ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

( ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟ ΠΑΡΔΑΛΙ, ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ )

Ήταν Μάης όταν, απευθυνόμενος με αίτηση στον Δήμο μας, ζητούσα να φέρει για συζήτηση, ως βασικό θέμα, το πρόβλημα των εγκαταλειμμένων σπιτιών όλων των οικιστικών συγκροτημάτων του τόπου μας. Κατά παράκληση του προέδρου του Δ.Σ. κ. Χ. Γαστεράτου, ανέλαβα να συντάξω και μια εισήγηση για τον εμπλουτισμό της συζήτησης, πράγμα που αμέσως έκανα, καταθέτοντας αντίτυπο και στον Δήμο μας. Αδίκως όμως περίμενα να δω το θέμα στο πινάκιο των υπο συζήτηση θεμάτων κάποιας από τις επόμενες συνεδριάσεις. Σε παρατηρήσεις μου, ο Πρόεδρος απαντούσε ότι το θέμα των σπιτιών υπάρχει στο τέλος του πινακίου ως «Αιτήσεις πολιτών» . Προσλαμβάνοντας την απάντησή του ως αδιαφορία και προσπάθεια υποβάθμισης του θέματος, θεώρησα απαραίτητο να κάνω τις παρακάτω κινήσεις :
α) Φωτοτύπησα, με έξοδα συμπολιτών, σε εκατοντάδες αντίτυπα την 6σέλιδη εισήγηση και την διένειμα παντού στα όρια του Δήμου μας.
β) Επέδωσα από ένα αντίτυπο σε όλους τους βουλευτές μας, όπως και στον Μητροπολίτη μας, προσπαθώντας να έλθω και σε προσωπική επικοινωνία μαζί τους, προσπάθεια που ευδοκίμησε μόνον με τον κ. Δένδια και κ. Γκερέκου. Και οι δύο υποσχέθηκαν ότι θα μελετήσουν την εισήγηση και θα μου απαντήσουν. Ακόμη περιμένω απάντηση, όπως περιμένω και από αρκετές άλλες προσωπικότητες που παρόμοια ενημέρωσα. Χειρότερη απ’ όλες η περίπτωση του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος στο τυχαίο συναπάντημά μας στο Λιστόν (που έγινε μετά από πολλές αποτυχημένες επισκέψεις στο γραφείο του, όπου εισέπραττα πάντα την υπόσχεση ότι σύντομα θα κληθώ σε συνάντηση μαζί του ) μου απάντησε ότι: «Δύο περιπτώσεις υπάρχουν που δεν ανταποκρίθηκα : Η μία ότι δεν πρόλαβα να τη μελετήσω και η δεύτερη ότι τη διάβασα αλλά έκρινα ότι δεν άξιζε τον κόπο απάντησης». Τα συμπεράσματα δικά σας. Ο Δήμαρχός μας σε συνάντηση, εκτός υπηρεσίας, που είχα μαζί του , με συνεχάρη για την πρωτοβουλία, αλλά επιφυλάχθηκε, λέγοντας ότι: «Το θέμα είναι σοβαρό και θέλει λίγο συζήτηση». Υπερθεμάτισα, λέγοντας ότι πράγματι θέλει πολύ συζήτηση, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε, παρόλο που πλειστάκις έκτοτε την επεδίωξα.
γ) Απευθύνθηκα στους εκπροσώπους των κοινωνικών φορέων του τόπου (Προέδρους συλλόγων, Δημοτικούς συμβούλους, Ιερείς, εκπροσώπους παρατάξεων κ.λ.π.) τους περισσότερους από τους οποίους ενέγραψα ως μέλη. Άδικα όμως ήλπιζα ενεργότερη συμμετοχή απ’ αυτούς, αφού κανείς τους δεν διατέθηκε να αναλάβει, σε πρακτικό επίπεδο, μέρους του φορτίου με αποτέλεσμα να …«απολαμβάνω » σε όλη της την αποτελεσματικότητα τη ρετσινιά του γραφικού, τριγυρνώντας κατάμονος για αφισοκολλήσεις, ενημέρωση, εγγραφή μελών κ.λ.π.. Όλα εδώ θα τα πούμε παιδιά.
δ) Συγκάλεσα συνέλευση Λευκιμμιωτών στο Λύκειο, στην οποία προσήλθαν μόνο 10 (!!) Λευκιμμιώτες, εν πολλοίς απογοητευθέντες από την προσέλευση, αν και πεισθέντες για την αξία της πρωτοβουλίας αλλά και την δυνατότητα υλοποίησής της. Πρακτικό αποτέλεσμα μηδέν.
ε) Έφτιαξα φακέλους πληροφόρησης με όλα τα σχετικά με την υπόθεση των εγκαταλειμμένων σπιτιών έντυπα και προσπάθησα να βρω ανταποκριτές για εγγραφή νέων μελών. Βρέθηκαν πέντε ανταποκριτές, στους οποίους δόθηκαν αντίστοιχοι φάκελοι πληροφόρησης, αλλά χωρίς αξιόλογη επιτυχία. Στόχος μου ήταν αφ’ ενός, συγκεντρώνοντας πάνω από 1000 υπογραφές, να ασκούνταν πίεση στην Δημοτική Αρχή (και όχι μόνο) ώστε να ασχοληθεί με το θέμα και εφ’ εταίρου να προσελκύσω το ενδιαφέρον εξειδικευμένων Λευκιμμιωτών , κυρίως ενός Νομικού , ενός Λογιστή, ενός Γραφίστα και ενός χρήστη διαδικτύου. Ούτε το ένα έγινε ούτε το άλλο.
ζ) Τέλος εξέδωσα αυτοκόλλητα και κονκάρδες με τον λογότυπο της προσπάθειάς μας «ΛΕΥΚΙΜΜΙΩΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ» τα οποία ελάχιστο ενδιαφέρον προκάλεσαν.
Οφείλω εδώ να αναφέρω ότι μεγάλο μέρος των εξόδων της όλης προσπάθειας καλύφθηκε από μικροσυνδρομές .
Αγαπητοί πατριώτες. Στο ήδη εντοπισμένο φαινόμενο γενικευμένης απαισιοδοξίας και άλλων φαινομένων της κοινωνικής ψυχοπαθολογίας μας, η παταγώδης, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αποτυχία της πρωτοβουλίας αυτής, ήταν ήδη προδιαγραμμένη και εν πολλοίς αναμενόμενη, γι’ αυτό κανέναν δεν εξέπληξε, ελάχιστοι έκτοτε ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν τι απέγινε με το θέμα των σπιτιών, αλλά και ούτε κανείς απογοητεύθηκε. Σαν να μην συνέβη τίποτα δηλαδή. Κι όμως κάτι, έστω μικρό αλλά σημαντικό επιτεύχθηκε : Ανεδείχθη, με τον καλύτερο ίσως τρόπο, ένα από τα πολλά προβλήματα του τόπου, που περιέλαβα σε πρόσφατο μονοσέλιδό μου, (26 παρακαλώ, κυρίαρχα προβλήματα. Ποιο να ξεχωρίσεις. Το ένα σπουδαιότερο από το άλλο) για τα οποία ούτε το Δημοτικό μας Συμβούλιο, ούτε κανείς άλλος Φορέας ασχολήθηκε ποτέ, ενώ τα περισσότερα από αυτά δεν τα γνωρίζουν καν οι Δημότες . Γύρω από το κυρίως θέμα ανεδείχθησαν περιφερειακά και άλλα προβλήματα, ή Αξίες, που ήταν παντελώς εκτός συζήτησης και ενδιαφέροντος, όπως η Κοινωνική Συνοχή, η Τοπική μας Ταυτότητα, ο Συντελεστής Ισοκατανομής Ωφελημάτων, η ανάγκη περιορισμού του χάσματος Φτώχειας- Πλούτου, η Κοινωνικοποίηση των Μέσων Παραγωγής, στον αντίποδα του στείρου διλήμματος Ιδιωτικοποίηση ή Κρατικοποίηση κ.λ.π. έστω και αν ο αμυδρός αυτός προβληματισμός αποτελεί ( δυστυχώς ακόμη) το περιθώριο του κυρίως «πιάτου» με περιεχόμενο ανάλογο του καθημερινού «διαιτολόγιου» με υποβαθμισμένα «εδέσματα» του τύπου : «Ποιος είναι τούτος που μιλάει;» ή «Τι ψηφίζει;» ή «Τι κρύβεται πίσω του ; » κ.λ.π. κ.λ.π., με ανάλογης έκλαμψης συμπεράσματα και βεβαιότητες, που ακόμα προσπαθώ να διασκεδάσω για να δείξω την μόνη αλήθεια που είναι το πραγματικό συμφέρον του κάθε Λευκιμμιώτη (φτωχού ή πλούσιου) και του τόπου μας γενικά.
Δεν κατηγορώ κανέναν. Απλά περιγράφω τη δύσκολη πραγματικότητα απ’ την οποία, το όραμα για την σωτηρία και σωστή αξιοποίηση αυτής της τεράστιας και ανεκμετάλλευτης κληρονομιάς (τα σπίτια μας), οφείλει να ξεπεράσει, ως σύγχρονη Αργώ ( Τυχαίο το όνομα άραγε ;) τις επίσης σύγχρονες Συμπληγάδες (Συν-Πληγάδες. Το σύνολο των Πληγών. Των πληγών της ψυχής μας εν προκειμένω και κατ’ επέκταση της κοινωνίας μας). Τι να κάνουμε, θα περιμένουμε όσο χρειαστεί. Τα ωραία πράγματα και απλά είναι και αργούν να γίνουν. Αρκεί να μην λήξουν τα «πακέτα» της Ε.Ε.
Δεν συμμερίζομαι ούτε την αισιοδοξία των υπέρμαχων Ευρωπαϊστών, που μόνο στην αγκαλιά της Ευρώπης αισθάνονται πιότερο υποφερτό το (έντεχνα καλλιεργημένο) αίσθημα ανασφάλειάς τους, ούτε την απαισιοδοξία των ενάντιων στην Ευρωπαϊκή ένταξη, οι οποίοι ταυτίζουν την κάθε αξιοποίηση των πακέτων της Ε.Ε. ως αποδοχή και της ίδιας της Ε.Ε. Αν έχουν την ίδια άποψη και για την επιδότηση στο λάδι να μας το πούνε. Σίγουρα η Ε.Ε. δεν έχει χωράφια που τα σπέρνει Εβρά και θερίζει Πακέτα για να μας τα χαρίσει. Ένα μικρό μόνο μέρος από τα λεφτά που μας παίρνει είναι αυτά που μας δίνει, κι αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες. Και βέβαια δεν είναι κανείς αφελής να πιστεύει ότι οι Ευρωπαίοι πολυσκοτίζονται για το πώς αξιοποιούμε εμείς τα πακέτα. Απλά μοιάζουν να λένε: « Κάντε, παιδιά, μια ψευτομελέτη και απλώστε μετά όλοι μαζί το χέρι να σηκώσετε το πακέτο ». Ακόμα, είναι εύλογο και αυτονόητο, πως δεν θα μας αφήνανε να πάρουμε φράγκο αν ήταν ενάντιο στο συμφέρον τους. Όταν όμως το δικό μας συμφέρον είναι και δικό τους συμφέρον, εμείς θα πούμε ότι δεν τα παίρνουμε επειδή η Ε.Ε. μας είναι αχώνευτη και δείχνει έτσι ότι μας τα κάνει δώρο επειδή μας αγαπάει; Μαγκιά θα ήταν, όχι μόνο να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε, αλλά και να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος όλων μας, με έργα σαν αυτό που προτείναμε για τα εγκαταλειμμένα σπίτια και όχι με έργα όπως το Λυρικό Θέατρο, που θέλουν κάποιοι με ελαφρά κοινωνική συνείδηση, ανάλγητοι στο δράμα του Λαού μας ψωροκομπορήμονες της πολιτισμικής μας βιτρίνας, ή με έργα που προτείνουν οι φωστήρες του Τεχνικού Επιμελητήριου και της Αναγνωστικής Εταιρίας, τα οποία ευνοούν τους λίγους προνομιούχους, αφήνοντας ακόμη πιο πίσω τους πολλούς μη προνομιούχους, όπως το Αεροδρόμιο, ο Χ.Υ.Τ.Α. η Βιομηχανική Ζώνη κ.λ.π. που τείνουν να μετατρέψουν τον Δήμο μας σε περιφερειακό αποδέκτη των οχλουσών και ρυπαρών δραστηριοτήτων της πόλης. Όλ’ αυτά με Αντισταθμιστικά Ανταλλάγματα βέβαια!! Ο Λαός μας αυτά τα περιλούζει με τη σοφία του στη φράση : «Να σε χέσω Αφέντη, να σε αλείψω μέλι».
Mε ποια λογική και κυρίως με ποιο δικαίωμα θα αφήσουμε τη Λευκίμμη να ρημάξει, τη στιγμή μάλιστα που σε άλλους Δήμους η αξιοποίηση αυτών των προγραμμάτων άλλαξε ριζικά την προοπτική τους, με έργα ανάλογα αυτού που προτείνουμε; Εμείς είμαστε οι έξυπνοι προοδευτικοί πατριώτες που δεν γουστάρουμε τα «λεφτά της Ευρώπης» κι αυτοί οι βλάκες απάτριδες και οπισθοδρομικοί που αξιοποιούν τα πακέτα για να κλείσουν κοινωνικές πληγές τους; Δεν είναι έτσι «συντρόφια» μου, αλλά ούτε και το αντίστροφο συμβαίνει. Απλά η Λευκίμμη, με τα δεκάδες μεγάλα προβλήματα, έπαψε προ πολλού να αποτελεί τόπο εναπόθεσης του ονείρου ζωής των νέων της και κυρίως των σπουδαγμένων παιδιών της. Έτσι η μοίρα του Αλευκιού δεν συναντιέται με το ενδιαφέρον τους και ο τόπος που τους ανάθρεψε και τους σπούδαξε με χίλιες στερήσεις, δεν απολαμβάνει της ανάλογης ανταπόδοσης απ’ αυτούς. Την κατανομή των ευθυνών μπορεί και πρέπει να την κάνει ο καθένας, όπως οφείλουν να κάνουν και οι παρατάξεις. Θα αναλάβει όμως καθένας μας, επι τέλους, το δικό του μερτικό, ή μήπως όλοι οι άλλοι φταίνε και καθένας από εμάς είναι ανεύθυνος;
Κάνετε όμως λάθος καμάρια μου (στους νέους μας μιλάω) και εσείς και οι γονείς σας που σας παροτρύνουν να πάρετε των ομματίων σας. Άξιο υποκατάστατο της γενέτειρας γης δεν βρέθηκε ακόμα σε κανένα μέρος του κόσμου και για κανέναν άνθρωπο. Όπου και να πάτε, όσο καλύτερες συνθήκες κι αν εξασφαλίσετε, ισόβιο είναι το άλγος της ξενιτιάς. Κανείς δεν γλίτωσε απ’ το σύνδρομο του Οδυσσέα. Ξεκομμένοι από τις ρίζες σας, τις παιδικές σας μνήμες, τις εικόνες, τα ακούσματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τα τόσα συναισθήματα και την μοναδική στον κόσμο πολιτισμική και Ιστορική σας παρακαταθήκη, θα πελαγοδρομείτε με ανεπικύρωτη ταυτότητα, χωρίς αντίκρισμα και με ανούσια παρουσία και συμβολή σαν ασήμαντα συστατικά αυτής της «ταής για χοιρινά» που τη λένε Παγκοσμιοποίηση. Τι να κάνετε; Σας απαντώ : Απλά τα πράγματα, γι’ αυτό και δύσκολα. Αν οι γονείς σας αδυνατούν, μέσα στο άγχος τους για να σας αναθρέψουν, να σας βρουν και τρόπο να στεριώσετε το όραμα της ζωής σας στον τόπο σας, τίποτε το παράξενο. Σ’ αυτό δυστυχώς απέτυχαν άλλοι που είχαν τα φόντα, τη μόρφωση (τρομάρα τους) και την Λαϊκή εντολή να το κάνουν αλλά…. Συγχωρήστε τους και ανοίξτε μόνοι σας τον δρόμο σας. Τα πάντα μπορούν να ξεκινήσουν τώρα, με μια παρέα φίλων, σαν αυτή που τώρα απολαμβάνετε στην δύνη των πρώτων σας ερωτικών σκιρτημάτων αλλά και την πλήξη της καθημερινότητας της καφετέριας και την ξυπνοπνευματύπνωση της μπάλας και άλλων παρόμοιων. Αρκεί αυτή η παρέα, πέρα από τα απαραίτητα στην ηλικία σας ερωτικά θέματα, να αφιερώσει λίγο χρόνο κάθε βδομάδα, για να συζητήσετε και να δώσετε ομαδική λύση στο πρόβλημα του επαπειλούμενου ξενιτεμού και γενικότερου εξανδραποδισμού σας. Ξέρετε πολύ καλά να οργανώνετε εκδηλώσεις, όπως γιορτές, πάρτι, εκδρομές κ.λ.π. Κάντε λοιπόν και μια σειρά εκδηλώσεων <Τέχνης, Χαράς και Σκέψης>. Τόσες ωραίες εξοχές, παραλίες και αίθουσες έχουμε στ’ Αλεύκι. Με ένα ακορντεόν, ένα μπουζούκι, μια κιθάρα και αρκετούς μεζέδες χωρίς αλκοόλ, κάντε μια ανακοίνωση έχοντας έτοιμη και την σχετική εισήγηση και να δείτε που όλοι θα πλακώσουν σαν Κάονες στη Σουπιά, για να πουν στο τέλος και την παρόλα τους. Ξέρω πόσο τρέμετε στην σκέψη ότι σε όποιον προτείνετε οτιδήποτε σχετικό θα σας χλευάσει. Στην αρχή αυτό θα συμβεί. Να είστε σίγουροι όμως πως, με λίγη απ’ την κούρλα της νιότης σας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχετε. Τότε όλοι θα σας προσκυνήσουν, με πρώτα τα κόμματα, που το μάτι τους έχει ασπρίσει μπας και δουν κανένα νεαρό ή νεαρά στις τάξεις τους. Θα γνωρίσετε τον θρίαμβο. Δεν μιλάω μόνο για την υπόθεση των εγκαταλειμμένων σπιτιών, που αν ευοδωθεί θα λύσει ένα σημαντικό μέρος του γενικότερου προβλήματός σας. Αυτό μπορεί να είναι μια καλή αρχή. Εκατό ιδέες μπορείτε να υλοποιήσετε. Στο χέρι σας είναι. Πολλοί θα προσπαθήσουν να σας μεταδώσουν την μαυρίλα της απαισιοδοξίας τους. Είναι φυσικό, αφού η απαισιοδοξία είναι όχι μόνον χαρακτηριστικό επακόλουθο των επανειλημμένων αποτυχιών, αλλά και των ψυχικά κουρασμένων ανθρώπων. Για το καλό σας, μην ενδώσετε σε απαισιόδοξες επιλογές και στάσεις ζωής. Είναι σαν να αποδέχεστε τον ψυχικό σας γεροντισμό. Τολμήστε τώρα. Η ταπεινότητά μου θα είναι πάντα στη διάθεσή σας να σας δίνω κουράγιο και να παίρνω από σας ζωή.
Η ιδέα ήταν (και θα είναι μέχρι να πραγματωθεί) να σωθούν όλα τα σπίτια των γονιών μας, τα οποία είναι με κλειστά παντζούρια, ακατοίκητα, και εγκαταλειμμένα στο έλεος του χρόνου. Τα σπίτια μας που γίνηκαν με τεράστιες θυσίες και πέτρα που μεταφέρθηκε με καΐκια από την Ήπειρο και με κάρα από το ποτάμι σε φοβερά δύσκολες συνθήκες στις οποίες πολλοί πρόγονοί μας άφησαν την καταξυλή τους. Τα σπίτια που αποτελούν σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας, της ιστορικής και πολιτιστικής μας συνέχειας, της μνήμης και των βιωμάτων των παιδικών μας χρόνων και όλων αυτών των μυστηρίων που διαμόρφωσαν την ψυχή και τον χαραχτήρα μας, την κοινωνική μας συνείδηση και ταυτότητα και τα οποία επίμονα και ισόβια αναπολούμε, οπουδήποτε αλλού κι αν βρεθούμε, στην απεγνωσμένη αναζήτηση για καλύτερες συνθήκες ζωής . Τα σπίτια που κινδυνεύουν όχι μόνο να καταρρεύσουν αλλά και τα «φιλέτα» από αυτά να γίνουν μαγνήτες συγκέντρωσης κεφαλαίου στις τσέπες των ολίγων και σε βάρος των πολλών και κυρίως σε βάρος των ιδιοκτητών τους, που ξεκόβονται έτσι από τις ρίζες τους.
Μα η ιδέα δεν περιορίζεται μόνο στην διάσωση των σπιτιών. Πλουτίστηκε και με το όραμα της δημιουργίας μιας Εταιρίας πραγματικά Λαϊκής Βάσης, ώστε με την ενοικίασή τους σε τουρίστες ποιοτικούς, να ρέει στ’ Αλεύκι κάθε χρόνο πολύ χρήμα, το οποίο με την διανομή μετοχών (ακόμη και υπό μορφή δανείου που θα ξεπληρώνεται από το μέρισμα του κέρδους από την λειτουργία της Εταιρίας Λ.Β. και στον τελευταίο Λευκιμμιώτη) να κατανέμει το όφελος σε όλη την κοινωνία και όχι σ’ αυτούς που έχουν. Ακόμα, με το σύστημα της διεύθυνσης από τους ίδιους τους εργαζόμενους, θα εξασφαλίζονταν ποιοτικές συνθήκες εργασίας, οι οποίες θα παρέσυραν προς το καλύτερο και τις συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού που επικρατούν τώρα στην «μηχανή» του Κάβου. Μα ακόμα και αν η Εταιρία Λ.Β. αποτύγχανε (όπως διαβλέπουν οι ξεψυχισμένοι) το τεράστιο χρηματικό ποσό θα έχει έλθει στ’ Αλεύκι και θα έχουν αναπαλαιωθεί όλα τα εγκαταλειμμένα σπίτια. Ούτε αυτό το απλό δεν μπορούν να δούν οι τυφλίτες μας; Πολλαπλά τα οφέλη λοιπόν και παραλείπω μερικά άλλα. Δυστυχώς όμως δεν έγινε όσο θα έπρεπε αντιληπτή η σημασία της πρωτοβουλίας, με αποτέλεσμα να περιφέρομαι τα Δημοτικά διαμερίσματα, για πληροφόρηση και εγγραφή μελών, εντελώς μόνος μου σαν νέος Διογένης με το φανάρι, λες και εγώ ο εξηντάρης, για ότι λέω και κάνω έχω στόχο την αυτοπροβολή μου (όπως ισχυρίζονται οι κρίνοντες εξ’ ιδίων τα αλλότρια) και όχι γιατί προτιμώ την ρετσινιά του παλαβού (που οι ίδιοι «σοβαροί» εκσφενδονίζουν) από την παραίτηση στη μοναδική φιλοδοξία να καταθέσω στην υπηρεσία του τόπου μου τις όποιες ικανότητές μου. Έτσι, σε πρακτικό επίπεδο, καμία στήριξη. Αντιθέτως συνάντησα πολύ μικροψυχία και ανωριμότητα. Πόσες φορές δεν άκουσα ότι αυτά είναι κόλπα κομμουνιστικά, ή ότι η εποχή μας δεν τα επιτρέπει, ή (το πρώτο που ρωτάνε) αν υπάρχει κάτι παρόμοιο αλλού, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Ακόμα όμως και όταν έδινα παρόμοια παραδείγματα και από τις ΗΠΑ (που είναι η Μέκκα του Καπιταλισμού) και την Κρήτη μας, την Καρδίτσα και τον Δομοκό των Βλάχων και των Καραγκούνηδων (που στην ψωροπερηφάνια μας πολλές φορές τους υποτιμούμε) ακόμη και τότε το όραμα φάνταζε ως όνειρο Ανοιξιάτικης νύχτας. Αμέσως χίλιες δυό δυσκολίες ορθώνονταν σαν αξεπέραστα εμπόδια για να αποδείξουν το ανέφικτο. Και πράγματι, αν οι νέοι μας δεν αντιληφθούν και κυρίως δεν αντιδράσουν έγκαιρα, τα βαθύτερα αίτια της κοινωνικής μας παθογένειας (ένα από τα οποία είναι η ψυχική γήρανση)τότε ο τόπος αυτός πράγματι δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι η Λευκίμμη είναι πολύ μεγάλη για να πεθάνει. Γι’ αυτό προσδοκώ και εργάζομαι στην κατεύθυνση της συνένωσης όλων των ζωντανών δυνάμεων, που τώρα λειτουργούν αποσπασματικά και ασύνδετες μεταξύ τους (καθένας στην κοσμάρα του, όπως συνηθίζω να λέω) για να δούμε κάποια στιγμή, όχι απλά ένα εκτονωτικό της οργής μας Παλλευκιμμαϊκό συλλαλητήριο, αλλά την ποιο ουσιώδη, αυτονόητη και αναγκαία συνθήκη, θεσμοθετημένη στο διηνεκές, κατά την οποία και ο τελευταίος Λευκιμμιώτης θα έχει και την βούληση και την δυνατότητα (κυρίως αυτή) να αναλάβει το φορτίο της ευθύνης και της προσφοράς που του αναλογεί, ώστε να γίνει ο τόπος μας ένα πραγματικό φυτώριο ανθρωπιάς, ζωής και πολιτισμού. Καθόλου ανέφικτο δεν είναι αυτό. Γιατί όταν ο σκοπός είναι το καλό όλων και όχι των ολίγων και όταν ο λαός και κυρίως οι νέοι μας το απαιτήσουν με πάθος και επιμονή, τότε δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο όλο που να σταθεί εμπόδιο. Αυτό δεν είναι δική μου επινόηση αλλά μια Ιστορικά τεκμηριωμένη αλήθεια. Γι’ αυτό επιμένω πατριώτες ( και ιδιαίτερα εσείς νέοι της Λευκίμμης ) μην κάθεστε άπραγοι. Κουβεντιάστε το θέμα πρώτα στην παρέα σας και βρείτε μόνοι σας τον τρόπο να κινητοποιήσετε όλη την κοινωνία. Μέχρι τότε εγώ θα σας κρατάω το …φανάρι.

Με πολύ αγάπη
Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός)
Ριγγλάδες 25 Αυγούστου 2005