Σκοτώθηκε ο Τζιοβάνι

Όταν κατέρρευσε το μέτωπο της Ηπείρου, το πατρικό σπίτι της μητέρας μου στους Φιλιάτες επιτάχθηκε από τους Ιταλούς. Διέμενε εκεί μία διμοιρία (30 οπλίτες) μεταξύ των οποίων και ο Τζιοβάνι που τα βράδια έπαιζε στο ακορντεόν του και τραγουδούσε παλιά Ιταλικά τραγούδια. Η μάνα μου πολύ όμορφη κοπέλα τότε σε ηλικία 16 ετών περίπου. Φυσικά τον ερωτεύτηκε, άσχετο που δεν τολμούσε να του το πει. Απ’ ότι μου είπε η ίδια, όταν εγώ έφτασα περίπου σε ηλικία 18 ετών, το ίδιο συνέβη και σ’ εκείνον. Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Τζιοβάνι, που άρεσε πολύ και στην μάνα μου, ήταν και αυτό που βρήκα να τραγουδάει ο (μακαρίτης πια) Παβαρότι. Ήταν άτυχος όμως ο καημένος ο Τζιοβάνι. Μετά από λίγο σκοτώθηκε στην μάχη της Μουργκάνας. Έτσι η μάνα μου παρόλο που πέρασαν από τότε 68 ολόκληρα χρόνια που ροκάνισαν τη νιότη της, κάθε φορά που το αυτί της συλλαμβάνει αυτήν την υπέροχη μελωδία, θυμάται με πόνο τον πρώτο της έρωτα : «Πάει ο καημένος ο Τζιοβάνι. Σκοτώθηκε κι αυτός στη Μουργάνα» μονολογούσε.
Στον άγνωστο για μένα πρώτο έρωτα της μάνας μου και σε κάθε πεσόντα Ιταλό στρατιώτη που δεν ευτύχησε να επιστρέψει στην πατρίδα από το μέτωπο της Ηπείρου, αφιερώνω αυτήν την καταχώρηση.