Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Δικαιοσύνη και Βιώσιμη Ανάπτυξη

















Στο βήμα ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας κ. Γιάννης Βραδής

















Στο βήμα η πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNESCO κ.Αικ. Τζιτζικώστα

















Το προεδρείο: Σπύρος Σαββανής και Γιώργος Σκλαβούνος


Η Λευκιμμιώτικη Ομάδα Ανακύκλωσης έκανε αισθητή την παρουσία της στην εκδήλωση της 22 Μάρτη στην Δ. Βιβλιοθήκη με θέμα "Δικαιοσύνη και Βιώσιμη Ανάπτυξη" στην οποία αναμένετο και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Δένδιας μα λόγω υποχρεώσεων δεν παρέστη .
Εκεί μοιράσαμε το άρθρο της προηγούμενης καταχώρησης με τίτλο "Δικαιοσύνη και Αειφόρος Ανάπτυξη" ως συμβολή στον προβληματισμό κι ακόμα την πρόταση της ομάδας μας για Αποκεντρωμένη Διαχείριση των Απορριμμάτων (Με τίτλο: (Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΛΕΥΚΙΜΜΑΙΩΝ) ως μοναδική λύση που εξασφαλίζει την δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων, η μόνη Άμεσης εφαρμογής και η μόνη που εξασφαλίζει υψηλό ποσοστό ανακύκλωσης.
Την πρόταση και την σχετική εισήγηση θα βρείτε στην αρχή των καταχωρήσεων αυτού του blog. Τονίσαμε τους λόγους που μία λαοπρόβλητη πρόταση σαν αυτή δεν την γνωρίζει το ευρύ κοινό και ζητήσαμε από τον διοργανωτή της εκδήλωσης (κ.Σκλαβούνο) να διοργανώσει μία σχετική εκδήλωση, πράγμα το οποίο μας υποσχέθηκε.
Η παρέμβασή μας κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη αφού αρκετοί παρευρισκόμενοι εκδήλωσαν την συμπάθεια στον αγώνα μας και μας έδωσαν κουράγιο.
Τους ευχαριστούμε όλους και ζητάμε να μην μας ξεχάσουν.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Δικαιοσύνη και Αειφόρος Ανάπτυξη

Ο ιδρυτής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Οικολογίας στο Βέρμοντ των ΗΠΑ καθηγητής Μάρεϊ Μπούκσιν, που πέρυσι τον χάσαμε, ήταν ο πρώτος ο οποίος παρατήρησε ότι στην μακραίωνη παρουσία του ανθρώπου πάνω στην Γη, η σχέση του με το φυσικό περιβάλλον άρχισε να διαταράσσεται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη των άδικων κοινωνικών συστημάτων. Τα σπουδαία συμπεράσματα που προκύπτουν απ' αυτήν την παρατήρηση θεμελίωσαν την επιστήμη της Κοινωνικής Οικολογίας και καθιέρωσαν τον Μ. Μπούκσιν ως κορυφαίο διανοητή που έμελλε να καθοδηγήσει το Παγκόσμιο Οικολογικό κίνημα από την δεκαετία του 60 έως τις μέρες μας.
Απ' αυτόν και μετά η Οικολογία ως έννοια όπως ο Καρλ Χέκελ την προσδιόρισε για πρώτη φορά, δηλαδή ως κλάδος της Βιολογίας που ερευνά την αλυσίδα της Ζωής και την σχέση των κρίκων της, έχει πλέον διευρυνθεί, αφού εντοπίστηκε ότι η αιτία διατάραξης της ισορροπίας των αλληλεξαρτήσεων δεν είναι ούτε καν ο άνθρωπος, αφού αυτός ήταν επί σειράν χιλιετιών σε απόλυτη αρμονία με την Φύση. Η αιτία διατάραξης της ισορροπίας και κατά συνέπειαν η ανάγκη αναζήτησης μιας Αειφόρας Σχέσης των ανθρώπων με την Φύση, εντοπίστηκε στα κοινωνικά συστήματα που αναπτύχθηκαν στις κατά τόπους κοινωνίες. Έτσι το ενδιαφέρον όσων ανησυχούν πραγματικά για την δραματική επιδείνωση τις τελευταίες δεκαετίες αυτής της σχέσης ανθρώπου και φύσης, στρέφεται στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που αφορούν την Δικαιοσύνη και τα οποία έμμεσα και σχεδόν ανεπαίσθητα ενεργοποιούν τους μηχανισμούς καταστροφής του Φυσικού περιβάλλοντος. Η ραγδαία διευρυνόμενη στις μέρες μας ανισοκατανομή των βασικών αγαθών επιβίωσης, ακόμη και στις ανεπτυγμένες κοινωνίες προστιθέμενη στην τεχνητά καλλιεργούμενη ανάπτυξη των επίπλαστων αναγκών, δημιουργεί συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των κοινωνιών και μεταξύ των μελών κάθε κοινωνίας, σε βαθμό που το αυτονόητο μέλημα των παλαιότερων για την διατήρηση των Φυσικών πόρων, μεταπίπτει σε αμελητέα αξία, όταν βέβαια αυτό δεν έχει εξαφανιστεί τελείως. Πώς να πείσεις π.χ. έναν πολίτη που αγωνιά για την ίδια την ύπαρξή του και του παιδιού του, που δεν έχει εργασία, στέγη, ιατρική περίθαλψη, παιδεία κ.λ.π. να σεβαστεί το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, να χτίσει εκεί που θα βλάψει λιγότερο, να κυκλοφορεί με λιγότερο ρυπογόνο όχημα, να διαχωρίζει τα σκουπίδια του κ.λ.π. όταν ο συμπολίτης του όχι απλά ζει άνετα αλλά και προκλητικά σπάταλα; Κατά συνέπεια κάθε πρόταση για Αειφόρα Ανάπτυξη όχι μόνο οφείλει να τεκμηριώνεται ως προς το περιθώριο ανάπτυξης που υπάρχει (αν υπάρχει) όχι μόνο να απαντά στα βασικά ερωτήματα (που συνήθως θεωρούνται αμελητέα) όπως: “Γιατί Ανάπτυξη” “Σε τι Ανάπτυξη” “Για ποιόν Ανάπτυξη” αλλά και με τον συνυπολογισμό ενός βασικού Συντελεστή Κατανομής Βαρών και Ωφελημάτων.
Δηλαδή ποιος θα πληρώσει την κάθε είδους Ανάπτυξη και πόσοι θα ωφεληθούν απ' αυτήν.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να συζητάμε για προστασία του Περιβάλλοντος και για Αειφόρα Ανάπτυξη.
Τι γίνεται όμως σήμερα; Στις μέρες μας όχι μόνο η ψαλίδα φτώχειας-πλούτου διαρκώς διευρύνεται, όχι μόνο η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται και όσες φορές απονέμεται είναι δυσανάλογη υπέρ των οικονομικά ισχυρών, αλλά κανένας κοινωνικός φορέας δεν συμπεριλαμβάνει στις Αναπτυξιακές του προτάσεις τον Συντελεστή Κατανομής Βαρών και Ωφελημάτων. Αντιθέτως επιμένουν σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, προτείνοντας την διαρκώς Αυξημένη Συγκέντρωση (είτε στον ιδιώτη είτε στο Δημόσιο) ως λύση αντιμετώπισης όλων των προβλημάτων στη σχέση ανθρώπου-περιβάλλοντος, αγνοώντας ότι οι συγκεντρωτικές αναπτυξιακές τους προτάσεις οδηγούν σε αυξημένη συγκέντρωση κεφαλαίου (Κάπιταλ) είτε στην ιδιωτική είτε στην κρατική του μορφή, πράγμα το οποίο συνεπάγεται αδικία στην αφαίμαξη των πολιτών και αδικία στο μοίρασμα των ωφελημάτων, πέραν του ότι και στις δύο περιπτώσεις οι κοινωνίες χάνουν τον έλεγχο της διαχείρισης. Όλοι οι κοινωνικοί φορείς στις μέρες μας καταφεύγουν σε λαϊκίστικους διαξιφισμούς του τύπου Αριστερά ή Δεξιά, Κράτος ή Ιδιώτης και αδυνατούν να δουν την ουσία, που δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη της Δικαιοσύνης ως θεμελιακού παράγοντα ύπαρξης συνειδητά συμπεριφερόμενων πολιτών, κοινωνικοποιημένων πολιτών, ύπαρξης κοινωνίας εν τέλει.
Είναι για μένα μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη η συζήτηση που διοργανώνει στις 22 Μαρτίου στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας ο Όμιλος UNESCO Κέρκυρας. Έγραψα αυτό το κείμενο ως ταπεινή συμβολή σ' αυτήν την συζήτηση.
Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) email: vlassis60@hotmail.com Κιν: 6974918444

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Στο Στέκι Νέων στη Σπηλιά




Την περασμένη Κυριακή 8 του Μάρτη 09 ευτύχησα να είμαι καλεσμένος νεαρών φίλων μου στην προβολή ενός καλλιτεχνήματος comic Ισπανικής παραγωγής με τίτλο “Αντένες”. Γνωστός σε μένα ο χώρος από τα παλιά, όταν η θεατρική ομάδα Κερκυραίων ερασιτεχνών θεατρόφιλων ανέβαζε ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις τις οποίες ποτέ δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ολόκληρες, όπως άλλωστε και την προχθεσινή, λόγω των ασφυκτικών συνθηκών του άθλιου χώρου. Κι αυτή τη φορά οι νέοι “πατείς με πατώ σε” να παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον ένα πράγματι φιλόπονο δημιούργημα που, απ' την αρχή μέχρι το τέλος, έβριθε συμβολισμών περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένων και πολλές φορές δυσνόητων. Από εκεί και οι φωτογραφίες που σας παραθέτω. Δύο παρατηρήσεις θα κάνω:
-Η πρώτη απευθύνεται στους “κοινωνικούς μετεωρολόγους”. Πολλών φορέων ασπρίζει το μάτι τους να δουν τόσους νέους να παρακολουθούν τις εκδηλώσεις τους.Έχω την αίσθηση ότι κάτι σιγοβράζει στη νεολαία μας σήμερα. Κάτι που όμως δεν βρίσκει κοινό τόπο να εκραγεί. Μάλλον δεν βρέθηκε ακόμα ο κατάλληλος καταλύτης.
-Η δεύτερη απευθύνεται στους διοργανωτές των εκδηλώσεων του Στεκιού: Στη δομή της, αυτή η εκδήλωση, δυστυχώς δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης. Ο θεατής υποβαθμίζεται σε παθητικό δέκτη όπως ο τηλεθεατής μπρος στην TV. Τέλεια απουσία διαδραστικότητας. Καμία συλλογική συζήτηση μετά την προβολή. Κρίμα. Υποτιμάται έτσι ο ρόλος του κάθε θεατή και το ίδιο το προβληθέν δημιούργημα και ο δημιουργός του.
-Ας μου επιτραπεί μία ακόμη παρατήρηση στους αξιοσέβαστους υπεύθυνους του Στεκιού: Η καταφανής ακαταλληλότητα του χώρου, στον οποίο λειτουργεί το στέκι, ελπίζω να έχει σχέση με την μειωμένη ικανότητά τους να εξασφαλίσουν ικανούς πόρους που θα μπορούσαν να καλύψουν τα αυξημένα έξοδα μίας καλύτερης αίθουσας. Λέω “ελπίζω” γιατί το χειρότερο θα ήταν η μιζέρια του χώρου να είναι επιλογή τους, πράγμα που δεν αποκλείω κρίνοντας από ανάλογες εμπειρίες μου. Με τέτοια μίζερη λογική, ακόμη και τα έξοδα αυτού του χώρου κάποια στιγμή θα αποδειχθούν δυσβάσταχτα σ' αυτούς που τα επωμίζονται και το αποτέλεσμα θα είναι να σταματήσει το Στέκι την λειτουργία του. Δεν θα είναι κρίμα;

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Μία απάντηση στον γυιό μου στην ερώτηση: "Ανακυκλώνονται όλα τα σκουπίδια;"

Στη Φύση δεν υπάρχει τίποτε μη ανακυκλώσιμο αφού τα πάντα αποδομούνται (τα πάντα ρεί). Υλικά τεχνητώς παραχθέντα (αυτά που λέμε λαθεμένα "μη Φυσικά") απλώς χρειάζονται τεχνητό τρόπο αποδόμησης ώστε αυτή να επιταχυνθεί και να μην διαρκέσει αιώνες. Η τεχνητή αποδόμηση συνδυάζεται με την επαναχρησιμοποίησή τους (ανακύκλωση) για οικονομικούς λόγους Τα ορυχεία και το πετρέλαιο έχουν μεγάλο κόστος). Η επαναχρησιμοποίηση των σκουπιδιών είναι ευκολότερη ή δυσκολότερη ανάλογα με την μέθοδο διαλογής και την εφαρμοζόμενη τεχνολογία. Οι παράγοντες αυτοί εισάγουν στο πρόβλημα ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ τον συντελεστή "Οικονομικό Κόστος" και κατά συνέπεια τον συντελεστή Δίκαιη Κατανομή του Οικ. Κόστους. Κάθε μέθοδος επαναχρησιμοποίησης των απορριμμάτων εκτός από το Οικ. Κόστος έχει και σημαντικό όφελος το οποίο είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ποσοστό ανακύκλωσης επί του συνόλου των σκουπιδιών. Αυτό με την σειρά του εισάγει τον Συντελεστή Κατανομής Ωφελημάτων. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό ανακύκλωσης τόσο το κόστος μεγαλώνει και το συνολικό κέρδος μικραίνει τείνοντας να μηδενιστεί ή και να γίνει αρνητικό. Έτσι λοιπόν η επιλογή της μεθόδου διαχείρισης μπορεί να κάνει ανώδυνο ή δυσβάσταχτο το κόστος και να μεγιστοποιήσει το όφελος, να μεγιστοποιήσει ή να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανακύκλωσης.
Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η έννοια της Κοινωνικής Δικαιοσύνης παίζει τον σημαντικότερο ρόλο. Όσο τα βάρη και τα ωφελήματα κατανέμονται δίκαια τόσο το κοινωνικό κόστος ελαχιστοποιείται και το ποσοστό ανακύκλωσης αυξάνει ενώ τα σκουπίδια που κληροδοτούμε στους επόμενους ελαχιστοποιούνται.
Να λοιπόν πως η υπόθεση σωτηρίας του πλανήτη συναντάει την Κοινωνική Οικολογία. Να πως εξηγείται η ρήση του Μ. Μπούκσιν "Δεν είναι ο άνθρωπος που καταστρέφει το Περιβάλλον αλλά τα άδικα κοινωνικά συστήματα. Η Ολλανδία π.χ. παράγει περισσότερο διοξείδιο από τις αγελάδες που εκτρέφει παρά από το πετρέλαιο που καίει, ενώ χρησιμοποιεί 14 φορές μεγαλύτερη έκταση καλλιεργήσιμης γης από την ίδια την Ολλανδία για παραγωγή ζωοτροφών στον 3ο κόσμο. Να γιατί τα πιο ρυπογόνα κράτη είναι αυτά που επαίρονται για την τελειότητα των μεθόδων διαχείρισης απορριμμάτων. Να γιατί ο αγώνας για την σωτηρία της Γης είναι πάνω απ' όλα αγώνας για Δικαιοσύνη. Να γιατί ο πατέρας σου αγωνίζεται κατά της άδικης συγκεντρωτικής διαχείρισης απορριμμάτων που τα τυφλά συμφέροντα βάλθηκαν να μας επιβάλλουν ως την μόνη επιστημονική λύση. Να γιατί η πρόταση της Λευκιμμιώτικης Ομάδας Ανακύκλωσης εξασφαλίζει το μεγαλύτερο ποσοστό ανακύκλωσης. Τέλος να γιατί στην πατρίδα μας πετυχαίνουμε ελάχιστα ποσοστά ανακύκλωσης. Προφανώς γιατί δεν μάθαμε από τους Ευρωπαίους να εξάγουμε τους ρύπους μας σε σημαντικό βαθμό. Αρκούμαστε να καταστρέφουμε τον τόπο μας.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Η Λευκίμμη έχει απάντηση στο πρόβλημα των σκουπιδιών

Είναι πρόταση Νόμιμη αφού δεν αντιβαίνει στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Είναι πρόταση δίκαιη γιατί κατανέμει με σοφία τα βάρη και τα ωφελήματα της όλης διαχείρισης.
Είναι πρόταση ταχύτατης εφαρμογής, αφού δεν απαιτεί νέο σχεδιασμό, νέα έγκριση από την ΕΕ, μεγάλα κονδύλια, νέο διαγωνισμό, διαδικασία ενστάσεων κ.λ.π.
Είναι πρόταση που δεν αδικεί καμία περιοχή και κανέναν Δήμο, αφού κάθε Δήμος θα επεξεργάζεται τα σκουπίδια του.
Είναι πρόταση η οποία όπου εφαρμόστηκε εξασφάλισε το μεγαλύτερο ποσοστό ανακύκλωσης (μέχρι και 100%) και όχι όπως οι συγκεντρωτικές μέθοδες που κατά κόρον προβάλλονται και οι οποίες πετυχαίνουν διαλογή 20-30% του συνόλου των σκουπιδιών.
Είναι πρόταση που εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία στην Συντονιστική κατά του ΧΥΤΑ στα Μισοράχια, ουδέποτε ανετράπη το αποτέλεσμα της συνεδρίας και συστηματικά παραγνωρίζεται από την ηγεσία της Συντονιστικής.
Είναι πρόταση λαοπρόβλητη και αποδεκτή από την μέγιστη πλειοψηφία των πολιτών όλου του νησιού.
Είναι πρόταση που δεν στηρίζει την επιτυχία της στην συνείδηση των πολιτών θυμάτων της εκμετάλλευσης, αλλά στην ήδη υπάρχουσα αντίληψη του συμφέροντος, όπως αυτό το κρίνει καθένας για τον εαυτό του.
Είναι πρόταση ελεύθερης επιλογής κάθε πολίτη στην συμμετοχή του στην διαδικασία διαλογής.
Είναι πρόταση που βλέπει τα σκουπίδια σαν πηγή πλούτου που πρέπει να μείνει στον τόπο και να κατανέμεται δίκαια. Όχι σαν μίασμα που θα μας λυτρώσει ο από μηχανής επενδυτής.
Είναι πρόταση που σέβεται την αρχή της Οικολογίας “Ο ρυπαίνων πληρώνει”.
Είναι πρόταση που σέβεται την αρχή της κοινωνίας “Ο απορρυπαίνων πληρώνεται”.
Δυστυχώς όμως είναι πρόταση που ξεφεύγει από τους σχεδιασμούς των πολιτικών κομμάτων τα οποία όταν μιλούν για ολοκληρωμένη διαχείριση εννοούν συγκεντρωτική διαχείριση, παρόλο που αυτή ελάχιστη σχέση έχει με την ολοκληρωμένη.
Γι αυτό μην σε παρασύρει η προπαγάνδα τους.
Αν πράγματι ενδιαφέρεσαι για το πρόβλημα των σκουπιδιών...
Αν πράγματι σε ενδιαφέρει η προστασία του περιβάλλοντος...
Αν πράγματι σε ενδιαφέρει η ουσιαστική αξιοποίηση των σκουπιδιών...
Αν θέλεις να γίνουν τα σκουπίδια μοχλός ανάπτυξης του τόπου και όχι καταστροφής...
Αν απαιτείς ένα μέρος της αξίας των σκουπιδιών να επιστρέφει σ' εσένα που τα πλήρωσες και όχι κάθε μήνα να πληρώνεις χαράτσι για την διαχείρισή τους κι επιπλέον να τα διαλέγεις...
Αν πράγματι θέλεις ταχύτατη επίλυση του προβλήματος των σκουπιδιών σε 15 μέρες.
Τότε έλα να υπογράψεις κι εσύ στους καταλόγους συλλογής υπογραφών της Λευκιμμιώτικης Ομάδας Ανακύκλωσης. Με χιλιάδες υπογραφές πολιτών θα πείσουμε και τους πιο εμπαθείς αρνητές. Μόνον έτσι το Τεμπλόνι και η Λευκίμμη δεν θα καταστραφούν.
Μόνον έτσι η Κέρκυρα θα απαλλαγεί από τα σκουπίδια.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Τρία πουλάκια και μία βασιλόπιτα





Στην προσπάθειά μου να ξεφύγω κάπως από τον πολιτιστικό βάλτο του Δήμου μου, παρακολουθώ τελευταία διάφορες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις στη χώρα. Τελευταία από αυτές η χθεσινοβραδινή κοπή της βασιλόπιτας της φωτογραφικής λέσχης Κέρκυρας στο φουαγιέ του Δ. θεάτρου. Από κει και η δική μου άτεχνη φωτογραφία από την ερασιτεχνική μου κάμερα.

Οι συμμετέχοντες φωτογράφοι πολλοί. Κάτω από κάθε εκτιθέμενη φωτογραφία το όνομα του δημιουργού, ενώ κοινά χαρακτηριστικά όλων των εκθεμάτων η απολιτική θεματολογία και η έλλειψη τίτλων στα εκθέματα. Για το πρώτο απ’ αυτά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανταλλάξω απόψεις με μερικούς από τους παρευρισκόμενους . Είπα λοιπόν ότι για μένα η Τέχνη, η τεχνική, η αισθητική και η ηθική πάνε πακέτο. Κατά συνέπεια λοιπόν, όπως είναι αδιανόητο να φλέγεται η γειτονιά σου κι εσύ να συνθέτεις στο πιάνο τη μουσική για το «Τρία πουλάκια κάθονταν» και να κάνεις τέχνη, το ίδιο αδιανόητο για μένα είναι να φλέγεται το Τεμπλόνι και η Λευκίμμη υπό το βάρος των σκουπιδιών όλου του νησιού, να είσαι Τεμπλονιώτης η Λευκιμμαίος και να εκθέτεις φωτογραφίες η ζωγραφιές αντίστοιχα, που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με το δράμα της ιδιαίτερης πατρίδας σου αλλά ούτε καμία σχέση έχουν τα έργα σου με οποιοδήποτε από τα γενικότερα σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα, όπως η αδικία η ανισότητα η αλλοτρίωση, η καταστροφή περιβάλλοντος, ο πόλεμος, η βία κ.λ.π.

Για μένα τουλάχιστον είναι αδιανόητο να οργώνει τους δρόμους της πόλης μας το αυτοκίνητο της Ευρωπαίας Επιτρόπου συνοδευόμενο από δύο περιπολικά εμπρός και τέσσερις Ζητάδες πίσω και να περνάει δίπλα από την συναυλία των νεανικών συγκροτημάτων στην πάνω πλατεία πού είτε πιθήκιζαν μιμούμενοι αντίστοιχα Αμερικάνικα πρότυπα, είτε ασφυκτιούσαν περιχαρακωμένα στην θεματολογία του εγωκεκρισμού τους.

Το αντεπιχείρημα που άκουσα «Δεν πάει σε μία κοπή πίτας να εκθέσεις θεματικά» δεν με έπεισε. Γιατί δεν πάει; Το απαγόρεψε κανείς; Όχι βέβαια. Απλά το επέβαλε το life style που ως σύννεφο πανούκλας άμβλυνε τις κεραίες μας και σκέπασε την συνείδηση και τις ψυχές μας μεταδικτατορικά. Λέω μεταδικτατορικά γιατί ενώ τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας θέριεψαν έκτοτε στην κατ’ επίφασιν Δημοκρατία μας, οι αντιστάσεις μας, ως κοινωνία, καταφανώς αμβλήθηκαν την στιγμή που η λογοκρισία και η τρομοκρατία του δημιουργού σχεδόν μηδενίστηκε. Αυτό που γίνεται σήμερα δεν το χωράει ο νους μου. Ποιος νοιάζεται άραγε σήμερα για Δικαιοσύνη και ποιος απαιτεί δίκαιη κατανομή των βαρών και των ωφελημάτων; Το αντίθετο γίνεται. Στραβομάρα έχετε ή μόνο στα αποσαθρωμένα ψάρια της παραλίας αγαλλιάζει το μάτι σας; Την εποχή της χούντας δεν υπήρχε δημιουργός που άμεσα ή έμμεσα δεν προσπαθούσε τουλάχιστον να υψώσει τη φωνούλα του για να καταδείξει την λούμπα μέσα στην οποία είχαμε πέσει. Θέατρο, μουσική εικαστικά, στο απόγειό τους, με αμέτρητες εκδηλώσεις και κάθε μία τους μια κραυγή για ξεσηκωμό. Τότε ακριβώς η τέχνη, που προφανώς δεν ήταν ξεκομμένη από την κοινωνία και την ηθική, βρέθηκε στο απόγειό της, δίνοντας έργα μεγαλειώδη και αθάνατα που δυστυχώς αναμασάμε σήμερα. Τι νόημα και τι καλλιτεχνική αξία έχει μία ατιτλοφόρητη φωτογραφία π.χ. ενός μπριζιολομάγουλου παπά την ώρα που «λειτουργεί» έχοντας δίπλα του ένα αγοράκι με καρφωμένο το βλέμμα πάνω του; Τι θέλει να πεί ο καλλιτέχνης; Μήπως να εκφράσει τη μαγεία της εικόνας; Μήπως να εκφράσει το θρησκευτικό του συναίσθημα; Ή μήπως να εκφράσει το παιδο-ομοφυλο-φιλικό του ταμπεραμέντο;

Τι έγινε παιδιά; Μήπως ακόμα δεν αντιληφθήκατε ότι από την δικτατορία των συνταγματαρχών περάσαμε στην ακόμη χειρότερη δικτατορία των μαφιόζων; Μήπως ακόμη δεν καταλάβατε ότι με μία κιθάρα, ένα χρωστήρα, μία ακριβή φωτοκάμερα στο χέρι και χωρίς τόλμη, σοφία και διάθεση παρέμβασης δεν κάνεις τέχνη; Μήπως δεν καταλάβατε ότι οι apolitic εκδηλώσεις σας λειτουργούν ως άλλοθι και ως βιτρίνα του σαθρού κοινωνικού μας μοντέλου; Ή μήπως βαλθήκατε να επιβεβαιώσετε την ρήση του μεγάλου μας σάτυρου Τζίμη Πανούση ότι «Απώτερος στόχος του καλλιτέχνη είναι να βρει γκόμενα»;

Τι να σας πω. Ως και σ’ αυτό αποτύχατε. Ελάχιστες οι θηλυκές παρουσίες στη χθεσινή κοπή πίτας.!!!

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 05 Μάρτη 2009

http://lefkimmiwtes.b/;ogspot.com/