγελέα θα φορτώσει τον Δήμο ( άρα τους Δημότες ) με βαρύ πρόστιμο.
3) Η μεταφορά των σκουπιδιών σε άλλη χωματερή, εκφράζει την ηθική του ρητού : « Μακριά απ’ τον κώλο μου και σ’ όποιον θέλει ας είναι ».
4) Η επιτροπή, ούτε είχε ούτε έχει πρόταση για οριστική λύση του προβλήματος των σκουπιδιών.
5) Η λειτουργία του Χ.Υ.Τ.Α. ( λύση που η επιτροπή αποδέχεται ) ελάχιστα διαφέρει από την λειτουργία μιας πελώριας χωματερής ( αφού θα δέχεται τα μισά σκουπίδια του νησιού και μόλις στουμπώσει το Τεμπλόνι, ολόκληρου του νησιού ) θα επιταχυνθεί, προς μεγάλη χαρά των εργολάβων αλλά και με σοβαρή υποβάθμιση της Λευκίμμης και επιβάρυνση του οδικού άξονα.
6) Το κλείσιμο της χωματερής, ως κίνηση αντίθεσης στο σύμπτωμα και όχι στις αιτίες που το δημιούργησαν ( Ποιος να τις ψάξει τώρα αυτές; Ψιλά γράμματα. ) δίνει το μέτρο της ανωριμότητάς μας να δούμε το πρόβλημα σε βάθος για να δώσουμε λύση με προοπτική.
7) Το μέχρι σήμερα σχεδόν καθολικό φαινόμενο της παραταξιακής πόλωσης θα αναθερμανθεί, τα όποια κοινά μας ενώνουν θα ξεχαστούν, τα χάσματα που μας χωρίζουν θα μεγαλώσουν, για να κάνουν χαρούλες κάποιοι «έξω από δώ» που έχουν συμφέροντα να μας κρατάνε μπουκουνιασμένους.
8) Το επίσης πλατειά διαδεδομένο φαινόμενο μετάθεσης της ευθύνης στον οποιονδήποτε άλλον εκτός απ’ τον εαυτό μας, θα παγιωθεί και όλοι μαζί θα ψάχνουμε πάλι τον Ηρακλή που θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου, ή ακόμα καλύτερα(;) τον Κυπραίο γάιδαρο με το προγραμματισμένο τσιπάκι στα καπούλια που θα κουβαλήσει όλα μας τα βάρη, ενώ εμείς θα κονομάμε ή θα βλέπουμε μπάλα, Ευρωβίζιον και Φέϊμ-Στόρυ.
9) Όταν συνεχώς και αδιαλείπτως ( από το 97 μέχρι σήμερα ) καλώ τους πάντες ανοιχτά για ανάδειξη των προβλημάτων του Δήμου μας, ελάχιστοι από τους μετέχοντες στο κλείσιμο της χωματερής μετείχαν, ενώ πολλοί απ’ αυτούς πισώπλατα λέγαν τα διάφορα.
10) Είναι ολοφάνερη απόδειξη της Ιδιωτείας μας το φαινόμενο διαμαρτυρίας συμπολιτών μας μόνον όταν το κακό περάσει το κατώφλι τους ( Βρώμα ποταμιού, κλείσιμο του Κ.Ε.Π., βρώμα χωματερής, Πετρογκάζ κ.λ.π.) ενώ οι ίδιοι εξαφανίζονται όταν το κακό αφορά τους διπλανούς.
Με όλ’ αυτά στο νου, πές μου ρε πατριώτη, με τι καρδιά και τι ψυχή –που λέει κι ο ποιητής- νάρθω να σε στηρίξω ; Κι όμως εγώ αδίστακτα , αποφασιστικά και με αλύγιστη συνέπεια απορρίπτω –χρόνια τώρα- κάθε δίλημμα αυτού του τύπου, και λέγοντας τα σύκα-σύκα προς κάθε κατεύθυνση προσπαθώ να σου δείξω πως πίσω από τα υλικά προβλήματά μας, πού εύκολα διακρίνονται, κρύβονται άλλα, σπουδαιότερα προβλήματα, άϋλα προβλήματα που θέλουν φακό για να τα διακρίνεις και δουλειά πολύ και αγάπη για τον τόπο σου ακόμη μεγαλύτερη. Είναι η Πόλωση, είναι η Ιδιωτεία είναι η Μετάθεση Ευθύνης, είναι η Έλλειψη Εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, είναι η Ματαιοδοξία μας κ.λ.π. Αυτά τα άϋλα προβλήματα είναι η ρίζα όλων των υλικών μας προβλημάτων. Αν δεν το δούμε αυτό είναι σαν να βλέπουμε την σύριγγα και τον χρήστη και όχι την διαδρομή και τις αιτίες που τον οδήγησαν ως εκεί.
Και λίγα λόγια τώρα για τον καουμπόη μας ( με την καλή έννοια πάντα)
ΔΗΜΑΡΧΕ Η ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Σ’ ευχαριστούμε για όσες προσπάθειες έκανες μέχρι τώρα να απαντήσεις στα προβλήματα. Η δική σου ανεπάρκεια προστιθέμενη στην αντίστοιχη ανεπάρκεια των προηγουμένων σου, δεν σε βαρύνει περισσότερο από την ανεπάρκεια καθενός εκ των συμπολιτών σου. Ξεκαβαλίκεψε για λίγο να ξεκουραστείς κι έλα κάθισε εδώ χάμω, δίπλα μας, χωρίς τα ντουφέκια σου, χωρίς την αλαζονεία σου, με ειλικρινή συντριβή ψυχής και ταπεινοφροσύνη και φέρε μας σε παρακαλώ να μας διαβάσεις φωναχτά εκείνη την επιστολή που σου έδωσα στο χέρι την πρώτη μέρα που καβαλίκεψες το καλάμι σου. Μη φοβάσαι. Δεν είναι ήττα αυτό. Νίκη προσωπική σου θα είναι και όφελος για τον τόπο. Έτσι κι αλλιώς στη Χώρα μένεις. Προσωπικό πρόβλημα με τα σκουπίδια δεν έχεις. Άσε, θα τα διαχειριστούμε μόνοι μας. Θα πελαγώσουμε κανα δυό βδομάδες αλλά να δείς μετά πως θα στρώσουμε όλοι. Δεν θα κάτσουμε να πεθάνουμε από Καρκίνο ως που να βρείς τη λύση που δεν θα είναι λύση. Σε χρόνο ρεκόρ θα κάνουμε τη διαλογή και θα έχουμε έτοιμα, αμπαλαρισμένα και με κορδέλα τα σκουπίδια στο λιμάνι. Σίγουρα σε θέλουμε κοντά μας και μπορείς να βάλεις ένα χεράκι, να δείξεις την αξιοσύνη σου. Ο Λευκιμμιώτης δεν είναι αγνώμονας και θα το αναγνωρίσει. Οι επόμενες γενιές θα’ χουν να λένε για σένα. Σε παρακαλώ όμως ( σε ικετεύω ήθελα να πω ), μην σε πιάνει πάλι το καουμποϋλίκι σου και φέρεις τα Μ.Α.Τ. ή αρχίσεις τις καταγγελίες. Τα θύματα Δήμαρχε δεν τα δέρνουνε. ‘Έχουμε τόσα κουσούρια, δεν μας χρειάζεται και το ξύλο. Διώξε ακόμα απ’ το μυαλό σου την ιδέα ότι όλοι αυτοί στην κατάληψη της χωματερής, θέλουν το κακό σου ή –ακόμη χειρότερα- το κακό της Λευκίμμης ή της παράταξής σου. Παρόλα όσα λένε κάποιοι για σένα- και για ποιόν δεν λένε άλλωστε- εκτιμώ ειλικρινά ότι όλοι κατά βάθος αναγνωρίζουν πως προσπάθησες με πάθος να κάνεις αυτά που ήξερες να κάνεις, όπως και οι προηγούμενοι. Άλλως τε αποδείξεις δεν θα βρουν για όσα σου καταλογίζουν ανέντιμα, όπως δεν βρήκες κι εσύ αποδείξεις για όσα καταλόγιζες στους προηγούμενους. Τα θυμάσαι; Έτσι είναι. Δυστυχώς συνηθίσαμε πια σ’ ετούτο τον τόπο, ο ένας να κατηγορεί τον άλλο και ποτέ τον εαυτό του την ώρα που η βάρκα μπάζει νερά από παντού. Άσ’ τους να λένε. Ξέρω τι σου λέω. Συγκάλεσε μονάχα μια Λαϊκή Συνέλευση, αλλά όχι στο Λύκειο. Στο προαύλιο του Κάπακα να βρεθούμε, για να έχουμε όλοι άμεση εποπτεία του θέματος και εξ’ αυτής πλήρη συνειδητοποίηση του προβλήματος. Σοβαρά σου μιλάω. Και μην αρχίσεις εκεί πάλι την πάρλα με τις ώρες. Άσε και κανέναν που σηκώνει το χέρι του να πει την παρόλα του. Κάτι ξέρει κι αυτός. Μόνον αν ζεις καθημερινά στ’ Αλεύκι Δήμαρχε, μπορείς να βιώσεις το πρόβλημα στο πετσί σου. Από μακριά κάνουμε όλοι τους ξερόλες. Μόνον έτσι θα καταλάβουν και όσοι δεν είδαν τον Κάπακα να ωρύεται μέσα στην αίθουσα του Δ.Συμβουλίου, αλλά και όσοι ακόμα νοιώθουν δικαίωση αν θέλεις και άγρια χαρά στην κάθε αποτυχία σου, θα μπορέσουν ίσως να καταλάβουν πόσο βαθύς μπορεί να αποδειχθεί ο πάτος του βαρελιού και πάρουν την απόφαση να μάθουν να κολυμπάνε.-
Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός ) Ριγγλάδες Ιούνης 2005
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΣΤΗΝ ΦΘΟΡΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ Ο ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ.

ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ
ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΗ ΚΑΙ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΟΥΣ
ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΕΠΙΒΗΤΟΡΕΣ.

ΓΙ ΑΥΤΟ
ΔΩΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΣΟΥ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΕΑ.

ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΜΠΟΥΚΟΥΝΙΑΣΜΑ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ
ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟ
ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ Δ.Φ.Λ. ΤΗΛ. 26620 24339

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ – ΕΚΚΛΗΣΗ

ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ
ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

-Για πολλοστή φορά προειδοποιώ τους αρμόδιους φορείς στην διαχείριση των σκουπιδιών, ότι καμία από τις πισώπλατες ( εν αγνοία του Λαού ) παράνομες και άκρως βλαπτικές μεθοδεύσεις τους, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί και να επιτρέψει ο Λευκιμμιώτης Λαός.

-Κάθε προσπάθεια δημιουργίας Χ.Υ.Τ.Α. στ’ Αλεύκι, είναι πλέον καταδικασμένη σε αποτυχία, και με τις όποιες συνέπειες,( για τις οποίες, δυστυχώς, όλοι οι Λευκιμμιώτες φέρουμε ευθύνη) , ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ, ως απαράδεκτη και βλάπτουσα πολλαπλά το ευρύτερο συμφέρον του τόπου μας.

-Κάθε κωλυσιεργία, στην κατεύθυνση οριστικής λύσης του προβλήματος των σκουπιδιών, με εφαρμογή της μόνης αποδεκτής ( από τις χώρες της Ε.Ε., και της Παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας) μεθόδου, όπως αυτή που επιγραμματικά αναφέρεται στην πρότασή μου ως:
α) Διαλογή των σκουπιδιών εδώ, με ευθύνη του Δήμου και…..β) Πώληση, μεταφορά και ανακύκλωση με ευθύνη φορέων εξουσίας ανώτερου βαθμού…. απλά παρατείνει την κρίση, εκτείνει τις επιπτώσεις, συντείνει στην διχόνοια, εντείνει το πρόβλημα.

-Προειδοποιώ και εφιστώ την προσοχή στους τυχόν υποψήφιους εργολάβους, ιδιαίτερα τους συντοπίτες μας, για το μεγάλο ρίσκο που θα έχει κάθε ανάληψη εργολαβίας στον Χ.Υ.Τ.Α., δεδομένης της διαρκώς διογκούμενης Λαϊκής οργής.

-Προειδοποιώ τις Δημοτικές Αρχές των άλλων Δήμων του νησιού μας, να μην ονειρεύονται την Λευκίμμη σαν τον σκουπιδότοπό τους. Κανένα απορριμματοφόρο τους δεν θα αδειάσει στην περιοχή μας. Εάν δεν βρουν έντιμο τρόπο να διαχειριστούν τα σκουπίδια τους, ας τα φάνε.

-Προειδοποιώ για τις συνέπειες κάθε σκόπιμης ή εξ’ αμελείας καθυστέρησης και παρακαλώ τον συμπατριώτη μας Δήμαρχο, καθώς και όλους τους πατριώτες αρχηγούς παρατάξεων και Δημοτικούς συμβούλους :
α) Να προχωρήσουν εδώ και τώρα, ΣΗΜΕΡΑ, την διαδικασία απόκτησης έγκριτης διεπιστημονικής μελέτης, που θα προσδιορίσει τον προσαρμοσμένο στις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες κοινά αποδεκτό μπούσουλα ( Τρόπος διαλογής, αναγκαίος εξοπλισμός, στάδια εφαρμογής, μέθοδος συνειδητοποίησης και προσαρμογής των πολιτών, ποινές κατά παράβαση κ.λ.π.) για τον πιο εύκολο, δίκαιο, οικονομικό, σύντομο, και εύκολα αποδεκτό τρόπο και
β) Να αρχίσουν, το ίδιο άμεσα, έστω και σε περιορισμένη κλίμακα, την διαλογή και υπαίθρια εναπόθεση των ξεχωρισμένων σκουπιδιών στο λιμάνι ή κατά μήκος του οδικού άξονα ( έτσι κι αλλιώς τα ξεχωρισμένα δεν βρωμάνε ) ώστε να μειωθεί ο όγκος των μεταφερομένων στον Χ.Υ.Τ.Α. Τεμπλονίου, έως ότου ο Νομάρχης, ή όποια άλλη ανώτερη Αρχή, μεριμνήσει για την παραπέρα διαχείρισή τους.

-Προειδοποιώ και παρακαλώ για πολλοστή φορά κάθε εμπλεκόμενο με την (πισώπλατα προσχεδιασμένη) κατασκευή του Χ.Υ.Τ.Α. στ’ Αλεύκι ( Λευκιμμιώτη ή όχι ) να σταματήσει την παραπληροφόρηση, να κλείσει εδώ και τώρα την παράνομη χωματερή, να διακόψει τον επικρεμάμενο μακάβριο εφιάλτη του Χ.Υ.Τ.Α. και να συνταχθεί με τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, σε μια από κοινού προσπάθεια αντιμετώπισης των πολλών προβλημάτων του τόπου μας, απεκδυόμενος μέρος της τεράστιας προσωπικής του ευθύνης, που απορρέει από την θέση, τον ρόλο ή την εμπλοκή του στο θέμα, σε συνδυασμό με την προδιαγραφόμενη βέβαιη και παταγώδη κατάρρευση κάθε προσπάθειας υλοποίησης του απαράδεκτου, από κάθε άποψη, αυτού έργου.

- Μόνον έτσι, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα διακόψουμε το κακόγουστο « σήριαλ » των αποτυχιών στην διακοπή της λειτουργίας της παράνομης , ήδη υπερκορεσμένης και άκρως ρυπογόνου χωματερής αλλά και της συνεχιζόμενης υποβάθμισης του τόπου μας, για να πανηγυρίσουμε, επι τέλους, με παλλαϊκή χαρά και άκρατο ενθουσιασμό, την εφαρμογή της μεθόδου διαχείρισης των σκουπιδιών, που είναι η μόνη Επιστημονική, Προσοδοφόρα, Αντιρρυπαντική, Πολιτισμένη, Ταχύτατα εφαρμοζόμενη και Οριστική λύση.

Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΟ

Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός ) -7- Απρίλη 2005

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ
Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΡΧΗ
ΝΑ ΑΛΕΘΕΙ ΣΑΝ ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΗ
ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ…

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΣ
ΜΟΧΛΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ…

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ
Η ΧΑΒΟΥΖΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ…

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΞΑΝΑ Η ΖΩΗ
ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ…

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ
ΝΑ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ ΚΑΤΑΦΟΡΑ…

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ
(ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗ)
ΤΟΝ

ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΕΑ
ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΚΙΜΜΗ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

Σάββατο 10 Μαΐου 2008


Β Α Σ Ι Κ Η Ο Μ Ι Λ Ι Α

(Που έγινε στις 8 Νοέμβρη 97 στο πρώτο κάλεσμα στους Λευκιμμιώτες στα Κρητικά στα πλαίσια της πρωτοβουλίας για μια ανεξάρτητη Κοινωνική Παρέμβαση.)


Αγαπητοί Λευκιμμιώτες καλωσορίσατε.
Απευθυνόμενος σε όλους σας στην πρώτη επιστολή μου, είχα πει πως τυχόν αστοχία στους στόχους μου, δεν θα αποτελούσε άλλοθι για εφησυχασμό και επανάπαυσή μου. Πόσο μάλλον τώρα, που ένας απολογισμός καταγράφει και σημαντικές επιτυχίες. Πέρα απ’ την ευκαιρία και την τιμή που είχα να γνωρίσω αρκετούς από εσάς, να ακούσω τις σκέψεις και τις αγωνίες σας, διαπίστωσα ότι διαθέτουμε τεράστιο απόθεμα έμψυχου υλικού. Οι δύο ανοιχτές επιστολές μου έτυχαν μιας ανέλπιστης ευρύτατης αποδοχής και ίσως για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό ράγισαν το συμπαγές τοίχος της κομματικής πόλωσης, των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των κοινωνικών αντιθέσεων. Πέτυχαν ακόμη οι επιστολές μου να αναβαθμίσουν τον υπεραπλουστευμένο προβληματισμό γύρω από την ύδρευση και την αποχέτευση, για να αρχίσουμε επί τέλους να συζητάμε τα δομικά προβλήματα της Λευκιμμαϊκής κοινωνίας που αναστέλλουν την πρόοδο σε όλους τους τομείς, σε θέματα δηλαδή που αποτελούν την ρίζα του κακού, για να ξεφύγουμε απ’ το σύμπτωμα ή την κορυφή του παγόβουνου που λέγεται ύδρευση, σκουπίδια, αποχέτευση. Μιλάμε πλέον για έλλειψη Μελλοντικού σχεδιασμού, για απουσία ενεργών πολιτών, για κατεστραμμένη κοινωνική δομή, για καταχθόνια μοντέλα ανάπτυξης, για τρόπους συγκράτησης των νέων στον τόπο μας, για δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων της μελλοντικής μας ανάπτυξης και τόσα άλλα πολύ σημαντικά πράγματα, που έμεναν στην αφάνεια υπό το άγχος της κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών όπως η ύδρευση και η αποχέτευση, αλλά και λόγω των παραταξιακών αναγκών επιβίωσης ή επικράτησης.
Σ’ αυτό βέβαια που οι επιστολές μου απέτυχαν, είναι η άσκηση ικανής πίεσης στους υποψηφίους των Δημοτικών εκλογών, για δέσμευσή τους στην υλοποίηση, τουλάχιστον, της κεντρικής ιδέας – κλειδί, για μια Διακοινωνική Επιτροπή. Από καμία παράταξη δεν έλαβα μια απάντηση, ούτε καν αρνητική, παρά μόνον προφορικές ατεκμηρίωτες απόψεις στελεχών του τύπου : «Ιδανικά αυτά που ζητάς, αλλά δεν γίνονται» ή «Όλα όσα λες μπορούν να γίνουν μέσα απ’ το Δημοτικό Συμβούλιο» ή «Στην Επιτροπή που λες η παράταξή μας θα είχε ελάχιστους εκπροσώπους», ή «Τώρα είναι ώρα αναμέτρησης. Αυτά θα τα συζητήσουμε μετά».
Συγνώμη αδέλφια, μα οφείλω να σας πω ότι έμεινα με το παράπονο. Τόση δουλειά έκανα, δικαιούμουνα τουλάχιστον μια απάντηση. Και δεν θα είχα λόγο να εκφράσω εδώ το παράπονό μου αν απ’ αυτό δεν αναδεικνύεται το σοβαρό και κοινό για όλους ερώτημα: «Τι περισσότερο θα’ πρεπε να κάνει ο κάθε απλός πολίτης, πόσο δυνατότερα να φωνάξει για να τον ακούσουνε, να τον προσέξουνε, να του δώσουν λίγη σημασία;».
Ακόμη άστοχα περίμενα να δουν οι υποψήφιοι τις επιστολές μου και κυρίως την πλατειά αποδοχή τους, σαν ανέλπιστο δώρο και σαν όχημα στον δρόμο τους για την νίκη, αφού με την αποδοχή της πρότασης μου θα έπαιρναν περισσότερους ψήφους. Αντ’ αυτού ψάχνανε να βρούνε δικαιολογίες και να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους, για την αδράνειά τους. Τους κατανοώ. Είναι παροιμιώδεις άλλωστε η αδυναμία όσων μιλούν απ’ το μπαλκόνι, να διακρίνουν τι λένε οι από κάτω.
Τέλος άστοχα ήλπιζα ότι κάποιοι από εσάς θα δηλώνατε ευθέως και δημόσια ότι θα ψηφίζατε τον υποψήφιο που θα δεσμεύονταν στην κεντρική μου πρόταση δημιουργίας μιας Διακοινωνικής Επιτροπής για την αντιμετώπιση κορυφαίων προβλημάτων.
Δεν ρίχνω ευθύνη σε κανέναν αφού ξέρω να επωμίζομαι πρώτα τις δικές μου ευθύνες και να αναζητώ τις δικές μου αδυναμίες. Αν όμως αυτές οι δύο επιστολές ήταν , όπως πολλοί είπατε, μια σταγόνα ελπίδας για τη Λευκίμμη, τότε εύχομαι σύντομα να μπορούμε να πούμε ότι ήταν η αρχή μιάς γιγάντιας προσπάθειας όλων των Λευκιμμιωτών για όσα όμορφα πράγματα θα κάνουμε στη συνέχεια. Με δεδομένο ότι το περιεχόμενο των επιστολών και τα θέματα που εκεί τέθηκαν, έγιναν αντικείμενο ευρύτατου προβληματισμού και συζητήσεων από όλους και ότι κανείς δεν είχε επιχειρήματα εναντίον τους, ενώ το πνεύμα τους όλοι το αποδέχτηκαν, μπορώ να στηρίξω την βεβαιότητα ότι στο μέλλον ΟΛΟΙ θα συνεργαστούμε για το καλό του τόπου, αφού στο τέλος της γραφής αυτό είναι το συμφέρον και η επιθυμία μας.
Στο σημείο αυτό, αγαπητοί πατριώτες, ζητάω την προσοχή σας για να παρακολουθήσετε μαζί μου δύο συλλογισμούς μεγάλης σημασίας :
1) Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν αντιθέσεις Οικονομικές, Ιδεολογικές, Αισθητικές, Ηθικές, Θρησκευτικές κ.λ.π. όπως ακριβώς είναι και η δική μας κοινωνία. Τα θεσμοθετημένα όργανα ( Κόμματα, Παρατάξεις, Πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις) καλούνται να εκφράσουν αυτές τις αντιθέσεις στα πλαίσια των κανόνων της Δημοκρατίας. Γιαυτό τα Κόμματα και οι Παρατάξεις κ.λ.π. είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ και ο ρόλος τους απόλυτα σεβαστός και επιθυμητός. Επειδή όμως αυτοί οι φορείς στηρίζουν την ύπαρξή τους στις αντιθέσεις μας, είναι φυσικό, όχι μόνον να μην ενδιαφέρονται για την ανάδειξη των κοινών μας στόχων, αλλά συνήθως να υποθάλπουν αυτές τις αντιθέσεις, αφού είναι ολοφάνερο πως αν εξέλειπαν αυτές οι αντιθέσεις, τότε και οι φορείς που τις εκφράζουν δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Αυτή η εγγενής αδυναμία των θεσμοθετημένων οργάνων, το ότι δηλαδή στηρίζονται στις αντιθέσεις μας, εξηγεί και τα φαινόμενα φανατισμού, πόλωσης, και αντιπαλότητας που διαφαίνονται έντονα και στη δική μας κοινωνία.
2) Στο ήδη υπάρχον θεσμοθετημένο μας πλαίσιο, την ευθύνη για την πορεία του τόπου να επωμίζονται μια χούφτα αιρετοί, τους οποίους η δική μας ψήφος ανέδειξε. Κάποιοι ομοϊδεάτες γύρω τους παρακολουθούν αμέτοχοι τις επιδόσεις των ολίγων στους οποίους έχουμε όλοι φορτώσει τις ευθύνες, κάποιοι τρίτοι, σίγουρα οι περισσότεροι, μέμφονται και λοιδορούν τους πρώτους, αμφισβητώντας την αξία, την ικανότητα ή τις αρχές αυτών που μας κυβερνάνε, λες και όταν δεν τα καταφέρνουν οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι κυβερνήτες, ενώ εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε καμιά ευθύνη και το μόνο μέσον που έχουμε να ελέγχουμε την πορεία των κυβερνώντων και γενικότερα της πορείας του τόπου είναι η ψήφος μας κάθε 4 χρόνια.
Οι δύο αυτές παρατηρήσεις αποκαλύπτουν, όχι μόνον μια αδυναμία κι ένα ουσιαστικό κενό στο θεσμικό μας πλαίσιο, αλλά και την ανάγκη δημιουργίας ενός θεσμοθετημένου οργάνου, ενός Διακομματικού, Διαπαραταξιακού, Διακοινωνικού φορέα δημιουργίας και έκφρασης, ο οποίος με απόλυτο σεβασμό στον ρόλο των άλλων φορέων και σε συνεργασία μαζί τους, θα φέρει στο προσκήνιο το τεράστιο κι ανεκμετάλλευτο δυναμικό των ενεργών πολιτών. Ενός φορέα που θα στηρίζεται στον κοινό παρονομαστή των επι μέρους συμφερόντων, θα αποκαλύπτει τις Γέφυρες πού μας ενώνουν, θα σμικρύνει τα χάσματα που μας χωρίζουν και θα συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η δημιουργία ενός τέτοιου φορέα, είναι απολύτως αναγκαία στην περιοχή μας, αν θέλουμε να γνωρίσουμε μια γρήγορη, ισόρροπη και δίκαιη ανάπτυξη. Σ’ ετούτη την μεγάλης σημασίας συνάντηση, όλοι περιμένουμε να μην μείνει μια στιγμιαία αναλαμπή, αλλά να γίνει η βάση εκτόξευσης της δημιουργικής δράσης όλων των Λευκιμμιωτών, προς όφελος και του τελευταίου Δημότη. Από τις συζητήσεις που είχα συμπέρανα ότι κανείς δεν είναι ικανοποιημένος με την κατάσταση. Βεβαιώθηκα ότι όλοι θέλουν να συμβάλουν στην προσπάθεια για την ανέλιξη του τόπου. Αναγνώρισα τις αιτίες για τις οποίες αυτή η συμβολή του καθενός μας είναι από ελάχιστη έως μηδενική για τους περισσότερους. Διέκρινα ακόμη τα περιθώρια και την απέραντη προοπτική που έχει μια προσπάθεια σαν κι αυτή που ξεκινάμε σήμερα. Είδα όμως και την βαθιά απογοήτευση πολλών και το θλιβερό φαινόμενο όλοι να κατηγορούν όλους, βγάζοντας τους εαυτούς τους απ’ έξω. Σηκωθείτε αδέλφια. αν όλοι ξέρετε πόσο πανίσχυρο είναι το κοινωνικό πλαίσιο στην διαμόρφωση των ικανοτήτων και της ευτυχίας του κάθε ανθρώπου, η ιστορία έδειξε με πολλά παραδείγματα, την παντοδυναμία του απλού ανθρώπου να επηρεάσει και να βελτιώσει καθοριστικά την πορεία και τους όρους της κοινωνίας μέσα στην οποία βρίσκεται. Όλοι μαζί θα πορευτούμε στον δύσκολο αυτό δρόμο για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας και την ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Σήμερα κάνουμε την αρχή, εμπεδώνοντας την πεποίθηση ότι ετούτη η ελεύθερη, ανεξάρτητη και αδέσμευτη κίνηση, έχει σαφώς προσδιορισμένο ρόλο και απόλυτα διακριτέο από τον ρόλο των θεσμοθετημένων οργάνων της πολιτείας μας. Η δική μας παρέμβαση σε καμία περίπτωση δεν θα υποκαταστήσει ούτε τα κόμματα, ούτε τις ιδεολογίες, ούτε τις θρησκείες, αλλά και δεν θα αμφισβητήσει την αναγκαιότητα ύπαρξης και άλλων πρωτοβουλιών. Αντιθέτως μάλιστα θα ευνοήσει την ύπαρξη και άλλων πρωτοβουλιών, αφού ο χειρότερος αντίπαλός μας είναι το τέλμα, η ανυπαρξία οιασδήποτε πρωτοβουλίας. Η δική μας πρωτοβουλία θα λειτουργήσει συμπληρωματικά, καλύπτοντας τα κενά, όπως αυτά επιβεβαιώνει η δεινή κατάσταση του τόπου. Δεν θα αντιπαλέψουμε, αλλ’ αντίθετα θα βοηθήσουμε τα θεσμοθετημένα όργανα να εκπληρώσουν την αποστολή τους, έως τον βαθμό που η δική μας παρέμβαση, να είναι πλέον περιττή. Είμαι βέβαιος ότι μόνον μ’ αυτή την συλλογιστική, και μ’ αυτό το πνεύμα , στο μέλλον όλοι οι φορείς θα πεισθούν, θα συνεργαστούν και θα διαθέσουν για την επίτευξη του ύψιστου σκοπού μας, τα πιο ικανά τους στελέχη. Σήμερα οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε την αναγκαιότητα για πλατειά αποδοχή και συναίνεση, μα κυρίως για συμμετοχή όλων στην προσπάθεια προώθησης του σοβαρότατου ζητήματος για γρήγορη ισόρροπη και δίκαιη ανάπτυξη στον τόπο μας. Οφείλουμε όλοι μας σύντομα να αναγνωρίσουμε την εγγενή αδυναμία των υπαρχόντων φορέων να ανταποκριθούν σ’ αυτό το αίτημα.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να ξέρουμε πως προτιμώντας μια αργοπορημένη έστω αλλά σωστή απόφαση, στην οποία όλοι είναι σύμφωνοι, από μια γρήγορη και λαθεμένη, αύριο κιόλας θα αρχίσουμε να το κάνουμε πράξη, καταργώντας πάθη και εμμονές που μας χωρίζουν και βρίσκοντας όλα όσα μας ενώνουν θα εφαρμόσουμε το σύστημα Κοινής συναίνεσης στη λήψη αποφάσεων. ¨όλοι μαζί με επιμονή και μεθοδικότητα, θα συμβάλουμε καθένας με την δύναμή του ώστε να στηθεί ένας κοινωνικός μηχανισμός στον οποίο η Λευκίμμη θα στηρίξει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της στο μέλλον. Μιλάω για έναν μηχανισμό που θα αξιοποιεί όλο το ανθρώπινο δυναμικό μας, ένα μηχανισμό που θα δίνει σε όλους ανεξαιρέτως την δυνατότητα συμμετοχής και προσφοράς, ανάλογα με τις ιδιαίτερες ικανότητες, τις δυνατότητες και πάντα σύμφωνα με την βούλησή του, ενώ όλοι και κυρίως οι πιο αδύναμοι θ’ απολαμβάνουν τα ευεργετήματα της λειτουργίας του. Γι αυτό σας λέω, χωρίς να απαιτώ να εγκαταλείψετε, ούτε το κόμμα, ούτε την ιδεολογική σας ομπρέλα, ούτε την πίστη σας, να παραβλέψουμε για λίγο τις διαφορές και τις αντιπαλότητες που μας χωρίζουν. Αυτές υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Ας ψάξουμε όμως λίγο και γι αυτά που μας ενώνουν. Οι ελπίδες, τα όνειρα, οι ανάγκες, οι πόθοι και οι ανασφάλειες, κατά βάθος είναι κοινά σε όλους, ενώ μόνο η βιτρίνα διαφέρει στον καθένα μας. Ας βγάλουμε τις διόπτρες, ας ανοίξουμε τις καρδιές, ας ξεβουλώσουμε τα’ αυτιά μας για ν’ αφουγκραστούμε την ψυχούλα του κάθε συμπολίτη μας αλλά και να διακρίνουμε τα δικά μας λάθη. Θα δούμε τότε την έρημο της μοναξιάς μας να γίνεται μελίσσι δημιουργικής συνεργασίας. Από σήμερα κιόλας θ’ αρχίσουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε ότι και ο πιο ταπεινός συμπολίτης μας έχει πολύ περισσότερα να δώσει απ’ αυτά που με μια επιπόλαιη ματιά μπορούμε να αντιληφθούμε. Ο πιο φαινομενικά αδύναμος συμπολίτης μας είναι σίγουρα φορέας ελπίδων, ονείρων και δυνατοτήτων, που οι συγκυρίες δεν άφησαν να εκδηλωθούν. Μήπως λιγότερο ή περισσότερο το ίδιο δεν συμβαίνει με όλους μας ; Μήπως όλοι μας δεν είχαμε κάποια όνειρα και φιλοδοξίες, κάποια μύχια μεράκια, που τελικά ματαιώθηκαν ή διαψεύστηκαν, όχι μόνον από δικές μας αδυναμίες αλλά και από αδυναμίες της κοινωνικής δομής την οποία βιώνουμε; Αν συνέβαινε διαφορετικά, πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την γενικευμένη ματαιοδοξία κι απραξία που μας διακατέχει; Οι παλιότεροι όμως γνωρίζουν καλά πώς μετά από μία διάψευση ή μία αποτυχία υπάρχουν δύο δρόμοι : Ο ένας είναι η συνέχιση της προσπάθειας με νέα ορμή και διαφορετική μέθοδο, με αυτοβελτίωση ή και αναθεώρηση του στόχου ακόμα. Ο άλλος δρόμος η παραίτηση και η μετάθεση της ευθύνης στους άλλους, στο σύστημα, την κυβέρνηση, την Παγκοσμιοποίηση κ.λ.π.
Αυτή η λύση οδηγεί νομοτελειακά, σε παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, στον εκμηδενισμό του ρόλου και της σημασίας του καθενός μας, που με την σειρά του οδηγεί στην απελπισία την απόγνωση το χάος, πηγάδι απύθμενο που όποιος πέσει μέσα μοιάζει να μην έχει σωτηρία. Όσοι το αντιλαμβάνονται αυτό, κατανοούν τώρα και το γιατί χρησιμοποιώ συνήθως σαν κατακλείδα των συναπαντημάτων μου, το αισιόδοξο μήνυμα : ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ . Ας μη θεωρηθεί εδώ λαθεμένα ότι έχω στο μυαλό μου μόνο μία κάποια κατηγορία ή τάξη συμπολιτών μου. Κάθε Λευκιμιώτης, ισχυρός ή αδύναμος, πλούσιος ή φτωχός, είναι κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Η μοίρα του είναι συνδεμένη με την μοίρα όλων των άλλων και η συμπεριφορά του καθενός δεν μπορεί να θεωρείται αποκλειστικό αποτέλεσμα ατομικής ευθύνης. Έχει επίδραση σε όλη την κοινωνία, άρα είναι υπόθεση και συλλογικής ευθύνης. Γι αυτό και όσοι νομίζουν ότι είναι βολεμένοι, ότι «πιάσανε την καλή» και δεν έχουν λόγο να ανησυχούν για τις πληγές του τόπου, κι αυτοί που έμαθαν να λειτουργούν με γνώμονα την παρεξηγημένη έννοια του ρητού : «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σύντομα, όχι απλά θα πεισθούν, αλλά θα έχουν και την ευκαιρία να αντικαταστήσουν το «κοιτάω την πάρτη μου» με το «ο ένας για όλους και όλοι για τον καθένα». Γιατί όταν χαθεί το πλήρωμα, τότε και η μοίρα του καπετάνιου είναι προδιαγραμμένη. Σύντομα θα καταλάβουν ότι όπως είναι παράλογο να διανοηθούν το χτίσιμο ενός παλατιού στο κέντρο μιας παραγκούπολης, το ίδιο παράλογο είναι να ελπίζουν στην ατομική αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους, μένοντας απαθείς απέναντι στα προβλήματα του τόπου τους, αφού θα λείπει το νόημα στη ζωή τους, θα λείπει η ουσία της ύπαρξής τους. Η μιζέρια, η αδικία, η φτώχεια, η ανισότητα, δεν είναι βέλη μιας κατεύθυνσης αλλά δηλητήρια που ύπουλα και ανεπαίσθητα νεκρώνουν τις ρίζες της ζωής και της ευημερίας όλων μας. Γι αυτό όλοι μαζί θα παλέψουμε και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.
Αδέλφια Λευκιμμιώτες. Αν όσα προείπα περί ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος, καθώς και αυτά περί ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, ξεσκεπάζουν μια τραγική πραγματικότητα κι ένα ουσιαστικό κενό στον ηθικό μας κώδικα, άλλο τόσο επισημαίνουν την ανάγκη οριοθέτησης του όλου πλαισίου ηθικών αρχών, μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούμε στο μέλλον. Τις ξεχασμένες και για πολλούς, νέους κυρίως, περιφρονημένες αυτές αξίες, που όσο ψαχνόμαστε, τόσο διαπιστώνουμε ότι έχουν βαθιές ρίζες και στην Αρχαιοελληνική και στην Χριστιανική παράδοση αυτού του τόπου, πάνω στον οποίο εμείς σήμερα κινούμαστε κι αναπνέουμε σαν αγνώμονες εκτιμητές μιας τεράστιας προγονικής κληρονομιάς, που παρά τα όσα ελαττώματα και τις αδυναμίες της, είναι αυτή που κινεί τον τροχό της Ιστορίας και στις μέρες μας, αυτές ακριβώς τις αξίες εμείς θα κάνουμε προμετωπίδα μας και καμάρι μας. Σε αυτές θα στηριχθούμε για να συμβάλλουμε αποφασιστικά στην ανέλιξη αυτού του τόπου, πάντα σε συνάρτηση με την ανέλιξη του κάθε Λευκιμμιώτη ξεχωριστά. Αυτές τις αξίες θα προβάλλουμε, όχι μόνο τοπικά αλλά (γιατί όχι) και παγκόσμια. Αυτές τις αξίες θα έχουμε και στους λόγους και στα έργα μας, σαν μοναδικό μας όπλο κατά της ευτέλειας και της μετριότητας.
Ξεκινώντας να γράφω τούτη την εισήγηση, είχα στο μυαλό μου δύο στόχους: Ο ένας ήταν να δώσω ένα – στοιχειώδες έστω – πλαίσιο αρχών, μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούμε. Ο άλλος στόχος είναι να σας παρουσιάσω μία, πρακτικής φύσεως, ιδέα-πρόταση, με την οποία θεωρώ ότι μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας, που είναι η ορθολογική, γρήγορη, ισόρροπη και δίκαιη ανάπτυξη της Λευκίμμης.
Το ζητούμενο αυτή την στιγμή δεν είναι να βρούμε την χαμένη Ατλαντίδα, αλλά να βρούμε το νήμα της Αριάδνης, να κάνουμε την αρχή. Φυσικά δεν θέλω να φύγετε από εδώ φορτισμένοι συναισθηματικά και καταπονημένοι πνευματικά και σωματικά, χωρίς να ξέρετε τι να κάνετε κι από πού ν’ αρχίσετε, αν και αυτά τα πράγματα θέλουν αυτενέργεια, διάλογο και συνεργασία. Για τον εαυτό μου προτιμώ τον ρόλο του εμψυχωτή και καθόλου τον ρόλο του παντογνώστη καθοδηγητή. Σκέφτομαι λοιπόν πως κανείς από εσάς που ήλθατε σ’ ετούτη τη συνάντηση, αλλά και κανείς απ’ αυτούς που δεν ήλθαν, δεν πιστεύει ότι το έργο ανόρθωσης του τόπου θα μπορούσε να το επωμισθεί μία οργάνωση με αντικείμενο την κατάδειξη των προβλημάτων, την ανάθεση ευθυνών, την καταγγελία παραλείψεων ή παρανομιών, την αντιπαράθεση, την κόντρα, την αντιπαλότητα. Ούτε θα μπορούσα να φαντασθώ ότι πιστεύει κανείς, πως το βάρος του προβλήματος μπορεί να σηκώσει ένας σύλλογος, που θα διοργανώνει συναυλίες, θα μετέχει στα πανηγύρια και στις επετείους, ένας σύλλογος με τον γνωστό περιορισμένο ρόλο, με την προδιαγραμμένη φθίνουσα πορεία, όπως μέχρι τώρα, πολλές φορές, έχουμε ξαναδεί. Γι αυτό θα σας προτείνω κάτι πολύ ουσιαστικότερο, ευρύτερης σημασίας και εμβέλειας, που στοχεύει ψηλά και στο μέλλον. Σκέφτηκα ότι αυτό το κάτι, πρέπει να πληροί τις προδιαγραφές του μέλλοντος, όπως ο ποιητής Γεφτουσένκο προσδιόρισε στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, να διαθέτει δηλαδή τις αρετές και των δύο συστημάτων, χωρίς τα ελαττώματά τους. Αυτό λοιπόν το κάτι, στην δική μας περίπτωση, πρέπει να έχει γερή οικονομική υπόσταση, να μην στηρίζεται ούτε σε συνδρομές, ούτε σε κουπόνια, ούτε σε δωρεές, ούτε σε ελεημοσύνες, αν και τίποτε απ’ αυτά δεν πρέπει να αποκλείονται. Αυτό το κάτι πρέπει όχι απλώς να στηρίζεται σε μία κερδοφόρα οικονομική δραστηριότητα, αλλά σε ένα διευρυμένο δίκτυο δραστηριοτήτων, που κάθε μία απ’ αυτές τις δραστηριότητες να αποτελεί μία οικονομικά αυτάρκη και κερδοφόρα παραγωγική μονάδα. Έτσι και ευρύ ορίζοντα παρέμβασης θα έχει και περισσότερο σταθερό, με μικρότερους κινδύνους θα καταστεί και θα διαθέτει αυτονομία και αυτάρκεια σε σημαντικό βαθμό. Θέλω όμως αυτό το κάτι να μην ταυτίζεται και να μην μπερδεύει το οικονομικό συμφέρον με το κοινωνικό, ή το περιβαλλοντικό ή το ανθρωπιστικό, ή το πολιτιστικό όφελος, αλλά να χρησιμοποιεί το πρώτο προς εξυπηρέτηση των άλλων, να στηρίζεται σε παραγωγικές, κερδοφόρες και ωφέλιμες για τον τόπο δραστηριότητες και να στηρίζει άλλες, πού να είναι μεν απαραίτητες, αλλά λόγω της φύσης τους δεν μπορούν να είναι οικονομικά ανταποδοτικές, ή άμεσα συμφέρουσες. Έτσι κατέληξα στην Αναπτυξιακή Εταιρία Λευκίμμης Α.Ε. που είναι μία Ανώνυμη Εταιρία Λαϊκής Βάσης, όχι όπως αυτές που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε, όχι μία Α.Ε. στην οποία θα μετέχουν μόνο όσοι θέλουν και μπορούν, αλλά και όσοι θέλουν μα δεν μπορούν. Προσβλέπω σε μία Α.Ε. με διευρυμένο πλαίσιο δραστηριοτήτων, σαφώς οροθετημένο πλαίσιο αρχών και σύγχρονο πλαίσιο μεθόδων επίτευξης των στόχων της. Μία Α.Ε. που δεν θα ικανοποιεί μόνον τις ανάγκες των εργαζομένων σ’ αυτήν ή ενός τμήματος του πληθυσμού που θα μπορούσε να πάρει μετοχές, αλλά να βελτιώνει την ποιότητα ζωής και φυσικά την οικονομία κάθε Λευκιμμιώτη, με ιδιαίτερη ευαισθησία και έμφαση στο ασθενέστερο τμήμα του πληθυσμού, με στόχο το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ προνομιούχων και ασθενέστερων. Οραματίζομαι μία Α.Ε. της οποίας το οργανόγραμμα, η στελέχωση και ο εξοπλισμός θα είναι αντάξιος του ρόλου της και εφάμιλλος των πιο σύγχρονων και πετυχημένων επιχειρήσεων. Οτιδήποτε προοδευτικό και έξυπνο μπορεί να σκεφτεί κανείς για το καλό αυτού του τόπου, όπως μονάδες εναλλακτικού τουρισμού, μουσεία, εκδόσεις εντύπων και βιβλίων, πρότυπα σχολεία, επιστημονικά συνέδρια, παραγωγικές μονάδες στον πρωτογενή ή δευτερογενή τομέα, αθλητικά σωματεία, θεατρικές μονάδες ή καλλιτεχνικά σύνολα, περιβαλλοντικές προσπάθειες, ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες, εγγειοβελτιωτικά έργα, διαχείριση απορριμμάτων, ανακύκλωση πρώτων υλών, ταμείο υποστήριξης συλλογικών ή ιδιωτικών πρωτοβουλιών που κρίνονται ευεργετικές για το σύνολο, τράπεζα των φτωχών, όπως και χίλια δυο άλλα, θα μπορούσαν είτε να υπάγονται κατ’ ευθείαν στο πεδίο δραστηριότητας της Α.Ε. είτε να στηρίζονται οικονομικά απ’ αυτήν, ενώ και στις δύο περιπτώσεις μπορούν να λειτουργούν σε μία ορθολογική οικονομική βάση, με σύγχρονη οργάνωση και επιχειρησιακή αντίληψη. Μπορεί και πρέπει η Α.Ε.Λ. να γίνει ο βασικός μοχλός σωστής και ανθρώπινης ανάπτυξης του τόπου και ο έγκυρος φορέας υλοποίησης όλων των ευγενών οραμάτων των συμπολιτών μας. Πιστεύω πως η δημιουργία της Α.Ε.Λ. που περιέγραψα θα ανοίξει απέραντους ορίζοντες για την Λευκίμμη και θα καταδείξει δυνατότητες που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς από τώρα να αντιληφθεί. Το σίγουρο είναι πως η εξ’ αρχής οργάνωση, το πρώτο στήσιμο μιας σοβαρής επιχείρησης σαν κι αυτήν, είναι έργο εξειδικευμένων επιστημόνων, που σήμερα συνεργάζονται με άλλους επιστήμονες συναφών ειδικοτήτων, σε γραφεία οργάνωσης επιχειρήσεων. Αυτούς οφείλουμε να αναζητήσουμε. Εδώ δεν ωφελούν οι δια βοής βιαστικές αποφάσεις. Χρειάζεται πλατιά συζήτηση με όλους. Χρειάζεται χρόνος και συλλογική προσπάθεια. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η φάση, που είναι και η πιο δύσκολη για να μπει το νερό στ’ αυλάκι, θα έχουμε πάρει σημαντικές αποφάσεις και θα έχουμε κάνει σημαντικό έργο, που μπορεί να διαφέρει ριζικά από όσα εγώ πρότεινα, θα είναι όμως στη σωστή κατεύθυνση και κυρίως θα έχει την συναίνεση όλων των Λευκιμμαίων. Σκέψη, διάλογος χωρίς φραγμούς, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς εμπάθειες και κυρίως προσπάθεια με εμμονή στον κοινό μας στόχο. Από κει και πέρα ΚΑΙ λεφτά εκκίνησης θα βρούμε, ΚΑΙ το καλύτερο καταστατικό λειτουργίας θα φτιάξουμε, ΚΑΙ σε ένα οργανόγραμμα εργασίας που μας βολεύει θα κατασταλάξουμε, ΚΑΙ στο μεγάλο ζήτημα του μελλοντικού σχεδιασμού για τον τόπο μας θα προχωρήσουμε, ΚΑΙ εκατό φορές περισσότερες ιδέες θα υλοποιήσουμε, ΚΑΙ την στήριξη απ’ τις Αρχές του τόπου και της πολιτείας και του κόσμου όλου θα πετύχουμε.
Αδέλφια Λευκιμμιώτες. Στο αδιέξοδο τούτης της χρονικής στιγμής, όπου η μικρή μας κοινωνία μοιάζει αποδιοργανωμένη, κατακερματισμένη, πελαγωμένη στις αντιθέσεις και τα προβλήματά της, ανήμπορη να διακρίνει ένα κοινό όραμα μέσα από συλλογικές διαδικασίες, παλλαϊκή συμμετοχή και στήριξη, σε μια εποχή όπου το μόνο που φαίνεται να προχωράει είναι ένας νεφελώδης κεντρικός σχεδιασμός για μια πρόοδο αμφίβολη, αβέβαιη και ίσως αντίστροφη, σε μια εποχή ευημερίας των φορέων, των συστημάτων, των οργανισμών, των εταιριών, των κρατών, αλλά όχι των ανθρώπων και των πολιτών, όλοι όσοι ενδιαφέρονται για μια πρόοδο με ουσία και νόημα σε τούτο τον τόπο, καλούμαστε τώρα να εργαστούμε με ανοιχτά χαρτιά, με ανοιχτή καρδιά και συλλογική αντίληψη, για μια ανάπτυξη δίκαιη, μια ουσιαστική ανάπτυξη όλων των Λευκιμμαίων, μια γρήγορη ανάπτυξη στηριζόμενη στις δικές μας δυνάμεις, στους δικούς μας πόρους, σ’ εμάς τους ίδιους, με αβίαστη συμμετοχή, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς καταναγκασμούς ή εκβιαστικά διλήμματα, μια ανάπτυξη βασισμένη στην ελεύθερη κρίση, βούληση και προσπάθεια του κάθε πολίτη. Με αυτά τα ποιοτικά χαραχτηριστικά θα μπορούμε σύντομα να πείσουμε τους πάντες ότι και το συμφέρον του οικονομικά ισχυρού, με περιορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί πράγματι να είναι και συμφέρον του οικονομικά ασθενέστερου, αλλά και το συμφέρον του τελευταίου Λευκιμμιώτη είναι συμφέρον όλων. Τέλος, σε μια εποχή ευημερίας των αριθμών, των μαζικών οικονομικών δεικτών, των μεγάλων λόγων ενώπιον πολυπληθών συγκεντρώσεων, των μεγάλων Δημόσιων έργων υποδομής και των επιβλητικών εξουσιαστικών συμβόλων, που όλα μαζί τείνουν να εκμηδενίσουν το άτομο και τη σημασία του κάθε ανθρώπου, εμείς καλούμαστε να δούμε με τα μάτια του ποιητή Μαγιακόφσκυ, που μπορούσαν να διακρίνουν πίσω από κάθε παράθυρο ουρανοξύστη της Ν.Υόρκης, το προσωπικό δράμα του κάθε Αμερικανού πολίτη. Έτσι κι εμείς καλούμαστε να αξιολογήσουμε την πρόοδο και τον πολιτισμό μας απ’ το επίπεδο και το συναίσθημα του κάθε φουκαρά συνδημότη μας. Στο εξής θα μιλάμε και θα προσπαθούμε για μια ανάπτυξη ανθρωπομετρική, στα πλαίσια του Μικρού και Όμορφου που αποτελεί κύριο χαραχτηριστικό της Ελληνικής μας παράδοσης και το οποίο πολύ εύστοχα περιέγραψε ο πρώην σύμβουλος της UNESCO Γερμανός οικονομολόγος SHUMAHER, στο βιβλίο του «Το Μικρό είναι Όμορφο». Έννοιες όπως Αρμονία, Μέτρο, Χρυσή Τομή κ.λ.π. είναι κληροδοτήματα από τους προγόνους μας σ’ εμάς και σε όλη την ανθρωπότητα, που δυστυχώς στις μέρες μας τείνουν να ξεχαστούν. Εμείς που το γνωρίζουμε αυτό, θα μάθουμε να αξιολογούμε να εκτιμούμε και να προκρίνουμε τα μικρά έργα, που είναι πιο κοντά στον άνθρωπο, που είναι πιο αποδοτικά, εύκολα ελεγχόμενα, κατανέμουν δικαιότερα τα οφέλη, είναι πιο ευέλικτα στις αλλαγές και απαιτήσεις των περιστάσεων, απαντούν καλύτερα στο πρόβλημα της απασχόλησης και μπορούν να στηρίξουν την λειτουργικότητα των μεγάλων έργων που από μόνα τους ΚΑΙ ελάχιστα αποδοτικά είναι, ΚΑΙ ελάχιστοι ωφελούνται από αυτά, ΚΑΙ δημιουργούν ανισότητες με όλες τις συνακόλουθες επιπτώσεις όπως ανασφάλεια, παραβατικότητα, καταστροφή της Κοινοτικής Δομής, Ιδιώτευση κ.λ.π. Την Πρόοδο αυτή και την Ανάπτυξη στο πνεύμα του Μικρού και Όμορφου, που έχει να κάνει με την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που φέρουν την σφραγίδα του τόπου και του κάθε εργαζόμενου συνδημότη μας ξεχωριστά, την παραγωγή προϊόντων έξυπνων που ανταποκρίνονται σε ουσιαστικές και όχι επίπλαστες ανάγκες για όλους τους ανθρώπους, την Πρόοδο και Ανάπτυξη που έχει να κάνει με την συμμετοχή του κάθε Λευκιμμιώτη στην παραγωγή και απολαβή του κάθε παραγόμενου πολιτισμικού προϊόντος, την Πρόοδο και την Ανάπτυξη που θα πατάει γερά στο παρελθόν, την παράδοση και την Ιστορία ατενίζοντας τις επόμενες γενιές και το Μέλλον, εμείς θα εννοούμε πραγματική Πρόοδο και θα ονομάζουμε Ανθρωπομετρική Ανάπτυξη. Σ’ αυτήν θα αναλώσουμε τις δυνάμεις μας, γιατί ξέρουμε πως όταν δεν παράγουμε στον τόπο μας τίποτε ουσιαστικό, τότε οι μεγάλοι δρόμοι, τα μεγάλα λιμάνια, τα μεγάλα αεροδρόμια, θα φέρουν πιο εύκολα μαζί με τα ξένα προϊόντα και την υποδούλωσή μας και την μετατροπή μας σε εξαρτημένους καταναλωτές προϊόντων που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες, ποιοτικά υποβαθμισμένων και εν πολλοίς βλαπτικών, αφού η αιτία παραγωγής τους είναι η μεγιστοποίηση του οικονομικού κέρδους αδιαφορώντας για τις συνέπειες, στους εργαζόμενους θα φέρουν ακόμη σκληρότερες συνθήκες δουλείας, και στην κοινωνία μας την καταστροφή της πολιτισμικής μας ταυτότητας, την παραβατικότητα, το αίσθημα ανασφάλειας, την αποδιοργάνωση.
Αγαπητοί συμπατριώτες.
Πριν προχωρήσω κρίνω σκόπιμο να συνοψίσω εδώ τα όσα προείπα. Πρότεινα λοιπόν μια Διακοινωνικού - Διακομματικού χαραχτήρα παρέμβαση στα πλαίσια του Δήμου μας, της οποίας η δράση θα εκτείνεται σε δύο ξεχωριστούς βραχίονες με κοινό οργανόγραμμα και κοινό στόχο. Ο ένας βραχίονας θα περιλαμβάνει όλες τις κερδοφόρες παραγωγικές δραστηριότητες με τη μορφή Εταιρίας Λαϊκής Βάσης και ο άλλος βραχίονας θα περιλαβαίνει όλες τις δραστηριότητες κοινωνικού, ανθρωπιστικού, πολιτιστικού χαραχτήρα, όπως διαλέξεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες, περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, που μπορεί μεν να έχουν και κάποια έσοδα κάποιες φορές, αλλά δεν κρίνονται ως οικονομικά οι επιτυχέστερες, πράγμα που μπορούμε να διαπιστώσουμε στις εκδηλώσεις κάθε πολιτιστικού συλλόγου. Γι αυτό πρέπει οι δύο βραχίονες να αλληλοστηρίζονται και τα οικονομικά τους να αλληλοκαλύπτονται. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Ουσιαστικά δεν μένει τώρα παρά να απαντήσω σε μερικά ερωτήματα για πρακτικά και θεωρητικά θέματα που θα μπορούσαν να σταθούν καθοριστικά στη συνέχεια ως προς την στάση σας στη συζήτηση που θα ακολουθήσει. Εκεί ο προβληματισμός και η συμβολή όλων είναι σίγουρα αναγκαίος. Εγώ θα προσπαθήσω τώρα να δώσω τις δικές μου απαντήσεις σε ερωτήματα και απορίες που δημιουργήθηκαν, τόσο σε ανθρώπους με τους οποίους συζήτησα, όσο και σ’ εμένα τον ίδιο :
Ερώτηση: Μπορεί η Λευκίμμη να σηκώσει από μόνη της το οικονομικό μέγεθος μιάς Εταιρίας σαν αυτή που περιέγραψα ;
Απάντηση : Η απάντηση είναι σίγουρα θετική. ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ αφού το οικονομικό μέγεθος μπορεί μεν να είναι ουσιαστικό ως προς την έκταση των δραστηριοτήτων της αλλά είναι τριτεύον χαραχτηριστικό μπρος σ’ αυτό της ποιότητας των αρχών που διαφαίνονται στον σκοπό της και κατά δεύτερον την συνέπεια και πιστότητα λειτουργίας της ως προς αυτές τις αρχές. Εδώ μετράει κυρίως η επιτυχημένη επιχειρηματική της δραστηριότητα, η κερδοφορία της, η σαφήνεια και η προσήλωση στους στόχους της, η σωστή της οργάνωση και κυρίως η πλατειά και ένθερμη αποδοχή της και όχι απλώς η ανοχή των πολλών σε μια υπόθεση που αφορά λίγους. Αν όλ’ αυτά είναι θετικά, τότε και η τελευταία δραχμή που ο Λευκιμμιώτης της εμπιστευθεί, θα είναι προς όφελος του ίδιου και του συνόλου των συντοπιτών μας. Όταν αυτά συμβούν, τότε το αρχικό μικρό της μέγεθος, θα κάνει στη συνέχεια πολλά μάτια να ανοίξουν διάπλατα για να τα χωρέσουν.
Ερώτηση : Ποια είναι τα βασικά εμπόδια, οι βασικές δυσκολίες, στη δημιουργία και ανάπτυξη Εταιρίας Λαϊκής Βάσης σαν αυτή που περιγράψαμε και γιατί ως τώρα δεν έγινε κάτι αντίστοιχο ;
Απάντηση : Κατά την άποψη μου, που είναι και συμπέρασμα από συζητήσεις με πιο ειδικούς από μένα, δύο είναι οι βασικές δυσκολίες : Η πρώτη σοβαρή δυσκολία, όσο κι αν φαίνεται αστεία, είναι η επίτευξη κοινής αποδοχής. Προς τον σκοπό αυτόν λοιπόν, την επίτευξη της αποδοχής όλων, πρέπει κύρια να στοχεύει ο Πολιτιστικός φορέας, ο οποίος οφείλει, με ουσιαστικό έργο και όχι με ανούσια σαγηνευτική προπαγάνδα, αλλά και σε συνεργασία με τους άλλους φορείς, να πείσει, όχι απλώς την πλειοψηφία, αλλά, αν είναι δυνατόν, όλους τους Λευκιμμιώτες και να τους πείσει πραγματικά ότι η επιτυχία της Αναπτυξιακής Εταιρίας μας, είναι της ίδιας σπουδαιότητας με το προσωπικό τους συμφέρον, με το συμφέρον των παιδιών τους και με το συμφέρον όλης της Λευκίμμης. Σίγουρα δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό, πόσο μάλλον σ’ έναν τόπο σαν τον δικό μας, όπου η καχυποψία και η αντιπαλότητα έχουν βαθιές ρίζες. Στην περίπτωση της ΑΝΕΚ τον καταλυτικό ρόλο είχε η προσωπικότητα του μητροπολίτη Ειρηναίου. Άλλα όμως παραδείγματα μας πείθουν ότι δεν είναι απαραίτητη μια καταλυτική προσωπικότητα για να εξασφαλισθεί η παλλαϊκή συναίνεση και συμμετοχή. Όταν ο πολιτιστικός μας φορέας έχει πίσω του να δείξει μια ουσιαστική δράση, όταν πλαισιωθεί από τον βιοπαλαιστή, την νοικοκυρά, τον αγρότη, αυτό θα είναι και η καλύτερη εγγύηση.
Η δεύτερη δυσκολία θα είναι η στελέχωση με ειδικευμένο προσωπικό, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό έχει η Λευκίμμη, μόνο που τα άτομα αυτά διαμένουν κυρίως αλλού. Όταν όμως ο στόχος γίνει σαφής και πλατειά αποδεκτός και όταν η οργάνωση της Εταιρίας μας ανατεθεί σε σοβαρό φορέα ειδικευμένο στην οργάνωση επιχειρήσεων, τότε θα είναι πολύ εύκολο να πείσουμε τους εξειδικευμένους επιστήμονές μας να στελεχώσουν την επιχείρηση.
Ερώτηση : Τι πολιτισμό εννοούμε όταν μιλάμε για πολιτιστική παρέμβαση και με ποιο πρότυπο πρέπει να κινηθούμε για να είμαστε εγγύτερα στις προσδοκίες μας ;
Απάντηση : Είπα μερικά πράγματα προηγουμένως για την Αρχαιοελληνική και Χριστιανική μας κληρονομιά και παράδοση. Είναι αλήθεια ότι για τα ίδια πράγματα μιλήσανε και μιλάνε με πάθος πολλοί σπουδαίοι νεοέλληνες, όπως είναι επίσης γνωστό, τουλάχιστον σε ανθρώπους της γενιάς μου, ότι ακόμη και Δικτάτορες επαίρονταν για τα Αρχαιοελληνικά και Χριστιανικά τους Ιδεώδη, διαστρεβλώνοντας φριχτά κάθε έννοια και κάθε Αξία. Και ενώ όλοι θα θέλαμε να γνωρίσουμε το πραγματικό μεγαλείο που είναι θαμμένο κάτω απ’ τα πόδια μας, πολλές φορές όχι μόνο αναζητάμε Αξίες και νόημα ζωής σε ξένα πολιτισμικά πρότυπα, αλλά και συνήθως ασελγούμε στο όνομα της παράδοσης και των Αξιών που ο τόπος αυτός ανέδειξε. Σήμερα για να νοιώσουμε ασφαλείς σε οτιδήποτε καινούριο κάνουμε, αναζητούμε, δυστυχώς, πρότυπα στο εξωτερικό. Ρωτάμε με αγωνία αν αυτό ή εκείνο έχει ξαναγίνει πουθενά, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη κ.λ.π.
Αυτό είναι κάτι που για τους Αρχαιοέλληνες, οι οποίοι χτίζανε μια νέα πόλη, κάπου στις ακτές της Μεσογείου, ποτέ δεν διανοήθηκαν να μεταφέρουν αυτούσιο το πρότυπο της πόλης απ’ την οποία προήλθαν. Θα ήταν ανόητο και βλακώδες γι αυτούς να χάσουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, κάτι νέο. Αυτό το φαινόμενο, που μόνον εδώ συνέβαινε και το οποίο έχει συγκεντρώσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον των επιστημόνων που προσπαθούν να εξηγήσουν το ανυπέρβλητο θαύμα του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού, είναι το ελάχιστο απ’ όσα χρήσιμα διδάγματα εμπεριέχονται στη δική μας παράδοση. Πιστεύω λοιπόν πως πρώτιστο χρέος μας είναι να ξαναανακαλύψουμε και να αναδείξουμε τις πραγματικές αξίες που εμπεριέχονται στην παράδοσή μας, όχι από σωβινισμό, κομπορρημοσύνη ή αυταρέσκεια, ούτε μόνον γιατί στην εποχή της πληροφορικής, του διαδικτύου και των κάθε λογής παγκοσμιοποιήσεων, κινδυνεύουμε να χάσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα, αλλά και γιατί εμείς, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον λαό, έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε πως ο πολιτισμός που κάποτε γεννήθηκε σ’ ετούτα τα χώματα, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την ανέλιξή μας σαν άτομα και σαν κοινωνία, κι ακόμα είναι η καλύτερη ασπίδα μας απέναντι στις αντίρροπες με την πρόοδο δυνάμεις. Αυτό το απέδειξαν, όχι μόνον όσοι γεννήθηκαν μεγαλούργησαν σ’ ετούτη την ασήμαντη τελεία του Παγκόσμιου χάρτη που λέγεται Ελλάδα, αλλά και όλοι όσοι «της Ελληνικής παιδείας μετέχοντες». Εδώ για πρώτη φορά μπήκαν τα θεμέλια του ορθού Λόγου και της επιστημονικής σκέψης, εδώ γεννήθηκε το Θέατρο, η Κωμωδία και η τραγωδία, εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, εδώ και η Φιλοσοφία. Πάνω απ’ όλα εδώ γεννήθηκε η Αμφισβήτηση των πάντων και η απόρριψη κάθε βεβαιότητας, πράγμα που οδήγησε στην έρευνα, στο πείραμα, την απόδειξη, το επιχείρημα, την τεκμηρίωση, όλα αυτά που χαραχτηρίζουν την Επιστήμη. Και όλ’ αυτά την εποχή που σε όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα επικρατούσε το βαθύ σκοτάδι της άγνοιας και της μοιρολατρίας. Την εποχή – για παράδειγμα – που οι Κινέζοι βασιλιάδες ψάχνανε στα ιερά βουνά να βρούνε το βοτάνι της αθανασίας, ή βάζανε βύσματα σ’ όλες τις οπές του σώματός τους για να αναστείλουν την διαρροή της ζωής, εδώ ο άνθρωπος αντίκρισε άφοβα και διερεύνησε σε απλησίαστη έκταση το μυστήριο της ύπαρξης. Εδώ ο άνθρωπος έστρεψε ατρόμητα το βλέμμα στο φως και την αλήθεια κι άπλωσε το χέρι του να τα πιάσει, ξέροντας ότι αυτά τα πράγματα καίνε. Εδώ η έρευνα της απεραντοσύνης του σύμπαντος, όχι μόνο δεν τρόμαξε τον άνθρωπο, αλλά βοήθησε στην αποκάλυψη της τεράστιας αξίας της απειροελάχιστης συμβολής του στο κοσμικό γίγνεσθαι, την τεράστια αξία δηλαδή της … «εκπληκτικής ασημαντότητάς του». Εδώ για πρώτη φορά και ο σεβασμός της ελευθερίας του λόγου μέχρις αθυροστομίας (βλέπε Αριστοφάνη), εδώ και ο σεβασμός της αντίθετης άποψης και το «Πάταξον μεν, άκουσον δε», φαινόμενα που καταδεικνύουν το ασίγαστο πάθος για ανακάλυψη της Αλήθειας και την περιφρόνηση του τρόμου μπρος στις δραματικές επιπτώσεις και τις ανατροπές που αυτή η πορεία μπορεί να οδηγήσει.
Αναπόφευκτα λοιπόν κι εμείς εδώ, λόγω καταγωγής, Ιστορίας ή παράδοσης, παρά τα πάθη και τις εμμονές μας, έχουμε τα φόντα να δούμε τα λάθη μας. Το ίδιο καλά μπορούμε να δούμε και να αφομοιώσουμε και τα καλά στοιχεία των άλλων λαών και χωρίς μάταιους φανατισμούς ή αντιπαλότητες, να δώσουμε το σήμα της προόδου, όχι μόνον σαν Λευκιμμιώτες και σαν Έλληνες αλλά και σαν Πανάνθρωποι, που έχουν ξεκάθαρη πολιτιστική ταυτότητα αλλά και που σέβονται τον κάθε συγκάτοικο αυτού του πανέμορφου πλανήτη που ονομάζουμε Γη. Θέλει σίγουρα δύναμη και τόλμη αυτό, αλλά μόνο με τέτοια παγκόσμια οπτική μπορούμε να διεκδικήσουμε κότινους στην παγκόσμια πολιτιστική κονίστρα. Αυτό που σήμερα κάνουμε, αυτό το έργο της κοινωνικής και πολιτισμικής μας παρέμβασης που σήμερα ξεκινάμε, είναι η απαραίτητη προπόνηση για την ανάπτυξη τέτοιων ψυχοπνευματικών χαρισμάτων με παγκόσμιες προδιαγραφές. Δεν έχουμε κανένα σύμπλεγμα υστέρησης όταν μιλάμε για την κατάντια του τόπου μας, γιατί ξέρουμε την πραγματική μας αξία και το τι μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε. Ούτε μας χρειάζεται να αποδείξουμε κανενός είδους ανωτερότητα απέναντι σε οποιονδήποτε άλλον Λαό με την δική του Ιστορία και πολιτισμό, αφού ξέρουμε πια καλά πως κοινή είναι η μοίρα όλων και τα προβλήματα του ενός πανεύκολα γίνονται και προβλήματα όλων. Αν κάποιος απ’ όλους έχει κάποια ιδιαίτερη αξία έναντι των άλλων δεν μπορεί να είναι άλλο παρά όσα από τα έργα και τις πράξεις μας καταφέρνουν να μιλήσουν στις καρδιές και ν’ ανταποκριθούν στις προσδοκίες όλων των ανθρώπων. Σίγουρα κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε κι άλλα λάθη. Σίγουρα άλλοι Λαοί είναι σημαντικά βήματα μπροστά από μας σε κάποια πράγματα, όπως κι εμείς είμαστε μπροστά σε κάποια άλλα. Σαν Νεοέλληνες δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτε, ούτε να φοβηθούμε τίποτε και κανέναν. Όχι μόνον γιατί όταν η λοιπή ανθρωπότητα διερευνούσε τα σκοτάδια με τους δράκους τα ξόανα, τους δαίμονες και τα φαντάσματα, οι πρόγονοί μας φτιάχνανε Αφροδίτες, Απόλωνες, Ικάρους, Πήγασους και Γοργόνες, αλλά γιατί και σήμερα που οι σύγχρονοι εφιάλτες του πολέμου και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου διαλύουν κάθε προοπτική πολιτισμού και προόδου, εμείς με τους ποιητές μας είμαστε πολύ πιο κοντά στις πραγματικές Αξίες , πιο έτοιμοι να βρεθούμε την ευλογημένη στιγμή μπροστάρηδες στο Ωραίο το Μεγάλο και το Αληθινό. Θα μπορούσαμε μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς που περάσαμε, να είμαστε κι εμείς ένα «ΑνθυποΒέλγιο» όπως είπε κι ο Σαββόπουλος. Εμείς όμως δίνουμε και σήμερα μεγάλους επιστήμονες, μεγάλους ποιητές, μεγάλους διανοητές και οραματιστές. Τους μεγαλύτερους ίσως. Σίγουρα αυτά που μένουν και μπορούμε να κάνουμε είναι πολύ περισσότερα και δεν είναι ψέμα πως όσοι ανά τον κόσμο έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει σ’ ετούτη τη γωνιά της γης, περιμένουν όλοι απ’ εδώ πάλι να βρεθεί ο δρόμος που θα πορευτεί η ανθρωπότητα στη νέα χιλιετία. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό αν αξιοποιήσουμε σωστά τα ακατανίκητα εργαλεία μας τον Νου και την Ψυχή που μας παρέδωσαν οι αρχαιοΈλληνες καθώς και την Αγάπη που μας χάρισε ο Χριστός, αφού πεισθούμε για την αξία τους πρώτα εμείς οι ίδιοι. Το κυριότερο που πρέπει να προσέχουμε στην προσπάθειά μας για πρόοδο, είναι να μην ξεχνάμε τον άνθρωπο, να μην χάσουμε την εκτίμηση, τον σεβασμό και την εκτίμησή μας σ’ αυτόν, όχι μόνον τον Άνθρωπο σαν ένα αφηρημένο γενικό σύνολο ή πλήθος αλλά και ειδικά και συγκεκριμένα στην κάθε ανθρώπινη μονάδα, την κάθε ξεχωριστή ύπαρξη. Τελικά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την δύναμη του Καλού που κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του, αφού αυτή είναι και η μοναδική ελπίδα για την ύπαρξή μας σαν είδος και σαν κοινωνία. Οφείλουμε έμπρακτα, τεκμηριωμένα και ευσυνείδητα να κάνουμε ότι περνάει απ’ το χέρι μας για να βελτιώσουμε την κατάσταση του κάθε συμπολίτη μας, με ιδιαίτερη ευαισθησία στους αδύναμους. Γιατί η ανάγκη για τεχνολογική και οικονομική πρόοδο, θα υπάρχει πάντα, όπως πάντα θα υπάρχει το ερώτημα : «Γιατί και για ποιόν»
Περιμένω εδώ τις δικές σας πρακτικές προτάσεις κι εγώ θα κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου για να κεντρίσω την δημιουργική σας φαντασία. Πιστεύω ότι, για τώρα, αρκεί να βρούμε τον μπούσουλα, τις γενικές αρχές στις οποίες θα στηρίξουμε την πολιτισμική και κοινωνική μας παρέμβαση. Σήμερα κάναμε την αρχή, που είναι το ήμισυ του παντός. Το άλλο μισό μπορεί να είναι πιο δύσκολο αλλά είναι και το πιο ενδιαφέρον.
Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ.


Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός )

Λευκίμμη Σεπτέμβρης 1997
ΓΙΑΤΙ
ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ ;

ΔΙΟΤΙ :
ΠΟΤΕ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΜΕ :

- ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΣΕ ΑΒΟΥΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

-ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ.

-ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΥΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥΣ.

-ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΙΓΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΠΟΛΛΩΝ.

-ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ ΛΑΟΠΛΑΝΟΥΣ ΗΓΕΤΙΣΚΟΥΣ.

-ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.

- ΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ.

ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΟΤΙ :
Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
( ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ )


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Δ.Φ.Λ. ΤΗΛ. 24339

Η Λευκίμμη από δορυφόρο

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΚΟΣΚΙΝΑ ΠΑΝΤΟΥ

Το κόσκινο, ως πανάρχαιο εργαλείο επιλεκτικής διαλογής, κυρίως των καρπών της γής ως προς το μέγεθός τους, ευρύτατα χρησιμοποιούμενο εργαλείο για τον ίδιο σκοπό στις μέρες μας, απέδειξε την χρησιμότητά του και την ιδιοφυή έμπνευση του άγνωστου εφευρέτη. Ενός εφευρέτη πρωτόγονου και ίσως το ίδιο σημαντικού και το ίδιο ατελούς και ασήμαντου όσο όλοι οι «συν αυτώ» . Ενός εφευρέτη του οποίου το λοιπό αποτύπωμα στον μάταιο τούτο κόσμο κανείς δεν ξέρει και συνεπώς θα μπορούσε να υποθέσει κανείς γι αυτόν από τα καλύτερα έως τα χειρότερα. Μπορεί και ανθρωποφάγου, ποιός ξέρει. Ενός ανθρώπου δηλαδή όπως θα μπορούσε να είναι καθένας από εμάς σήμερα.
Το δράμα ξεκινάει από την στιγμή που η εκθαμβωτική αποτελεσματικότητα και χρησιμότητα της μεθόδου επιλεκτικής διαλογής του κόσκινου, την οποία διαπιστώνουμε κάθε φορά που κοσκινίζουμε καρπούς, γεννήματα ή υλικά, όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε την ίδια διαδικασία στους ανθρώπους το τελικό αποτέλεσμα είναι τραγικό με αναπόφευκτο θύμα τον ίδιο τον άνθρωπο. Η βιωσιμότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιλεκτικότητας λέει ένας νόμος της Φύσης. Παράδειγμα ένα είδος αετού με γαμψό προς το πλάι ράμφος που τρώει μόνο σαλιγκάρια και βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των υπό εξαφάνιση ειδών. Κάποια στιγμή δηλαδή ο ίδιος ο χρήστης του κόσκινου ανακαλύπτει μέσα στο απορριπτέο κλάσμα της διαλογής τον ίδιο τον εαυτό του!
Λένε ότι την μέθοδο του κοσκινίσματος στον άνθρωπο την εφάρμοσαν πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι στον Καιάδα Λάκκο, με κριτήριο την σωματική αρτιότητα. Μύθος βέβαια που τελευταία αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα.
Η καταδικαστέα στις μέρες μας πρακτική διαλογής κατά τον μύθο του Καιάδα Λάκκου, δεν φαίνεται να έχει ξεριζώσει από την συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου την ιδέα εφαρμογής της μεθόδου του κόσκινου για πλειάδα εφαρμογών, όπως για την επιλεκτική διαλογή των Αρίων επί των… «παπαρίων», των αρτιμελών από τους ΑΜΕΑ, των έξυπνων από τους βλάκες, των καλών από τους κακούς, των χρήσιμων από τους άχρηστους, των προοδευτικών από τους οπισθοδρομικούς, των δεξιών από τους αριστερούς, των δικών μας από τους άλλους, των «έτσι» από τους «τέτοιους» κ.λ.π. κ.λ.π. Την επιλεκτική διαλογή εξ' άλλου όλοι στο σχολείο διδαχθήκαμε.
Έτσι ο σύγχρονος παρατηρητής δύσκολα μπορεί να διακρίνει την πρόοδο του σημερινού ανθρώπου από την εποχή του πρώτου εφευρέτη του κόσκινου. Γιατί, παρά την πρώτη φωτισμένη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Γαλλική επανάσταση και στη συνέχεια στην χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναγνωρίζεται η αξία του κάθε ανθρώπου, πόσες φορές άραγε δεν βρεθήκαμε όλοι μας στην θέση των απορριπτέων καρπών του κόσκινου και πόσες φορές δεν νοιώσαμε το στυφό συναίσθημα ως ανεπιθύμητου, ως απορριπτέου η ως «αναγκαίου κακού» μέσα σε ένα «ομοιογενές» κοινωνικό σύνολο; Η απάντηση που μάλλον ταιριάζει στο ερώτημα είναι : Όσες ακριβώς φορές εμείς οι ίδιοι εφαρμόζουμε την μέθοδο του κόσκινου στους συμπολίτες μας. Πόσες φορές άραγε αισθανθήκαμε τυχεροί όταν είχαμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με άτομα που έχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις με τις δικές μας; Πόσες φορές ανησυχήσαμε όταν όλοι οι γύρω μας συμφωνούν με τις απόψεις μας; Ακόμα χειρότερα, πόσες φορές νοιώσαμε άβολα όταν κάποιος της παρέας μας άσκησε κριτική; Καλύτερα λοιπόν να ψάχνουμε το κακό μέσα μας παρά γύρω μας.
Δεν είναι έτσι αναπόφευκτο να υποστούμε κάποια στιγμή τις συνέπειες του κοσκινίσματος όταν πρώτοι εμείς κοσκινίζουμε;
Και βέβαια όταν η μέθοδος της επιλεκτικής διαλογής εφαρμόζεται από μία λέσχη, μία παράταξη ή ένα κόμμα, όπου η εφαρμογή αυτής της «τεχνολογίας του κόσκινου» ερμηνεύει την νομοτελειακή διαχρονική φθορά τους, η εφαρμογή της ίδιας μεθόδου στην περίπτωση ενός Διακοινωνικού Φορέα, ο οποίος φιλοδοξεί να αποτελέσει διαχρονικό θεσμό, η ενός απλού Πολιτιστικού Συλλόγου, που εξ’ ορισμού καλείται να εκφράσει ολόκληρη την κοινωνία στην οποία απευθύνεται και δεν στοχεύει στην έκφραση μιας συγκεκριμένης τάσης, όπως κάνουν οι πολιτικές παρατάξεις, είναι σίγουρη καταστροφή ως προς την αποδοχή του από το κοινωνικό σύνολο και οδηγεί στην συρρίκνωση και την περιθωριοποίηση, αφού η συγκεκριμένη τάση δεν μπορεί παρά να αποτελεί υπόλοιπο του πεδίου κάλυψης των παρατάξεων, να αποτελεί δηλαδή έκφραση ενός ελάχιστου τμήματος του συνόλου.
Το κοσκίνισμα λοιπόν, τουλάχιστον στην περίπτωση των Διακοινωνικών Φορέων, όχι μόνον δεν επιφέρει καμία ενδυνάμωσή του αλλά αντιθέτως οδηγεί νομοτελειακά στην συρρίκνωσή του. Γι αυτό, ο Διακοινωνικός Φορέας, οφείλει να εφαρμόζει αντίστροφες διαδικασίες από αυτές του κόσκινου των παρατάξεων.
Εδώ η διαφορετικότητα οφείλει να γίνει το ζητούμενο και όχι το απευκταίο. Η ομοφωνία, η ομοιομορφία, η ομοιογένεια πρέπει να αποτελούν ανησυχητικά στοιχεία και σίγουροι δείκτες στρεβλής πορείας αντί να αποτελούν αξιόπιστους δείκτες ορθότητας.
Το κλασικό παράδειγμα του Γαλιλαίου, που διώχθηκε επειδή πρώτος είδε την γη σφαιρική, οφείλει να γίνει οδηγός στην αέναη αναζήτηση της αλήθειας και του σωστού δρόμου. Ιδιαίτερα μάλιστα στις μέρες μας που οι παγκόσμιοι δείκτες είναι στο κόκκινο, η αναζήτηση του διαφορετικού οφείλει να γίνεται συστηματική και οργανωμένη, ως μόνη ελπίδα διεξόδου.
Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 06 Μάη 2008
κιν: 6974918444 e-mail: vlassis60@hotmail.com