Το κείμνο της ομιλίας Ομπάμα

Εάν υπάρχει ακόμα κάποιος εκεί έξω που έχει αμφιβολίες αν η Αμερική είναι ο τόπος όπου όλα μπορούν να συμβούν, που αναρωτιέται αν το όνειρο των πατέρων μας είναι ακόμα ζωντανό στις μέρες μας, που εξακολουθεί να αμφισβητεί τη δύναμη της δημοκρατίας μας, απόψε του δίνουμε την απάντηση.Είναι η απάντηση που δίνουν οι ουρές που σχηματίστηκαν μπροστά από σχολεία και εκκλησίες, ένα πλήθος που ουδέποτε είχαμε δει. Η απάντηση των ανθρώπων που περίμεναν τρεις και τέσσερις ώρες, πολλοί για πρώτη φορά στη ζωή τους, γιατί πίστεψαν ότι αυτή τη φορά θα πρέπει να είναι αλλιώς, ότι οι φωνές τους μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Είναι η απάντηση που δίνουν νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, μαύροι, λευκοί, ισπανόφωνοι, Ασιάτες, γηγενείς Αμερικανοί, ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, ανάπηροι και μη ανάπηροι - Αμερικανοί που έστειλαν μήνυμα στον κόσμο ότι ουδέποτε υπήρξαμε μια συλλογή ατόμων ή κόκκινων και γαλάζιων Πολιτειών: είμαστε και θα είμαστε πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (...).
Νωρίτερα, πήρα ένα γενναιόδωρο τηλεφώνημα από τον γερουσιαστή ΜακΚέιν. Πάλεψε επί μακρόν και σκληρά σε αυτήν την εκστρατεία, αλλά έχει παλέψει για πολύ μεγαλύτερο διάστημα και ακόμα πιο σκληρά για τη χώρα που αγαπά. Έκανε για την Αμερική θυσίες που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν καν να διανοηθούν. Είμαστε σε καλύτερη κατάσταση χάρη στη γενναιότητα και την αυταπάρνηση αυτού του ηγέτη.
Τον συγχαίρω, συγχαίρω και την κυβερνήτη Πέιλιν για όσα επέτυχαν και προσδοκώ να συνεργαστώ μαζί τους, για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας σε αυτό το έθνος στους επόμενους μήνες (...).
Δεν θα ήμουν εδώ απόψε, μπροστά σας, χωρίς την αμέριστη υποστήριξη του καλύτερού μου φίλου τα τελευταία 16 χρόνια, πυλώνα της οικογένειάς μας, έρωτα της ζωής μου, της επόμενης πρώτης κυρίας, Μισέλ Ομπάμα. Σάσα και Μάλια, σας αγαπώ και τις δύο πιο πολύ από όσο μπορείτε να φανταστείτε και σας λέω ότι κερδίσατε το καινούργιο κουταβάκι που θα έρθει μαζί μας στον Λευκό Οίκο.
Μπορεί να μην είναι πια εδώ, αλλά ξέρω ότι η γιαγιά μου παρακολουθεί, μαζί με την οικογένειά μου, που με έκανε ό,τι είμαι (...). Πάνω απ' όλα όμως, ποτέ δεν θα ξεχάσω σε ποιον πραγματικά ανήκει αυτή η νίκη. Ανήκει σε σας.
Ουδέποτε υπήρξα ο πιθανότερος υποψήφιος για το αξίωμα αυτό. Δεν ξεκινήσαμε ούτε με πολλά λεφτά ούτε με μεγάλη υποστήριξη. Η καμπάνια μας δεν εκκολάφθηκε στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον - γεννήθηκε στις αυλές του Ντε Μόιν, στα καθιστικά του Κόνκορντ και τις βεράντες του Τσάρλεστον. Χτίστηκε από εργαζομένους που πήραν από το υστέρημά τους και πρόσφεραν 5, 10, 20 δολάρια για την υπόθεσή μας.
Δυνάμωσε χάρη στους νέους ανθρώπους που απέρριψαν εμπράκτως τον μύθο της απάθειας της γενιάς τους, που άφησαν τα σπιτικά και τις οικογένειές τους για θέσεις εργασίας με ελάχιστη ανταμοιβή και ακόμα λιγότερο ύπνο. Δυνάμωσε χάρη στους λιγότερο νέους που αψήφησαν το δριμύ ψύχος και την αφόρητη ζέστη, για να χτυπήσουν τις πόρτες αγνώστων, και χάρη στα εκατομμύρια των Αμερικανών που έγιναν εθελοντές και συμμετείχαν στην οργάνωση και απέδειξαν ότι δύο αιώνες αργότερα, η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό δεν εξέλειπε από τη Γη.
Αυτή είναι η δική σας νίκη.
Ξέρω ότι δεν κάνατε ό,τι κάνατε μόνο για να κερδίσουμε τις εκλογές, ξέρω ότι δεν το κάνατε για μένα, αλλά γιατί αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του έργου που βρίσκεται μπροστά μας. Γιατί, ακόμα και την ώρα που γιορτάζουμε απόψε, γνωρίζουμε ότι οι προκλήσεις που θα μας φέρει η αυριανή ημέρα είναι οι σοβαρότερες της ζωής μας - δύο πόλεμοι, ένας πλανήτης σε κίνδυνο, η χειρότερη οικονομική κρίση του αιώνα (...).
Θα είναι μακρύς ο δρόμος. Η ανάβαση, δύσκολη. Μπορεί να μη φτάσουμε ούτε σε ένα χρόνο ούτε ακόμα και στο διάστημα μιας θητείας, αλλά, Αμερική, ουδέποτε υπήρξα περισσότερο αισιόδοξος ότι θα φτάσουμε τον στόχο. Σας υπόσχομαι ότι εμείς, ως λαός, θα φτάσουμε εκεί.
Θα υπάρξουν αποτυχίες. Είναι πολλοί αυτοί που δεν θα συμφωνήσουν με κάθε απόφαση ή πολιτική που θα ασκήσω ως πρόεδρος και ξέρουμε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Θα είμαι όμως πάντα ειλικρινής μαζί σας ως προς τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε. Θα σας ακούω, ιδίως όταν διαφωνούμε (...).
Ας επικαλεστούμε λοιπόν ένα νέο πνεύμα πατριωτισμού, προσφοράς και ευθύνης και ας αποφασίσει ο καθένας από μας να εμπλακεί, να εργαστεί πιο σκληρά και να φροντίσει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους. Ας θυμηθούμε ότι εάν έχει κάτι να μας διδάξει αυτή η οικονομική κρίση, είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε μια ευημερούσα Γουόλ Στριτ όταν η Μέιν Στριτ υποφέρει - σε αυτή τη χώρα, σηκωνόμαστε και πέφτουμε ως ένα έθνος, ένας λαός.
Ας αντισταθούμε στον πειρασμό να πέσουμε ξανά στη λογική του κομματισμού και της μικρότητας, της ανωριμότητας που για τόσο καιρό έχει δηλητηριάσει την πολιτική μας (...). Στους Αμερικανούς που δεν έχω ακόμα κερδίσει την υποστήριξή τους θέλω να πω: Μπορεί να μην κέρδισα απόψε την ψήφο σας, αλλά ακούω τη φωνή σας, χρειάζομαι τη βοήθειά σας, θα είμαι και δικός σας πρόεδρος.
Σε όλους όσοι παρακολουθούν από μακριά, από τα κοινοβούλια ή τα ανάκτορά τους, σε εκείνους που βρίσκονται μπροστά στο ραδιόφωνο στις ξεχασμένες γωνιές του κόσμου - οι ιστορίες μας είναι μοναδικές αλλά η μοίρα μας κοινή και η νέα αυγή της αμερικανικής ηγεσίας ξημερώνει.
Σε εκείνους που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο - θα σας νικήσουμε. Σε όσους επιθυμούν την ειρήνη και την ασφάλεια - θα σας υποστηρίξουμε.
Και σε όσους αναρωτιούνται αν ο πυρσός της Αμερικής εξακολουθεί να καίει θαλερός - σήμερα αποδείξαμε για μία ακόμα φορά ότι η πραγματική ισχύς του έθνους μας δεν έρχεται από την ισχύ των όπλων μας ή την ευημερία μας αλλά από την ανθεκτική δύναμη των ιδανικών μας: τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ευκαιρία και την άσβεστη ελπίδα (...). Αυτές οι εκλογές είχαν πολλές πρωτιές και πολλές ιστορίες που θα λέγονται για γενιές ολόκληρες. Μία όμως είναι αυτή μιας γυναίκας ψηφοφόρου στην Ατλάντα. Είναι μία από τα εκατομμύρια που στήθηκαν στην ουρά για να ακουστεί η φωνή τους. Με μία διαφορά, η Αν Νίξον Κούπερ είναι 106 χρόνων (...). Έχει ζήσει έναν αιώνα στην Αμερική - πόνο καρδιάς και ελπίδα, αγώνα και πρόοδο, την εποχή που μας έλεγαν δεν μπορούμε και τον λαό που συνέχισε να παλεύει για το αμερικανικό πιστεύω: Ναι, μπορούμε (...).
Όταν οι βόμβες έπεφταν στα λιμάνια μας και η τυραννία απειλούσε τον κόσμο, ήταν εκεί για να δει μια νέα γενιά να αναδύεται σπουδαία και τη σωτηρία της δημοκρατίας. Ναι, μπορούμε (...).
Σε αυτές τις εκλογές, άγγιξε με το δάχτυλό της μια οθόνη και ψήφισε, γιατί ύστερα από 106 χρόνια στην Αμερική, μέσα από καλές αλλά και κακές στιγμές, ξέρει πως η Αμερική μπορεί να αλλάξει. Ναι, μπορούμε.
Αμερική, φτάσαμε μέχρις εδώ. Είδαμε τόσα, υπάρχουν όμως ακόμα πολλά. Ας αναρωτηθούμε: αν τα παιδιά μας ζήσουν ώς τον επόμενο αιώνα, αν τα κορίτσιά μου ευτυχήσουν να ζήσουν όσο η Κούπερ, ποια αλλαγή θα δουν; Ποια πρόοδο θα έχουμε επιτελέσει;
Τώρα είναι η ευκαιρία να απαντήσουμε. Είναι η ώρα μας.
Είναι η ώρα να γυρίσουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους και να ανοίξουν πόρτες ευκαιρίας για τα παιδιά μας. Να αποκαταστήσουν την ευημερία και να προωθήσουν την ειρήνη, να επαναδιεκδικήσουν το αμερικανικό όνειρο και να επιβεβαιώσουν τη θεμελιώδη αλήθεια: ότι είμαστε ένα, ότι όσο αναπνέουμε ελπίζουμε και όταν μας αντιμετωπίζουν με κυνισμό και σε όσους μας λένε ότι δεν μπορούμε, θα τους απαντήσουμε με το αιώνιο πιστεύω που αποτελεί την επιτομή του πνεύματος ενός λαού: Ναι, μπορούμε».Σικάγο 06/11/2008