Πριν μερικές δεκαετίες ο μεγάλος διανοητής και μέντορας της γενιάς μου Ιβάν Ιλίτς, χρησιμοποιώντας στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ αποδείκνυε στους έκπληκτους αναγνώστες του ότι στο Λος Άντζελες, την πόλη με το πιο τέλειο οδικό δίκτυο στον κόσμο, η ταχύτητα του μέσου ΙΧ αυτοκινήτου είναι μικρότερη της ταχύτητας του γαϊδάρου (5χιλ/ώρα)!!! Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, δεν χρειάζεται παρά την απλή λογική να κατέχει κανείς (που δυστυχώς μόνον οι διανοητές κατέχουν σήμερα) για να καταλάβει του λόγου το αληθές. Να πως αποδεικνύεται η αλήθεια : Ανάγοντας τα έξοδα ενός ΙΧ (κόστος αγοράς, καύσιμα, επισκευές, ασφάλεια, τέλη κυκλοφορίας, έξοδα πάρκινκ, πρόστιμα παραβάσεων κ.λ.π.) σε χρόνο εργασίας μέσου εργαζόμενου (μεροκάματα), προσθέστε σ’ αυτά τον χρόνο που κάνει ένα μέσο ΙΧ να διανύσει τα χιλιόμετρα του κοντέρ του όταν αποσυρθεί, προσθέστε ακόμη τον χρόνο για ανεύρεση πάρκινκ και όλο αυτό το άθροισμα διαιρέστε το με τα χιλιόμετρα του κοντέρ για να δείτε ότι ο άνθρωπος δεν λέει αρλούμπες. Δεν μέτρησε βέβαια το κόστος σε ανθρώπινα θύματα από τροχαία ατυχήματα, ούτε το κόστος θεραπείας από ασθένειες οφειλόμενες στην εργασία και την οδήγηση (π.χ. ψυχασθένειες που βρίθουν στην πόλη του δείγματος). Παρατήρησε όμως ότι οι φυσικές αποστάσεις έχουν μεγαλώσει από την εποχή του γαϊδάρου. Για να επισκεφθεί κανείς τον φίλο ή τον συγγενή του σήμερα, ή για να πάει για ψώνια, ή το παιδί του στο σχολείο ή για να πάει στη δουλειά του, ή να πάει να διασκεδάσει κ.λ.π. μετράει την απόσταση με τον χρόνο οδήγησης του ΙΧ του. Έτσι ο προορισμός του (απόσταση) έχει μακρύνει καταφανώς. Τι Βαβυλωνία κι ετούτη !
Χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης μπορούμε εύκολα να δώσουμε την απάντηση στο αίνιγμα που συνήθιζα να υποβάλω στους φίλους μου :
«Πως γίνεται να ταξιδεύουν μαζί, σε θέσεις δίπλα-δίπλα του ίδιου αεροπλάνου ένας βιομήχανος με έναν απλό εργαζόμενο στην βιομηχανία του και ο χρόνος του ταξιδιού τους να είναι για τον καθένα πολύ διαφορετικός».
Η απάντηση βέβαια είναι ότι αν προσθέσουμε στον χρόνο της πτήσης (που είναι ο ίδιος και για τους δύο) τον χρόνο που χρειάζεται ο καθένας τους να εργαστεί για να αγοράσει το εισιτήριο πτήσης, τότε ο χρόνος μετάβασης στον προορισμό τους είναι πολύ μεγαλύτερος για τον εργάτη.
Όλ’ αυτά τα παράδοξα ξανατριβέλισαν το μυαλό μου παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες στην τηλεόραση μία σειρά αμερικάνικης (τι άλλο ;) προέλευσης με τα κατορθώματα του ανθρώπου στον τομέα των αερομεταφορών και ιδιαίτερα στην κατασκευή ιπτάμενων μεγαθήριων όπως του μεγαλύτερου αεροπλάνου στον κόσμο του Ρωσικού Τούπολιεφ και του Αμερικάνικου Μπόϊνκ 747. Τι ειρωνεία! Το Αμερικάνικο πνεύμα του “Bigest in the world” ξεπεράστηκε από την χώρα πρότυπο της Αριστεράς, την πρώην Σοβιετική Ένωση!
Και σαν να μην έφτανε αυτό ήλθε καπάκι και η αναγγελθείσα από τον Σοσιαλιστή Δήμαρχό μας συζήτηση στο Δημοτικό μας Συμβούλιο για το θέμα του σχεδιαζόμενου αεροδρόμιου στην Λευκίμμη ως επιβαλλόμενη αναγκαιότητα εξυπηρέτησης των γιγάντιων σύγχρονων αεροσκαφών τα οποία δεν χωράει ο αεροδιάδρομος της χώρας.
Στο νου μου έρχεται συνειρμικά και ο μύθος της Παλαιάς Διαθήκης για τον Πύργο της Βαβέλ κι ακόμα η εικόνα της σχωρεμένης της Καλής μου που κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό ένα από τα σπάνια τότε αεροπλάνα μονολογούσε ανήσυχη: « Μωρέ τι διαόλοι πετούνε εκεί πάνω !!». Νέος τότε του λόγου μου δεν φανταζόμουνα πόσο δίκιο είχε. Χωρίς στο ελάχιστο τις σημερινές δικές μου γνώσεις η σεβάσμια γερόντισσα, και μόνον με το αξιοθαύμαστο ένστικτο της ζωής που μέσα της έφερε ως μάνα 6 παιδιών και πολλών εγγονιών σε εποχές τραγικά δύσκολες, έμελλε να προφητέψει με ακρίβεια την εξέλιξη της ανθρώπινης αλαζονείας και την επέλαση του «ιπτάμενου» καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Καημένη Λευκίμμη με τον πάλαι ποτέ πλούσιο ελαιώνα σου, τον νεοκλασικό δομημένο ιστό σου, τα γαλανά ακρογιάλια σου, τα ήσυχα ζεστά καλοκαίρια σου, τις ιδιαίτερες μυρωδιές και τις γεύσεις σου, τι σου έμελλε να πάθεις. Σαν να μην έφτανε που σε κατατάξανε στην Τρίτη ζώνη ανάπτυξης, δεν φτάνει που σου τα πήρανε όλα και σε αφήσανε χωρίς νερό, χωρίς λάδι, χωρίς αποχέτευση, χωρίς αλυκές, χωρίς λιμάνι, χωρίς γιατρούς, χωρίς δασκάλους, με ετοιμόρροπα σχολεία, με σπίτια ερειπωμένα, με αγροτόδρομους σαν κοίτες ποταμών, με σχεδόν ανύπαρκτη πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, με μαζικό τουρισμό άθλιας στάθμης, χωρίς θέατρο, χωρίς πανεπιστημιακό τμήμα, το μόνο που απέμεινε για να σε αποτελειώσει είναι το αεροδρόμιο. Το δέλεαρ οι θέσεις δουλείας που θα εξασφαλίσει (;) όπως μόνο ο καπιταλισμός ξέρει από αυτά!. Σίγουρο δόλωμα όχι μόνον για τους θαυμαστές του Αμερικάνικου Ονείρου αλλά και για τους θαυμαστές του Ρώσικου τοιούτου, τους «καθαρόαιμους» αριστερούς και αριστερίζοντες, τους μη ανεχόμενους μύγα στο σπαθί τους και πολύ θιγόμενους όταν τους αποκαλύπτεις την ταυτότητα του Ιδιωτικού και του Κρατικού Καπιταλισμού. Πώς να βρεί τούτος ο τόπος πατριώτες να υπερασπισθούν τον ανεπανάληπτο φυσικό του πλούτο απέναντι στην καταστροφική επέλαση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού; Περίεργος είμαι να δώ αν θα βρεθεί έστω και ένα μέλος του Δημοτικού μας Συμβουλίου οποιασδήποτε παράταξης να διαφωνήσει με την τεράστια υποβάθμιση της ζωής στη Λευκίμμη που θα σηματοδοτούσε η δημιουργία αεροδρόμιου. Να δούμε πόσοι Λευκιμμιώτες έχουν όχι μόνον τις γνώσεις αλλά κυρίως το σθένος να αγνοήσουν την γενικευμένη και ποικιλότροπα προετοιμασμένη κοινή αποδοχή του Καπιταλιστικού «παράδεισου». Να δούμε ποιοι θα καταφέρουν να αποκαλύψουν τα μυστικά της καπιταλιστικής διαβρωτικής ικανότητας, τα μυστικά του Zonic και του κατακερματισμού του κοινωνικού χωροχρόνου σε χρόνο και χώρο δουλείας, χρόνο και χώρο διασκέδασης, χρόνο και χώρο άθλησης, χρόνο και χώρο μόρφωσης κ.λ.π. όταν όλοι λίγο πολλοί έχουμε αποδεχτεί και έχουμε συνηθίσει σ’ αυτά από καιρό. Να δούμε ποιος θα τολμήσει να εξηγήσει στον απλό Λευκιμμιώτη τι σημαίνει για την Λευκίμμη η κατάταξή της στην Τρίτη ζώνη ανάπτυξης και πόση υποβάθμιση της ποιότητας ζωής αυτό σημαίνει. Μπορεί άραγε να φαντασθεί κανείς πως θα γίνει το Αλεύκι αποδεχόμενο αυτήν την προοπτική, την προοπτική της βιομηχανικής ζώνης, του ΧΥΤΑ, του αεροδρομίου, της νυχτερινής «διασκέδασης» των εργατικών γκέτο, των ναρκωτικών, της βίας, της εγκληματικότητας, του θορύβου, της ρύπανσης, της έντασης εργασίας, του άγχους για την εξασφάλιση του επιούσιου κ.λ.π.; Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία. Αρκεί να δούμε τι έγινε αλλού σε αντίστοιχες περιπτώσεις «ανάπτυξης». Όσοι «φευγάτοι» είχαν την δυνατότητα το έσκασαν πανικόβλητοι μήπως βρουν αλλού μια ήσυχη ανθρώπινη γωνιά να στήσουν απ’ την αρχή το όνειρό τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μπούρδες και κολοκύθια τούμπανα αφού ο καπιταλισμός και οι συνέπειές του πάει παντού. Χώρια το άλγος της κομμένης ρίζας και τις ενοχές της χαμένης και προδομένης πατρίδας. Αυτοί που μείνανε ήταν πάντα οι απελπισμένοι κι ανήμποροι να ξεφύγουν απ’ τα νύχια του απάνθρωπου συστήματος. Τα πρώτα θύματα αλλά και οι τελευταίοι των Μοϊκανών, οι μόνοι στους οποίους ο τόπος μπορεί να στηρίξει την ελπίδα για το μέλλον. Όλοι εμείς δηλαδή που οφείλουμε να ψάξουμε να βρουμε τις λύσεις, γιατί και λύσεις υπάρχουν και προτάσεις και σπουδαγμένους έχουμε και χρήμα υπάρχει. Αρκεί μόνο να το θέλουμε. Γιατί η Ανάπτυξη που μας υπόσχονται οι άρχοντες της χώρας και της κεντρικής εξουσίας κάθε άλλο παρά μονόδρομος είναι. Μπορούμε μέσα από ένα Πανλευκιμμαϊκό Μέτωπο να δώσουμε στον τόπο μας μία απείρως καλύτερου τύπου Ανάπτυξη που να εξασφαλίζει ισορροπία όλων των κλάδων παραγωγής, δικαιοσύνη στην κατανομή των ωφελημάτων, ανάδειξη και προστασία των παραγωγικών μας πόρων, κοινωνική συνοχή, ευδιάκριτη τοπική ταυτότητα, ποιοτικό τουρισμό και όχι μαζικά μπουλούκια και κοπάδια προβάτων στα μαντριά τύπου All enclusiv όπως αυτούς που θα μας φέρνουν τα γιγάντια αεροπλάνα. Γιατί το πρόβλημα του τουρισμού δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό και ο ποιοτικός τουρίστας δεν πρόκειται ποτέ να έλθει σε μία περιοχή τρίτης Ζώνης. Θα έλθει μόνον ο ασεβής κάφρος και το τσουλί του τύπου 18-30 που δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα μόνο σε χώρες που δεν έχουν πολιτισμό και ιστορία, άρα δεν έχουν αντιστάσεις. Ελπίζω ότι η Λευκίμμη θα βρεί σύντομα την δύναμη να αντισταθεί σε μια τέτοια προοπτική όπως βρήκε την δύναμη να αντισταθεί στον ΧΥΤΑ.
Το κλειδί αυτής της αντίστασης θα το φτιάξει ο Διακοινωνικός Φορέας Λευκίμμης που είναι στα σκαριά και τον οποίο προσπαθούν απεγνωσμένα οι γνωστές δυνάμεις της παρακμής να αγνοήσουν και να σπιλώσουν.
Ριγγλάδες 01/05/07 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)
Υ.Γ. Κουράγιο για να γράψω αυτό το κείμενο τις δύσκολες αυτές ώρες μου έδωσε μία πολύ μεγάλη κουβέντα που είπε ένας ακόμη μεγαλύτερος άνθρωπος, ο Μπέρτολτ Μπρέχτ :
«Μην σνομπάρεις ποτέ ένα μερμήγκι που προσπαθεί να μετακινήσει ένα βουνό. Βάλε κι εσύ ένα χεράκι για να μην παγιωθεί η εντύπωση ότι το βουνό είναι αμετακίνητο».
Τι είπε ο άνθρωπος! Σ’ ευχαριστώ Μπέρτολτ. Θα σε θυμάμαι πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου