Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

ΠΩΣ ΤΟ ΤΡΙΒΟΥΝ ΤΟ ΠΙΠΕΡΙ

( ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ )

ΠΡΟΣΟΧΗ : Ίσως πρέπει να αποφευχθεί η επιδίωξη γονικής συναίνεσης.

Πιπεράτο και δροσιστικό, σαν παγωμένη τσιτσιμπύρα το θέμα μου. Αφορμή κάποια αντιφατικά σχόλια, ως αντίλαλος σε κάποιες λέξεις ή φράσεις μου, πράγματι σπάνιες, ή και πρωτόφαντες ίσως σε γραπτό λόγο (όπως άλλωστε σπάνια είναι και η Αλήθεια στις μέρες μας) οι οποίες φράσεις όμως (ω της υποκρισίας) τυχαίνει να είναι συχνότατα συναπαντούμενες (όχι μόνον αυτές) στον καθημερινό προφορικό μας λόγο.
Ξέρετε φίλοι μου, ένα από τα αδιάψευστα χαραχτηριστικά της συμπεριφοράς των αδύναμων χαραχτήρων, είναι και η υποκρισία τους. Ο αδύναμος άνθρωπος μοιάζει με τον θαυμαστό ήρωα πρωταγωνιστή μιας θεατρικής παράστασης, ο οποίος στο παρασκήνιο είναι το εντελώς αντίθετο της εικόνας του στο προσκήνιο.
Έτσι και η αντίδραση ελάχιστων (σπουδαγμένων κυρίως ως φευ) οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια που μας λέει ότι καμιά λέξη δεν είναι βρώμικη χυδαία ή αισχρή, ενώ όλες οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που να εκφράζουν σιχαντερά νοήματα, επιμένουν (μάταια βέβαια) να μας επιβάλουν για αποκλειστική χρήση στον γραπτό λόγο το «Γυναικείο γενετήσιο όργανο», ή έστω το «Αιδοίο» αντί για το «Μουνί». Επιμένουν ότι το να γράφεις «Πούτσο» είναι χυδαίο, ενώ αν γράφεις «Ανδρικό Μόριο», ή έστω «Φαλλός» είναι δόκιμο ή, έστω, ανεκτό!!
Ευτυχώς που σ’ ετούτα τα χώματα κακιά σκουριά δεν πιάνει, αφού έτυχε να τα πατήσουν κάποιοι φωτισμένοι πρόγονοί μας, που έβαλαν τα πράγματα πολύ νωρίς στη θέση τους, λέγοντας τα Σύκα-Σύκα και όχι Φιστίκια ή Μούσμουλα. Αλλά και όταν ακόμη το Αρχαίο Φέγγος έμοιαζε να σβήνει, με την βίαιη επέλαση ισχυρών συντηρητικών ρευμάτων και πάλι η μεταλαμπάδευση της απλής αυτής αλήθειας, στις πλάτες του Λαού μεταφέρθηκε ως εμάς (βλέπε Μαρία στο ποτάμι, Λιάτικα κ.λ.π.) όπως (δυστυχώς) στις ίδιες πλάτες έμελλε να καθίσει και η Βικτοριανή μούχλα, που μας μετέδωσαν κάποιοι δικοί μας σπουδαγμένοι Ευρωλιγούρηδες, αλλά και κάποιοι ευνούχοι Ανατολίτες, πανικόβλητοι από το φώς που αντίκρισαν κατά την έξοδο από τη μήτρα της μάνας τους-διαδικασία απόλυτα ζωτικής σημασίας, πού μοιάζουν να θέλουν να αντιστρέψουν. Κι όμως και οι Σάτυροι και η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας, η Γαία, ο Διόνυσος και ο τραγοπόδαρος Πάνας δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στην ψυχή του Λαού, σαν κάλεσμα της Ζωής για τη Ζωή. Ο Μέγας Λαός δεν έπαψε ποτέ να γράφει στ’ αρχίδια του τις αφύσικες συμπεριφορές και τους κανόνες των ψυχικά ακρωτηριασμένων και συντηρητικών Λογιότατων, που τύχαινε να ανήκουν πάντα, οι καημένοι, στους βολεμένους και τους ευνοημένους αυτού του παραμυθιού. Έτσι ο θρασύτατος Καρνάβαλος, με την αθυρόστομη διαθήκη του, όχι μόνο τους τραβούσε τη μάσκα της υποκρισίας τους, αλλά ουσιαστικά τους ξεβράκωνε, μπας και καταλάβουν, τα άμοιρα, πόσο απλά είναι τα πράγματα και πόσο περίπλοκα τα κάνουνε, για να δικιολογούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) την διπλή, τριπλή ή πολλαπλή μερίδα τους. Με την ίδια εκπληκτική συνέπεια και ευστοχία η Μαρία ( η ταβερνάρισσα στο ποτάμι) απάντησε στην προεκλογική χειραψία της Άντζελας με το αλησμόνητο « Είσαι πολύ μουνάρα»!!
Αχ ρε Μαρία. Πότε επι τέλους όλοι εμείς, οι σκορβουτόπληκτοι σπουδαγμένοι φωστήρες, θα εκτιμήσουμε την τεράστια κοινωνική προσφορά σου και την ικανότητά σου να τινάζεις στον αέρα το ψυχοπλάκωμά μας, ακόμη κι αυτό μιας νεκρώσιμης ακολουθίας, με μόνη την παρουσία σου δίπλα στο φέρετρο, χωρίς καν να πεις κουβέντα! Αρκεί μόνο η υποψία των συλλυπουμένων για το τι μπορεί να σκεύτεσαι για τις πάλαι ποτέ επιδόσεις του(της) εκλιπόντος(ούσας) για να αρχίσουν όλοι ομαδικά να αποχωρούν ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Θα έπρεπε να σου είχαν κάνει προ πολλού την προτομή.
Και ενώ ο ρακένδυτος Λαός απολαμβάνει μέχρι τέλους το ξεφάντωμα στον χορό του γάμου, κυλιόμενος κατά Γης για να τρίψει με τον πούτσο το πιπέρι, ο Ευρωπαϊκά κουστουμάδος γαμπρός και το παρόμοια επιδεικτικό σινάφι του, είναι αναγκασμένοι (όταν το τολμήσουν ή όταν εξαναγκασθούν) να θυσιάσουν τα γαμπριάτικα κουστούμια τους, για μια και μόνη αξιόπιστη αναπαράσταση της γονιμοποίησης της Γαίας!! Άντε τώρα εσύ να τρίψεις καταγής το πιπέρι, πρώτα με τη μύτη, μετά με τον αγκώνα, μετά με τον κώλο και τέλος με τον πούτσο, για να μου πεις στη συνέχεια πού βρίσκεται η καθωσπρέπειά σου και η υποκρισία σου, παλιο μπαμπέση τσαρλατάνε.
Η μικροαστική μου καταγωγή, δεν με προόριζε για παθιασμένο εραστή και υπέρμαχο της Λαϊκής Σοφίας. Προσέξτε όμως λίγο το παράδειγμα ενός Λαϊκού ρητού που πρόσφατα ξανάκουσα και το οποίο είναι απαλλαγμένο από «κακές λέξεις». Αναφέρομαι στην πασίγνωστη παραβολή του σίκλου που φθείρεται μπαινοβγαίνοντας στο πηγάδι πολλές φορές, ενώ το πηγάδι δεν παθαίνει τίποτα! Είναι μια παραβολή που, αισθητικά τουλάχιστον, λόγω αναντιστοιχίας μεγεθών, αλλά και ορθολογικά, ως προς το ψεύδος της μονόπλευρης φθοράς των γεννητικών οργάνων που εκφράζει ( ακόμα κι αν δεχθούμε ότι υπάρχει φθορά) με βρίσκει αντίθετο. Γι αυτό ίσως ποτέ μου δεν την εκστόμισα. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω ή να αρνηθώ την παρηγορητική δράση της παραβολής αυτής όταν απευθύνεται στον κατέχοντα τον φθαρμένο και ανίκανο πλέον να εκτελέσει τα λειτουργικά του καθήκοντα «σίκλο».Εδώ η σωστή διεύθυνση (σε ποιόν λες την παραβολή) είναι καθαρή Λαϊκή Σοφία, ενώ η λάθος διεύθυνση (και όχι η λάθος λέξη) είναι αποκρουστική χυδαιότητα. Είναι η ίδια Σοφία, πού σπάζοντας πολλές φορές τα όρια του Ορθού Λόγου, λούζεται στην αίγλη και την δύναμη της Ποίησης, όπως στο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» με την ασύλληπτη στην Λόγια Τέχνη, εκφραστικότητά του, ή το: «Σήκωσέ το το γαμημένο» για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η Ποίηση δεν υπάρχει μόνον στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά παντού και πάντα και όποιος έχει μάτια βλέπει, όπως θα έλεγε και ο Νέγρος.
Ακόμη μια παρατήρηση: Με αγώνες σε όλα τα μέτωπα, όλοι οι Έλληνες καταχτήσαμε ένα επίπεδο Ελευθερίας, που θεωρητικά και νομικά τουλάχιστον, δεν επιτρέπει σε κανέναν την λογοκρισία. Ο αγώνας όμως όχι μόνον δεν έληξε αλλά τώρα αρχίζει, αφού η χειρότερη μορφή λογοκρισίας ( ως γνωστόν τοις πάσι και παρα τοις Αρχαίοις Έλλησι) είναι η Αυτολογοκρισία, την οποία ΟΛΟΙ, εφαρμόζουμε (πολλές φορές αβασάνιστα) σαν μηχανισμό προσαρμογής σ’ ένα δεδομένο συντηρητικό περιβάλλον, που πολλές φορές τείνει να νεκρώσει κάθε ζωντανή ρίζα ζωής, όχι μόνο της Ποίησης αλλά και της… Γονιμοποίησης. Εδώ περιττεύουν νομίζω τα παραδείγματα και ο «νοών νοείτο». Γι αυτό οφείλουμε όλοι (όσοι τουλάχιστον γνωρίζουμε την ταύτιση του ενδιαφέροντος για Ζωή με το αέναο πάθος αναζήτησης του Φωτός του Αληθινού, να αντιπαλεύουμε, κατά το δυνατόν, την Αυτολογοκρισία, κι αυτό, περισσότερο σαν προσπάθεια ανάπτυξης συνθηκών ζωής στον τόπο μας και λιγότερο σαν ατομική ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας.
Οι μυστηριώδεις, ανεξερεύνητες και πανάρχαιες ζωογόνες δυνάμεις αυτού του τόπου, μας παράδωσαν έναν ασύλληπτο πλούτο Λόγου και έκφρασης που θα ζήλευε κάθε Λαός. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια, αν όχι τραγικό ατόπημα υψίστης σημασίας, να προσπαθεί κάποιος να θέσει όρια στην έκταση του Λόγου. Την ζωή ή τον θάνατο, την σεμνότητα ή την χυδαιότητα μπορεί κανείς σήμερα (ευτυχώς) να υπηρετήσει παντοιοτρόπως. Ρίξτε μια προσεκτική ματιά στους λόγους πολλών επιφανών πολιτικών (όπως για παράδειγμα του Πλανητάρχη μας) για να διαπιστώσετε εκεί την κορύφωση της « τέχνης» εκφοράς ενός Λόγου, ο οποίος ενώ είναι παντελώς απαλλαγμένος από «βρώμικες» λέξεις, παρ’ όλ’ αυτά, βρίθει, θα έλεγα, πλήθους έντονων στοιχείων σεξιστικής χυδαιότητας, κατάφορης αδικίας, ωμής βίας και δυσωδίας μαζικών θανάτων. Η Υποκριτική Τέχνη στο απόγειό της!
Προσέξτε τώρα την εκρηκτικότητα του Λόγου (την Ποίηση θα έλεγα) στην φράση που χρησιμοποίησα στην πικέτα που περιέφερα στην πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην οποία απέδιδα σοβαρή ευθύνη για τις σημερινές, Μεσαιωνικού τύπου, συνθήκες εργασίας, αλλά και την γενικότερη κατάντια μας, στους κατά καιρούς ασκούντες την εξουσία «Αναπτυξιολόγους της πούτσας». Θα καταλάβετε τότε γιατί η φράση αυτή απέδωσε, με μοναδική ακρίβεια, όχι μόνον το συναίσθημά μου (αγανάχτηση, οργή και απελπισία) αλλά και όλων σχεδόν των συμπορευόμενων και όλων των παρακαθήμενων του Λιστόν, που επανειλημμένα χειροκρότησαν, και όλων των Κερκυραίων που με ενθουσιασμό με συνεχάρησαν. Η επιτυχία έχει να κάνει με την (ασυνείδητη ίσως) αλλά σαφώς διακριτέα από τον Λαό, έννοια και χρήση του όρου : Πούτσα και όχι πούτσος, καυλί, μαλαπέρδα, πέος, φαλλός κ.λ.π. Γιατί, όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Πούτσα (Γένος Θηλυκό) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά εκείνη η άνευρη επικρεμάμενη σάρκα, ένα ξεφούσκωτο συχαντερό νιανιό δηλαδή, όπως ακριβώς και οι Αναπτυξιολόγοι μας. Απ’ την άλλη, στην λεκτική μας φαρέτρα έχουμε και τον Μέγα Πούτσο που…. τρίβει το πιπέρι και ο οποίος, (γιατί να τον κρύψομεν άλλωστε) είναι ( καθόλου τυχαία βέβαια) γένους Αρσενικού. Ενώ δηλαδή και οι δύο λέξεις φαίνεται να αντιστοιχούν στο ίδιο αντικείμενο, στην πραγματικότητα διαφέρουν επι της ουσίας, που υποδηλώνει η εκάστοτε κατάσταση του αντικειμένου, καθώς και τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μπορεί να προκαλεί. Τι να κάνουν τώρα οι λέξεις «Πέος» ή «Φαλλός» στην περίπτωση των αποτυχημένων Αναπτυξιολόγων;
Τέλος , ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, καθώς και όλων όσων κειμένων προέκυψαν από την ίδια γραφίδα, οφείλει να παραδεχτεί, ότι ο σεβασμός σ’ αυτά της Λόγιας Ποίησης, του Λόγιου λεξιλογίου, είναι ίδιου βαθμού με τον σεβασμό της Λαϊκής Ποίησης και του Λαϊκού Λεξιλογίου. Θα ήταν ανοησία να παραγνωρίσω την αξία του ενός υπέρ του άλλου. Στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και της βαρβαρότητας, το πρώτο που πλήττεται και κινδυνεύει είναι η γλώσσα μας και ιδιαίτερα η Αριστοφανική μας ρίζα , η Λαϊκή μας ποίηση και η Πολιτισμική μας Παράδοση. Με την εισβολή ξένων λέξεων και κυρίως ξένων τρόπων σκέψης και ξένων πολιτισμικών προτύπων, η δική μας ταυτότητα απεμπλουτίζεται και απαξιώνεται. Ο Λόγος σαν ουσιαστικό στοιχείο της Ταυτότητάς μας, αλλά και σαν βασικό εργαλείο έκφρασης σκέψεων, ιδεών και εννοιών, φτωχαίνει επικίνδυνα, για να χωρέσει στα ξύλινα κιβώτια του «μωρανθέντος άλατος». Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μας, παιδιά.-
Ριγγλάδες 20 Ιούνη 2005 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εκπληκτικό-θεραπευτικό αφοβικό τραγούδι!
Φίλε, συνιστώ να το συνοδεύσεις με σχετικές προτάσεις για δραματοποίηση, όπως:
http://www.youtube.com/watch?v=newbIEFZy_w
http://www.youtube.com/watch?v=yLWY-eYR4Ls

http://www.youtube.com/watch?v=hpbWIv70Ed0
http://www.youtube.com/watch?v=zvF1ha-M40U (αλλιώτικο!)
κοκ:
http://www.youtube.com/results?search_query=piperi&search=Search

Λευκιμμιώτες για την Λευκίμμη είπε...

Άνοιξα τα βίντεο που εντόπισες και μόνο καραμπινάτες παραφθορές του θέματος προς το συντηρητικότερο είδα. Προφανώς οι μουσικοί ελάχιστη συνείδηση έχουν ως προς το βάρος της παράδοσης που υπηρετούν. Ελπίζω στο μέλλον να ανακαλύψω κάποια πιό αυθεντική εκδοχή όπως εγώ την βίωσα στον γάμο μου στην Αλεξανδρούπολη το 1974 από παραία Σαρακατσάνων.Ελάχιστη σχέση με τα σημερινά δρώμενα. Θα συνεχίσω το ψάξιμο και θα προσπαθήσω να αναβιώσω το έθιμο στον τόπο μου στις επόμενες αποκριές, οπότε ελπίζω να έχω και δικό μας βίντεο στο youtube. Ευχαριστώ.

paraxeno είπε...

http://youtu.be/4cYc2uHWEmY