Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Σκοτώθηκε ο Τζιοβάνι


Όταν κατέρρευσε το μέτωπο της Ηπείρου, το πατρικό σπίτι της μητέρας μου στους Φιλιάτες επιτάχθηκε από τους Ιταλούς. Διέμενε εκεί μία διμοιρία (30 οπλίτες) μεταξύ των οποίων και ο Τζιοβάνι που τα βράδια έπαιζε στο ακορντεόν του και τραγουδούσε παλιά Ιταλικά τραγούδια. Η μάνα μου πολύ όμορφη κοπέλα τότε σε ηλικία 16 ετών περίπου. Φυσικά τον ερωτεύτηκε, άσχετο που δεν τολμούσε να του το πει. Απ’ ότι μου είπε η ίδια, όταν εγώ έφτασα περίπου σε ηλικία 18 ετών, το ίδιο συνέβη και σ’ εκείνον. Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Τζιοβάνι, που άρεσε πολύ και στην μάνα μου, ήταν και αυτό που βρήκα να τραγουδάει ο (μακαρίτης πια) Παβαρότι. Ήταν άτυχος όμως ο καημένος ο Τζιοβάνι. Μετά από λίγο σκοτώθηκε στην μάχη της Μουργκάνας. Έτσι η μάνα μου παρόλο που πέρασαν από τότε 68 ολόκληρα χρόνια που ροκάνισαν τη νιότη της, κάθε φορά που το αυτί της συλλαμβάνει αυτήν την υπέροχη μελωδία, θυμάται με πόνο τον πρώτο της έρωτα : «Πάει ο καημένος ο Τζιοβάνι. Σκοτώθηκε κι αυτός στη Μουργάνα» μονολογούσε.
Στον άγνωστο για μένα πρώτο έρωτα της μάνας μου και σε κάθε πεσόντα Ιταλό στρατιώτη που δεν ευτύχησε να επιστρέψει στην πατρίδα από το μέτωπο της Ηπείρου, αφιερώνω αυτήν την καταχώρηση.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος


Με ευκαιρία τον εθνικό εορτασμό της 28 Οκτώβρη, θεώρησα επίκαιρη την αναφορά σε έναν από τους ελάχιστους Έλληνες αγωνιστές που έμειναν συνεπείς στο διεθνιστικό προλεταριακό ιδεώδες που εξέπεμψε η Ισπανική επανάσταση το 1936 και ήλθαν σε αντίθεση με την μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων που παρασύρθηκαν από την αγανάκτηση στον τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο (εκεί να δεις Βατοπέδι !) αλλά και από την εθνικιστική προπαγάνδα του φιλοΓάλλου Ι. Μεταξά καθώς και από την προδοτική (ως προς τον Προλεταριακό Διεθνισμό) στάση του φιλοΡωσικού ΚΚΕ. Έτσι ο μπαρμπα Γιάννης Ταμτάκος (που πέθανε φέτος πλήρης ημερών) τράβηξε το μαρτύριο της αρκούδας (όπως και οι σύντροφοί του βέβαια) και γλίτωσε τον θάνατο από μεγάλη τύχη. Έτσι οι νικητές, που όπως πάντα γράφουνε την Ιστορία, φρόντισαν να σβήσουν τα ονόματά τους και είναι τιμή για κάποιους που ψάχνουν έξω από τα σχολικά εγχειρίδια να βρουν την αλήθεια και να φέρουν στην επιφάνεια αυτές τις ανεπανάληπτες και ένδοξες και ηρωικές μορφές, όπως ο μπαρμπα Γιάννης. Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

Υ.Γ.: Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε στο Link :
Άγις Στίνας, ενώ για άλλα videos ψάξτε στο you tube.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Το χαμόγελο του παιδιού



Σήμερα σαν να είχαμε μεγάλη γιορτή. Για να πω την αλήθεια ήταν μια γιορτή από τις ελάχιστες που σπανίζουν στην ζωή μας, μία γιορτή έξω από το επίσημο εορτολόγιο, μία γιορτή απ' αυτές που η ψυχή του ανθρώπου απογειώνεται, μία γιορτή που πρώτα απ' όλους είναι για μένα και για ελάχιστους φίλους. Ήταν η πρώτη Κυριακή μετά την ολοκλήρωση του τρυγητού του μελιού και το κλείσιμο του τελευταίου βάζου. Πλούσια η σοδειά φέτος και το όνειρο της προσφοράς αγάπης πήρε σάρκα και οστά με ένα τηλεφωνικό ραντεβού στο "Χαμόγελο του Παιδιού" στους Μαγουλάδες. Ακόμα ένα τηλεφώνημα στους εκλεκτούς φίλους και μελισσουργούς Μιχάλη και Λίλη και το ντουντουκοφόρο με το μελάτο φορτίο ξεκίνησε ασυγκράτητο με ωραία παρέα και πολύ ανεβασμένη διάθεση για το στέκι του Βορά που φιλοξενεί αυτήν την στιγμή 17 αγγέλους. Ποιόν να πρωτοθυμηθώ (πάντα είχα αυτό το πρόβλημα) και τι να πρωτοθαυμάσω; Τον Αντώνη; Την Έλενα; Τον Κωνσταντίνο; Την Γεωργία; 'H όλα τα άλλα παιδιά που με πηγαία ευγένεια και ανέλπιστη κοινωνικότητα ήλθαν να μας συστηθούν και να μας καλωσορίσουν. Ειλικρινά δεν περιμέναμε ποτέ τέτοια τιμή, τέτοια υποδοχή. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η απάντηση της πιο μικρούλας της οικογένειας όταν την ρωτήσαμε τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει: "Θέλω να γίνω ψυχολόγος" είπε, ενώ τα μάτια της ήταν συνεχώς καρφωμένα στην υπεύθυνη ψυχολόγο της εστίας κ. Λέλα. Πώς ξέρουν αυτά τα απίθανα παιδικά ματάκια να ανταποδίδουν χωρίς λόγια ευγνωμοσύνης την προσφορά αγάπης και φροντίδας που τόσο έχουν ανάγκη!!!
Πολύ ζήλεψα που η, πάλαι ποτέ, πρωτοπόρα και τροφοδότρα ολόκληρου του νησιού ιδιαίτερη πατρίδα μου η Λευκίμμη, στερείται ενός τόσο ευαγούς ιδρύματος, όπως στερείται από πολλά άλλα. Ζήλεψα και δεν το έκρυψα στην κ. Λέλα όταν την ρώτησα αν το "Χαμόγελο του παιδιού" έχει κάποια ειδική μεθοδολογία στην μεταφορά του ανάλογου πνεύματος στην Λευκίμμη και γιατί όχι και για την δημιουργία αντίστοιχου παραρτήματος και στον Νότο. Όπως λέγαμε με τον Μιχάλη και την Λίλη, δεν υπάρχει ίσως καλύτερος τρόπος ανάταξης του κοινωνικού μας ιστού που δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του. Χώρια τον παράγοντα πραγματικής ευτυχίας που παρέχει σε όλους όσους έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν (όπως όλοι μπορούν να κάνουν)με πολλούς τρόπους. Εδώ θα αναφέρω την κουβέντα που είπε ο Μιχάλης την ώρα που φεύγαμε: "Πως γίνεται να παίρνω μεγαλύτερη χαρά δίνοντας λεφτά από όταν παίρνω λεφτά;" Αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από την στιγμή της προσφοράς. Ξέρουμε άλλωστε πόσο ξεστρατισμένος είναι ο σημερινός άνθρωπος αναζητώντας ψεύτικους παραδείσους και γι αυτό πόσο δυστυχής και διψασμένος. Ο αλησμόνητος μικρούλης Ανδρέας μέσα από την επιστολή του που μας άφησε πριν φύγει, κατάφερε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας δείξει τον δρόμο. Μόλις χθες Σαββατόβραδο η ΝΕΤ πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ για την ιχθυοκαλλιέργεια και εμπορία πέρκας στην Αφρική. Πόσο πόνεσε η ψυχή μου με αυτό το χάλι που είδα, μ' αυτήν την δυστυχία, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών! Λες κι όπου κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ένα μεγάλο μπάχαλο. Σήμερα όμως!! Ήταν μεγάλη γιορτή σου λέω. Επί τέλους κάτι υπάρχει που μπορεί να δικαιώσει την πίστη στον άνθρωπο που ξέρουμε ότι όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά δεν ξέρουμε πως να τον εκφράσουμε.Κάτι υπάρχει που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Υπάρχει η επιστολή-παρακαταθήκη του Αντρέα! Υπάρχει το Χαμόγελο του παιδιού!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Η υπέρμαχη δύναμη των αδυνάμων



Σ’ αυτό το βιντεάκι επιχειρείται μία σύνοψη της πορείας της ζωής του Μ. Γκάντι που οδήγησε στην απελευθέρωση των Ινδιών από την Βρετανική κυριαρχία. Για πολλούς παρατηρητές των ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων το επίτευγμα αυτό θεωρήθηκε κορυφαίο και ανεπανάληπτο και μόνο με τις επιτυχίες του πρωτοχριστιανικού κινήματος μπορεί να συγκριθεί. Από την μία μεριά η Αγγλία, η τότε μεγαλύτερη υπερδύναμη και από την άλλη ένα τεράστιο εξαθλιωμένο και υπόδουλο έθνος με μύριες αντιθέσεις (Θρησκείες, Γλώσσες κ.λ.π.). Άλλη μία παραλλαγή του μύθου του Δαυίδ και του Γολιάθ. Η δική μας απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό με τις εκατόμβες των θυμάτων σε σχέση με την σχεδόν αναίμακτη απελευθέρωση των Ινδιών (μόνο 600 νεκρούς) δεν επιδέχεται σύγκριση.
Για τον λόγο αυτό η μορφή και η πορεία του Γκάντι ανέσυρε από τα συρτάρια της Ιστορίας την παραγκωνισμένη ιδεολογία της Μη Βίας που έμελλε να απαξιωθεί και να καταχωνιαστεί με απίστευτη επιμέλεια από σαφώς υποδεέστερες θεωρήσεις του προβλήματος της πάλης των τάξεων, όπως αυτές κατά καιρούς αναφύονται ως βρικόλακες της Ιστορίας από την εποχή του Σπάρτακου.
Μετά τον Γκάντι ήταν η δική μου γενιά που επανέφερε στο προσκήνιο την Μη Βία, με τον Μ.Λ. Κίνκ, τους Πρόβος, τα Παιδιά των Λουλουδιών κ.λ.π. που είχαν την αντανάκλασή τους φυσικά και στο κίνημα της νεολαίας ενάντια στην δικτατορία της χούντας των συνταγματαρχών. Στα βίντεος που περιγράφουν την εξέγερση του πολυτεχνείου, μπορεί κανείς πολύ εύκολα να διακρίνει την επίμονα επαναλαμβανόμενη δήλωση του εκφωνητή του παράνομου ραδιοσταθμού, με την φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου: «Δεν έχουμε όπλα, δεν έχουμε όπλα, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, αδέλφια μας φαντάροι μην μας χτυπάτε...». Διακρίνετε μήπως την διαφορά από το σημερινό "Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι";
Η καταχώρηση του βίντεο για τον Γκάντι καθώς και το σχόλιό μου στην συνέχεια δεν έγινε τυχαία και σε άσχετο χρόνο. Έγινε σε μία περίοδο επαναλαμβανόμενων βίαιων συγκρούσεων με τα ΜΑΤ στην Λευκίμμη και τους κατοίκους που αντιδρούν στην δημιουργία του ΧΥΤΑ Νότιας Κέρκυρας. Παρά τις επίμονες επικλήσεις μου για την επιλεχθείσα από την Συντονιστική Επιτροπή μεθοδολογία του αγώνα, η γνώμη μου δεν βρήκε σοβαρή υποστήριξη, με αποτέλεσμα το κίνημα αυτό να φέρει εν τη γεννέσει του το στίγμα του θνησιγενούς και ηττοπαθούς. Σήμερα το κίνημα αυτό, εντελώς περιθωριοποιημένο και αστήρικτο από τις ευρείες πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνο απέτυχε στον βασικό του στόχο που ήταν η αποτροπή της δημιουργίας του ΧΥΤΑ αλλά κινδυνεύει στις αναπόφευκτες αναζωπυρώσεις του με την έναρξη λειτουργίας του ΧΥΤΑ να επαναφέρει στην επικαιρότητα τις στιγμές βαρβαρότητας που ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και..."για ποιόν χτυπάει η καμπάνα". Στην προοπτική αυτή θεωρώ απόλυτα υπεύθυνους όχι μόνον τους Άρχοντες του τόπου αλλά και τους ελάχιστους επικεφαλής και ανερμάτιστους αμοραλιστές που διαλύοντας κάθε ίχνος δημοκρατίας στον τρόπο λήψης αποφάσεων της Συντονιστικής και αδιαφορώντας για την κοινωνική στήριξη των επιλογών τους, επιμένουν σε μία καταδικασμένη στην αποτυχία Σεχταριστική και Παραταξιακή πολιτική και δράση. Η επιλογή της Λαϊκής βίας έναντι της Κρατικής βαρβαρότητας ήταν μία από αυτές τις αυθαίρετες και αντιδημοκρατικά επιβεβλημένες επιλογές. Απ’ όσο θυμάμαι το κακό άρχισε με την πρώτη κατάληψη του Δημαρχείου με το αυτοκίνητο που ξεφόρτωνε παλούκια διαστάσεων 5Χ5 εκ. ως σημαιοκόνταρο των πλαστικών μαύρων σημαιών. Μην αναρωτηθείτε αν αυτή ήταν απόφαση της Συντονιστικής. Αναρωτηθείτε μόνον πόσες φορές και με ποιο τρόπο επιβλήθηκαν τέτοιες επιλογές για να καταλάβετε την εγγενή παθογένεια και νομοτελειακή θνησιγένεια του κινήματος αυτού. Κάντε μια σύγκριση με τις σκηνές που περιγράφονται στα καταχωρημένα βίντεος της ανεκδιήγητης ιστοσελίδας του ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν αδέλφια.