Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Και επί γης ειρήνη


Το σκηνικό κάπου 2000 χρόνια πριν, μέσα στα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Απ’ τη μια μεριά οι νίκες της Ρώμης και η προσάρτηση νέων εδαφών. Οι στρατηγοί, οι τοποτηρητές και οι κυβερνήτες , θεοποιημένα πρότυπα ισχύος και αρετής. Λουκούλλεια γεύματα και αριστοκρατικά βίτσια. Αρματομαχίες, θηριομαχίες, παρελάσεις και αψίδες θριάμβου, χλιδάτες στέψεις, φανταχτερές τελετές συγκάλυψης της καθολικής εξαθλίωσης και κατευνασμού της οργής των πληβείων και των σκλάβων. Το Σύστημα ευημερεί, επεκτείνεται και επιβάλλεται σε νέες περιοχές, σε άλλους λαούς, όλο πιο μακριά απ’ την Ρώμη, σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Οι άρχοντες μες την χλιδή τους, υπόσχονται στον Λαό καλύτερες μέρες ενώ φτιάχνουν αυστηρότερους νόμους και κάνουν απογραφές πληθυσμού για να βελτιώσουν το σύστημα διακυβέρνησης, φορολόγησης κι επιστράτευσης.
Κι απ’ την άλλη ο πολύς Λαός, που δουλεύει και πεινάει, που ξεγελιέται και ξευτελίζεται παρασυρμένος πάντα από τις υποσχέσεις της Άρχουσας Τάξης, που ταυτίζει τα όνειρά του με τα σχέδιά της και θριαμβολογεί στις παρελάσεις και τις φιέστες, που θυσιάζεται στις θηριομαχίες, που πέφτει ηρωικά στα πεδία των μαχών, που ερωτοτροπεί με τα μεγαλεία και την δόξα των αφεντάδων ή, αγανακτισμένος κι επαναστάτης, συλλαμβάνεται και σέρνεται στα βασανιστήρια, στα λιοντάρια ή στα κάτεργα.
Ένοπλες εξεγέρσεις συνέβαιναν και τότε, όπως για παράδειγμα εκείνη του Σπάρτακου. Όπως όμως και σήμερα συμβαίνει με τις διάφορες ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, έτσι και τότε, στάθηκε αδύνατον να επιβάλουν μια νέα αναλογία στην μοιρασιά των άυλων και υλικών αγαθών.
Τότε όμως ήταν που συνέβη και ένα κοσμοϊστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας, που έμελλε να επηρεάζει την εξέλιξη της Ιστορίας μέχρι τις μέρες μας. Οι διανοούμενοι της εποχής (Μάγοι, Προφήτες, Αστρολόγοι) δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, σε αντίθεση με την σημερινή αδράνεια των φορέων της διανόησης. Ποιοι, που και πότε συνάχθηκαν και έβαλαν μπροστά ένα μακροχρόνιο σχέδιο δράσης. Προβλέποντας την εμφάνιση κάποιου κομήτη, όρισαν την ημερομηνία γέννησης του…Μεσσία!!! Στην συνέχεια διάλεξαν έναν ταλαντούχο μαθητή τους που τότε γεννήθηκε και τον διαπαιδαγώγησαν με τις αρχές της Αγάπης και Μη-Βίας. Είδαν ότι ήταν αδύνατον να αντιπαραθέσουν Βία στην Βία. Γιατί η Βία είναι μισητή από όλους και αρεστή μόνον στα απολυταρχικά καθεστώτα, γιατί η Βία είναι πάντα μια δύναμη του Κακού.
Οι σοφοί αυτοί άνθρωποι είδαν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας  ότι η ισχυρότερη δύναμη, η μοναδική δύναμη στο οπλοστάσιο των δυνάμεων του Καλού είναι η δύναμη της Αγάπης και της Μη-Βίας. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιταχθεί στην πανοπλία των δυνάμεων του Κακού και η μόνη που είναι προσιτή στον Λαό, η μόνη δύναμη που την αποκτάει κανείς χωρίς έξοδα, χωρίς σπουδές σε πανεπιστήμια, και η μόνη δύναμη που μπορεί να επιβάλλει το σωστό και το δίκαιο με το μικρότερο κόστος, τα λιγότερα θύματα, τις μικρότερες απώλειες και κυρίως τα πιο σίγουρα και μόνιμα αποτελέσματα.
Το σχέδιο μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Ο καθένας απ’ τους προδρόμους αυτούς σοφούς, ανέλαβε να προετοιμάζει στον κύκλο επιρροής του, τον ερχομό του Μεσσία. Ενός Μεσσία που δεν θα είχε τον θρόνο του σε παλάτι και στην κορυφή κάποιου εξουσιαστικού συστήματος αλλά θα ήξερε τον τρόπο να θρονιάζεται για καλά στις καρδιές των ανθρώπων.
Μέχρι τα 30 του, όπως ξέρουμε, ο Χριστός εκπαιδεύονταν στην έμπρακτη εφαρμογή αυτών των αρχών. Και τότε, ώριμος πια, ήλθε η ώρα της δράσης. Μιας  δράσης που, παρόλο που διάρκεσε μόνο 3 χρόνια, έμελλε να επηρεάζει ως τις μέρες μας προς το καλύτερο τα γεγονότα, να πετυχαίνει τεράστιες νίκες κατά των δυνάμεων του Κακού και να ιδρύει το πολυπληθέστερο Κίνημα παγκοσμίως που φθάνει πανίσχυρο μέχρι τις μέρες μας. Η σταύρωσή του έγινε το συμβολικό τέλος κάθε μεγάλου ανθρώπου. Ως τα σήμερα ελάχιστοι ηγέτες είχαν την δύναμη να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Κι ακόμα σήμερα κάθε επίδοξος ψευτοεπαναστάτης , αγοράζει ή κλέβει όπλα ή φτιάχνει βόμβες και καταφέρνει να πείσει τους Άρχοντες να…τελειοποιήσουν τα μέσα καταστολής, να νταραβερίζονται και να αιμοδοτούν πλουσιοπάροχα (με το αίμα του Λαού βεβαίως) την παγκόσμια Μαφία παραγωγής και εμπορίας όπλων, στην προσπάθειά τους να αναπληρώσουν τα διανοητικά και ψυχικά τους ελλείμματα και βάζουν όλη την τέχνη τους να μας πείσουν, κάθε τόσο, για τις «αγορές του αιώνα» και τελικά να μην καταφέρνουν καν να καταμετρήσουν τις εκατόμβες των θυμάτων τους. Έγινε δυστυχώς σήμερα αποδεκτός ο νόμος της «Ένοπλης Ειρήνης» και της «Ισορροπίας Εξοπλισμών» είτε μεταξύ των ανθρώπων, είτε μεταξύ των κρατών, είτε μεταξύ των Υπερδυνάμεων. Τι ειρωνεία τώρα που αυτές οι δυνάμεις είναι Χριστιανικές!!!  Να γιατί το φάντασμα του ολοκαυτώματος της ανθρωπότητας έγινε πραγματικός εφιάλτης. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα έφτασε για την ανθρωπότητα η ώρα της αλήθειας. Οι διασημότεροι ηγέτες σήμερα υποστηρίζουν ανενδοίαστα την ισορροπία του τρόμου. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το δίκαιο βγαίνει απ’ τις κάνες των όπλων, αυτοπροβαλλόμενοι ως κήρυκες της Ειρήνης και της Παγκόσμιας Ηθικής Τάξης!!! Τι σχέση έχει όμως με αυτούς ο Χριστός? Αυτός ποτέ δεν μίλησε για κράτη και για έθνη, για εξουσίες και αφεντικά, ούτε για εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ποτέ δεν μίλησε για όπλα και ποτέ δεν απείλησε την ζωή ή την σωματική ακεραιότητα κανενός. Δεν μίλησε για φυλακές, ούτε για στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε για βασανιστήρια. Δεν μίλησε για χρήματα, ούτε για τράπεζες και χρηματιστήρια. Το αντίθετο μάλιστα: έγινε ο κατ’ εξοχήν αρνητής τους. Η σταύρωσή του αυτό αποδεικνύει. Και αν υπάρχουν σήμερα πάμπολλοι ψευτοσωτήρες που απορρίπτουν την Μη-Βία χρησιμοποιώντας ως αρνητικό παράδειγμα την σταύρωση του Χριστού, καλό θα κάνανε αυτοί να αναμετρήσουν τους νεκρούς τους και τα αρνητικά ή πενιχρά τους αποτελέσματα και ας τα συγκρίνουν με εκείνα του Χριστού, του Μαχάτμα Γκάντι, του Μ.Λ.Κίνγκ, ή των παιδιών του Jesus Revolution της γενιάς του 60, η των παιδιών του πολυτεχνείου, ή των φιλειρηνιστών της Ευρώπης κλπ, η δράση των οποίων, λιγότερο η περισσότερο, ήταν πάνω στα χνάρια της Χριστιανικής διδασκαλίας, δηλαδή πάνω στις προδιαγραφές της Αγάπης και Μη-Βίας, εφαρμοσμένες στις ιστορικές αναγκαιότητες της εποχής τους.
Όπως όμως συνήθως συμβαίνει με τον θάνατο κάποιου Μεγάλου, ανάξιοι σπεύδουν να παρουσιάσουν εαυτούς ως αποκλειστικούς φορείς της ιδεολογίας του. Έτσι, μετά τον Χριστό οι Χριστιανικές κομμούνες (εκκλησίες), αγνοώντας το «Όστις θέλει πρώτος ελθείν έσχατος γενέσθαι» εξέλεξαν ιερέα και άρχισαν να προσδίδουν σ’ αυτόν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες επικοινωνίας με τον Χριστό και τον Θεό. Παγανιές δηλαδή όπως ήταν συνηθισμένοι από παλιά. Πολλοί ιερείς φτιάξανε το ιερατείο το οποίο εξέλεξε τον αρχιερέα και οι αρχιερείς τους επισκόπους και οι επίσκοποι τον αρχιεπίσκοπο. Κάθε μορφή καταδυνάστευσης των λαών σε μια τέτοια δομή κατανομής εξουσιών και εξειδίκευσης ρόλων βασίζεται. Η πορεία πια του Χριστιανισμού ήταν προδιαγραμμένη. Με την βάφτιση του Μ. Κωνσταντίνου σε χριστιανό, η ηγεσία της εκκλησίας ταυτίζεται με την εξουσία του κράτους. Οι βίοι τους μέχρι σήμερα είναι όχι απλά παράλληλοι αλλά ταυτόσημοι. Είτε ο βασιλιάς είναι αρχηγός του κράτους είτε ο Παπαδόπουλος, δεν έχει σημασία. Ο αρχιεπίσκοπος θα ευλογήσει την στέψη η την ενθρόνισή του. Το κράτος εμπλέκεται σε πόλεμο, η εκκλησία θα ευλογήσει τον στρατό τα όπλα. Το πλήρωμα του βομβαρδιστικού Enola Gay που έριξε την πυρηνική βόμβα στην Χιροσίμα, δεσπότης το ευλόγησε. Κι αν κάποιος παρατηρήσει την καταφανή αυτήν διαστρέβλωση του Χριστιανικού πνεύματος, ο παπάς θα του θυμίζει πάντα πως ο Χριστός ήταν υιός του Θεού (υπονοώντας τον άλλο ως παιδί του διαβόλου) και γι αυτό ο Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς για να έλθει στην Δεύτερη Παρουσία!!! Μεγάλο κόλπο δηλαδή. Ας είμαστε λοιπόν υπομονετικοί ως τότε κι ας ψάξουμε για καμιά θεσούλα στο Δημόσιο (όπως ελόγου του) ή ας πάμε σε κανένα μοναστήρι να προσευχόμαστε μέχρι τότε για να μην πάμε πουθενά αλλού.
Αν όμως είναι αλήθεια ότι κανένας που φέρει, χρησιμοποιεί ή καθαγιάζει τα όπλα δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως την μεγαλύτερη ευθύνη για την καθημερινή σταύρωση και ταφή του την έχει πρώτιστα η επίσημη εκκλησία, αφού ποτέ δεν ξεκαθάρισε την θέση της από την εξουσία ενώ πάντα ήταν ο παρασκηνιακός υποβολέας της. Δεν ξεκαθάρισε την θέση της από τις δυνάμεις που χρησιμοποιούν χρήμα, όπλα και βία. Όταν μάλιστα ακούμε εκπροσώπους της να παρουσιάζουν το φραγγέλιο (το μαστίγιο με το οποίο έδιωξε ο Χριστός τους εμπόρους από τον Ναό) ως όπλο και ως απόδειξη χρήσης Βίας, τόσο περισσότερο επιβεβαιωνόμαστε για την μωρία τους και πόσο αυτή συνέβαλε στην εικόνα παρακμής ενός πραγματικά επαναστατικού κινήματος, το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν. Πώς να δουν την πραγματικότητα τα τόσο ανάξια αυτά εξαρτήματα της μηχανής του χρήματος, της ευμάρειας και της Βίας σε βάρος των φτωχών, την οποία υπηρετούν? Πώς να καταλάβουν πως το μαστίγιο στα χέρια του Χριστού εκείνη την ώρα δεν ήταν άλλο από το μαστίγιο της συνείδησης του κάθε ανθρώπου και (στην συγκεκριμένη περίπτωση) των εμπόρων?  Τίνος την σωματική ακεραιότητα απείλησε ο Χριστός? Το ότι έσκυψαν το κεφάλι και αποχώρησαν αντί να βγάλουν μαχαίρι, δεν είναι αυτό η τρανότερη απόδειξη του υπέρμαχου της Αγάπης? Όχι δεν θα το δουν τα δύστυχα αυτά πλάσματα παρά μόνο τότε όταν το παιδί τους σκοτωθεί σε έναν παρανοϊκό πόλεμο, όπως παρανοϊκοί είναι άλλωστε όλοι οι πόλεμοι. Ίσως το δουν όταν η γη συνταράζεται από αλλεπάλληλες εκρήξεις πυρηνικών όπλων, ή όταν η ρύπανση δεν θα αφήνει περιθώρια ζωής παρά σε όσους έχουν την δυνατότητα να μεταναστεύσουν σε άλλον πλανήτη. Ως τότε όμως μπορούν να απολαμβάνουν από την τηλεόραση, βουλιαγμένοι στους καναπέδες τους, την διαμάχη και τον ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων που υπόσχονται τον παράδεισο σπέρνοντας τρόμο και δυστυχία, συναγωνιζόμενοι στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όσο για μας τους ποπολάρους, μπορούμε ως τότε να ψάχνουμε τον νεογέννητο Χριστό στα παραμύθια, στον ουρανό, στους ναούς (εκκλησιές τους λένε τώρα), στις στολισμένες βιτρίνες ή στα …νυχτερινά κέντρα διασκέδασης που σπάνε ταμείο τα Χριστούγεννα. Μπορούμε να ψάχνουμε το μήνυμά του στα λόγια οποιουδήποτε ηγετίσκου . Το σίγουρο όμως είναι πως ο Χριστός γεννιέται και πεθαίνει πριν να ζήσει καθημερινά μέσα μας και δίπλα μας. Γεννιέται και σταυρώνεται καθημερινά στην Αφρική, στην Ινδονησία στην Κίνα αλλά και στην καρδιά της ευνομούμενης πόλης μας, όπως στην πολυκατοικία τρώγλη της οδού Βελισαρίου αρ. 38 στη Σπηλιά. Όσοι έχουν αυτί ακούν την φωνή του που ζητάει στέγη, φαΐ, φάρμακα, εργασία, αγάπη, δικαιοσύνη. Κι εμείς του στέλνουμε ευχές, άμφια, καντήλια, ναούς και παπάδες. Του στέλνουμε ακόμα όπλα, κοσμήματα, στολίδια και αμέτρητες ανούσιες πολυτέλειες. Αν θέλουμε όμως να είμαστε (και όχι να λέμε ότι είμαστε) Χριστιανοί, αν θέλουμε η βασιλεία του να γίνει πραγματικότητα, δεν έχουμε παρά να κάνουμε ΜΟΝΟ αυτά που εκείνος είπε και έκανε. Αντί να καταπίνουμε αμάσητα όλα όσα λέγονται γι αυτόν, ας σκύψουμε με προσοχή και χωρίς προκατάληψη πάνω στο έργο του. Είναι απίστευτη μα όχι ανεξήγητη η έλλειψη προβληματισμού πάνω σ’ αυτό, ιδίως στην αντιμετώπιση και στον χειρισμό σε πρακτικό επίπεδο όλων των προβλημάτων, διαπροσωπικών και διακοινωνικών. Για να τιμήσουμε την γέννηση του Χριστού οφείλουμε να δούμε όλα τα προβλήματα , κοινωνικά, πολιτικά, τοπικά ή παγκόσμια, μέσα από το πρίσμα της Αγάπης και Μη-Βίας. Κομμάτι δύσκολο, το παραδέχομαι. Σήμερα όμως εντελώς απαραίτητο.

Δεκέμβρης 1981 Κέρκυρα
Γιώργος Σ. Βλάσσης
(καθηγητής τεχνικών σχολών)