Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Τρία πουλάκια και μία βασιλόπιτα





Στην προσπάθειά μου να ξεφύγω κάπως από τον πολιτιστικό βάλτο του Δήμου μου, παρακολουθώ τελευταία διάφορες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις στη χώρα. Τελευταία από αυτές η χθεσινοβραδινή κοπή της βασιλόπιτας της φωτογραφικής λέσχης Κέρκυρας στο φουαγιέ του Δ. θεάτρου. Από κει και η δική μου άτεχνη φωτογραφία από την ερασιτεχνική μου κάμερα.

Οι συμμετέχοντες φωτογράφοι πολλοί. Κάτω από κάθε εκτιθέμενη φωτογραφία το όνομα του δημιουργού, ενώ κοινά χαρακτηριστικά όλων των εκθεμάτων η απολιτική θεματολογία και η έλλειψη τίτλων στα εκθέματα. Για το πρώτο απ’ αυτά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανταλλάξω απόψεις με μερικούς από τους παρευρισκόμενους . Είπα λοιπόν ότι για μένα η Τέχνη, η τεχνική, η αισθητική και η ηθική πάνε πακέτο. Κατά συνέπεια λοιπόν, όπως είναι αδιανόητο να φλέγεται η γειτονιά σου κι εσύ να συνθέτεις στο πιάνο τη μουσική για το «Τρία πουλάκια κάθονταν» και να κάνεις τέχνη, το ίδιο αδιανόητο για μένα είναι να φλέγεται το Τεμπλόνι και η Λευκίμμη υπό το βάρος των σκουπιδιών όλου του νησιού, να είσαι Τεμπλονιώτης η Λευκιμμαίος και να εκθέτεις φωτογραφίες η ζωγραφιές αντίστοιχα, που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με το δράμα της ιδιαίτερης πατρίδας σου αλλά ούτε καμία σχέση έχουν τα έργα σου με οποιοδήποτε από τα γενικότερα σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα, όπως η αδικία η ανισότητα η αλλοτρίωση, η καταστροφή περιβάλλοντος, ο πόλεμος, η βία κ.λ.π.

Για μένα τουλάχιστον είναι αδιανόητο να οργώνει τους δρόμους της πόλης μας το αυτοκίνητο της Ευρωπαίας Επιτρόπου συνοδευόμενο από δύο περιπολικά εμπρός και τέσσερις Ζητάδες πίσω και να περνάει δίπλα από την συναυλία των νεανικών συγκροτημάτων στην πάνω πλατεία πού είτε πιθήκιζαν μιμούμενοι αντίστοιχα Αμερικάνικα πρότυπα, είτε ασφυκτιούσαν περιχαρακωμένα στην θεματολογία του εγωκεκρισμού τους.

Το αντεπιχείρημα που άκουσα «Δεν πάει σε μία κοπή πίτας να εκθέσεις θεματικά» δεν με έπεισε. Γιατί δεν πάει; Το απαγόρεψε κανείς; Όχι βέβαια. Απλά το επέβαλε το life style που ως σύννεφο πανούκλας άμβλυνε τις κεραίες μας και σκέπασε την συνείδηση και τις ψυχές μας μεταδικτατορικά. Λέω μεταδικτατορικά γιατί ενώ τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας θέριεψαν έκτοτε στην κατ’ επίφασιν Δημοκρατία μας, οι αντιστάσεις μας, ως κοινωνία, καταφανώς αμβλήθηκαν την στιγμή που η λογοκρισία και η τρομοκρατία του δημιουργού σχεδόν μηδενίστηκε. Αυτό που γίνεται σήμερα δεν το χωράει ο νους μου. Ποιος νοιάζεται άραγε σήμερα για Δικαιοσύνη και ποιος απαιτεί δίκαιη κατανομή των βαρών και των ωφελημάτων; Το αντίθετο γίνεται. Στραβομάρα έχετε ή μόνο στα αποσαθρωμένα ψάρια της παραλίας αγαλλιάζει το μάτι σας; Την εποχή της χούντας δεν υπήρχε δημιουργός που άμεσα ή έμμεσα δεν προσπαθούσε τουλάχιστον να υψώσει τη φωνούλα του για να καταδείξει την λούμπα μέσα στην οποία είχαμε πέσει. Θέατρο, μουσική εικαστικά, στο απόγειό τους, με αμέτρητες εκδηλώσεις και κάθε μία τους μια κραυγή για ξεσηκωμό. Τότε ακριβώς η τέχνη, που προφανώς δεν ήταν ξεκομμένη από την κοινωνία και την ηθική, βρέθηκε στο απόγειό της, δίνοντας έργα μεγαλειώδη και αθάνατα που δυστυχώς αναμασάμε σήμερα. Τι νόημα και τι καλλιτεχνική αξία έχει μία ατιτλοφόρητη φωτογραφία π.χ. ενός μπριζιολομάγουλου παπά την ώρα που «λειτουργεί» έχοντας δίπλα του ένα αγοράκι με καρφωμένο το βλέμμα πάνω του; Τι θέλει να πεί ο καλλιτέχνης; Μήπως να εκφράσει τη μαγεία της εικόνας; Μήπως να εκφράσει το θρησκευτικό του συναίσθημα; Ή μήπως να εκφράσει το παιδο-ομοφυλο-φιλικό του ταμπεραμέντο;

Τι έγινε παιδιά; Μήπως ακόμα δεν αντιληφθήκατε ότι από την δικτατορία των συνταγματαρχών περάσαμε στην ακόμη χειρότερη δικτατορία των μαφιόζων; Μήπως ακόμη δεν καταλάβατε ότι με μία κιθάρα, ένα χρωστήρα, μία ακριβή φωτοκάμερα στο χέρι και χωρίς τόλμη, σοφία και διάθεση παρέμβασης δεν κάνεις τέχνη; Μήπως δεν καταλάβατε ότι οι apolitic εκδηλώσεις σας λειτουργούν ως άλλοθι και ως βιτρίνα του σαθρού κοινωνικού μας μοντέλου; Ή μήπως βαλθήκατε να επιβεβαιώσετε την ρήση του μεγάλου μας σάτυρου Τζίμη Πανούση ότι «Απώτερος στόχος του καλλιτέχνη είναι να βρει γκόμενα»;

Τι να σας πω. Ως και σ’ αυτό αποτύχατε. Ελάχιστες οι θηλυκές παρουσίες στη χθεσινή κοπή πίτας.!!!

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 05 Μάρτη 2009

http://lefkimmiwtes.b/;ogspot.com/











10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο που μπορώ να προσθέσω για να υπερθεματίσω είναι μια πολύ διδακτική ιστορία του Olivier Clerc για ένα ανυποψίαστο βατραχάκι .
Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι.
Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.
Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.
Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του.
Όταν για πρώτη φορά μίλησε ο Olivier Clerc γι αυτά τα πράγματα, αναφερόταν στο αύριο
Δυστυχώς όμως όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα
Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά.

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο που μπορώ να προσθέσω για να υπερθεματίσω είναι μια πολύ διδακτική ιστορία του Olivier Clerc για ένα ανυποψίαστο βατραχάκι .
Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι.
Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.
Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.
Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του.
Όταν για πρώτη φορά μίλησε ο Olivier Clerc γι αυτά τα πράγματα, αναφερόταν στο αύριο
Δυστυχώς όμως όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα
Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά.

Ανώνυμος είπε...

Όπως πάντα εύστοχος και επίκαιρος!
Πώς να μήν συμφωνήσει κανείς, με τα σοφά λόγια του Γιώργου...

Σήμερα η γή καταστρέφεται απο ασυνείδητους, και ενό το χρέος κάθε καλλιτέχνη είναι να ξυπνήσει τους κοιμισμένους της κάθε εποχής, πολλοί αναλώνουν τεράστια αποθέματα ενέργειας σε στόχους οι οποίοι, καμιά σχέση δέν έχουν, με τις ανάγκες της καθημερινότητας και της παρούσας στιγμής....επομένως μας είναι ουσιαστικά άχρηστα τα έργα αυτών, που είτε γεννιούνται με σκοπό να προσελκύσουν τα "ιερά" ευρώ,είτε έχουν λόγο ύπαρξης την εξίψωση του εγωισμού του καλλιτέχνη στα ουράνια...Kαι ή τεχνη έχει γίνει απ'ότι φένεται, καταναλωτικό αγαθό..... "όποιος δέν ζεί στην εποχή του όμως...έχει την μιζέρια της" είχαν πει...

...και να 'μαστε σήμερα, ανάμεσα σε καλλιτέχνες, δίχως άποψη για την φρίκη που ζούμε, χωρίς τοποθέτηση γύρω απ΄τα θέματα που κοχλάζουν και κατασπαράζουν το περιβάλλον...

Φανταστείτε μόνο οι καλλιτέχνες του 60 να μήν έδειναν σημασία στον πόλεμο του Βιετνάμ, και να ασχολούντο μόνο με όμορφες απεικονίσεις ναών κλπ.

Αυτό συμβαίνει σήμερα! Ο παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στο περιβάλλον βρίσκεται στο απόγειό του, και κάποιοι αρκούνται στο να μιλάνε μέσα απο την τέχνη τους για κουραφέξαλα.


Μόνο όταν φτάσει ο βούρκος στο κούτελο θα θυμηθείτε, οτι ο Βλάσσης, σας είχε προ-ειδοποιήσει.

Ανώνυμος είπε...

Ο καλιτέχνης δεν έχει κανένα χρέος εναντι οιουδήποτε.
Ο καλιτέχνης είναι η άκρη της κεραίας μας.

Λευκιμμιώτες για την Λευκίμμη είπε...

Ποιός μίλησε για χρέος; Εγώ για ευαισθησία μίλησα όπως κι εσύ άλλωστε στη φράση : "..η άκρη της κεραίας μας". Εγώ δεν είδα ούτε την αρχή της κεραίας μας δυστυχώς. Ωστόσο παρατηρώ ότι έχεις ταλέντο πολιτικού. Με τέτοιες γαληφιές μας παραμυθιάζουνε και άντε ο αγράμματος λαός να τους αμφισβητήσει.
Να κατέβεις υποψήφιος.

Ανώνυμος είπε...

Κατεβαίνω αλλά δεν έχω ψηφοφόρους!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γιώργο,
με γέμισες ανάμικτα συναισθήματα.
Από την μία χάρηκα που γνώρισα (έστω και δικτυακά) ένα άτομο με ανησυχίες για πολλά από τα σημερινά πρωτοφανή προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα - ο οποίος όπως βλέπω επαναστατεί με ενεργό τρόπο, από την άλλη διέκρινα μία αφέλεια στην κρίση σου και μία ανεξέλεγκτη ορμή -όμοια με αυτήν που διακατέχει την "άλλη όχθη", που καταδικάζεις.
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ποιος είμαι. Ονομάζομαι Σωτήρης Πανδής. Είμαι ιδρυτικό και ενεργό μέλος της Φωτογραφικής λέσχης Κέρκυρας. Περισσότερες πληροφορίες για μένα (www.spandis.gr).
Αγαπητέ φίλε (και λοιποί αναγνώστες) όλοι οι άνθρωποι βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στο άμεσο μέλλον, που εμείς αμβλύναμε. Αφορά την επιβίωσή μας συνολικά ή στην καλύτερη περίπτωση μερικά, στον πλανήτη που πατάμε (ξεπερνάει κατά πολύ το πρόβλημα των σκουπιδιών της Λευκίμης). Επιπρόσθετα οι περισσότεροι από εμάς ή δεν το καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΕΙΘΟΥΜΕ και δεν μπορείς να πείσεις κανέναν "γαβγίζοντας".
Ο κόσμος πρέπει να ΠΕΙΣΘΕΙ, πριν τον κάψει το ζεστό νερό σιγά σιγά, όπως είπε πολύ σωστά ο Κώστας.
Δεν είναι σωστό να κατακρίνεις μια ομάδα ανθρώπων με τόσο έντονο τρόπο, από ένα μεμονωμένο γεγονός. Στο άμεσο παρελθόν η ΦΩΤΟΛΕΚΕ έχει πραγματοποιήσει ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση και τώρα προετοιμάζουμε σειρά ενεργειών (συμπεριλαμβανομένων εκθέσεων) με κάθετα θέματα που αφορούν το περιβάλλον και την προστασία του.
Τέλος θα σε συμβούλευα (για το καλό όλων μας και αν τα αισθήματά σου δεν είναι εγωκεντρικά και δεν αφορούν μόνο το πρόβλημα των σκουπιδιών της Λευκίμης), να προσπαθήσεις να συνεργαστείς με όσους ανθρώπους μπορείς για το κοινό καλό που αφορά την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και την πνευματική ανάταση που τόσο έντονα έχουμε ανάγκη.
Τέλος θεωρώ ότι ο μετριασμός των σχολίων δεν είναι διάφανη τακτική.
Στη διάθεσή σου!

Λευκιμμιώτες για την Λευκίμμη είπε...

Σωτήρη θεωρώ το σχόλιό σου ως έμμεση πρόσκληση επικοινωνίας.Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν επιχειρώ να σου απαντήσω σε όσα ανάποδα μου καταλογίζεις αφού είναι ήδη απαντημένα στις προηγούμενες καταχωρήσεις αυτού του blog. Ρίξε μία ματιά και όταν θέλεις χτύπα ένα τηλέφωνο στο 6974918444 να πιούμε ένα καφέ.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι στην διαδικασία ανάγνωσης των αναρτήσεών σου. Θα σε πάρω τηλ πολύ σύντομα να τα πούμε από κοντά.

Λευκιμμιώτες για την Λευκίμμη είπε...

Κώστα Κοντομάνο πολύ πετυχημένο το σχόλιό σου.Κυρίως όμως επειδή το περιεχόμενο του blog σου (για όσους κάνουν τον κόπο να το περιδιαβούν)αποτελεί την πιό τρανή απόδειξη σύνδεσης της Τέχνης με την τεχνική την αισθητική και την ηθική, πράγμα που πολύ λείπει στις μέρες μας και το οποίο προσπάθησα να αναδείξω στο σχόλιό μου. Η Τέχνη σου δεν συναπαντάται βέβαια σε κυριλέ εκθετήρια γκομενοπαγίδες αλλά όποιος έχει μάτια βλέπει.