Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Το πρόσωπο της χρονιάς φοράει κουκούλα !!!



Αδιανόητο! Μετά από θυελλώδεις αντεγκλήσεις μεταξύ δημοσιογράφων και νέων γονέων, η ειδική επιτροπή Λευκιμμαίων πολιτών για την ανάδειξη του προσώπου της χρονιάς που πέρασε, και το ξεπροβόδισμα του νέου έτους 2009, ανέδειξε την Μελίνα (έτσι την λένε) στην επικρατέστερη των πολλών υποψηφιοτήτων. Χιλιόχρονη να είσαι Μελίνα για την ευτυχία που μας χάρισες κι ας φοράς κουκούλα. Καλή χρονιά σε όλες τις παιδικές ψυχούλες ασχέτως ηλικίας.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Χωματόσπιτα (earthships)



Σαν συνέχεια του προηγούμενου άρθρου παρουσιάζω εδώ ένα από τα χιλιάδες εναλλακτικά πρότυπα και ειδικά στον τομέα της κατοικίας. Στο μέλλον θα παρουσιάσω σειρά τέτοιων πρωτοβουλιών, όπως ήδη παρουσίασα και αρκετές από τις δικές μου προτάσεις, που όλες τους είναι ήδη γραμμένες στα αχαμνά των πολιτικών μας. Στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε χιλιάδες εναλλακτικές προτάσεις σαν αυτές τις οποίες δυστυχώς στην πατρίδα μας οι στείροι πολιτικοί όλων των παρατάξεων (κοπριές τους ονομάζω κολακευτικά, αφού η κοπριά είναι ως γνωστόν άριστο λίπασμα, ενώ αυτοί είναι σκέτοι ρύποι) επιμένουν δεκαετίες τώρα να κρατούν στην αφάνεια ή να τις λασπώνουν. Ψάξτε λοιπόν στο You Tube, καθώς και στην δ/νση http://www.earthship.org και θα διαπιστώσετε πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι η λάσπη, όχι μόνο στα μούτρα τους. Αν δεν έχουν λοιπόν τίποτε να μας προτείνουν σε καμία από τις ανάγκες μας, καλύτερα να σκάσουν και να πάνε στα τσακίδια αντί να θωπεύουν και να παροτρύνουν τον λαό σε αυτοκαταστροφικές εκτονώσεις της αγανάκτησής του. Αντε στο διάολο άχρηστοι.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Οι κοπριές στα λάχανα

Κρίση του χρηματοοικονομικού συστήματος; Ε και λοιπόν; Τι με νοιάζει εμένα; Μήπως είμαι τραπεζίτης, η χρηματιστής; Η μήπως είμαι δουλικό και θα ξεμείνω από αφέντη; Να χαρώ γιατί ο Καπιταλισμός του Νεοφιλελευθερισμού τά’ παιξε; Ε και λοιπόν; Μήπως δεν ξέρει το συγκεντρωμένο κεφάλαιο να αλλάζει προβειά; Φυσικά και δεν αγωνιώ καθόλου, για τις στρατιές των δουλικών που θα μείνουν στην ψάθα. Αντιθέτως χαίρομαι γι’ αυτό, αφού έτσι υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα κάποιοι απ’ αυτούς τους ξεβολεμμένους να αναζητήσουν λύσεις έξω και πέρα από εξαρτήσεις που θα τους επαναφέρουν στην ίδια δεινή θέση του αναλώσιμου εξαρτήματος αυτής της σκατομηχανής του Κεφαλαίου. Υπάρχει ελπίδα κάποιοι απ’ αυτούς να αρχίσουν να την ψάχνουν κάπως αλλιώς κι αντί να μπουν πάλι στη σειρά για μια θεσούλα στο Δημόσιο ή στον Ιδιωτικό τομέα, να την ψάξουν και μέσα από την αυτοαπασχόληση ή ακόμη καλύτερα και μέσα από την συνεργατική κολεκτίβα, ή ακόμη πιο μπροστά και μέσα από την κομουναλιστική πρακτική. Αντί να «τσιμπάνε» όπως πριν σε δελεαστικές προσφορές τραπεζικών προϊόντων (δάνεια, πιστωτικές κάρτες, επιταγές κ.λ.π.) ή άλλων καταναλωτικών προϊόντων, να ανακαλύψουν και τον ρεαλισμό κάποιων φαντασιακών εφαρμοσμένων ιδεών σαν αυτές που αναρίθμητες και θαμμένες από τα ΜΜΕ λειτουργούν και στη χώρα μας. Αντί να παρακολουθούν με αγωνία τις συνεδριάσεις του χρηματιστηρίου με το blue-tooth κολλημένο στο αυτί, ψάχνοντας για ευκαιρίες επενδύσεων, να καταλάβουν επι τέλους την χιλιοειπωμένη αλήθεια, πως η καλύτερη, η πιο σίγουρη, πιο αποδοτική επένδυση είναι στον άνθρωπο και στη σχέση του με την Φύση. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που είναι αδιανόητα και ουτοπικά για τους χορτάτους και τους βολεμένους στην κρεατομηχανή του Συστήματος. Γι αυτό ελπίζω σ’ αυτό το αναμενόμενο τσουνάμι ανέργων, σ’ αυτήν την αναμενόμενη καταιγίδα αναδουλειάς και στριμοκωλιάς, ευχόμενος να μην τελειώσει ποτέ, για να μην ξαναγυρίσει η ανθρωπότητα ποτέ στην ανεξέλεγκτη καταστροφική επέλαση του διεθνούς κεφαλαίου που έμελλε να φέρει την (περίπου)διάλυση των ανθρώπινων κοινωνιών και την αντοχή του πλανήτη μας στα έσχατα όριά της. Κάπου εδώ όμως τελειώνει και η ελπίδα, αφού πουθενά στον ορίζοντα δεν ευκολοδιακρίνεται καμία μαζική και οργανωμένη προσπάθεια διευκόλυνσης της τόσο αναγκαίας για όλους στροφής των παραπεταμένων του (αυτοδιαψευσμένου πλέον από τους ίδιους τους εμπνευστές του) Καπιταλισμού. Αντιθέτως μάλιστα παρατηρώ και στη χώρα μας και διεθνώς, τους κατά παράδοσιν αντικαπιταλιστικούς πολιτικούς χώρους, είτε απλώς να επιχαίρουν και να σαρκάζουν για την οικονομική κρίση, είτε να διεκδικούν από το κράτος περισσότερες και πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την σωτηρία του, είτε να προτείνουν ως σανίδα σωτηρίας του καπιταλισμού την ένδυσή του με τον κρατικό του μανδύα. Είδατε κανέναν από τους γνωστούς πολιτικούς χώρους, (σε όλο το φάσμα, κοινοβουλευτικό ή εξωκοινοβουλευτικό) ή έστω κανένα στέλεχός τους, να μας πει τι θα κάνουμε, τώρα που η αγελάδα του συστήματος έστρεψε, πως θα ταϊσουμε το παιδί μας, πως θα χτίσουμε το σπίτι μας, πως θα γιατρευτούμε, πως θα μορφωθούμε, πως θα αμυνθούμε, πως θα βρούμε το δίκιο μας κ.λ.π.; Είδατε κανέναν απ’ αυτούς τους λεβέντες (τους κουράδες ήθελα να πω) να έρχεται κοντά σας, τώρα που η επιχειρησούλα σας καταρρέει, να σας πει τι να κάνετε (εκτός βέβαια από το να περιμένετε τις εκλογές) ώστε να μην ξαναμπλέξετε στα δίχτυα του Καπιταλισμού; Τρίβουν τα χέρια τους οι κοπριές, προσδοκώντας την αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών και αδιαφορώντας για την πιθανότατη ανάκαμψη του τέρατος, αντί να είναι αυτοί οι φορείς που θα μπορούσε ο κάθε παραδαρμένος και παραπεταμένος από το σύστημα, να προστρέξει και να βρει τις αναγκαίες πληροφορίες και γενικότερα την αναγκαία ανθρώπινη υποστήριξη για να αναζητήσει λύσεις πέρα και έξω από αυτές που μέχρι τώρα αναζητούσε! Τι να πει κανείς! Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Το μόνο που του λένε είναι: «ψήφισέ μας». . Πολλοί εδώ θα αναρωτιούνται «...και πως θα ζήσουμε χωρίς δουλειά;». Πολύ εύλογο ερώτημα αφού ποτέ και κανείς από αυτούς τους κόπρους δεν μας έμαθε ότι εκτός από την δουλεία υπάρχει και η εργασία. Λες και μοναδικός τρόπος επιβίωσης και προσπορισμού είναι η δουλεία, η λες και αν ψηφίζαμε όλοι την παράταξή τους, που διατείνεται ότι προασπίζει τα δικαιώματα των δούλων, ερχόμενη στην εξουσία θα μετέτρεπε σε μία νύχτα τους δούλους σε αφέντες!!! Αποδεικνύονται τόσο μυωπικοί και γερασμένοι, που, αντί να strosoyn ton kolo toys να συντάξουν προτάσεις και προγράμματα απορρόφησης του κύματος των ανέργων, πέρα και έξω από την λογική και πρακτική του καπιταλιστικού μηχανισμού, ετούτοι κάθονται και τρίβουν τα χέρια τους από χαρά παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις. Κλασικοί κουκιοσυλλέκτες. Λες και χωρίς ουσιαστικό πρόταγμα οι έκπτωτοι δούλοι δεν θα ψάχνουν πάλι για μια θέση στο δημόσιο, δεν θα ξαναμπούν στην σειρά για να τους προτιμήσει κάποιο άλλο αφεντικό με χειρότερους όρους δουλείας, δεν θα νταραβεριστούν ξανά με τις τράπεζες, δεν θα ξαναψάξουν για καμία ευκαιριούλα στο χρηματιστήριο. Εξακολουθούν την «προϊστορική» πάγια τακτική τους, αναμένοντας την πτώση του ώριμου μήλου, νομίζοντας ότι έτσι εκφράζουν ό,τι πιο προοδευτικό και επαναστατικό, ενώ στην ουσία εκφράζουν ότι πιο αντιδραστικό και σίγουρο για την ανάκαμψη και διαιώνιση του Καπιταλισμού. Το μόνο που τους νοιάζει είναι αν το Καπιταλιστικό σύστημα δουλέψει καλύτερα ως κρατικό ή ιδιωτικό. Μια μπαρούφα και ένα πελώριο ψευτοδίλημμα δηλαδή που μας βάζουν επιμελώς και αδιαλείπτως στο τραπέζι των επιλογών μας, αφού όλοι πια γνωρίζουμε (ιδίως με την πορεία και κατάληξη της Οκτωβριανής επανάστασης) ότι ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αντιανθρώπινη και αντιπεριβαλλοντική του δράση, ούτε στην κρατική ούτε στην ιδιωτική του μορφή. Η εμμονή τους σ’ αυτήν την πρακτική είναι ίσως η καλύτερη εγγύηση για την ανάκαμψη του καπιταλισμού. Το καλύτερο δεκανίκι του δηλαδή, για να μιλήσω πιο χύμα.

Έτσι λοιπόν και με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορώ να είμαι καθόλου αισιόδοξος. Η μόνη και η όποια αισιοδοξία μου θα μπορούσε να στηριχθεί όχι απλά στην διόγκωση του κύματος των ανέργων, αλλά του τμήματος εξ’ αυτών που θα καταφέρει μέσα από τις στημένες παγίδες παραπλάνησης, να στραφεί σε εναλλακτικά πρότυπα αντικαπιταλιστικής προσαρμογής (alternative projects). Αυτά αποτελούν την εξέλιξη του αναχρονιστικού πλέον συστήματος αντίδρασης όλων των προοδευτικών κινημάτων πριν τον Γαλλικό Μάη του 68, που μέχρι τότε χαρακτηρίζονταν, σχεδόν αποκλειστικά, στην απεργία, την διαδήλωση και την σύγκρουση με τις δυνάμεις της «τάξης». Από τον Μάη του 68 και μετά όμως, πολύς κόσμος κατάλαβε ότι αυτές οι αντιδράσεις όχι μόνο δεν ευνοούσαν το κίνημα, αλλά οδηγούσαν στην περιθωριοποίηση και την κοινωνική καταδίκη των υποκινητών και συμμετεχόντων. Όχι μόνο ήταν απολύτως μέσα στα πλαίσια ελέγχου και αφομοίωσης από το κατεστημένο σύστημα, κυρίως όμως αυτές οι αντιδράσεις αποδείχθηκαν ωφέλιμες και εκτονωτικές της κρίσης μαζικές εκδηλώσεις, όπως περίπου αυτές των ποδοσφαιρικών συγκρούσεων, για να επανέλθει το Τέρας δριμύτερο.

Αυτήν την αλήθεια βέβαια δεν την αντιλήφθηκαν μόνον κάποιοι που έχουν ουσιαστικούς λόγους να θέλουν να βλάψουν τον καπιταλισμό. Δυστυχώς το αντιλήφθηκαν πρώτοι και πολύ καλύτερα οι καλοταϊσμένοι του συστήματος που έχουν κάνει και διδακτορικές διατριβές σ’ αυτό. Αυτοί ξέρουν πως να στρέφουν το ενδιαφέρον των δυσαρεστημένων σε συγκρουσιακές καταστάσεις με το σύστημα, ταυτίζοντάς το με τα ΜΑΤ, αντί να αναζητούν διεξόδους φυγής απ’ αυτό. Την αλήθεια αυτή, που ομολογουμένως δύσκολα γίνεται κατανοητή από το ευρύ κοινό, ιδιαίτερα σε συνθήκες ελέγχου της πληροφόρησης των ΜΜΕ, οι φερόμενοι ως αντικαπιταλιστικοί φορείς όφειλαν να την αναδείξουν και να «την δώσουν στο πιάτο» κάθε δυσαρεστημένου και συνειδητά ξεβολεμένου, αντί να τον καλούν σε εκδηλώσεις που εντείνουν την δεινή του θέση και να τον σπρώχνουν από την θέση του απλού θύματος του καπιταλισμού σε τραγικά χειρότερες καταστάσεις όπου και η ίδια η ζωή του μπαίνει σε άμεσο κίνδυνο, όπως π.χ. το 16χρονο που πυροβολήθηκε χθες από αστυνομικό σε διαδήλωση στην Αθήνα. Μόνο ο αστυνομικός που τράβηξε το πιστόλι φταίει; Δεν φταίνε σε τίποτα όλοι αυτοί οι ανάλγητοι, που το μόνο που κάνουν είναι να παροτρύνουν τους πολίτες σε τόσο στείρες, αναχρονιστικές, αφομοιώσιμες και επικίνδυνες καταστάσεις; Δεν φταίει κανείς όταν δεν ενδιαφέρεται να δώσει μία ουσιαστική αξιοπρεπή και δημιουργική διέξοδο στα όνειρα κάθε απεγνωσμένου, που είτε κοντράρεται με τις δυνάμεις καταστολής εξυπηρετώντας καταχθόνια σχέδια κάποιων κόπρων είτε στριμώχνεται στην ουρά για μία απάνθρωπη και σαφώς επικίνδυνη θέση των 700 ευρώ στα σώματα ασφαλείας; Σε αυτούς τους ανθρώπους ποια εναλλακτική προοπτική δόθηκε ποτέ από τους φερόμενους ως αντικαπιταλιστικούς φορείς; Μήπως να πάνε να γίνουν καλόγεροι στο άγιο όρος; Ή μήπως να γίνουν, όπως οι ίδιοι, κλακαδώροι και αριβίστες πολιτικοί που χτυπάνε με συνέπεια κάρτα στις εκδηλώσεις της ένδοξης (που να πάρει ο διάολος) παράταξής τους, προσδοκώντας παραταξιακά αξιώματα, μπας και τη βολέψουν στο... «έτσι»; Δεν πάτε να πνιγείτε όλοι λέω εγώ. Καμία ελπίδα από πεθαμένους. Δυσωδία πτωμαϊνης.

Η μόνη ίσως ελπίδα, κατά την γνώμη μου, είναι το λυσσαλέο πείσμα κάποιων τολμηρών, ασυμβίβαστων και ανεξάρτητα σκεπτόμενων πρωτοπόρων, καθώς και η ανεξέλεγκτη ελευθερία του διαδικτύου, παρά τους κινδύνους παραπλάνησης που αυτό συνεπάγεται. Τουλάχιστον εκεί μπορείς να πείς ό,τι γουστάρεις χωρίς να παρακαλάς τα ΜΜΕ. Εκεί μπορείς να ψάχνεις την λύση στο οποιοδήποτε πρόβλημά σου και να συνεργαστείς με άλλους που πιθανότατα έχουν το ίδιο πρόβλημα. Εκεί μπορείς να βρείς τις πιό ασύληπτες στην ανθρώπινη φαντασία διεξόδους, που άλλοι, το ίδιο και περισσότερο απελπισμένοι σαν κι εσένα, βρήκαν για να δώσουν νόημα και ενδιαφέρον σ’ αυτό το παραμύθι της ζωής. Άντε γειά λοιπόν στους πεθαμένους. Η κοπριά είναι το καλύτερο λίπασμα για τον κήπο μας. Ζήτω οι ασυμβίβαστοι πρωτοπόροι αντικαπιταλιστές, ζήτω οι blogers και οι surfers που προτείνουν και αναζητούν εναλλακτικά πρότυπα ζωής.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 07-12-2008

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Η αηδία των ανώνυμων

Πολλές φορές στο ηλεκτρονικό μας γραμματοκιβώτιο καταφθάνουν εκτός των επώνυμων και κάποια ανώνυμα σχόλια για καταχωρήσεις μας στο blog http://lefkimmiwtes.blogspot.com. Ως συνήθως τα πετούσα στο καλάθι, ενοχλημένος από την ανωνυμία τους. Παρατηρώ όμως ότι αυτή η δυνατότητα αποστολής ανώνυμων κειμένων, ευνοεί την εκτροφή, σε έναν σύγχρονο θάλαμο καλλιέργειας, μίας άλλου ήθους υποκουλτούρας, μιας κακιάς συνήθειας που όλο και λιγότερους ενοχλεί και η οποία δεν μας αξίζει και δεν μας ταιριάζει ως ανθρώπους με σωστά δομημένη προσωπικότητα. Κυρίως δεν ταιριάζει σε μία οραματική κοινωνία στο μέλλον, όπως τουλάχιστον την φανταζόμαστε. Στο τελευταίο λοιπόν από αυτά τα σχόλια δεν άντεξα και απάντησα με το παρακάτω κειμενάκι:

«Θα ήθελα πολύ να αναρτήσω το σχόλιό σου παρόλο που το πνεύμα και το περιεχόμενό του δεν τιμά και δεν αναβαθμίζει τον διάλογο, την επικοινωνία και την σκέψη γενικά. Αυτό όμως που είναι ανυπόφορο (και ζητώ συγνώμη για την αναγούλα που μου προκαλεί) είναι η ανωνυμία του. Σε χάμουργες που δεν έχουν το σθένος να υπογράφουν επώνυμα τα κείμενά τους, ένας τρόπος υπάρχει για την αναγνώρισή τους ως άξιους συνομιλητές. Να πάψουν να κρύβονται και να εφοδιασθούν με το θάρρος της ελεύθερης έκφρασης, όπως αξίζει σε ανθρώπους που μάχονται για να υπερασπίσουν αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα, ως μοναδική εγγύηση για έναν καλύτερο κόσμο. Διαφορετικά ας μένουν στο λαγούμι τους. Τους αξίζει άλλωστε.
Ξέρω πως το ύφος μου είναι προσβλητικό και επιθετικό. Γι αυτό σου ζητώ για άλλη μία φορά συγνώμη. Ωστόσο αφού δεν σε γνωρίζω, πρέπει να δεις την επίθεσή μου αυτή σαν φυσική αντίδραση στην προσβολή που δέχομαι κάθε φορά που λαβαίνω ανώνυμες επιστολές. Είναι επίθεση σε συγκεκριμένη δική σου προσβλητική συμπεριφορά που στοχεύει στις δικές μου αξίες και όχι στο σύνολο της προσωπικότητάς σου. Μπορεί να είσαι, κατά τα λοιπά, ένα αξιοσέβαστο άτομο. Μην ψάχνεις για δικαιολογίες γι αυτήν την επιλογή σου. Έχω ακούσει αρκετές. Να ξέρεις πως δεν θέλει δα και πολύ προσπάθεια να κολυμπάς στα νερά της ελευθερίας της έκφρασης. Μην νομίζεις δηλαδή πως στο παίζω παλικάρι. Μόνο το θάρρος της πρώτης βουτιάς χρειάζεσαι οπωσδήποτε. Η συνέχεια είναι πράγματι μία εκπληκτική εμπειρία. Πίστεψέ με υπήρξαν πολύ πιο ανελεύθερες συνθήκες παλιότερα, που όμως κάποιους δεν πτόησαν. Ήταν αυτοί που θεμελίωσαν την δική μας ελευθερία. Τόλμησε λοιπόν και κάνε πως δεν ξέρεις τίποτα στον επόμενο (ελπίζω επώνυμο) σχολιασμό σου. Όσο κι αν ζοριστούμε, στο τέλος τουλάχιστον θα φχαριστηθούμε το παιχνίδι, που σίγουρα περιλαβαίνει και συμφωνίες και διαφωνίες. Διαφορετικά χαμένος κόπος και δικός σου και δικός μου.»

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Κα(λ)ποδίστριας 2


ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΝΟΜΑΡΧΙΩΝ....
Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών όσον αφορά το σχέδιο «Καποδίστριας 1» προκύπτει ο παρακάτω πίνακας:
Μέχρι το έτος 1997 : Αριθμός Δήμων 457 900, Αριθμός Κοινοτήτων 5.138 133
Σύνολο 6775 1033
Από τα προηγούμενα νούμερα βλέπουμε την κατάσταση που επικρατεί στους δήμους και τις κοινότητες της χώρας. Από 6775 έγιναν 1033 και η πρόθεση της κυβέρνησης είναι να τους μειώσει σε 400 δήμους και οι Νομαρχίες από 52 σκοπεύουν να τις κάνουν 16. Πριν τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία ήταν αντίθετη στο σχέδιο Καποδίστριας 1, πόσο μάλλον στο σχέδιο Καποδίστριας 2. Τι συνέβη και άλλαξε γνώμη; Σίγουρα υπήρξε κάποιο παρασκήνιο που δεν αναφέρεται σε εφημερίδες και στα κατεστημένα ΜΜΕ, παρά μόνο στο Διαδίκτυο και σε ειδικά έντυπα. Το σκεπτικό πίσω από αυτές τις αλλαγές του συγκεκριμένου προγράμματος «Καποδίστριας 2» από αυτούς που το υποστηρίζουν είναι η οικονομική ανάπτυξη των περιοχών και η πιο συγκροτημένη διαχείριση πόρων, έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που προκύπτουν. Ποια είναι όμως τα πραγματικά επιχειρήματα και τα πραγματικά γεγονότα πίσω από αυτές τις αλλαγές; Ας δούμε πρώτα τι έγινε με τον «Καποδίστρια 1». Γνωρίζουμε όλοι την χρεοκοπία αρκετών δήμων, αδικαιολόγητη σε σχέση με τις χρηματοδοτήσεις που ελάμβαναν από διάφορες πηγές, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζουμε ακόμα την τεράστια κατασπατάληση και καταλήστευση χρημάτων, ενώ υπάρχουν καταγγελίες εις βάρος σχεδόν όλων των δήμάρχων της Ελλάδος. Γνωρίζετε και τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για το δικό μας δήμο. Υπάρχουν μελέτες του Υπουργείου Εσωτερικών (στο Διαδίκτυο) που δείχνουν σχέση χρηματοδότησης και παραγωγής έργου. Από αυτές τις μελέτες φαίνεται καθαρά ότι παρ’ όλο που είχαν περισσότερα χρήματα η παραγωγή έργου δεν ήταν πραγματικά η αντίστοιχη. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ένας κοινοτάρχης διαχειριζόταν μικρά ποσά και είχε τη δυνατότητα να κάνει μικρορουσφέτια και να «υπεξαιρέσει» μικροποσά. Όταν οι δήμοι τώρα με το «Καποδίστρια 1» διαχειρίζονται εκατομμύρια Ευρώ, τα ρουσφέτια και οι «υπεξαιρέσεις» έλαβαν τεράστιες διαστάσεις. Είναι γνωστό ότι ένας δήμαρχος (δε λέμε ονόματα) μέσα σε μια 8ετία απέκτησε 3-4 βίλες, σπίτι στο Λονδίνο και οικόπεδα και μαγαζί στη πρωτεύουσα από τα «έσοδα» της «επιχείρησής» του. Περιμένουμε και την επόμενη 8ετία με τα έσοδα και πάλι της επιχείρησής του να αποκτήσει αντίστοιχο πλούτο. Και όπως καταλαβαίνετε είναι τόσο «καλομαγειρεμένη» αυτή η απάτη που δεν μπορεί να αποδειχθεί με τιμολόγια και χαρτιά. Συχνά ακούμε δίκες δημάρχων για κακοδιαχείριση των δήμων και οι ορκωτοί λογιστές δεν σταματούν να ελέγχουν τα βιβλία όλων των δήμων τις Ελλάδος. Αν και αυτός ο έλεγχος των ορκωτών λογιστών δεν είναι ο ενδεδειγμένος για να αποκαλύψει τις απάτες.
Θέλουμε να εστιάσουμε όμως τη προσοχή μας, από που προέρχεται ο «Καποδίστριας 1» και «Καποδίστριας 2», που προωθείται σε όλη την Ευρώπη. Στο Διαδίκτυο βρήκαμε συνενώσεις δήμων και στην Λατινική Αμερική και σε άλλες χώρες της Ασίας. Ποιος είναι ο παγκόσμιος αυτός εγκέφαλος που προωθεί αυτό το σχέδιο; Επίσης βλέπουμε μια απαξίωση της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, και ταυτόχρονα βλέπουμε προσπάθειες στην ευρωπαϊκή ένωση, που οδηγούν σε ολιγαρχικές διαδικασίες που απαξιώνουν και καταργούν τη δημοκρατία , η ευρωπαϊκή συνθήκη οδηγεί σε άρχοντες οι οποίοι ούτε θα εκλέγονται ούτε θα ελέγχονται από το λαό και ενώ μιλούν για αναβάθμιση του κοινοβουλίου, οι υπάρχοντες ευρωβουλευτές , λένε: «ότι δεν γνωρίζουμε ποιοι νομοθετούν στην ευρωπαϊκή ένωση, απλώς μας φέρνουν προς ψήφιση νομοσχέδια άγνωστης προέλευσης όσες και προσπάθειες να έχουμε κάνει δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε ποιοι είναι οι συντάκτες των νομοσχεδίων, εμείς απλώς λέμε ναι ή όχι και προτείνουμε τροπολογίες οι περισσότερες των οποίων απορρίπτονται». Όλα τα προηγούμενα πρέπει να μας προβληματίσουνε, είναι φανερό ότι πίσω από το μικρό αριθμό δήμων και κοινοτήτων βρίσκεται και η προσπάθεια ελέγχου και των επαρχιών, είναι εύκολο να τοποθετήσεις δικούς σου ανθρώπους σε 400 δήμους παρά σε 6.000. Αποδεικνύεται αυτό; Αυτή την ώρα στην Κέρκυρα υπάρχει προσπάθεια δημιουργίας καινούριων πολιτικών χώρων και στους μικρότερους δήμους από αφανείς δυνάμεις, πλησιάζουν τους οικονομικά εύρωστους σε κάθε δήμο και προσπαθούν να τους εντάξουν σε μυστικές εταιρείες και μη κυβερνητικές οργανώσεις που χρησιμοποιούν το προσωπείο της φιλανθρωπικής οργάνωσης όπως οι ροταριανοί σύλλογοι, τεκτονικοί και άλλοι. Το τελευταίο φρούτο είναι η κίνηση «Ηνωμένες πολιτείες Ιονίων Νήσων». Έχουν φτιάξει και σύμβολο, όνομα και προσπαθούν να στήσουν κομματικό μηχανισμό σε όλο το νησί και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση της ένωσης των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα , δηλαδή με άλλα λόγια απόσχιση των Ιονίων νήσων από την Ελλάδα, ταυτόχρονα το State department εμφανίζει την βόρεια Κέρκυρα στους χάρτες του σαν τμήμα της Αλβανίας.
Στην καινούρια Ευρωπαϊκή συνθήκη που υπερψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο (στερώντας στους έλληνες πολίτες το δικαίωμα να εκφράσουν την γνώμη τους για την ευρωπαϊκή συνθήκη, σε αυτό συναίνεσαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ βλέπετε οι πολίτες είναι καλοί μόνο να ψηφίζουν βουλευτές και όχι να κρίνουν την νέα ευρωπαϊκή συνθήκη η οποία είναι και ισχυρότερη του ελληνικού συντάγματος-πραγματικά μας μετέτρεψαν από πολίτες σε καταναλωτές και υπάνθρωπους, γιατί όταν πιστεύουν ότι δεν έχουμε κρίση και ικανότητα να ψηφίσουμε τότε είμαστε υπάνθρωποι και όχι άνθρωποι) υπάρχει πρόβλεψη απόσχισης μιας περιοχής από μία χώρα με απλό δημοψήφισμα.
Όλα τα προηγούμενα είναι απλώς γεγονότα, οι δημότες πρέπει να τα διασταυρώσουν μόνοι τους και να πάψουν να πιστεύουν τα γνωστά ΜΜΕ και τις καθησυχαστικές φωνές κάποιων απληροφόρητων κομματαρχών.
Εμείς ξέρουμε ότι όσους πολίτες ρωτήσαμε: «Πότε υπήρχε καλύτερη εξυπηρέτηση, πότε υπήρχε καλύτερη οικονομική διαχείριση, πότε υπήρχαν λιγότερα ρουσφέτια» οι περισσότεροι απαντούν, όταν ήταν κοινότητα, τώρα η ευρωπαϊκή ένωση μας εκβιάζει. : «αν θέλετε χρηματοδότηση , συνενωθείτε» , εμείς απαντούμε , τα χρήματα αυτά μοιράστε τα δίκαια στους δήμους και στις υπάρχουσες κοινότητες όταν οι δήμοι γίνουν πιο μεγάλοι θα γίνει πιο δύσκολος ο έλεγχος από τους δημότες, οι υπόλοιπες υπηρεσίες ξέρουμε ότι λαδώνονται και η διαφθορά θα είναι ακόμη μεγαλύτερη από ότι στο Καποδίστρια 1. Πιστεύουμε δηλαδή ότι η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να αποτελείται από μικρότερες μονάδες και όχι μεγαλύτερες.
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Γιάννης Κουτσούρης
Άρης Ηλίας
Αναρτήθηκε από http://exoorama.blogspot.com/2008/10/2.html

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Το κείμνο της ομιλίας Ομπάμα

Εάν υπάρχει ακόμα κάποιος εκεί έξω που έχει αμφιβολίες αν η Αμερική είναι ο τόπος όπου όλα μπορούν να συμβούν, που αναρωτιέται αν το όνειρο των πατέρων μας είναι ακόμα ζωντανό στις μέρες μας, που εξακολουθεί να αμφισβητεί τη δύναμη της δημοκρατίας μας, απόψε του δίνουμε την απάντηση.Είναι η απάντηση που δίνουν οι ουρές που σχηματίστηκαν μπροστά από σχολεία και εκκλησίες, ένα πλήθος που ουδέποτε είχαμε δει. Η απάντηση των ανθρώπων που περίμεναν τρεις και τέσσερις ώρες, πολλοί για πρώτη φορά στη ζωή τους, γιατί πίστεψαν ότι αυτή τη φορά θα πρέπει να είναι αλλιώς, ότι οι φωνές τους μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Είναι η απάντηση που δίνουν νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, μαύροι, λευκοί, ισπανόφωνοι, Ασιάτες, γηγενείς Αμερικανοί, ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, ανάπηροι και μη ανάπηροι - Αμερικανοί που έστειλαν μήνυμα στον κόσμο ότι ουδέποτε υπήρξαμε μια συλλογή ατόμων ή κόκκινων και γαλάζιων Πολιτειών: είμαστε και θα είμαστε πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (...).
Νωρίτερα, πήρα ένα γενναιόδωρο τηλεφώνημα από τον γερουσιαστή ΜακΚέιν. Πάλεψε επί μακρόν και σκληρά σε αυτήν την εκστρατεία, αλλά έχει παλέψει για πολύ μεγαλύτερο διάστημα και ακόμα πιο σκληρά για τη χώρα που αγαπά. Έκανε για την Αμερική θυσίες που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν καν να διανοηθούν. Είμαστε σε καλύτερη κατάσταση χάρη στη γενναιότητα και την αυταπάρνηση αυτού του ηγέτη.
Τον συγχαίρω, συγχαίρω και την κυβερνήτη Πέιλιν για όσα επέτυχαν και προσδοκώ να συνεργαστώ μαζί τους, για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας σε αυτό το έθνος στους επόμενους μήνες (...).
Δεν θα ήμουν εδώ απόψε, μπροστά σας, χωρίς την αμέριστη υποστήριξη του καλύτερού μου φίλου τα τελευταία 16 χρόνια, πυλώνα της οικογένειάς μας, έρωτα της ζωής μου, της επόμενης πρώτης κυρίας, Μισέλ Ομπάμα. Σάσα και Μάλια, σας αγαπώ και τις δύο πιο πολύ από όσο μπορείτε να φανταστείτε και σας λέω ότι κερδίσατε το καινούργιο κουταβάκι που θα έρθει μαζί μας στον Λευκό Οίκο.
Μπορεί να μην είναι πια εδώ, αλλά ξέρω ότι η γιαγιά μου παρακολουθεί, μαζί με την οικογένειά μου, που με έκανε ό,τι είμαι (...). Πάνω απ' όλα όμως, ποτέ δεν θα ξεχάσω σε ποιον πραγματικά ανήκει αυτή η νίκη. Ανήκει σε σας.
Ουδέποτε υπήρξα ο πιθανότερος υποψήφιος για το αξίωμα αυτό. Δεν ξεκινήσαμε ούτε με πολλά λεφτά ούτε με μεγάλη υποστήριξη. Η καμπάνια μας δεν εκκολάφθηκε στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον - γεννήθηκε στις αυλές του Ντε Μόιν, στα καθιστικά του Κόνκορντ και τις βεράντες του Τσάρλεστον. Χτίστηκε από εργαζομένους που πήραν από το υστέρημά τους και πρόσφεραν 5, 10, 20 δολάρια για την υπόθεσή μας.
Δυνάμωσε χάρη στους νέους ανθρώπους που απέρριψαν εμπράκτως τον μύθο της απάθειας της γενιάς τους, που άφησαν τα σπιτικά και τις οικογένειές τους για θέσεις εργασίας με ελάχιστη ανταμοιβή και ακόμα λιγότερο ύπνο. Δυνάμωσε χάρη στους λιγότερο νέους που αψήφησαν το δριμύ ψύχος και την αφόρητη ζέστη, για να χτυπήσουν τις πόρτες αγνώστων, και χάρη στα εκατομμύρια των Αμερικανών που έγιναν εθελοντές και συμμετείχαν στην οργάνωση και απέδειξαν ότι δύο αιώνες αργότερα, η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό δεν εξέλειπε από τη Γη.
Αυτή είναι η δική σας νίκη.
Ξέρω ότι δεν κάνατε ό,τι κάνατε μόνο για να κερδίσουμε τις εκλογές, ξέρω ότι δεν το κάνατε για μένα, αλλά γιατί αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του έργου που βρίσκεται μπροστά μας. Γιατί, ακόμα και την ώρα που γιορτάζουμε απόψε, γνωρίζουμε ότι οι προκλήσεις που θα μας φέρει η αυριανή ημέρα είναι οι σοβαρότερες της ζωής μας - δύο πόλεμοι, ένας πλανήτης σε κίνδυνο, η χειρότερη οικονομική κρίση του αιώνα (...).
Θα είναι μακρύς ο δρόμος. Η ανάβαση, δύσκολη. Μπορεί να μη φτάσουμε ούτε σε ένα χρόνο ούτε ακόμα και στο διάστημα μιας θητείας, αλλά, Αμερική, ουδέποτε υπήρξα περισσότερο αισιόδοξος ότι θα φτάσουμε τον στόχο. Σας υπόσχομαι ότι εμείς, ως λαός, θα φτάσουμε εκεί.
Θα υπάρξουν αποτυχίες. Είναι πολλοί αυτοί που δεν θα συμφωνήσουν με κάθε απόφαση ή πολιτική που θα ασκήσω ως πρόεδρος και ξέρουμε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Θα είμαι όμως πάντα ειλικρινής μαζί σας ως προς τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε. Θα σας ακούω, ιδίως όταν διαφωνούμε (...).
Ας επικαλεστούμε λοιπόν ένα νέο πνεύμα πατριωτισμού, προσφοράς και ευθύνης και ας αποφασίσει ο καθένας από μας να εμπλακεί, να εργαστεί πιο σκληρά και να φροντίσει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους. Ας θυμηθούμε ότι εάν έχει κάτι να μας διδάξει αυτή η οικονομική κρίση, είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε μια ευημερούσα Γουόλ Στριτ όταν η Μέιν Στριτ υποφέρει - σε αυτή τη χώρα, σηκωνόμαστε και πέφτουμε ως ένα έθνος, ένας λαός.
Ας αντισταθούμε στον πειρασμό να πέσουμε ξανά στη λογική του κομματισμού και της μικρότητας, της ανωριμότητας που για τόσο καιρό έχει δηλητηριάσει την πολιτική μας (...). Στους Αμερικανούς που δεν έχω ακόμα κερδίσει την υποστήριξή τους θέλω να πω: Μπορεί να μην κέρδισα απόψε την ψήφο σας, αλλά ακούω τη φωνή σας, χρειάζομαι τη βοήθειά σας, θα είμαι και δικός σας πρόεδρος.
Σε όλους όσοι παρακολουθούν από μακριά, από τα κοινοβούλια ή τα ανάκτορά τους, σε εκείνους που βρίσκονται μπροστά στο ραδιόφωνο στις ξεχασμένες γωνιές του κόσμου - οι ιστορίες μας είναι μοναδικές αλλά η μοίρα μας κοινή και η νέα αυγή της αμερικανικής ηγεσίας ξημερώνει.
Σε εκείνους που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο - θα σας νικήσουμε. Σε όσους επιθυμούν την ειρήνη και την ασφάλεια - θα σας υποστηρίξουμε.
Και σε όσους αναρωτιούνται αν ο πυρσός της Αμερικής εξακολουθεί να καίει θαλερός - σήμερα αποδείξαμε για μία ακόμα φορά ότι η πραγματική ισχύς του έθνους μας δεν έρχεται από την ισχύ των όπλων μας ή την ευημερία μας αλλά από την ανθεκτική δύναμη των ιδανικών μας: τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ευκαιρία και την άσβεστη ελπίδα (...). Αυτές οι εκλογές είχαν πολλές πρωτιές και πολλές ιστορίες που θα λέγονται για γενιές ολόκληρες. Μία όμως είναι αυτή μιας γυναίκας ψηφοφόρου στην Ατλάντα. Είναι μία από τα εκατομμύρια που στήθηκαν στην ουρά για να ακουστεί η φωνή τους. Με μία διαφορά, η Αν Νίξον Κούπερ είναι 106 χρόνων (...). Έχει ζήσει έναν αιώνα στην Αμερική - πόνο καρδιάς και ελπίδα, αγώνα και πρόοδο, την εποχή που μας έλεγαν δεν μπορούμε και τον λαό που συνέχισε να παλεύει για το αμερικανικό πιστεύω: Ναι, μπορούμε (...).
Όταν οι βόμβες έπεφταν στα λιμάνια μας και η τυραννία απειλούσε τον κόσμο, ήταν εκεί για να δει μια νέα γενιά να αναδύεται σπουδαία και τη σωτηρία της δημοκρατίας. Ναι, μπορούμε (...).
Σε αυτές τις εκλογές, άγγιξε με το δάχτυλό της μια οθόνη και ψήφισε, γιατί ύστερα από 106 χρόνια στην Αμερική, μέσα από καλές αλλά και κακές στιγμές, ξέρει πως η Αμερική μπορεί να αλλάξει. Ναι, μπορούμε.
Αμερική, φτάσαμε μέχρις εδώ. Είδαμε τόσα, υπάρχουν όμως ακόμα πολλά. Ας αναρωτηθούμε: αν τα παιδιά μας ζήσουν ώς τον επόμενο αιώνα, αν τα κορίτσιά μου ευτυχήσουν να ζήσουν όσο η Κούπερ, ποια αλλαγή θα δουν; Ποια πρόοδο θα έχουμε επιτελέσει;
Τώρα είναι η ευκαιρία να απαντήσουμε. Είναι η ώρα μας.
Είναι η ώρα να γυρίσουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους και να ανοίξουν πόρτες ευκαιρίας για τα παιδιά μας. Να αποκαταστήσουν την ευημερία και να προωθήσουν την ειρήνη, να επαναδιεκδικήσουν το αμερικανικό όνειρο και να επιβεβαιώσουν τη θεμελιώδη αλήθεια: ότι είμαστε ένα, ότι όσο αναπνέουμε ελπίζουμε και όταν μας αντιμετωπίζουν με κυνισμό και σε όσους μας λένε ότι δεν μπορούμε, θα τους απαντήσουμε με το αιώνιο πιστεύω που αποτελεί την επιτομή του πνεύματος ενός λαού: Ναι, μπορούμε».Σικάγο 06/11/2008

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Ο-Μ(Π)ΑΜΑ ΜΙΑ!!!

Αν θέλετε να ξαναδείτε σε βίντεο την συγκλονιστική επινίκια ομιλία του νέου προέδρου των ΗΠΑ με Ελληνική μετάφραση πατήστε εδώ για να συνδεθείτε με την ιστοσελίδα του MEGA TV.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το εκπληκτικότερο όλων, σ' αυτήν την 44η διαδοχή της Αμερικανικής προεδρείας, δεν ήταν το χρώμα της επιδερμίδας αλλά η εκπληκτική ικανότητα του λόγου του νέου προέδρου που έκανε όλη την υφήλιο να δακρύσει. Σίγουρα αυτό το βίντεο θα πρέπει να κοσμεί την συλλογή των εποπτικών μέσων διδασκαλίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κάθε βαθμίδας και κατεύθυνσης. Οπωσδήποτε θα πρέπει επίσης να μελετηθεί αναλυτικά και απο τα δικά μας κομματικά επιτελεία, μπας και γλυτώσουμε τουλάχιστον απ' αυτά τα ξυλάγγουρα που μας προβάλουν. Όσο για την απύθμενη μιζέρια που εξέπεμψαν κάποιοι απ' αυτούς, στην προσπάθειά τους να κάνουν κριτική στο φαινόμενο Ομπάμα, παραβλέποντας το τεράστιο κίνημα που σφίζει εμπρός τους και κυρίως παραβλέποντας την καμπούρα τους, προβλέποντας μόνο τα αδιαμφισβήτητα όριά του, τί να πεί κανείς; Τί άλλο; Μη χειρότερα.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Συμπαράσταση στο Θιβέτ


Το βίντεο τα λέει όλα. Εμείς θα παρατηρήσουμε την συνέχεια του Μη Βίαιου κινήματος στην φιλοσοφία και στάση ζωής αυτής της γιγάντιας προσωπικότητας των ημερών μας που ακούει στο όνομα Δαλάϊ Λάμα.Κρίμα που ο τόπος μας, με τέτοια ιστορική κληρονομιά, δεν αξιώθηκε να αναδείξει ακόμα κάτι ανάλογο.Προσδοκούντες οψόμεθα.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Σκοτώθηκε ο Τζιοβάνι


Όταν κατέρρευσε το μέτωπο της Ηπείρου, το πατρικό σπίτι της μητέρας μου στους Φιλιάτες επιτάχθηκε από τους Ιταλούς. Διέμενε εκεί μία διμοιρία (30 οπλίτες) μεταξύ των οποίων και ο Τζιοβάνι που τα βράδια έπαιζε στο ακορντεόν του και τραγουδούσε παλιά Ιταλικά τραγούδια. Η μάνα μου πολύ όμορφη κοπέλα τότε σε ηλικία 16 ετών περίπου. Φυσικά τον ερωτεύτηκε, άσχετο που δεν τολμούσε να του το πει. Απ’ ότι μου είπε η ίδια, όταν εγώ έφτασα περίπου σε ηλικία 18 ετών, το ίδιο συνέβη και σ’ εκείνον. Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Τζιοβάνι, που άρεσε πολύ και στην μάνα μου, ήταν και αυτό που βρήκα να τραγουδάει ο (μακαρίτης πια) Παβαρότι. Ήταν άτυχος όμως ο καημένος ο Τζιοβάνι. Μετά από λίγο σκοτώθηκε στην μάχη της Μουργκάνας. Έτσι η μάνα μου παρόλο που πέρασαν από τότε 68 ολόκληρα χρόνια που ροκάνισαν τη νιότη της, κάθε φορά που το αυτί της συλλαμβάνει αυτήν την υπέροχη μελωδία, θυμάται με πόνο τον πρώτο της έρωτα : «Πάει ο καημένος ο Τζιοβάνι. Σκοτώθηκε κι αυτός στη Μουργάνα» μονολογούσε.
Στον άγνωστο για μένα πρώτο έρωτα της μάνας μου και σε κάθε πεσόντα Ιταλό στρατιώτη που δεν ευτύχησε να επιστρέψει στην πατρίδα από το μέτωπο της Ηπείρου, αφιερώνω αυτήν την καταχώρηση.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος


Με ευκαιρία τον εθνικό εορτασμό της 28 Οκτώβρη, θεώρησα επίκαιρη την αναφορά σε έναν από τους ελάχιστους Έλληνες αγωνιστές που έμειναν συνεπείς στο διεθνιστικό προλεταριακό ιδεώδες που εξέπεμψε η Ισπανική επανάσταση το 1936 και ήλθαν σε αντίθεση με την μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων που παρασύρθηκαν από την αγανάκτηση στον τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο (εκεί να δεις Βατοπέδι !) αλλά και από την εθνικιστική προπαγάνδα του φιλοΓάλλου Ι. Μεταξά καθώς και από την προδοτική (ως προς τον Προλεταριακό Διεθνισμό) στάση του φιλοΡωσικού ΚΚΕ. Έτσι ο μπαρμπα Γιάννης Ταμτάκος (που πέθανε φέτος πλήρης ημερών) τράβηξε το μαρτύριο της αρκούδας (όπως και οι σύντροφοί του βέβαια) και γλίτωσε τον θάνατο από μεγάλη τύχη. Έτσι οι νικητές, που όπως πάντα γράφουνε την Ιστορία, φρόντισαν να σβήσουν τα ονόματά τους και είναι τιμή για κάποιους που ψάχνουν έξω από τα σχολικά εγχειρίδια να βρουν την αλήθεια και να φέρουν στην επιφάνεια αυτές τις ανεπανάληπτες και ένδοξες και ηρωικές μορφές, όπως ο μπαρμπα Γιάννης. Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

Υ.Γ.: Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε στο Link :
Άγις Στίνας, ενώ για άλλα videos ψάξτε στο you tube.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Το χαμόγελο του παιδιού



Σήμερα σαν να είχαμε μεγάλη γιορτή. Για να πω την αλήθεια ήταν μια γιορτή από τις ελάχιστες που σπανίζουν στην ζωή μας, μία γιορτή έξω από το επίσημο εορτολόγιο, μία γιορτή απ' αυτές που η ψυχή του ανθρώπου απογειώνεται, μία γιορτή που πρώτα απ' όλους είναι για μένα και για ελάχιστους φίλους. Ήταν η πρώτη Κυριακή μετά την ολοκλήρωση του τρυγητού του μελιού και το κλείσιμο του τελευταίου βάζου. Πλούσια η σοδειά φέτος και το όνειρο της προσφοράς αγάπης πήρε σάρκα και οστά με ένα τηλεφωνικό ραντεβού στο "Χαμόγελο του Παιδιού" στους Μαγουλάδες. Ακόμα ένα τηλεφώνημα στους εκλεκτούς φίλους και μελισσουργούς Μιχάλη και Λίλη και το ντουντουκοφόρο με το μελάτο φορτίο ξεκίνησε ασυγκράτητο με ωραία παρέα και πολύ ανεβασμένη διάθεση για το στέκι του Βορά που φιλοξενεί αυτήν την στιγμή 17 αγγέλους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ (πάντα είχα αυτό το πρόβλημα) και τι να πρωτοθαυμάσω; Τον Αντώνη; Την Έλενα; Τον Κωνσταντίνο; Την Γεωργία; 'H όλα τα άλλα παιδιά που με πηγαία ευγένεια και ανέλπιστη κοινωνικότητα ήλθαν να μας συστηθούν και να μας καλωσορίσουν. Ειλικρινά δεν περιμέναμε ποτέ τέτοια τιμή, τέτοια υποδοχή. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η απάντηση της πιο μικρούλας της οικογένειας όταν την ρωτήσαμε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει: "Θέλω να γίνω ψυχολόγος" είπε, ενώ τα μάτια της ήταν συνεχώς καρφωμένα στην υπεύθυνη ψυχολόγο της εστίας κ. Λέλα. Πώς ξέρουν αυτά τα απίθανα παιδικά ματάκια να ανταποδίδουν χωρίς λόγια ευγνωμοσύνης την προσφορά αγάπης και φροντίδας που τόσο έχουν ανάγκη!!!
Πολύ ζήλεψα που η, πάλαι ποτέ, πρωτοπόρα και τροφοδότρα ολόκληρου του νησιού ιδιαίτερη πατρίδα μου η Λευκίμμη, στερείται ενός τόσο ευαγούς ιδρύματος, όπως στερείται από πολλά άλλα. Ζήλεψα και δεν το έκρυψα στην κ. Λέλα όταν την ρώτησα αν το "Χαμόγελο του παιδιού" έχει κάποια ειδική μεθοδολογία στην μεταφορά του ανάλογου πνεύματος στην Λευκίμμη και γιατί όχι και για την δημιουργία αντίστοιχου παραρτήματος και στον Νότο. Όπως λέγαμε με τον Μιχάλη και την Λίλη, δεν υπάρχει ίσως καλύτερος τρόπος ανάταξης του κοινωνικού μας ιστού που δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του. Χώρια τον παράγοντα πραγματικής ευτυχίας που παρέχει σε όλους όσους έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν (όπως όλοι μπορούν να κάνουν)με πολλούς τρόπους. Εδώ θα αναφέρω την κουβέντα που είπε ο Μιχάλης την ώρα που φεύγαμε: "Πως γίνεται να παίρνω μεγαλύτερη χαρά δίνοντας λεφτά από όταν παίρνω λεφτά;" Αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από την στιγμή της προσφοράς. Ξέρουμε άλλωστε πόσο ξεστρατισμένος είναι ο σημερινός άνθρωπος αναζητώντας ψεύτικους παραδείσους και γι αυτό πόσο δυστυχής και διψασμένος. Ο αλησμόνητος μικρούλης Ανδρέας μέσα από την επιστολή του που μας άφησε πριν φύγει, κατάφερε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας δείξει τον δρόμο. Μόλις χθες Σαββατόβραδο η ΝΕΤ πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ για την ιχθυοκαλλιέργεια και εμπορία πέρκας στην Αφρική. Πόσο πόνεσε η ψυχή μου με αυτό το χάλι που είδα, μ' αυτήν την δυστυχία, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών! Λες κι όπου κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ένα μεγάλο μπάχαλο. Σήμερα όμως!! Ήταν μεγάλη γιορτή σου λέω. Επί τέλους κάτι υπάρχει που μπορεί να δικαιώσει την πίστη στον άνθρωπο που ξέρουμε ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά δεν ξέρουμε πως να τον εκφράσουμε.Κάτι υπάρχει που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Υπάρχει η επιστολή-παρακαταθήκη του Αντρέα! Υπάρχει το Χαμόγελο του παιδιού!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η υπέρμαχη δύναμη των αδυνάμων



Σ’ αυτό το βιντεάκι επιχειρείται μία σύνοψη της πορείας της ζωής του Μ. Γκάντι που οδήγησε στην απελευθέρωση των Ινδιών από την Βρετανική κυριαρχία. Για πολλούς παρατηρητές των ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων το επίτευγμα αυτό θεωρήθηκε κορυφαίο και ανεπανάληπτο και μόνο με τις επιτυχίες του πρωτοχριστιανικού κινήματος μπορεί να συγκριθεί. Από την μία μεριά η Αγγλία, η τότε μεγαλύτερη υπερδύναμη και από την άλλη ένα τεράστιο εξαθλιωμένο και υπόδουλο έθνος με μύριες αντιθέσεις (Θρησκείες, Γλώσσες κ.λ.π.). Άλλη μία παραλλαγή του μύθου του Δαυίδ και του Γολιάθ. Η δική μας απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό με τις εκατόμβες των θυμάτων σε σχέση με την σχεδόν αναίμακτη απελευθέρωση των Ινδιών (μόνο 600 νεκρούς) δεν επιδέχεται σύγκριση.
Για τον λόγο αυτό η μορφή και η πορεία του Γκάντι ανέσυρε από τα συρτάρια της Ιστορίας την παραγκωνισμένη ιδεολογία της Μη Βίας που έμελλε να απαξιωθεί και να καταχωνιαστεί με απίστευτη επιμέλεια από σαφώς υποδεέστερες θεωρήσεις του προβλήματος της πάλης των τάξεων, όπως αυτές κατά καιρούς αναφύονται ως βρικόλακες της Ιστορίας από την εποχή του Σπάρτακου.
Μετά τον Γκάντι ήταν η δική μου γενιά που επανέφερε στο προσκήνιο την Μη Βία, με τον Μ.Λ. Κίνκ, τους Πρόβος, τα Παιδιά των Λουλουδιών κ.λ.π. που είχαν την αντανάκλασή τους φυσικά και στο κίνημα της νεολαίας ενάντια στην δικτατορία της χούντας των συνταγματαρχών. Στα βίντεος που περιγράφουν την εξέγερση του πολυτεχνείου, μπορεί κανείς πολύ εύκολα να διακρίνει την επίμονα επαναλαμβανόμενη δήλωση του εκφωνητή του παράνομου ραδιοσταθμού, με την φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου: «Δεν έχουμε όπλα, δεν έχουμε όπλα, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, αδέλφια μας φαντάροι μην μας χτυπάτε...». Διακρίνετε μήπως την διαφορά από το σημερινό "Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι";
Η καταχώρηση του βίντεο για τον Γκάντι καθώς και το σχόλιό μου στην συνέχεια δεν έγινε τυχαία και σε άσχετο χρόνο. Έγινε σε μία περίοδο επαναλαμβανόμενων βίαιων συγκρούσεων με τα ΜΑΤ στην Λευκίμμη και τους κατοίκους που αντιδρούν στην δημιουργία του ΧΥΤΑ Νότιας Κέρκυρας. Παρά τις επίμονες επικλήσεις μου για την επιλεχθείσα από την Συντονιστική Επιτροπή μεθοδολογία του αγώνα, η γνώμη μου δεν βρήκε σοβαρή υποστήριξη, με αποτέλεσμα το κίνημα αυτό να φέρει εν τη γεννέσει του το στίγμα του θνησιγενούς και ηττοπαθούς. Σήμερα το κίνημα αυτό, εντελώς περιθωριοποιημένο και αστήρικτο από τις ευρείες πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνο απέτυχε στον βασικό του στόχο που ήταν η αποτροπή της δημιουργίας του ΧΥΤΑ αλλά κινδυνεύει στις αναπόφευκτες αναζωπυρώσεις του με την έναρξη λειτουργίας του ΧΥΤΑ να επαναφέρει στην επικαιρότητα τις στιγμές βαρβαρότητας που ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και..."για ποιόν χτυπάει η καμπάνα". Στην προοπτική αυτή θεωρώ απόλυτα υπεύθυνους όχι μόνον τους Άρχοντες του τόπου αλλά και τους ελάχιστους επικεφαλής και ανερμάτιστους αμοραλιστές που διαλύοντας κάθε ίχνος δημοκρατίας στον τρόπο λήψης αποφάσεων της Συντονιστικής και αδιαφορώντας για την κοινωνική στήριξη των επιλογών τους, επιμένουν σε μία καταδικασμένη στην αποτυχία Σεχταριστική και Παραταξιακή πολιτική και δράση. Η επιλογή της Λαϊκής βίας έναντι της Κρατικής βαρβαρότητας ήταν μία από αυτές τις αυθαίρετες και αντιδημοκρατικά επιβεβλημένες επιλογές. Απ’ όσο θυμάμαι το κακό άρχισε με την πρώτη κατάληψη του Δημαρχείου με το αυτοκίνητο που ξεφόρτωνε παλούκια διαστάσεων 5Χ5 εκ. ως σημαιοκόνταρο των πλαστικών μαύρων σημαιών. Μην αναρωτηθείτε αν αυτή ήταν απόφαση της Συντονιστικής. Αναρωτηθείτε μόνον πόσες φορές και με ποιο τρόπο επιβλήθηκαν τέτοιες επιλογές για να καταλάβετε την εγγενή παθογένεια και νομοτελειακή θνησιγένεια του κινήματος αυτού. Κάντε μια σύγκριση με τις σκηνές που περιγράφονται στα καταχωρημένα βίντεος της ανεκδιήγητης ιστοσελίδας του ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν αδέλφια.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Η Δημοκρατία στο Σάμερχιλ



Επίκαιρο το βιντεάκι για τον Δημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων στο Αντιαυταρχικό Σχολείο Σάμερχιλ. Το σχολείο θρύλος που ίδρυσε ο A.S.Neel.
Επίκαιρο όχι μόνο ως προς το σχόλιο της προηγούμενης καταχώρησης, σχετικά με τον Δημοκρατικό τρόπο λήψης συλλογικών αποφάσεων, αλλά και ως προς την έναρξη του σχολικού έτους. Δυστυχώς στις μέρες μας καταντήσαμε να συζητάμε τα προβλήματα της παιδείας μας εντελώς επιδερμικά, προβάλλοντας κυρίως τις ελλείψεις της υλικοτεχνικής υποδομής, λες και τον καιρό που αυτή ήταν σε πολύ χειρότερο χάλι από την σημερινή, δεν υπήρχε παιδεία, θα έλεγα πολύ καλύτερη από την σημερινή, η οποία σήμερα σχεδόν ταυτίστηκε με την εξειδίκευση προς ίδιον όφελος και χωρίς καμία σύνδεση με την ανταποδοτικότητα στην ίδια την κοινωνία που την δημιούργησε και την χρηματοδοτεί. Σπούδαζα τότε, στο τέλος της δικτατορίας, στην ΑΣΕΤΕΜ για καθηγητής Τεχνικών Σχολών, όταν ανακάλυψα τον Neel με το Summerhill , και τον Τολστόη, με το σχολείο του την Σταγιέρα Πολιάνα αλλά και (τι έκπληξη!) τον Δελμούζο και τον Σαράτση με το Λύκειο Θηλέων Βόλου επί Βενιζέλου. Ήταν για μένα και τα τρία αυτά παραδείγματα φωτεινοί φάροι που μου έδειξαν τον δρόμο και νοηματοδότησαν όλες τις επόμενες επιλογές μου στον χώρο της παιδείας που υπηρέτησα για 10 χρόνια (1974-1984) ως μόνιμος καθηγητής στην μεταχουντική Κέρκυρα. Φυσικά οι πιέσεις αφόρητες και οι ψευδείς κατηγόριες, του τότε Δεσπότη εναντίον μου, χειρότερες κι από του... Ρωχάμη!! Ο Δελμούζος τουλάχιστον είχε στήριγμα μεγάλες προσωπικότητες στην περίφημη δίκη του Ναυπλίου. Στους ελάχιστους, δυστυχώς, που γνωρίζουν να διακρίνουν το τεράστιο πρόβλημα της κοινωνικής μας παθογένειας, είναι καταφανές και πρόδηλο ότι η παιδεία είναι στην ρίζα του κακού. Βασικό στοιχείο αυτής της παθογένειας η Δημοκρατία. Μια έννοια που χρειάστηκαν αμέτρητοι αιώνες ως που να την ανακαλύψει ο άνθρωπος στην κορύφωση της πολιτισμικής του λάμψης. Μία έννοια με εκπληκτικές προεκτάσεις, όπως ο σεβασμός της αντίθετης άποψης, το πνεύμα της αμφισβήτησης ενάντια στην πίστη, ο σεβασμός των μειονοτήτων, της Δικαιοσύνης, της ελεύθερης σκέψης, του ανθρωπισμού κ.λ.π. κ.λ.π. Μία έννοια και μία γιγάντια κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, χωρίς την οποία θα είμαστε ακόμη στην εποχή των σπηλαίων και της ανθρωποφαγίας. Μία σημαντική παρατήρηση: Και τα τρία πρότυπα εκπαιδευτήρια που προανάφερα ήταν ιδιωτικές πρωτοβουλίες που έλαμψαν σε εποχές και χώρες με αποσαθρωμένο Δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Αν λειτουργούσαν όλα τα σχολεία όπως το Σάμερχιλ και όλα τα παιδιά είχαν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης σε αυτά, τότε είναι σίγουρο ότι καθόλου δεν θα ενδιέφερε αν αυτά τα σχολεία ήταν Δημόσια ή Ιδιωτικά. Να λοιπόν πως και στον τομέα της Παιδείας ισχύει το ίδιο όπως σε άλλους τομείς (π.χ. Τεχνολογία, Οικονομία κ.λ.π.). Το βασικό ποιοτικό τους χαρακτηριστικό δεν είναι το θεσμικό καθεστώς λειτουργίας, αν δηλαδή η Παιδεία είναι Ιδιωτική ή Δημόσια, αλλά αν είναι Παιδεία ή οτιδήποτε άλλο. Ούτε εγκλωβισμένη μπορεί να υπάρξει Παιδεία στα πλαίσια του κρατικού μηχανισμού, ούτε ξεκομμένη από την κοινωνία, στο μάταιο και αυτοκαταστροφικό κυνήγι της ατομικής ανέλιξης, όπως οι κερδοσκοπικοί επιχειρηματικοί όμιλοι την θέλουν. Το αιώνιο ζήτημα είναι η Κοινωνικοποιημένη Παιδεία όπου και όταν αυτή βρει γόνιμο έδαφος. Στην χώρα μας δυστυχώς αυτή η Παιδεία τείνει να εκλείψει, παρόλο που δεν θα σβήσει ποτέ, όπως η ιστορία μας εγγυάται. Τιμή και δόξα λοιπόν σε όλους τους εκπαιδευτικούς που μέσα από ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα (Ιδιωτικό ή Δημόσιο) δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους φυλάττοντες Θερμοπύλες. Τιμή και δόξα σε κάθε πολίτη που μέσα σε ένα κλίμα έντονης αμφισβήτησης των Δημοκρατικών θεσμών, δίνει την μάχη του έστω και μόνος, ως άλλος Δον Κιχώτης, υφιστάμενος συνήθως την χλεύη και την περιφρόνηση του γραφικού, του ρομαντικού, του απροσάρμοστου.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ 20/09/08

Πατριώτες.
Το καταραμένο έργο στα Μισοράχια έγινε. Η λυσσαλέα εμμονή των Αρχόντων να το φέρουν σε πέρας, μία εξήγηση έχει: Αν δεν τελείωνε, η Ε.Ε. θα ζητούσε επιστροφή των χρημάτων, που ήδη είχαν φαγωθεί και θα ακολουθούσαν δράματα όπως κατασχέσεις περιουσιών και φυλακίσεις. Ίσως τώρα είναι καλύτερα, γιατί αν θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, ψάχνοντας για υπεύθυνους και ενόχους, υπάρχει κίνδυνος να αλληλοφαγωθούμε στο τέλος .
Η αντίδραση της Λευκιμμαϊκής κοινωνίας, παρόλο που ήταν έντονη σε πολλές εκφάνσεις της, απέτυχε (και στον Νομικό τομέα και στον Αγωνιστικό τομέα και στον Πολιτικό τομέα και στον Οργανωτικό τομέα και στον Επικοινωνιακό τομέα) να αναστείλει το έργο, ενώ η εικόνα που βγήκε στα ΜΜΕ μόνο σε μία περιορισμένη μειοψηφία της κοινής γνώμης είχε ευνοϊκό αποτέλεσμα.
Με καταφανή τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής μας παθογένειας θα ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία να πετύχει στον σκοπό της. Τίποτε όμως δεν χάθηκε, παρόλο που ο κίνδυνος να λειτουργήσει αυτή η πελώρια χωματερή είναι πολύ πιο κοντά. Θα νικήσουμε μόνο όταν προτάξουμε σαν λάβαρο και επιβάλουμε με σαφή πλειοψηφία την Αποκεντρωμένη κατά Δήμο διαχείριση των σκουπιδιών, όπως ψηφίστηκε στην Συντονιστική στα Μισοράχια την 15η του Απρίλη. Είναι η μόνη πρόταση άμεσης εφαρμογής, που εξασφαλίζοντας δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων (εκτός των πολλών άλλων προτερημάτων ) και η οποία μπορεί να πετύχει όχι μόνο Πανλευκιμμαϊκη αποδοχή αλλά και Πανκερκυραϊκή και Πανελλαδική, για να ανατρέψει τον υπάρχοντα σχεδιασμό Συγκεντρωτικής Διαχείρισης των σκουπιδιών που θα μας πιει το αίμα, κάνοντας κάποιους πλούσιους πλουσιότερους, χώρια που θα μας καταστρέψει.
Ωστόσο τα προβλήματα στον τόπο μας γίνονται όλο και περισσότερα. Δεν πρέπει να περιορίσουμε τον αγώνα μας μόνο κατά του ΧΥΤΑ. Πρέπει να δούμε την ρίζα της αδυναμίας μας και να δουλέψουμε μεθοδικά και επίμονα προς τον στόχο μιας καλύτερης και ισχυρής κοινωνίας, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να ξαναβάλουμε στο τραπέζι του προβληματισμού μας την ιδέα για δημιουργία ενός Διακοινωνικού Φορέα όλων των Λευκιμμαίων απανταχού της γής, ώστε να ορθώσουμε ένα ισχυρό μέτωπο κατά της κεντρομόλας δύναμης της Χώρας και της ασυδοσίας της κεντρικής εξουσίας, να δώσουμε σάρκα και οστά στην αγάπη των Λευκιμμιωτών για τον τόπο τους, να συντάξουμε ένα τοπικό σχέδιο ανάπτυξης με παλλαϊκή αποδοχή για να ξέρουμε που πάμε και τι Λευκίμμη θέλουμε στο Μέλλον, να θεραπεύσουμε χρονίζουσες καταστάσεις κοινωνικής παθογένειας (όπως π.χ. τις τοπικιστικές αντιθέσεις, την μη συμμετοχή στα κοινά κ.λ.π.), και να δώσουμε πραγματική ελπίδα ζωής στον τόπο μας.
Η αρχή μπορεί να γίνει εδώ και τώρα με κάθετη βελτίωση της λειτουργίας και των διαδικασιών λήψης αποφάσεων της Συντονιστικής. Δεν νοείτε, μετά από τόσους αγώνες για Δημοκρατία, σε μία χώρα που είναι η γενέτειρα της Δημοκρατίας, να υποχωρούμε σε σκοταδιστικές μεθόδους Ανατολίτικης προέλευσης. Η Δημοκρατία μπορεί να μην είναι ικανή συνθήκη για σωστές αποφάσεις, είναι όμως αναγκαία συνθήκη, γιατί χωρίς αυτήν σίγουρα τρέχουμε με όπισθεν. Μόνο με Δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορούμε να ελπίζουμε σε διεύρυνση της συμμετοχής και δι’ αυτής, στην επίτευξη και του συγκεκριμένου στόχου μας, που πλέον είναι η μετατροπή του περιφραγμένου χώρου στα Μισοράχια σε ένα θαυμάσιο θεματικό πάρκο για περίπατο, αναψυχή, αθλοπαιδιές, πολιτιστικές εκδηλώσεις και ότι άλλο ωραίο μπορεί να βγει απ’ την φαντασία μας. Η νίκη είναι δική μας.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) 20 Σεπτέμβρη 2008

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Κι όμως. Ο Χορός είναι Μαγεία!!!



Δεν είμαι κριτικός τέχνης και ούτε παρακολουθώ συστηματικά, ιδιαίτερα την τέχνη του χορού. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, με την αλματώδη ανάπτυξη των σχολών χορού, τις περισσότερες φορές που παρακολούθησα χορευτικές παραστάσεις μου δημιούργησαν αρνητικά συναισθήματα. Κάτι σαν δημοσιο-σεξιστικές προβολές, ή ναρκισο-μαζοχιστικές γυμναστικές επιδείξεις μου θύμιζαν. Η χειμαρρώδης εμφάνιση στο χορευτικό στερέωμα του Δημήτρη Παπαϊωάννου ανέτρεψε ριζικά την σχεδόν παγιωμένη αυτή αίσθησή μου, για να επαναφέρει την εκτίμησή μου στην ορχηστρική τέχνη που είχα σχηματίσει βλέποντας για πρώτη φορά Νιζίνσκυ. Τελείως διαφορετικές οι εποχές και η τεχνική τους. Το συναίσθημα του Μαγικού και υπέρκοσμου όμως το ίδιο. Όσοι δεν το νιώσατε αξίζει εδώ να τολμήσετε. Για τον Νιζίνσκυ υπάρχει προηγούμενη καταχώρηση σ' αυτό το blog ενώ και για τους δύο κορυφαίους και παγκόσμιας αναγνώρισης κορυφαίους καλλιτέχνες, μπορείτε να βρείτε περισσότερα στο You Tube.

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Αφορμή γι αυτό το σχόλιο είναι η τοποθέτηση του συνδικαλιστικού οργάνου των αξιωματικών της Αστυνομίας Ιονίων Νήσων σε τοπικό κανάλι, σχετικά με τα τελευταία επεισόδια στο αστυνομικό τμήμα Λευκίμμης. Μία τοποθέτηση που είναι τουλάχιστον απαράδεκτη, κατά την ταπεινή μου άποψη, για να μην πω τίποτα βαρύτερο. Μία τοποθέτηση που, εντελώς λαθεμένα (αν όχι έντεχνα επιτηδευμένα) συγχέει την γνώμη όχι μόνον του συνόλου των πολιτών που αντιδρούν στον ΧΥΤΑ αλλά και του συνόλου των Λευκιμμιωτών με την γνώμη και τα κατορθώματα μιας τραγικής μειοψηφικής σέχτας που καθοδηγείται, απολύτως μεθοδικά και καταχθόνια, από μία δράκα θλιβερών πολιτικάντηδων ηγετίσκων, στους οποίους το λιγότερο που θα μπορούσα να καταλογίσω είναι η χρήση πρωτόλειας μεθόδου επίλυσης του υπαρξιακού τους αδιεξόδου. Μία φασιστοειδής σέχτα, που και όταν δεν υποτιμά δημόσια τις Δημοκρατικές Διαδικασίες λήψης συλλογικών αποφάσεων, κατά κόρον και κατ’ εξακολούθησιν τις ποδοπατά στην πράξη. Η τελευταία επίθεση στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι οι ίδιοι που έχουν αυθαίρετα χρησθεί εκφραστές της Λαϊκής βούλησης και των Λαϊκών συμφερόντων, εκλεγμένοι από μία Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα της οποίας μεθοδικά τορπίλισαν κάθε ίχνος ανοιχτής Δημοκρατικής διαδικασίας, πετυχαίνοντας να διώξουν όλους τους ήπιου ήθους Δημοκράτες πολίτες και να μείνουν στο τέλος μία δράκα συνωμοτών, μυστικιστών, συγκρουσιακών, και τσαμπουκάδων, που αδιαφορούν για την γνώμη των άλλων και με προσβολές, προσωπικές επιθέσεις και χίλιες άλλες μεθοδεύσεις, εκφράζουν ότι πιο αρνητικό και καταδικαστέο στην Λευκιμμιώτικη ηθική και συνείδηση και οι οποίοι στα δύσκολα πάντα την κάνουν λαμόγιο βάζοντας μπροστά τα γυναικόπαιδα και τους άσχετους κακομοίρηδες να τρώνε τις μηνύσεις και τις ροπαλιές.

Ε όχι κύριοι Αστυνομικοί!! Όλα αυτά και πολλά άλλα τα ξέρετε κι εσείς και η ηγεσία σας, πολύ καλύτερα κι από μένα, καιρό τώρα. Κάποιοι δικοί σας συνάδελφοι σίγουρα παρακολουθούν (και πιθανόν υποθάλπουν) την στρέβλωση και την χειραγώγηση του κινήματος κατά του ΧΥΤΑ όπως αυτό καταφανέστατα υπηρετεί και καθοδηγεί η φασιστική ιστοσελίδα του ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Αφού μόνο η υπηρεσία σας μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο διαχειριστής της που διαλέγει τα κείμενα των καταχωρήσεων, που ποτέ δεν καταχωρεί τις αποφάσεις της Συντονιστικής παρά μόνον θέσεις, απόψεις και σχόλια που συμφωνούν με τις απόψεις του ιδίου ή της ομάδας του. Ξέρετε πολύ καλά ότι αυτή η άθλια ιστοσελίδα δεν επιτρέπει ελεύθερο σχολιασμό των καταχωρήσεων και ούτε την υπερψηφισμένη, από την Συντονιστική Επιτροπή σε τακτική και δημόσια συνεδρία της στα Μισοράχια, πρόταση της Λευκιμμιώτικης Ομάδας Ανακύκλωσης για την αποκεντρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων, δεν εμφάνισε ποτέ στις καταχωρήσεις της, παρόλο που εκατοντάδες συμπολίτες μας την έχουν υπογράψει με ελάχιστη προσπάθεια συλλογής υπογραφών που έγινε στην Λ. Συνέλευση στου Πετράκη. Αυτά, γιατί κάνετε πως δεν τα ξέρετε; Την ώρα που οι Αρχόντοι καμώνονται πως δεν βλέπουν καμία λύση άμεσης διαχείρισης, παραπλανώντας τον Κερκυραϊκό Λαό, την ώρα που όλα τα κόμματα προτείνουν συγκεντρωτική διαχείριση που εγγυάται το ξεζούμισμά μας, την ώρα που μια δράκα συγκρουσιακών τσαμπουκάδων συνωμοτών δίνει απεχθή ταυτότητα στο κίνημα κατά του εγκλήματος στα Μισοράχια, εσείς πού είσαστε; Μήπως λουφάζατε σαν τους χάμουργες περιμένοντας να δείτε κατά πού θα κλίνει η πλάστιγγα για να το παίξετε εκ των υστέρων θύματα και τιμητές της σωφροσύνης, της ευταξίας και της νομιμότητας; Ή μήπως, όπως οι περισσότεροι, με μειωμένη κοινωνική συνείδηση, ακολουθήσατε την πεπατημένη του «Διαφωνώ και Απέχω»; Ή ακόμα χειρότερα, μήπως από φόβο πιθανών συνεπειών από τους προϊσταμένους σας, όχι μόνο αποποιηθήκατε τον πολιτικό σας λόγο, ρόλο και ευθύνη αλλά και λόγω ενοχών απ’ την διάσταση της στάσης σας με την αντίδραση των πολιτών «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι» κατηγορείτε τα «ταραχοποιά στοιχεία» αγνοώντας ότι ο βασικός ταραχοποιός είναι το μπουκούνιασμά μας και η αδιαφορία απέναντι στο συγκεντρωμένο κεφάλαιο και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Μήπως τώρα που όσοι αντιστάθηκαν στην δημιουργία του ΧΥΤΑ χάσανε κάθε ελπίδα και το έργο ολοκληρώνεται (με την συμβολή σας βεβαίως) τώρα που τα διαπλεκόμενα συμφέροντα απόδειξαν για άλλη μια φορά την υπεροχή τους, σπεύδετε εσείς να προβάλλετε τα τραύματα από την μάχη σας με τους χαχόλους, μπας και γλύψετε κάνα κοψίδι παραπάνω; Τι νόημα έχει η προσπάθειά σας να αναδείξετε το κοινωνικό σας πρόσωπο, που κανένας συνετός πολίτης δεν αμφισβήτησε (όταν βέβαια το... σαπουνίζετε) την στιγμή που όλοι ξέρουν ότι στις χρόνιες τώρα διαμαρτυρίες μας (όχι μόνο στο θέμα των σκουπιδιών) ποτέ δεν πήρατε θέση, στις αμέτρητες προσκλήσεις μας για συζήτηση του καυτού θέματος του ΧΥΤΑ ποτέ δεν προσήλθατε, παρόλο που ξέρατε ότι εμπλέκεστε και ως όργανα της τάξεως και σας αφορά ως πολίτες; Το συνδικαλιστικό σας όργανο γιατί το έχετε; Μόνο για μισθολογικές διεκδικήσεις; Αλλά βέβαια νομίζετε ότι είστε στο απυρόβλητο, καλυπτόμενοι κάτω από την στολή της υπηρεσίας σας στο καθήκον, κλείνετε τα μάτια μπρος στην κατάφορη προσβολή πατρίου εδάφους, και στηρίζετε την υλοποίηση των καταστροφικών πολιτικών αποφάσεων, την ώρα που όλοι οφείλατε τουλάχιστον να γνωρίζετε και να αποκαλύπτετε την πλήρη αλήθεια, την κατάφορη αδικία σε βάρος των πολιτών και την εξόφθαλμη καταστροφή του περιβάλλοντος και να αντιδράτε ανάλογα. Τι κάνατε όμως εσείς τόσο καιρό; Ο μισθούλης να τρέχει και... άλογο κλάνει!! Ε πολλά δεν ζητάτε; Και καλά να τα έχετε με τους θιγόμενους πολίτες και τους διαπλεκόμενους της ρεμούλας να υπηρετείτε και αμέτοχοι με τους κοινωνικούς αγώνες να είσαστε. Εμ δεν γίνετε και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Όταν οι Αρχόντοι είναι σε διάσταση με τον Λαό (όπως παραδέχεστε) τότε πρέπει να διαλέξετε με ποιους είστε. Δεν γίνεται να συγκαλείται παλλαϊκό συλλαλητήριο κι εσείς να βάζετε την καραμπίνα στην πλάτη και να πάτε για κυνήγι. Δεν γίνετε να συγκαλείται Λαϊκή Συνέλευση κι εσείς να πίνετε το καφεδάκι σας στο καφενείο συζητώντας για τα νέα αστέρια του ποδοσφαίρου. Δεν αρκεί η κοινωνική σας προσφορά μόνον όταν φοράτε την στολή εν ώρα υπηρεσίας. Χρειάζεται να διευρύνετε την κοινωνική σας συνείδηση, να μετέχετε, γιατί κι εσείς έχετε παιδιά που αν δεν ζήσουν εδώ θα ζήσουν παραπέρα, με τα ανάλογα προβλήματα. Μία τελεία στον χάρτη είναι η πατρίδα μας και όλοι μαζί πρέπει να την προστατεύουμε όπως όλοι πρέπει να προστατευθούμε από τους λοποδύτες που διαφεντεύουν το μεγάλο κεφάλαιο και το μόνο που τους νοιάζει είναι να μας ξεζουμίζουν. Οι ίδιοι είναι που μόνο κονδύλια βλέπουν και στον ύπνο τους και, όπως λέει κι ο Νομάρχης μας και ο Περιφερειάρχης μας, βάλθηκαν να απορροφήσουν όλα τα κονδύλια και... «Γαία πυρή μειχθείτο». Ανοίξτε και λίγο τα μάτια σας και μην τα ρίχνετε όλα στον Λαό που δεν ξέρει να ψηφίζει. Επαγγελματίες λαοπλάνοι είναι και ξέρουν πολύ καλά να δρέπουν ψήφους ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλο. Ανήκετε κι εσείς στον Λαό που τους ψήφισε. Όχι απ’ έξω την ουρά σας!!

Επανειλημμένα προσπάθησα να αποδιώξω κάθε σκέψη για σύγκρουση των συμπολιτών μου με τα όργανα της τάξης, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το (πάλαι ποτέ) ήπιο κοινωνικό κλίμα του τόπου μας (που πλέον, όχι μόνο τα ΜΑΤ, κατέστρεψαν) ως πολιτιστικό κεκτημένο της τοπικής μας ταυτότητας και ως πρόκριμα του τόπου μας έναντι άλλων περιοχών της χώρας μας. Η «φιλοσοφία» της σφεντόνας και της μολότωφ μόνο αδυναμίες του χρήστη φανερώνει, ποτέ δεν πέτυχε ουσιαστικό στόχο και πάντα αρνητικά λειτούργησε προβοκάροντάς τον. Γι αυτό όχι μόνον απείχα από οποιοδήποτε συγκρουσιακό επεισόδιο (με αποτέλεσμα να δεχθώ δημόσια προσβολή με τον χαρακτηρισμό του προδότη !!) αλλά και από την πρώτη στιγμή της αντίθεσής μου στον καταραμένο ΧΥΤΑ αντιπρότεινα την αποκεντρωμένη κατά Δήμο διαχείριση των απορριμμάτων, που με την ευρύτατη αποδοχή που πετυχαίνει, θα ήταν η μόνη ειρηνική και σωτήρια διέξοδος . Αυτή όμως η πρόταση έχει δύο-τρία σοβαρά «μειονεκτήματα»: α) Δεν χρειάζεται λεφτά της Ε.Ε. β) Δεν υπάγεται στους σχεδιασμούς κανενός εκ των κομμάτων και γ) Δεν εξασφαλίζει την αφαίμαξη των πολιτών εν ονόματι του οποίου όλοι κόπτονται. Να λοιπόν η λύση που ΔΕΝ στηρίξατε. Αν εσείς, αντί να υπακούτε πειθήνια σε άνωθεν εντολές, αντί να δέρνετε γερόντους, να μηνύετε και συλλαμβάνετε 16χρονα και κοκορόμυαλους, και αν απλώς καταδεικνύατε τους πραγματικά παράνομους υποκινητές (πολιτικάντηδες όπως τους λέτε) που έχετε ήδη εντοπίσει, μετέχοντας παράλληλα στις συλλογικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αν είχατε πάρει θέση κατά των παρανομιών του ΧΥΤΑ και αν στηρίζατε την λύση που σας πρότεινα γράφοντας στα μπαλάκια σας τις θέσεις των κομμάτων, είναι πασιφανές ότι θα είχε πάρει μια πορεία πολιτικής επίλυσης το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, προς όφελος του Λαού και του τόπου και μάλιστα δίχως συγκρούσεις. Θα δίναμε τότε ένα φωτεινό μήνυμα από τα’ Αλεύκι σε όλη την χώρα. Εσείς όμως τι κάνετε; Το ακριβώς αντίθετο βέβαια, προς μεγάλη ικανοποίηση των διαπλεκόμενων που βλέπουν ότι μόνον έτσι (μετέχοντας δηλαδή παθητικά σε μία στείρα και βίαιη αντιπαράθεση) η αντίσταση δυσφημίζεται και φθίνει, ταυτιζόμενη με ότι πιο ανώριμο, με ό,τι πιο τοπικιστικό, πιο ανεγκέφαλο πιο αντιδημοκρατικό και πιο καταδικαστέο στην Λαϊκή συνείδηση. Αν κάνατε το χρέος σας ως πολίτες δεν θα χρειάζονταν καν να εκπέμπετε καταγγελίες εναντίον όσων έχουν «δουλειά τους» να μας ξεστρατίζουν, πέραν των παραβατών του Νόμου βεβαίως. Έτσι που αντιδράτε όμως και τους βάζετε απέναντι και τους δίνετε αξία. Τους ηρωοποιείτε. Τα προβλήματα όμως του Λαού είναι κοινά, από όποια ντάπια κι αν ο καθένας παλεύει για την επιβίωση. Αν πονάτε για το δίκιο και το καλό του τόπου, παλέψτε όπως κι εμείς για Δημοκρατικές διαδικασίες σε συλλογικές αποφάσεις, όπου ελεύθερα να λέτε κι εσείς την άποψή σας (όχι μόνο στους κολλητούς σας στο καφενείο) όποια κι αν είναι αυτή, αντί να αφήνετε τους σαρκοφάγους (κανίβαλους τους λέτε) να κάνουν παιχνίδι και να μας λερώνουν όλους. Ο Λαός τους έχει ήδη βάλει προ πολλού στο περιθώριο. Το κακό είναι που δεν μετέχει στα κοινά φόρα (όπως κι εσείς) και γι αυτό δεν έχει λόγο, όπως ακριβώς βολεύει τους ελάχιστους που τον εκπαίδευσαν έτσι για να τον αρμέγουν. Καταλάβετε επί τέλους ότι την «νύφη» του ΧΥΤΑ όλοι την πληρώνουμε και θα την πληρώσουμε πολύ χειρότερα, ενώ κάποιοι θα κονομάνε χοντρά. Τι σκούζετε σαν τα μυξιάρικα, για τρίχες και ζημιές στα περιπολικά που θα τις πληρώσει ο λαός, την ώρα που με τον ΧΥΤΑ διακυβεύεται η υγεία όλων και το μέλλον του τόπου κι εσείς δεν λέτε κουβέντα; Στην ένταση με τα τραγικά συμβάντα νομίζετε ότι είστε οι μόνοι που δεν ευθύνεστε; Για φαντάσου!! Μέχρι εκεί φτάνει η ευαισθησία και το μυαλό σας; Σας αφήνει όμως μυαλό η μπάλα;

Το πιο εξοργιστικό ίσως στην τηλεοπτική σας εμφάνιση ήταν η υποκριτική επίκληση για βοήθεια στην κατανόηση της στάσης σας από το κοινό. Μα την βοήθεια σας την δώσαμε με πλήθος δημοσιευμάτων μας, χρόνια τώρα και από την αρχή της αντίθεσής μας με το τερατούργημα του ΧΥΤΑ (03/11/2003) όπως σε όλους τους πολίτες βέβαια. Δεν είχαμε λόγο να σας διαχωρίσουμε απ’ αυτούς. Από τώρα βέβαια δεν σας λείπει ούτε αυτή η ιδιαίτερη βοήθεια. Ελπίζω να την δεχθείτε, για το καλό όλων.

Είπαμε, αυτή η πληγή που άνοιξε στα Μισοράχια δεν θα αφήσει κανέναν αλώβητο. Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας και όλοι θα αναγκασθούμε να γίνουμε στο τέλος λίγο καλύτεροι και αρκετά πιο υπεύθυνοι. Το θέμα όχι μόνον δεν έκλεισε αλλά ακόμη δεν άνοιξε. Θα τα ξαναπούμε. Δημόσια και στα ίσια βέβαια.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 05/09/08

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Λύκος της Αρλέτας



Ο Λύκος της Αρλέτας είναι μία από τις τελευταίες εκπομπές του ντουντουκοφόρου που διέσχισε στη διαπασών όλα τα Μελίκια και συνέχισε στρίβοντας στο ποτάμι μπροστά από το αστυνομικό τμήμα και όλα τα παραποτάμια εστιατόρια. Μες την αγριάδα των ημερών και των άθλιων γεγονότων με τα γιαουρτώματα στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, ο Λύλος της Αρλέτας με την εξαίσια μελωδία του ήλθε , έστω και στιγμιαία, να θυμίσει την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου, γεμάτου ευαισθησία και ευγενή αισθήματα. Αρλέτα που δεν έτυχες της ανάλογης εκτίμησης και προβολής στις μέρες σου, Αρλέτα της γνήσιας τέχνης, της μελωδίας, των ήπιων τόνων, της πρωτότυπης προσωπικής έκφρασης ενός πραγματικού κόσμου, Αρλέτα που γιάτρεψες στο διάβα σου τις πληγές μιάς άγριας εποχής, να είσαι βέβαιη ότι οι ταλαίπωροι Λευκιμμιώτες θα σε επικαλούνται πάντα στις δύσκολες ώρες σαν κι ετούτες.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα στον Μώλο





















Για όσους θέλουν να ξαναθυμηθούν και όσους πρέπει να ανακαλύψουν την μαγεία της στιγμής και του τοπείου, χαρισμένη τούτη η φωτογραφία. Η θερμοκρασία σήμερα έπιασε τους 39οC. Μία ξάπλα στην αμμουδιά όμως γύρω στις 8 το βραδάκι, δίπλα στο κύμα του Μώλου και ένα φραπέ με μπόλικα παγάκια, είναι πραγματική λύτρωση από την θερμική ταλαιπωρία της ημέρας. Υπογραμίστε το στη μνήμη σας παρακαλώ και θα με ευγνωμονείτε.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Dario Fo



Απολαύστε εδώ τον μεγάλο Ιταλό θεατράνθρωπο Dario Fo και βάλτε το όνομά του στην μηχανή αναζήτησης του You Tube να βρήτε πλήθος ανεπανάληπτων ερμηνειών του. Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο ερασιτεχνικός θύασος των Αργυράδων ανέβασε με μεγάλη επιτυχία το "Δεν πουλάμε - Δεν πουλάμε". Τι κρίμα που ολόκληρη Λευκίμμη να μην έχει θέατρο! Την τιμή σώζουν κάποιοι μαθητές Λυκίου και η καθηγήτριά τους. Αν βρώ κανένα αξιόλογο απόσπασμα σε video από σχολικές παραστάσεις των παιδιών μας θα κάνω ξεχωριστή καταχώρηση αλλά, μα την αλήθεια, με πιάνει μελαγχολία για τούτη την ξεραϊλα ειδικά φέτος που με τα γεγονότα του ΧΥΤΑ χάσαμε αυγά και πασχάλια. Μη χειρότερα να λέμε.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Μοναξιά




















Παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος 5 Ιούνη 2008 στην πάνω πλατεία. Όλες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις (την μιζέρια φιλοτιμίαν ποιούμενοι) αποφάσισαν να μήν πραγματοποιήσουν την προαναγγελθείσα μαζική παρουσία, λόγω πένθους για τα τραγικά γεγονότα της Λευκίμμης με τήν επίθεση των ΜΑΤ. Θεωρώ την ημερομηνία επέτειο προβληματισμού και αγώνα και όχι γιορτή. Έτσι η έκθεση των πινακίδων μου και τα ενημερωτικά έντυπα στο μαυροφορεμένο τραπεζάκι ήταν η μοναδική παρουσία. Άλλη μία χαμένη ευκαιρία πληροφόρησης του Κερκυραϊκού κοινού για την πρόταση άμεσης και αποκεντρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων. Οι Άρχοντες τρίβαν τα χέρια τους. Κρίμα για τον τόπο και ντροπή για τούς "αγωνιστές" που θεωρούν ότι οι αγώνες γίνονται με συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Ovelix Power

ΧΥΤΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ

Μιά κλανιά του Οβελίξ και τον σβήσαμε!!!

Πατριώτες Λευκιμμαίοι

μην ξαναπάτε στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δ. Κερκυραίων και μην ξαναβγείτε στα ΜΜΕ κλαψουρίζοντας

και επαιτώντας σαν ξεβράκωτοι για να φύγουν τα ΜΑΤ.

Φτιάξτε αυτήν την ρημάδα την επιτροπή επιστημόνων και τεκμηριώστε διεπιστημονικά την ολοκληρωμένη και αποκεντρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων του Νομού μας, με δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων, όπως ψηφίστηκε στην Συνέλευση στα Μισοράχια

στις 15 Απρίλη 2008 και κάντε την ΛΑΒΑΡΟ μιας μεγάλης πορείας ενημέρωσης όλων των πολιτών του νησιού

και όχι μόνο.

Θα δείτε τότε πως το πρόβλημα της συμμετοχής στον αγώνα

θα έχει λυθεί οριστικά

και η παρουσία των ΜΑΤ θα τελειώσει άδοξα

και ο ΧΥΤΑ δεν πρόκειται να γίνει.

Γιατί μόνον όταν οσφρησθεί ψητό με σκορδοπίπερο

Ο γίγαντας Οβελίξ με μια κλανιά στο μούτρο θα τους σβήσει!!!

αφού οι αντιασφυξιογόνες μάσκες των ΜΑΤατζήδων

δεν φτουράνε, ούτε στο Βρώμιο2,

ούτε στο κωλοβουτάνιο, ούτε στο σκορδοκλάνιο.

Χωρίς ψητό όμως ο γίγαντας... δεν ασκώνει το ποδάρι του.

Όσο εμείς οι πεντέξι κραδαίνουμε παλούκια και πετροβολάμε

χωρίς τον γίγαντα, αυτός ροχαλίζει πιο βαθιά.

Η κουφαμάρα του σ’ αυτά γνωστή από χρόνια τώρα.

Αυτά είναι καμώματα χαμένων από χέρι,

που δεν λογαριάζουν την δύναμη του υπέρμαχου Οβελίξ

και προβατούν ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια. Μη μασάτε

και κυρίως μην ξεπέφτετε στους Αρχόντους που μας δουλεύουν.

Πάντα κοντά σας ως την τελική νίκη

Λευκιμμιώτικη Ομάδα Ανακύκλωσης 01/08/08

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Αίτηση στο "Αλεύχιμον" για τα παλιά σπίτια

ΑΙΤΗΣΗ

Του Γιώργου Σ.Βλάσση (Μελισσουργού)

Μέλους του Συλλόγου

«Το Αλεύχιμον»

Κατοίκου Ριγγλάδων

Δ/ση: Σίμου Βλάσση 3

Κιν. 697 8866266

Ριγγλάδες 14-10-05

ΠΡΟΣ

Τον Πολιτιστικό – Περιβαλλοντικό

Σύλλογο «Το Αλεύχιμον»

Πατριώτες

Πρίν μερικούς μήνες προσπάθησα να φέρω στην επικαιρότητα ένα από τα πολλά κυρίαρχα και ξεχασμένα προβλήματα του τόπου μας, όπως είναι αυτό των εγκαταλειμμένων παραδοσιακών σπιτιών τα οποία μέρα με τη μέρα υφίστανται όλο και καταστροφικότερες τις συνέπειες της εγκατάλειψης. Θεωρώντας ότι όλος ο δομημένος παραδοσιακός μας ιστός αποτελεί ανεκτίμητης αξίας πλούτο, όχι μόνο ως τεράστια παραγωγική εγκαταλειμμένη αξία, αλλά και ως πλουσιότατο στοιχείο Ιστορικής Μνήμης και αναντικατάστατο στοιχείο της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας, η συντήρηση των οποίων είναι βασική προϋπόθεση για κάθε προσπάθεια ανάταξης του Κοινωνικού μας Ιστού, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία της τεράστιας προσπάθειας που κάνουμε ως Σύλλογος κατά του Χ.Υ.Τ.Α. και της δυσφήμισης που δεχόμαστε από τους εμπνευστές του ως άτομα αντιδραστικά σε κάθε «Αναπτυξιακή» πρωτοβουλία,

σας παρακαλώ να συγκαλέσετε Ολομέλεια για να βρούμε τρόπους προώθησης του σπουδαίου αυτού θέματος που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός προτύπου Ανάπτυξης που σέβεται τον Άνθρωπο, την κληρονομιά των προγόνων μας και τους Φυσικούς μας πόρους.

Συνημμένα υποβάλλω σχετική εισήγηση που συνέταξα ειδικά για το Δημοτικό μας Συμβούλιο, το οποίο ποτέ δεν αξιώθηκε να συζητήσει το θέμα όπως με αίτησή μου ζήτησα.

Ο Αιτών

Γιώργος Σ. Βλάσσης ( Μελισσουργός)

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Εκλογές στο "Αλευχιμον"

Πολιτιστικός-Περιβαλλοντικός

Σύλλογος Λευκίμμης

«ΤΟ ΑΛΕΥΧΙΜΟΝ»


ΚΑΛΕΣΜΑ

Καλούμε τα μέλη του Συλλόγου μας

και όσους επιθυμούν να γίνουν μέλη του

στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση

που θα γίνει

την Κυριακή 27/07/08 και ώρα 10π.μ.

στην αίθουσα Λόγου και Τέχνης

για ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Όσοι θέλουν να μετάσχουν

με δικαίωμα λόγου, εκλέγειν και εκλέγεσθαι

οφείλουν,

πριν την ανάδειξη της εκλογικής επιτροπής,

να είναι ταμειακώς εν τάξει.

Η εγγραφή κοστίζει 10 Ευρώ

Συν 20 Ευρώ η συνδρομή εξαμήνου.

Η ψηφοφορία θα αρχίσει στις 13:00

και θα λήξει στις 19:00.

Η συμμετοχή όλων κρίνεται απαραίτητη

για την ανάπτυξη του συλλόγου

και του συλλογικού πνεύματος.


Το Δ.Σ. του Συλλόγου

ΤΙ ΘΑ ΕΠΙΔΙΩΞΩ ΑΝ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΤΕ

- Την ανάδειξη προέδρου με μοναδικά προσόντα την προσβασιμότητα στο χώρο της νεολαίας, την εμψυχωτική του ικανότητα, την διπλωματική του δεινότητα στο ξεπέρασμα των αντιθέσεων, την αποδειγμένη ακομμάτιστη στάση του (άσχετα με το κόμμα που ψηφίζει), την επικοινωνιακή του αποδοχή στις δημόσιες εμφανίσεις και όχι την εργατικότητά του (Δεν ψηφίζω πρόεδρο για να δουλεύει αυτός για μένα). Τα δικά μου χαρακτηριστικά είναι πολύ διαφορετικά από αυτά του προέδρου. Κόπηκα στα θαύματα!

- Την δημιουργία στο Σύλλογό μας Υπηρεσίας Κατανομής Φορτίου όχι μόνον στα μέλη του Δ.Σ. αλλά και στα απλά μέλη του Συλλόγου μας, στους επιφανέστερους των συμπατριωτών μας (Συνδημότες και Ετεροδημότες) και στους απλούς Λευκιμμιώτες πολίτες.

- Την Δημιουργία στο Σύλλογό μας Υπηρεσίας Επικοινωνίας και Πληροφόρησης διασυνδεόμενη στο Διαδίκτυο και με δική μας Ιστοσελίδα και ηλεκτρονική διεύθυνση, για την λειτουργική διασύνδεση του Συλλόγου μας με όλους τους Λευκιμμιώτες που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες αλλά και όλες τις ομόλογες οργανώσεις.

- Την πρωτοστασία του Συλλόγου μας στην δημιουργία Δευτεροβάθμιου Διακοινωνικού οργάνου όλων των φορέων της Λευκίμμης ( Πανλευκιμμαϊκή Συνομοσπονδία )για την αξιοποίηση όλων των κατακερματισμένων δυνάμεών μας, όπως αυτός ενδεικτικά περιγράφεται στον σχετικό ενημερωτικό φάκελο που διαθέτω για κάθε ενδιαφερόμενο. Τα πολιτιστικά και περιβαλλοντικά μας προβλήματα διασυνδέονται με όλα τα άλλα, κι αυτό απαιτεί συνολική και πάνδημη αντιμετώπιση. Κανείς απ’ εξω.

- Την διαφάνεια στη λειτουργία του Συλλόγου μας σε όλες τις διεργασίες λήψης αποφάσεων, με ανοιχτές δημόσιες συνεδριάσεις και φανερές ψηφοφορίες του Δ.Σ. οι οποίες θα επιδιώξω να γίνουν πολύ συχνότερες (προτείνω μία τακτική κάθε εβδομάδα συν τις έκτακτες). Όλες οι συνεδριάσεις του Δ.Σ. θα γίνονται σε διαφορετικό Δημοτικό διαμέρισμα κάθε φορά. Το Αλεύχιμον ανήκει σε όλο το Αλεύκι.

- Την βελτίωση της θέσης του Συλλόγου μας στο θέμα του ΧΥΤΑ, τόσο στο τμήμα της αντίθεσής μας στην δημιουργία του (Το σύνθημα: ΟΧΙ ΧΥΤΑ ΣΤΑ ΜΙΣΟΡΑΧΙΑ) να αντικατασταθεί από το: (ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΧΥΤΑ-ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΧΥΤΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΑΣ) όσο και στο τμήμα της προτεινόμενης λύσης στην διαχείριση των σκουπιδιών μας, με στόχο όχι μόνο το χαμηλότερο κόστος αλλά το κέρδος για κάθε πολίτη, και την ταχύτητα επίλυσης. Η τελική θέση του Συλλόγου μας πρέπει να διαμορφωθεί μετά από δημόσιο διαγωνισμό ιδεών και προτάσεων και σειρά δημόσιων συζητήσεων για αναζήτηση ευρύτατης στήριξης.

- Την σταδιακή (κατά την δυνατότητα στελέχωσης) δημιουργία εξειδικευμένων ομάδων επί όλων των Πολιτιστικών και Περιβαλλοντικών θεμάτων όπως : ομάδα Θεάτρου, Εικαστικών, Ποίησης και Λογοτεχνίας, Λαογραφίας, αλλά και Διαχείρισης Αποβλήτων, Ανθρωπογενούς Περιβάλλοντος, Προστασίας Πανίδας, Θαλάσσιου Περιβάλλοντος κ.λ.π. κ.λ.π.

Πολλά είπα. Τα μισά αν γίνουν ο Σύλλογός μας θα γίνει ισχυρότατο προπύργιο άμυνας σε κάθε κίνδυνο παραπέρα υποβάθμισης της ιδιαίτερης πατρίδας μας αλλά και αξιόπιστο εφαλτήριο για το μέλλον.

Το Αλεύχιμον μετά το δυναμικό πρώτο του βήμα όπου τάραξε το τέλμα, διέγειρε συνειδήσεις, κοινωνικοποίησε άτομα, επηρέασε αποφάσεις, καλείται σήμερα να οδηγήσει από την φάση του ετεροπροσδιορισμού μας, όπου όλα γίνονται από άλλους για μας χωρίς εμάς, στην φάση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, όπου όλες οι ιδεολογίες δοκιμάζονται στην πράξη, με γνώμονα την ουσιαστική

προσφορά των φυσικών τους φορέων στον τόπο μας και οδηγό μας το πνεύμα του ρητού:

Σκέψου Παγκόσμια-Δράσε Τοπικά.

Υπόσχομαι ότι τίποτε λιγότερο και κυρίως τίποτε περισσότερο δεν θα επιδιώξω.

Παρακαλώ όσους με ψηφίσουνε, όπως και αυτούς που δεν με ψηφίσουνε να μην μου το πουν, για να τους αγαπώ όλους το ίδιο. Καλό βόλι πατριώτες.

Η ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Γιώργος Σ. Βλάσσης (μελισσουργός)

Υποψήφιο μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου «Το Αλεύχιμον» - Ριγγλάδες 10/08/2007