Ποίηση : Η τέλεια εκρηκτική γόμωση

(Πρόλογος στην μουσικοποιητική βραδυά στο σπίτι του Σ.Ν. την 10/03/01)


Στην απαρχή της νέας χιλιετίας, είναι πολλοί αυτοί που αμφισβητούν την ανέλιξη του ανθρώπινου νού από αυτόν του προγόνου του, του πιθήκου. Υπερθεματίζουν μάλιστα, λέγοντας ότι, αν υπάρχει εξέλιξη, αυτή θα είναι αρνητική. Η συμπεριφορά των πιθήκων, λένε, είναι ανώτερη από αυτήν των ανθρώπων (βλ. Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ του Α.Ζ.Γκιόργκι). Απαριθμώντας πόλεμους, πυρηνικές καταστροφές, μολύνσεις περιβάλλοντος κ.λ.π., επιχειρούν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι η επιστροφή μας στην εποχή των ενστικτωδών συμπεριφορών και το περιβάλλον θα έσωζε και τον άνθρωπο θα αναβάθμιζε. Δεν είναι βέβαια εδώ η ώρα να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς σ’ αυτό. Απλώς αναφέρω αυτόν τον προβληματισμό, για να αναδείξω τις θεμελιακές αμφισβητήσεις και συγκρούσεις που προκαλεί η απλή παρατήρηση των γεγονότων και των φαινομένων της εποχής που έλαχε να ζούμε, μιας εποχής που την χαρακτηρίζει η παγκόσμια, σχεδόν, επικράτηση των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάτων, των εκμεταλλευτών επί των εκμεταλλευόμενων, της επικράτησης της Αμερικάνικης υποκουλτούρας, του Αμερικάνικου τρόπου σκέψης, όπου όσο περισσότερα καταναλώνεις ή ξοδεύεις, τόσο μεγαλώνει η αξία σου, της εποχής της αναγωγής όλων των αξιών σε δολάρια, την εποχή του Μεγάλου Αδελφού πλανητάρχη και των κατά τόπους και περιοχές υποτακτικών του εξειδικευμένων λαοπλάνων και κατ’ ουσία αμόρφωτων, άψυχων και ανιστόρητων ανθρωποειδών ανδρείκελων, που βάλθηκαν να διαφεντέψουν τις ζωές όλων μας.
Κι όμως! Ενώ όλα δείχνουν ότι «δουλεύουν ρολόι», ενώ οι βάσεις του θανάτου μοιάζουν ακλόνητες και τα αφεντικά αποκομίζουν ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη και οι εργαζόμενοι μοιάζουν ανήμποροι να αλλάξουν τους συσχετισμούς, ένα κόκκινο λαμπάκι αναβοσβήνει στον πίνακα ελέγχου του κέντρου διαβιβάσεως εντολών του Μεγάλου Αδελφού. Κάτι δεν πάει καλά, κάτι που πάει να χαλάσει την «σούπα» και γι’ αυτό το ψάχνουν εναγώνια χιλιάδες «μαμούνια» επιστήμονες και – να πάρει ο διάολος – δεν το έχουν βρει ακόμα. Η ένδειξη είναι σε μια ασήμαντη, σε μέγεθος, χώρα, μικρή σαν τελεία στον παγκόσμιο χάρτη, όπως είναι η Ελαδίτσα μας. Μοιάζει ολότελα παραδομένη, όπως θα έλεγε κι ο Αμερικανός πρέσβης, αλλά…. Τι φρούτο είν’ ετούτο; Σε κάθε γωνιά της, συναντάς και μια έπαλξη! Πας να την πατήσεις και νομίζεις πως απογειώνεσαι! Πας να διατάξεις και νομίζεις πως μιλάς με Θεούς! Πας να την σαγηνέψεις με γητειές και λούσα και σ’ αφήνει σύξυλο με τα δικά της! Πας να την τρομάξεις με τα πιο σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής και κατεβάζει στους δρόμους το σύνολο σχεδόν του λαού της! Πας να την πάρεις στα σοβαρά κι αυτή σε δουλεύει με ανέκδοτα και καλαμπούρια! Προσπαθείς σαν την Κίρκη να μεταμορφώσεις σε γουρούνια τους Ανθρώπους της, βυθίζοντάς τους σε χίλιες επίπλαστες ή πραγματικές ανάγκες επιβίωσης κι αυτοί μοιάζουν άϋλοι, όπως και οι ανυπόταχτες ψυχές τους! Τους ρίχνεις μέσ’ το πηγάδι της ματαιοδοξίας κι αυτοί αντί για ρακοσυλλέκτες γίνονται αδαμαντορύχοι της ελπίδας! Τους βουτάς μέσ’ τον βόθρο των ναρκωτικών, του χυδαίου σεξισμού, της ιδιώτευσης, της ευμάρειας, της κοινωνικής αναλγησίας κι αυτοί μαζεύονται και τραγουδάνε, καλαμπουρίζουν μεταξύ τους και βλαστημάνε το άδικο κι αλληλοστηρίζονται αφουγκραζόμενοι τον πόνο και το δάκρυ της ψυχής τους και ονειρεύονται και ερωτεύονται έναν κόσμο απείρως καλύτερο από αυτόν που έλαχε να ζούν, έναν κόσμο όπως μόνον αυτοί θα μπορούσαν να φτιάξουν! Μα το χειρότερο (διάολο μέσα τους) είναι, που μπορούν ακόμα και σήμερα να τρυπώνουν ανεμπόδιστα (όπως ακριβώς κάνανε και οι πρόγονοί τους) χωρίς καμία δυσκολία στα επουράνια και ασύλληπτα στον κοινό νού δώματα της φαντασίας, του νού και της ψυχής, παίζοντας μάλιστα μαζί τους σαν να ήτανε τόσο απλό και τόσο συνηθισμένο, σαν αυτό που σας λέω, και με μία τεχνική απαράμιλλη που έχει ρίζες χιλιάδες χρόνια πρίν!
Ένα να ξέρεις μόνο: Ό,τι και να τους κάνεις θα βρούν τον τρόπο να βγούν νικητές. Ακόμα και στου μπαλαούρου την απομόνωση να τους βάλεις, θα βρούν το κουράγιο και τον τρόπο να γράψουν ποιήματα, που τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Μην τους υποτιμάς καθόλου άμυαλε γίγαντα. Ξέρουν τι κάνουν και δεν το κρύβουν: Αφήνουν τα δικά τους άσβεστα χνάρια, σαν συνέχεια αυτών των προγόνων τους. Κι όταν φύγουν, οι επόμενοι θα κάνουν το ίδιο. Παράξενη χώρα! Παράξενος Λαός σου λέω! Δεν είναι τυχαίο που στην μικρή και ασήμαντη αυτή χώρα γεννήθηκε η ποίηση. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ασήμαντη χώρα γέννησε τους μεγαλύτερους και πιο πολυδιαβασμένους ποιητές παγκοσμίως. Είναι περισσότεροι οι ποιητές της από όλους τους πράκτορες και κατασκόπους όλων των μυστικών υπηρεσιών μαζί. Όπου κι αν βρεθείς να ξέρεις πως έχεις δίπλα σου κάποιον απ’ αυτούς. Δυσνόητα πολλές φορές αυτά που λέν και γράφουν. Σαν συνθήματα κρυπτογραφημένα σε ανερμήνευτο κώδικα. Να τους προσέχεις Μεγάλε. Σου δίνουν την εντύπωση πως είναι άοπλοι, ανίσχυροι και υποταγμένοι, μα αυτοί, δικέ μου, ανέδειξαν τον Λόγο σε όπλο ακατανίκητο! Διεισδύουν με τον Λόγο σε κάθε κρυφή πτυχή της πιο παγωμένης ψυχής, του πιο πωρωμένου ανθρώπου κι εκτινάσσουν την ψυχή στα μεσουράνια! Άκου που σου λέω. Και μάλιστα το πετυχαίνουν αυτό με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από αυτήν που οι κεφαλές εμπλουτισμένου ουρανίου διαπερνούν τον θώρακα των αρμάτων. Να είσαι σίγουρος ότι, αυτοί και οι όμοιοί τους, επεξεργάζονται το σχέδιο της επόμενης Παγκόσμιας Επανάστασης! Δεν είναι παραμύθια, ούτε αστεία αυτά που σου λέω. Τούτος ο τόπος κρύβει στα έγκατά του ένα τεράστιο πνευματικό ηφαίστειο. Νομίζεις πως είναι σβηστό, μα οι ηφαιστειολόγοι το έχουν κατατάξει στον πρώτο βαθμό επικινδυνότητας. Κοχλάζει στα έγκατά του και άμα εκραγεί, θα έχει λήξει οριστικά και αμετάκλητα η εποχή μας που την χαρακτηρίζουν ως Εποχή της Βαρβαρότητας. Αυτά που σου είπα να μην τα ξεχνάς ποτέ.

Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Λευκίμμη 10 Μάρτη 2001

Υ.Γ.: Είναι μεγάλη τιμή για μένα Σ. που μου εμπιστεύθηκες την συλλογή των ποιημάτων σου. Ξέρω τι τόλμη θέλει να ανοίγεις την φτερούγα της ψυχής σου. Θα είσαι από τους πρώτους που θα διαβάσουν τα δικά μου ποιήματα, που δυστυχώς ακόμη δεν αξιώθηκα να γράψω. Έψαξα όμως και βρήκα για σένα ένα ποίημα του πιο πολυδιαβασμένου, Παγκοσμίως, συμπατριώτη μας, που νομίζω ότι σου ταιριάζει «γάντι». Άκου το με προσοχή:



ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ΣΚΑΛΙ

Εις τον Θεόκριτον παραπονιόταν
Μια μέρα ο ποιητής Ευμένης:
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κι ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλοίμονον, είν’ υψηλή, το βλέπω,
Πολύ υψηλή της ποιήσεως η σκάλα.
Και απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
Ποτέ δεν θ’ ανέβω ο δυστυχισμένος».
Είπεν ο Θεόκριτος: «Αυτά τα λόγια
Ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
Να’ σαι υπερήφανος κι ευτυχισμένος.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμα το σκαλί το πρώτο
Πολύ απ’ τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
Πρέπει με το δικαίωμά σου να σαι
Πολίτης εις των ιδεών την πόλη.
Και δύσκολο στην πόλη εκείνη είναι
Και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις νομοθέτας
Που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».


Κωνσταντίνος Καβάφης