Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Οι κοπριές στα λάχανα

Κρίση του χρηματοοικονομικού συστήματος; Ε και λοιπόν; Τι με νοιάζει εμένα; Μήπως είμαι τραπεζίτης, η χρηματιστής; Η μήπως είμαι δουλικό και θα ξεμείνω από αφέντη; Να χαρώ γιατί ο Καπιταλισμός του Νεοφιλελευθερισμού τά’ παιξε; Ε και λοιπόν; Μήπως δεν ξέρει το συγκεντρωμένο κεφάλαιο να αλλάζει προβειά; Φυσικά και δεν αγωνιώ καθόλου, για τις στρατιές των δουλικών που θα μείνουν στην ψάθα. Αντιθέτως χαίρομαι γι’ αυτό, αφού έτσι υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα κάποιοι απ’ αυτούς τους ξεβολεμμένους να αναζητήσουν λύσεις έξω και πέρα από εξαρτήσεις που θα τους επαναφέρουν στην ίδια δεινή θέση του αναλώσιμου εξαρτήματος αυτής της σκατομηχανής του Κεφαλαίου. Υπάρχει ελπίδα κάποιοι απ’ αυτούς να αρχίσουν να την ψάχνουν κάπως αλλιώς κι αντί να μπουν πάλι στη σειρά για μια θεσούλα στο Δημόσιο ή στον Ιδιωτικό τομέα, να την ψάξουν και μέσα από την αυτοαπασχόληση ή ακόμη καλύτερα και μέσα από την συνεργατική κολεκτίβα, ή ακόμη πιο μπροστά και μέσα από την κομουναλιστική πρακτική. Αντί να «τσιμπάνε» όπως πριν σε δελεαστικές προσφορές τραπεζικών προϊόντων (δάνεια, πιστωτικές κάρτες, επιταγές κ.λ.π.) ή άλλων καταναλωτικών προϊόντων, να ανακαλύψουν και τον ρεαλισμό κάποιων φαντασιακών εφαρμοσμένων ιδεών σαν αυτές που αναρίθμητες και θαμμένες από τα ΜΜΕ λειτουργούν και στη χώρα μας. Αντί να παρακολουθούν με αγωνία τις συνεδριάσεις του χρηματιστηρίου με το blue-tooth κολλημένο στο αυτί, ψάχνοντας για ευκαιρίες επενδύσεων, να καταλάβουν επι τέλους την χιλιοειπωμένη αλήθεια, πως η καλύτερη, η πιο σίγουρη, πιο αποδοτική επένδυση είναι στον άνθρωπο και στη σχέση του με την Φύση. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που είναι αδιανόητα και ουτοπικά για τους χορτάτους και τους βολεμένους στην κρεατομηχανή του Συστήματος. Γι αυτό ελπίζω σ’ αυτό το αναμενόμενο τσουνάμι ανέργων, σ’ αυτήν την αναμενόμενη καταιγίδα αναδουλειάς και στριμοκωλιάς, ευχόμενος να μην τελειώσει ποτέ, για να μην ξαναγυρίσει η ανθρωπότητα ποτέ στην ανεξέλεγκτη καταστροφική επέλαση του διεθνούς κεφαλαίου που έμελλε να φέρει την (περίπου)διάλυση των ανθρώπινων κοινωνιών και την αντοχή του πλανήτη μας στα έσχατα όριά της. Κάπου εδώ όμως τελειώνει και η ελπίδα, αφού πουθενά στον ορίζοντα δεν ευκολοδιακρίνεται καμία μαζική και οργανωμένη προσπάθεια διευκόλυνσης της τόσο αναγκαίας για όλους στροφής των παραπεταμένων του (αυτοδιαψευσμένου πλέον από τους ίδιους τους εμπνευστές του) Καπιταλισμού. Αντιθέτως μάλιστα παρατηρώ και στη χώρα μας και διεθνώς, τους κατά παράδοσιν αντικαπιταλιστικούς πολιτικούς χώρους, είτε απλώς να επιχαίρουν και να σαρκάζουν για την οικονομική κρίση, είτε να διεκδικούν από το κράτος περισσότερες και πιο αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την σωτηρία του, είτε να προτείνουν ως σανίδα σωτηρίας του καπιταλισμού την ένδυσή του με τον κρατικό του μανδύα. Είδατε κανέναν από τους γνωστούς πολιτικούς χώρους, (σε όλο το φάσμα, κοινοβουλευτικό ή εξωκοινοβουλευτικό) ή έστω κανένα στέλεχός τους, να μας πει τι θα κάνουμε, τώρα που η αγελάδα του συστήματος έστρεψε, πως θα ταϊσουμε το παιδί μας, πως θα χτίσουμε το σπίτι μας, πως θα γιατρευτούμε, πως θα μορφωθούμε, πως θα αμυνθούμε, πως θα βρούμε το δίκιο μας κ.λ.π.; Είδατε κανέναν απ’ αυτούς τους λεβέντες (τους κουράδες ήθελα να πω) να έρχεται κοντά σας, τώρα που η επιχειρησούλα σας καταρρέει, να σας πει τι να κάνετε (εκτός βέβαια από το να περιμένετε τις εκλογές) ώστε να μην ξαναμπλέξετε στα δίχτυα του Καπιταλισμού; Τρίβουν τα χέρια τους οι κοπριές, προσδοκώντας την αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών και αδιαφορώντας για την πιθανότατη ανάκαμψη του τέρατος, αντί να είναι αυτοί οι φορείς που θα μπορούσε ο κάθε παραδαρμένος και παραπεταμένος από το σύστημα, να προστρέξει και να βρει τις αναγκαίες πληροφορίες και γενικότερα την αναγκαία ανθρώπινη υποστήριξη για να αναζητήσει λύσεις πέρα και έξω από αυτές που μέχρι τώρα αναζητούσε! Τι να πει κανείς! Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Το μόνο που του λένε είναι: «ψήφισέ μας». . Πολλοί εδώ θα αναρωτιούνται «...και πως θα ζήσουμε χωρίς δουλειά;». Πολύ εύλογο ερώτημα αφού ποτέ και κανείς από αυτούς τους κόπρους δεν μας έμαθε ότι εκτός από την δουλεία υπάρχει και η εργασία. Λες και μοναδικός τρόπος επιβίωσης και προσπορισμού είναι η δουλεία, η λες και αν ψηφίζαμε όλοι την παράταξή τους, που διατείνεται ότι προασπίζει τα δικαιώματα των δούλων, ερχόμενη στην εξουσία θα μετέτρεπε σε μία νύχτα τους δούλους σε αφέντες!!! Αποδεικνύονται τόσο μυωπικοί και γερασμένοι, που, αντί να strosoyn ton kolo toys να συντάξουν προτάσεις και προγράμματα απορρόφησης του κύματος των ανέργων, πέρα και έξω από την λογική και πρακτική του καπιταλιστικού μηχανισμού, ετούτοι κάθονται και τρίβουν τα χέρια τους από χαρά παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις. Κλασικοί κουκιοσυλλέκτες. Λες και χωρίς ουσιαστικό πρόταγμα οι έκπτωτοι δούλοι δεν θα ψάχνουν πάλι για μια θέση στο δημόσιο, δεν θα ξαναμπούν στην σειρά για να τους προτιμήσει κάποιο άλλο αφεντικό με χειρότερους όρους δουλείας, δεν θα νταραβεριστούν ξανά με τις τράπεζες, δεν θα ξαναψάξουν για καμία ευκαιριούλα στο χρηματιστήριο. Εξακολουθούν την «προϊστορική» πάγια τακτική τους, αναμένοντας την πτώση του ώριμου μήλου, νομίζοντας ότι έτσι εκφράζουν ό,τι πιο προοδευτικό και επαναστατικό, ενώ στην ουσία εκφράζουν ότι πιο αντιδραστικό και σίγουρο για την ανάκαμψη και διαιώνιση του Καπιταλισμού. Το μόνο που τους νοιάζει είναι αν το Καπιταλιστικό σύστημα δουλέψει καλύτερα ως κρατικό ή ιδιωτικό. Μια μπαρούφα και ένα πελώριο ψευτοδίλημμα δηλαδή που μας βάζουν επιμελώς και αδιαλείπτως στο τραπέζι των επιλογών μας, αφού όλοι πια γνωρίζουμε (ιδίως με την πορεία και κατάληξη της Οκτωβριανής επανάστασης) ότι ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αντιανθρώπινη και αντιπεριβαλλοντική του δράση, ούτε στην κρατική ούτε στην ιδιωτική του μορφή. Η εμμονή τους σ’ αυτήν την πρακτική είναι ίσως η καλύτερη εγγύηση για την ανάκαμψη του καπιταλισμού. Το καλύτερο δεκανίκι του δηλαδή, για να μιλήσω πιο χύμα.

Έτσι λοιπόν και με αυτά τα δεδομένα, δεν μπορώ να είμαι καθόλου αισιόδοξος. Η μόνη και η όποια αισιοδοξία μου θα μπορούσε να στηριχθεί όχι απλά στην διόγκωση του κύματος των ανέργων, αλλά του τμήματος εξ’ αυτών που θα καταφέρει μέσα από τις στημένες παγίδες παραπλάνησης, να στραφεί σε εναλλακτικά πρότυπα αντικαπιταλιστικής προσαρμογής (alternative projects). Αυτά αποτελούν την εξέλιξη του αναχρονιστικού πλέον συστήματος αντίδρασης όλων των προοδευτικών κινημάτων πριν τον Γαλλικό Μάη του 68, που μέχρι τότε χαρακτηρίζονταν, σχεδόν αποκλειστικά, στην απεργία, την διαδήλωση και την σύγκρουση με τις δυνάμεις της «τάξης». Από τον Μάη του 68 και μετά όμως, πολύς κόσμος κατάλαβε ότι αυτές οι αντιδράσεις όχι μόνο δεν ευνοούσαν το κίνημα, αλλά οδηγούσαν στην περιθωριοποίηση και την κοινωνική καταδίκη των υποκινητών και συμμετεχόντων. Όχι μόνο ήταν απολύτως μέσα στα πλαίσια ελέγχου και αφομοίωσης από το κατεστημένο σύστημα, κυρίως όμως αυτές οι αντιδράσεις αποδείχθηκαν ωφέλιμες και εκτονωτικές της κρίσης μαζικές εκδηλώσεις, όπως περίπου αυτές των ποδοσφαιρικών συγκρούσεων, για να επανέλθει το Τέρας δριμύτερο.

Αυτήν την αλήθεια βέβαια δεν την αντιλήφθηκαν μόνον κάποιοι που έχουν ουσιαστικούς λόγους να θέλουν να βλάψουν τον καπιταλισμό. Δυστυχώς το αντιλήφθηκαν πρώτοι και πολύ καλύτερα οι καλοταϊσμένοι του συστήματος που έχουν κάνει και διδακτορικές διατριβές σ’ αυτό. Αυτοί ξέρουν πως να στρέφουν το ενδιαφέρον των δυσαρεστημένων σε συγκρουσιακές καταστάσεις με το σύστημα, ταυτίζοντάς το με τα ΜΑΤ, αντί να αναζητούν διεξόδους φυγής απ’ αυτό. Την αλήθεια αυτή, που ομολογουμένως δύσκολα γίνεται κατανοητή από το ευρύ κοινό, ιδιαίτερα σε συνθήκες ελέγχου της πληροφόρησης των ΜΜΕ, οι φερόμενοι ως αντικαπιταλιστικοί φορείς όφειλαν να την αναδείξουν και να «την δώσουν στο πιάτο» κάθε δυσαρεστημένου και συνειδητά ξεβολεμένου, αντί να τον καλούν σε εκδηλώσεις που εντείνουν την δεινή του θέση και να τον σπρώχνουν από την θέση του απλού θύματος του καπιταλισμού σε τραγικά χειρότερες καταστάσεις όπου και η ίδια η ζωή του μπαίνει σε άμεσο κίνδυνο, όπως π.χ. το 16χρονο που πυροβολήθηκε χθες από αστυνομικό σε διαδήλωση στην Αθήνα. Μόνο ο αστυνομικός που τράβηξε το πιστόλι φταίει; Δεν φταίνε σε τίποτα όλοι αυτοί οι ανάλγητοι, που το μόνο που κάνουν είναι να παροτρύνουν τους πολίτες σε τόσο στείρες, αναχρονιστικές, αφομοιώσιμες και επικίνδυνες καταστάσεις; Δεν φταίει κανείς όταν δεν ενδιαφέρεται να δώσει μία ουσιαστική αξιοπρεπή και δημιουργική διέξοδο στα όνειρα κάθε απεγνωσμένου, που είτε κοντράρεται με τις δυνάμεις καταστολής εξυπηρετώντας καταχθόνια σχέδια κάποιων κόπρων είτε στριμώχνεται στην ουρά για μία απάνθρωπη και σαφώς επικίνδυνη θέση των 700 ευρώ στα σώματα ασφαλείας; Σε αυτούς τους ανθρώπους ποια εναλλακτική προοπτική δόθηκε ποτέ από τους φερόμενους ως αντικαπιταλιστικούς φορείς; Μήπως να πάνε να γίνουν καλόγεροι στο άγιο όρος; Ή μήπως να γίνουν, όπως οι ίδιοι, κλακαδώροι και αριβίστες πολιτικοί που χτυπάνε με συνέπεια κάρτα στις εκδηλώσεις της ένδοξης (που να πάρει ο διάολος) παράταξής τους, προσδοκώντας παραταξιακά αξιώματα, μπας και τη βολέψουν στο... «έτσι»; Δεν πάτε να πνιγείτε όλοι λέω εγώ. Καμία ελπίδα από πεθαμένους. Δυσωδία πτωμαϊνης.

Η μόνη ίσως ελπίδα, κατά την γνώμη μου, είναι το λυσσαλέο πείσμα κάποιων τολμηρών, ασυμβίβαστων και ανεξάρτητα σκεπτόμενων πρωτοπόρων, καθώς και η ανεξέλεγκτη ελευθερία του διαδικτύου, παρά τους κινδύνους παραπλάνησης που αυτό συνεπάγεται. Τουλάχιστον εκεί μπορείς να πείς ό,τι γουστάρεις χωρίς να παρακαλάς τα ΜΜΕ. Εκεί μπορείς να ψάχνεις την λύση στο οποιοδήποτε πρόβλημά σου και να συνεργαστείς με άλλους που πιθανότατα έχουν το ίδιο πρόβλημα. Εκεί μπορείς να βρείς τις πιό ασύληπτες στην ανθρώπινη φαντασία διεξόδους, που άλλοι, το ίδιο και περισσότερο απελπισμένοι σαν κι εσένα, βρήκαν για να δώσουν νόημα και ενδιαφέρον σ’ αυτό το παραμύθι της ζωής. Άντε γειά λοιπόν στους πεθαμένους. Η κοπριά είναι το καλύτερο λίπασμα για τον κήπο μας. Ζήτω οι ασυμβίβαστοι πρωτοπόροι αντικαπιταλιστές, ζήτω οι blogers και οι surfers που προτείνουν και αναζητούν εναλλακτικά πρότυπα ζωής.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 07-12-2008

Δεν υπάρχουν σχόλια: