…Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Δεν ξέρω πόσοι και πόσο συγκλονίστηκαν με την ανακάλυψη της αρχαίας Φοντάνας, που αναβλύζει πόσιμο νερό στα Μισοράχια, αντιλαμβανόμενοι το γεγονός ως συμβολική αντίδραση της πληγωμένης Μάνας Γής στην απονιά μας, πόσοι απ’ αυτούς το είδαν μόνον σαν οικονομικής αξίας ανακάλυψη για την Λευκίμμη και πόσοι ετοιμάζονται είτε να εξαφανίσουν τα ίχνη της, για να κρύψουν τις ατέλειες της «επιστημονικής» μελέτης τους, είτε ως εμπόδιο στο να εξακολουθήσουμε να ξεδιψάμε από τις υπηρεσίες τους (με το αζημίωτο βέβαια) και πόσοι σκέφτηκαν να βάλουν στο χέρι τον φυσικό αυτόν πλούτο του τόπου μας για να ζουν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα χειρότερα. Εξ άλλου δείγματα γραφής για τον «σεβασμό» των υδάτων έχουμε από χρόνια τώρα με την μόλυνση όλων σχεδόν των πηγαδιών μας, όπως και της πρεμούρας των εταιριών που έσπευσαν να μας «λύσουν» το πρόβλημα πρώτα με τα εμφιαλωμένα και πρόσφατα με τις ευρωβόρες βρύσες που μετέτρεψαν ένα ελεύθερο βασικό αγαθό (το νερό) σε κοφτή βεντούζα οικονομικής αφαίμαξης, ιδίως των πλέον αδύναμων μελών της κοινωνίας μας.
Δεν ξέρω ακόμα πόσοι συγκλονίστηκαν από την τραυματική σύγκρουση των… απρόσεκτων αρχαίων θεμελίων με το μαχαίρι της μπουλντόζας που, παρ’ όλες τις αμέτρητες ενδεικτικές αποκαλύψεις πήλινων θραυσμάτων και τμημάτων καμίνου, εξακολουθούσε να εργάζεται ως ταύρος σε υαλοπωλείο για τον Μέγα Λάκκο του ΧΥΤΑ. Εξ’ άλλου δείγματα γραφής της αναλγησίας μας δεν έχουμε μόνον από την σχεδόν ανύπαρκτη χρηματοδότηση της ανάδειξης των ήδη υπαρχόντων αρχαίων ευρημάτων αλλά κι από την ανεπαρκή μας συνείδηση πως κάθε μέτρο γής που πατούμε κρύβει ίχνη προγόνων, οι οποίοι, όσες αμαρτίες κι αν είχαν, τουλάχιστον δεν κατέστρεψαν τους βασικούς πόρους ζωής (νερά, αέρας, γής) και η οποία «συνείδηση» αποκαλύπτεται σε κάθε νόμιμη ή παράνομη, αναπτυξιακή μας επέμβαση.
Δεν ξέρω πόσοι από μας αντιλαμβανόμαστε ότι το μοντέλο ανάπτυξης που φαντασιονόμαστε και, εκόντες άκοντες, όλοι υπηρετούμε, είναι αυτό πού όχι μόνο δεν σέβεται τα ίχνη των προγόνων μας αλλά κυρίως δεν σέβεται ούτε το διαχρονικό ηθικό φορτίο που αυτά μας μεταφέρουν:
Την ανάγκη προάσπισης, πάση θυσία, του φυσικού και Ιστορικού μας πλούτου, ως απαραίτητου στοιχείου επιβίωσης των επόμενων γενεών.
Δεν γνωρίζω ακόμα πόσοι συμπολίτες μου ένοιωσαν ανατριχίλα στη θέα του κατεστραμμένου προαιώνιου δάσους που ρήμαξε η μπουλντόζα κι ακόμα (γιατί να το κρύψομε άλλωστε) των κομμένων πελώριων κυπαρισσιών και ελαιοδένδρων που κείτονται τώρα ως οδοφράγματα. Αγανακτώ για την «αναγκαιότητα» που δικαιολογεί την σφαγή τους σε κάθε περίπτωση, είτε αυτή υπαγορεύεται από την δημιουργία ενός «αναπτυξιακού» έργου όπως ο ΧΥΤΑ, είτε αυτή επιλέγεται για την κατασκευή
«ξύλινων τειχών» απέναντι σ’ έναν εχθρό που φέρει Ελληνική προβιά και

αναρωτιέμαι κατά πόσο αυτός βρίσκεται γύρω μας και μέσα μας. Άνισο το μέτρο σύγκρισης θα μου πείτε αλλά δεν κάνω σύγκριση ούτε βλέπω το δέντρο και χάνω το δάσος. Τα δέντρα δεν νοιάζονται αν αυτός που θα τα κόψει έχει δίκιο. Και στις δύο περιπτώσεις όμως μπορούμε και θα επανορθώσουμε. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν η καταστροφή του δάσους πόνεσε λιγότερο αυτούς που το έκαναν από αυτούς που βλέπουν την καταστροφή του μόνον ως νομικό στοιχείο υπέρ τους για την διάσωση της κατοικίας ή της επιχείρησής τους από την τυχόν λειτουργία του ΧΥΤΑ. Εξ’ άλλου τα πλούσια δείγματα τέτοιας στενής αντίληψης υπαγορεύονται, καλλιεργούνται και ευδοκιμούν ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες στον τόπο μας από την ραγδαία διάσταση της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, τον άγριο ανταγωνισμό και την ιδιωτεία που ο σύγχρονος Καπιταλισμός επιβάλει. Πότε και ποιος αντέδρασε για τόσες και τόσες καταστροφές που γίνανε τα τελευταία χρόνια; Θυμάστε μήπως με τι «Οικολογικό» και «Αναπτυξιακό» περιτύλιγμα μεθοδεύτηκε ο ποδηλατόδρομος και πως αυτό το ανοσιούργημα σταμάτησε; Θυμάστε με τι σκεπτικό η πρόταση για μεγάλο αεροδρόμιο στη Λευκίμμη πέρασε παμψηφεί στο Δημοτικό μας Συμβούλιο; Θυμάστε πως ρουφήχτηκε για πάντα η άμμος του Αι Γόρδη και ποιοι αντέδρασαν τότε μάταια ;
Το κίνημα κατά του ΧΥΤΑ είναι η απαρχή μιας άλλης θεώρησης στην έννοια της «Αγίας Ανάπτυξης». Αρχίσαμε πια να ρωτάμε για ποια Ανάπτυξη, για ποιόν Ανάπτυξη, σε τι Ανάπτυξη, για πόσο Ανάπτυξη κ.λ.π. Αμάν πια. Δεν πάει άλλο ετούτη η Ανάπτυξη. Δεν υπάρχει πραγματική ανάπτυξη όταν θυσιάζεται δια παντός μία περιοχή για να «ευημερήσει» η άλλη. Ούτε κανείς δεν καρπώθηκε κάποιας «Ανάπτυξης» θεμελιωμένης πάνω στην κοινωνική αδικία. Ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει μόνον όταν η καρδιά της χτυπάει στον παλμό της Παγκόσμιας Ηθικής. Όσοι ξέρουν να διαβάζουν τα μελλούμενα, ιδρώνουν από αγωνία στη θέα του ολέθρου.
Ή θα αντιδράσουμε συνολικά, ριζικά και άμεσα, ή θα αφανιστούμε.
Αυτό που βλέπω σίγουρο πια είναι ότι μέρα με τη μέρα βαθαίνει η συνειδητοποίηση των αμαρτιών μας, ότι παγιώνεται η αντίληψη πως ΟΛΟΙ είμαστε ένοχοι για το χάλι μας και ότι ΟΛΟΙ θα συμβάλουμε στην γρήγορη ανάκαμψή μας.
Το σταμάτημα της μπουλντόζας στα Μισοράχια σηματοδοτεί την Ανάσταση της ψυχής μας που νωχελικά και επώδυνα ξεσκίζει το σκοτάδι της κοινωνικής μας παθογένειας, χαράζοντας τον δρόμο της ελπίδας, της πραγματικής δημιουργίας, της ίδιας της Ζωής . Κάποιοι δεν μπορούν ακόμη να διανοηθούν ότι η Λευκίμμη είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια ανέλιξη. Χάνουν …τεύχη.
Πατριώτες αφήστε τους άλλους να μας υποτιμούν και βάλτε ένα χεράκι.
Δεν έχει νόημα εμείς οι ίδιοι να υποτιμούμε τον εαυτό μας.
Κυρίως δεν χρειαζόμαστε πρότυπα από κανέναν. Γιατί……
Εδώ είναι Λευκίμμη, δεν είναι παίξε γέλασε.
Λευκίμη 12/03/08 Γιώργος Σ. Βλάσσης (Μελισσουργός) Κιν. 6974918444 email : vlassis60@hotmail.com